Ζωντανόςστην πόλη
eBOY ARTS
Tης Mανίνας Ζουμπουλάκη
Σε άλλες πόλεις σε πιάνει μελαγχολία, «τότε που είχα έρθει με Το Άτομο/με τα οκτώ γκομενάκια, τι ωραία που ήταν ενώ τώρα είμαι καντίφλω» – αλλά όχι στο Λονδίνο: πάντα έχεις αναμνήσεις μπροστά στις οποίες η τωρινή πραγματικότητα είναι της καρπαζιάς, και πάντα σε πιάνει ο ενθουσιασμός «α, μα θα περάσουμε υπέροχα!» καθώς αγοράζεις το Time Out. Στο Λονδίνο συζητιέται ένα συγκρότημα που λέγεται “Take Fat” (από τους “Take that”) και τα μέλη του λέγονται “Gary Lardo”, “Blobbie Williams” και τέτοια. Στο lunch break (12-2.00) ο κόσμος ξεχύνεται στα μαγαζιά και ψωνίζει με τρέλα. Έχουν ανοίξει καινούργια καφέ, εστιατόρια και μπαρ στο Σόχο (όχι, τι νόμιζες). Παίζονται χιλιάδες έργα σε χιλιάδες θέατρα με ηθοποιούς-σταρ. Βρέχει, αλλά δεν έχεις θέμα. Οι δυόμισι μέρες σου περνάνε σαν αστραπή, όπως κι οι δυόμισι δεκαετίες ή οι δυόμισι ώρες με κεφαλαίο άτομο – ή με οκτώ γκομενάκια. Όλα είναι δροσερά, τυλιγμένα σε μυρωδιά Λονδίνου: κάτι με incense sticks, ομίχλη, curry, χόρτο, Camden Town, άρωμα white musk του “Body Shop” και απροσδιόριστο αποσμητικό χώρου κανελο-κάτι. Είναι, εννοείται, υπέροχα…
London calling. Not. Α Πήγα τρεις μέρες στο Λονδίνο – και δεν σας το τρίβω στα μούτρα γιατί το Αθήνα-Λονδίνο είναι φθηνότερο από Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Με τη Φλώρινα π.χ., θα κάνω πολύ περισσότερη φιγούρα. Γι’ αυτό την κρατάω για δύσκολες ώρες.
Τ
αξίδεψα λοιπόν μετά από κάμποσο καιρό με Easyjet, όπου δεν σερβίρεται τίποτα τζάμπα αλλά αγοράζεις τα προς το ζην μέσα στο αεροπλάνο – κάποτε μας φαινόταν σόκιν, τώρα το ’χουμε συνηθίσει μια χαρά. Τα σνακ είναι σχετικά φτηνά, κι αν έχεις τίποτα ξεχασμένες λίρες Αγγλίας ώστε να μην τα πληρώσεις σε ευρώ, ακόμα φθηνότερα. Η Easyjet έχει βρει τρόπους να σε τακτοποιεί χωρίς να σε εκνευρίζει πάρα πολύ: αν θέλεις καπαρώνεις θέση με 13 έξτρα ευρώ στην πύλη, σε περίπτωση που δεν σε παίρνει να στέκεσαι στην ουρά μισή ώρα, αν είσαι έγκυος ή/και υπερήλικας, κρυολογημένη, πλούσια… που όμως ως πλούσια δεν ταξιδεύεις με Easyjet, όσο νούμερο κι αν είσαι. Έχεις δικό σου τζετ, πηγαίνεις πρώτη θέση με γυαλιστερές εταιρείες που σερβίρουν σαμπάνια με υφασμάτινα πετσετάκια, αν και όχι ταυτόχρονα γιατί η σαμπάνια σερβίρεται σε ποτήρια. Du’h. Kryades… Εν πάση περιπτώσει. Είσαι ακόμα μέσα στο κατά τα άλλα συμμαζεμένο αεροπλάνο της Easyjet όπου οι συνεπιβάτες σου είναι ευγενικοί και σε βοηθάνε να ανεβάσεις το τσαντικό στο πατάρι. Μπορείς να αγοράσεις εισιτήριο τρένου για τον Σταθμό Βικτόρια