ΝΙΚ ΚΑΡΔΑΚΗΣ
σκέφτομαι & γράφω
Μια σύντομη αληθινή ιστορία Εκείνο το πρωινό είχε στο χρώμα του ένα απροσμέτρητο βάθος. Η παρέα περπατούσε στο διψασμένο δάσος. Συζητούσαν για τη μοναξιά, το συμφέρον το προσωπικό, την κρίση και τους θεσμούς. Κάποιος άνοιξε κουβέντα για τις επερχόμενες εκλογές. Τον ενοχλούσε που οι τηλεοράσεις
μιλούσαν καθημερινά για ανάπτυξη και πρόοδο, έννοιες με ποσοτικό καθαρά περιεχόμενο και καθόλου ποιοτικό. Ένας δεύτερος περιπατητής συμφώνησε λέγοντας πως όσο πιο πολλά ζητούμε τόσο πιο κοντά βρισκόμαστε στο τέλος, και επικαλέστηκε την Αριστοτελική τελεολογία.
Ξαφνικά άκουσαν χαρούμενα γέλια και φωνές. Φυσιολογικά κινήθηκαν προς το μέρος εκείνο γεμάτοι περιέργεια. Βρέθηκαν σε ένα ξέφωτο. Έκπληκτοι αντίκρισαν τις εννέα νύμφες του δάσους. Οι κάτοικοι του χωριού μιλούσαν για αυτές απ’ τα χρόνια τα παλιά και όσοι τις είχαν αντικρύσει δεν ζούσαν πια.
και εξαιτίας της αφόρητης ζέστης αλλά και μετά από παρότρυνση των νυμφών, η παρέα έβγαλε τα ρούχα της. Ενώ έμειναν απόλυτα γυμνοί, κανένας ωστόσο δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να το ανατρέψει.
λάγνοι αναστεναγμοί των κοριτσιών έφερναν έξω στη φύση την άνοιξη. Ένα κορίτσι στη Νέα Υόρκη αυτοκτονούσε μετά την ανάγνωση ενός ποιήματος του Ρίλκε και τα παραισθησιογόνα μανιτάρια στην Τσεχία μόλις ξεπρόβαλλαν.
Από το άπειρο βάθος ακουγόταν η πιο μαγική μουσική που υπήρξε ποτέ. Τα μάτια τους δάκρυζαν αστείρευτα. Η όψη τους έμοιαζε νεότερη κατά είκοσι χρόνια. Μακριά μαλλιά φύτρωναν στο φαλακρό τους κεφάλι. Ο συμπαντικός χρόνος ακινητοποιήθηκε. Από μια σχισμή ενός βράχου ανάβλυζε ένα αρχαίο κρασί. Η παρέα έπινε και έπινε και γλεντούσε και τραγουδούσε και χόρευε. Παραδόθηκαν ακολούθως σε ερωτικές περιπέτειες. Όσο περισσότερο έρωτα έκαναν σε εκείνα τα όργια των αθανάτων, τόσο πιο πολύ έχαναν και τη μνήμη. Οι
Η Διονυσιακή παρέα έζησε έτσι αιώνια. Ένας απ’ αυτούς παρά τη θέλησή του απελευθερώθηκε από εκείνο τον τόπο της ηδονής και επέστρεψε στα εγκόσμια με την οδηγία να διηγείται την παράξενη ιστορία. Ζει σε κάποιο τοπικό ψυχιατρείο. Το ξέφωτο στο δάσος δεν το αντάμωσε ποτέ κανείς και οι παλαιότεροι κάτοικοι της περιοχής απλά λένε πως αλλάζει μέρα με τη μέρα.
Αραχνοΰφαντα ντυμένες φανέρωναν τα απόκρυφα σημεία τους από τα οποία γεννήθηκε η γη. Τραγουδούσαν και έπιναν κρασί. Τα μάτια τους μπορούσαν να δουν τον κόσμο από κάθε πλευρά. Έγνεψαν στην παρέα να τις ακολουθήσει. Κατευθύνθηκαν σε μια μεγάλη σπηλιά που όσο πιο πολύ έμπαιναν στο βάθος της, τόσο πιο πολύ φωτεινή γινόταν. Στο κέντρο της σπηλιάς (κανένας ποτέ δεν είδε το τέλος της), και εξαιτίας της αφόρητης 10 ΛvΛnt GΛrde
§ Νικ Kαρδάκης n.kardakis@avant-garde.com.cy