boekje Sybrand

Expositie In de wachtkamer van de tandarts mocht ik mijn schilderijen ophangen. Dit had een tweeledig doel: 1e De wachtkamer kreeg weer een nieuw aanzicht.

2e Mij werd een mogelijkheid geboden om te verkopen.

De schilderijen mochten een jaar blijven hangen.

Er lagen natuurlijk overal foldertjes met naam en adres van de jonge veelbelovende kunstenaar. Echter geen mens belde erover, noch over de voorwaarden, noch over de vorm, niemand wilde de prijs weten, geen mens had interesse.

Na een half jaar vroeg de tandarts: “Heeft U al iets verkocht?” Zes maanden later vroeg hij het opnieuw en ook of er al eens iemand had gebeld. Op beide vragen moest ik een negatief antwoord geven.

Maar ik heb hem wèl een vertrouwelijke mededeling gedaan: Ik heb nog nóóit een schilderij verkocht. En Van Gogh heeft tijdens zijn leven ook nooit wat verkocht. Als U nou slim bent en verstandig, meneer de tandarts, dan koop je ze nu allemaal van mij en als ik dan overleden ben, worden ze goud waard! Dan is het kassa-kassa!

Hij was niet slim. Hij kocht ze niet.