28
Op de vereniging
“We zitten er allemaal met ons hart in” Van niks naar een bloeiende club: het succesverhaal van TC de Mors
Rijssen, dat is de poort naar Twente. Hier vind je noaberschap, de zorg voor elkaar, en de mentaliteit om de schouders eronder te zetten als dat nodig is. Het zijn die ingrediënten die ervoor zorgden dat TC de Mors na een verhuizing uit de as herrees en in slechts een paar jaar tijd groeide van nul naar tachtig jeugdleden. Het succesverhaal trok de aandacht, de club werd verkozen tot Vereniging van het Jaar 2018. Drie bestuursleden, allen even gedreven als bescheiden, vertellen hoe dat succes tot stand kwam. Friso Schotanus TC de Mors
h
et tennispark van TC de Mors is gelegen aan de rand van de stad, waar een ruim opgezette nieuwbouwwijk eindigt en een sportstrook begint. Het oogt strak en verzorgd. Met een rechthoekig clubgebouw van glas en staal, met terras en overkapping op het westen als keurig middelpunt. Je hoeft er maar een korte blik op te werpen om te weten: hier heeft men de zaakjes voor elkaar.
weggestopt op een uitdijend industrieterrein aan de noordrand van Rijssen, aan de Morsweg. Toen de club van de eigenaar van de bijbehorende sporthal te horen kreeg dat het daar weg moest, kreeg de toch al krimpende vereniging het nog moeilijker. Leden liepen weg, aanwas was er niet, al helemaal niet van de jeugd. Hoe zou die zijn weg erheen moeten vinden, tussen de loodsen en magazijnen?
Alleen de naam van de vereniging herinnert nog aan het vorige leven, toen de club was
Het duurde lang voordat de gemeente Rijssen-Holten de beloofde nieuwe locatie aanreikte, nog
slechts de helft van de oorspronkelijk 250 leden was over. Bestuurslid Herbert Bloemendaal, die samen met penningmeester Maarten Boerman en voorzitter André Zwoferink in het clubgebouw tekst en uitleg geeft: “Je zag het clubje langzaam in elkaar zakken. Er waren geen commissies meer, geen trainers meer, niks.” Uiteindelijk wees de gemeente een stuk grond aan, maar voor het oude bestuur kwam dat te laat. “Zij waren er klaar mee”, vertelt André Zwoferink. “Toen