μέσα στο αεροπλάνο, ώστε να γλιτώσεις την ουρά στο γκισέ του Gatwick Express στο αεροδρόμιο. Το εισιτήριο με Gatwick Express κάνει περίπου 18 λίρες κι αν είσαι μόνος, συμφέρει. Αν είσαι με δύο ή περισσότερους/ες γκόμενους/ες, παίρνεις ταξί κι έρχεται μία η άλλη. Και γενικά, σκασίλα σου τι θα πληρώσεις άπαξ και μπεις σε λονδρέζικο ταξί με άτομο/α που κόβετε φλέβες εκατέρωθεν. Όλα είναι τρομε-ρά χάι (τότε, λέμε), δεν κρατιέστε ενώ κάνετε «αααα» και «ουουυ» με τα αξιοθέατα γιατί το μόνο που σας κόφτει είναι να βγάλετε τα ματάκια σας όλοι αντάμα anywhere, τι Λοζάνη τι Κοζάνη. Απλώς το Λονδίνο είναι ωραίο. Είτε βγάζεις τα ματάκια σου είτε όχι, είτε πηγαίνεις με γκομενάκια ων ουκ έστιν αριθμός είτε με Άτομο που φορτώνεται ένα κεφαλαίο «Α» και κοκορεύεται είτε πας με φίλη είτε μόνη σου.
6 A.V. 10 - 16 ΜΑΡΤΙΟΥ 2011
θ ήνα: όλ ες λ έε ι μαθ αίνουνε pole dancing για να καταπλήξουν τους άντρες τους, έστω κι αν οι άντρες καταπλήσσονται πιο καταπληκτικά άμα βρούνε μια ξένη γκόμενα να τους περιμένει με κιλότα-χανζαπλάστ παρά τα-ίδια-Παντελάκη-μου πάνω σ’ ένα κοντάρι. Οι σχολές όμως έχουν τρομερή επιτυχία και κυρίες κάθε ηλικίας μαθαίνουν αυτά που χιλιάδες Ουκρανές στο Λας Βέγκας κάνουν «αμάν» να ξεχάσουν – πώς να χορεύεις με αισθησιακό τρόπο αγκαλιά μ’ ένα στύλο (όπως πυροσβέστης/στριπτιτζού) μπροστά σε κάποιο μαλάκα. Ωραία, με τούτα και με κείνα πήγα ένα βράδυ στο “Prunier”, που έχει μείνει ίδιο και απαράλλαχτο τα τελευταία 185 χρόνια: ήθελα να τους πω για το pole dancing εκεί στο υπερ-κλασάτο “Prunier” αλλά δεν το ’φερε η κουβέντα, μετά λέω «γυρεύεις να μαθαίνει καμία από εδώ μέσα και να εκτεθώ όπως άπειρες φορές στο σκοτεινό παρελθόν μου;». Και το έκανα γαργάρα. Το φαγητό στο “Prunier” είναι άψογο, ένας από την παρέα μάλιστα λέει ότι είναι «εθισμένος» στις τηγανητές πατατούλες του και στο φιλέτο. Δεν είναι φθηνό (50-60 ευρώ), αλλά… η σχέση ποιότητας-τιμής είναι μια αγαπησιάρικη σχέση εδώ, ακόμα στα ντουζένια της (ως σχέση) και όχι σε φθίνουσα πορεία ή/και σε αποδόμηση, άρα τρως καλά. Χωρίς να βρίζεις. Και, ναι, έτσι έχει εξελιχθεί η ζωή: ταξιδεύεις με φτηνά εισιτήρια, παίρνεις τρένο αντί για ταξί, αναρωτιέσαι μήπως κάτι χρήσιμο βγει από το pole dancing (μάθε τέχνη κι άστηνε) και τρως σε ένα καλό εστιατόριο μία στις τόσες. Όταν φτάσουμε στην καμία (στις όσες) θα δούμε τι θα κάνουμε, δεν υπάρχει λόγος να σκάμε από τώρα… A
Prunier, Υψηλάντου 63, Κολωνάκι, 210 7227.379 Pole dancing, www.athenspoledancing.com – ή βάλτε “pole dancing” στο Google.gr για ό,τι υπάρχει σε σχολή