Interview
Vrijwilligerswerk in Zuid-Afrika Simone Grondmsa
Afgelopen zomer is Marjet Schuitema 4 weken naar Zuid-Afrika geweest om daar vrijwilligerswerk te doen. Via de stichting Be More kwam zij terecht in Wentworth, een township in Durban. Be More is een stichting die kleinschalige projecten steunt, deze zijn opgezet door de lokale bevolking. De missie van Be More is om doormiddel van vrijwilligers een verschil te maken in het leven van mensen die minder bevoorrecht zijn. Marjet heeft zich ingezet bij het Wentworth Victim Friendly Centre, een centrum opgericht door zes inspirerende vrouwen die samen met het plaatselijke politiekorps hulp bieden daar waar het het hardst nodig is. Naast het bieden van crisis opvang voor slachtoffers van misbruik, bieden zij ook counseling en workshops aan om een blijvende verandering teweeg te brengen binnen de gemeenschap. In een interview met de Asega redactie heeft Marjet haar ervaringen in Wentworth gedeeld en vertelt welke lessen ze in Durban heeft geleerd. Voor vertrek In de aanloop naar het vertrek naar Durban heeft Marjet de nodige voorbereiding gehad. “Sowieso vindt er van te voren een selectiegesprek plaats door Be More. Voor mij was er een andere vrijwilliger naar het project in Wentworth gegaan, maar die bleek ter plaatse de situaties waarin je betrokken raakt toch niet aan te kunnen. Het is wel belangrijk dat je het aankan, vandaar de screening. Be More vraagt ook en verklaring omtrent goed gedrag. Daarnaast is er ook een algemene voorbereidingsdag waarop je kennis maakt met, en leert over de algemene cultuur in, Zuid-Afrika.” Ook plaatste Marjet een oproep voor donaties, deze giften kon ze gedeeltelijk naar eigen inzicht uitgeven binnen het project en de rest van het geld was bedoeld voor uitgave op de lange termijn. “Eigenlijk zou het resourche centre, waar workshops worden gegeven om slachtoffers de kans te geven weer verder te gaan, al af zijn bij mijn aankomst. Echter was dat nog niet het geval, een deel van het geld wat ik heb opgehaald is gebruikt om het centre van water te voorzien. Daarnaast wordt er op dit moment gespaard voor een auto, tot nu toe is al het gebruikte vervoer wat de vrouwen gebruiken van henzelf. Alle kosten voor het centrum worden zelf betaald, er is geen sprake van subsidie vanuit de staat en vanuit de gemeenschap komen ook geen donaties, simpelweg omdat ze daar het geld niet voor hebben.’’ Het kan opmerkelijk genoemd worden dat de staat geen geld beschikbaar stelt voor het centre, aangezien het door de staat wel verplicht
40
wordt gesteld dat elk politiebureau beschikt over een centre die crisisopvang biedt aan de slachtoffers. Marjet vertelt dat er sinds enkele jaren in Wentworth een nieuwe politiekorpschef is aangesteld die veel waarde hecht aan het bestaan van een crisisopvang en dat mede door zijn investeringen het centre op het niveau is wat het nu heeft. Aan de slag in het centre zelf Het centre is er in de eerste plaats om crisisopvang te bieden aan slachtoffers van misbruik. Met misbruik worden verschillende dingen beldoeld; fysiek, emotineel, finacieel en mentaal misbruik. Er is sprake van samenwerking tussen het centre en de politie, het centre biedt een luisterend oor voor de slachtoffers en proberen zo tot een oplossing te komen. Zo nodig helpen ze de slachtoffers over te halen tot aangifte en helpen hierbij. Toch blijkt dit in de praktijk vaak een struikelblok te zijn, daarbij is er ook sprake van corruptie binnen de politie en zijn slachtoffers toch vaak huiverig de stap tot rechtsvervolging te nemen omdat veel gevallen zich afspelen binnen de familie. “Er komen veel vrouwen binnen die mishandeld worden door hun echtgenoten, die komen vaak bij het centre binnen om hun verhaal te doen maar gaan niet over tot aangifte. Wel wordt er in zulke gevallen ook met de echtgenoot gepraat en wordt er op deze manier gezocht naar een oplossing. Daarbij biedt het centre ook workshops aan, die gericht zijn op het voorkomen van misbruik in dergelijke situaties. Zo wordt er bijvoorbeeld besproken wat