πόση γύμνια,όταν το δέντρο πλαγιάζει καταγής, φορτωμένο ανέμους κι ένα νησί παμπάλαιο ν’αλλάζει τα χρώματα των σπιτιών του, την ώρα που τ’αυλακώνει η θάλασσα... ...κι εγώ φτωχός κι άδειος από της αγάπης τα πέταλα, να μη μπορώ πιά να υποδύομαι την υδρόγειο... στέγνωσα... κι όταν ο χρόνος μ’ερωτεύεται -λες και είμαι έφηβοςστις συντεταγμένες του μετώπου μου, σα να στέκουν ακίνητες -να μην τις δωοι σιωπές... ...φοβούνται κι εκείνες το γέρμα... στην κεφαλή μου,εκεί που αδειάζει το απύθμενο, ξεχύνεται συνάμα και το απρόσμενο... αύριο όμως,είναι μιά άλλη μέρα... ακόμα και το τίποτα,με δανεικές αχτίδες φωτίζεται... καμιά έκφραση...
52