_
ΤΕΛΟΣ Ή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΡΧΗ
_ . ΤΕΛΟΣ Η’ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΡΧΗ
Το εργαστήριο ως πειραματική διαδικασία, δεν προτείνει αλλά διαπιστώνει, ενεργοποιεί αυτό που ήδη υπάρχει, τοποθετεί τη συνέχεια της θεωρίας στο πεδίο του υπαρκτού, τη συνειδητοποίησή και την κατανόηση του. Ποιο άραγε το νόημα της πόλης όταν αυτή δεν βιώνεται από τον κάτοικο, όταν λειτούργει αποκλειστικά ως κέλυφος, μουσείο ή σκηνικό από το οποίο απουσιάζει η πλοκή. Τα όρια του μοντέλου της εκάστοτε πόλης καταρρίπτονται, ορίζονται τα στοιχεία της ως στοιχεία ενός παιχνιδιού, το τέλος της περιγραφής του οποίου σηματοδοτεί το έναυσμα για την ουσιαστική κατανόηση του πραγματικού αστικού περιβάλλοντος. Η αρχιτεκτονική, απαλλαγμένη από το άγχος της καινοτομίας, χρησιμοποιείται ως εργαλείο προβληματισμού και όχι ως αυθεντία. Καταδεικνύεται το πρόβλημα των συλλογικών χώρων στο πρόσωπο της πλουραλιστικής κοινωνίας. Το μοντέλο του «αρχιπελάγους», ακόμη και σήμερα προσφέρει κάτι ξεχωριστό και νέο: το ενδεχόμενο της τοπικής κλίμακας παρέμβασης που επικεντρώνεται στη δημιουργία συλλογικών χώρων. Αποτελεί το κλειδί για τη δημιουργία ενός πληθωρικού, αλλά συνολικού περιβάλλοντος, όπου η συλλογική κατάσταση προκύπτει ως περιβάλλον μέσα στην πόλη και από τα χαρακτηριστικά αυτής. Όλη η πρόταση δομείται πάνω στην ανικανότητα του ανθρώπου να προσδιορίσει που ακριβώς βρίσκεται η πόλη του, στο σημείο ή το όλο, ενώ μετά τη διατύπωση της μπορεί να ξεκινήσει μία άσκηση αστικής περιπλάνησης, μία περιήγηση στα σπλάχνα της μητρόπολης, ανάμεσα σε ένα κόσμο από επιμέρους τοπικότητες, όπου η ανάγκη προσδιορισμού, μέσω της αρχιτεκτονικής μορφής και του χώρου, της απρογραμμάτιστης και ανεπίσημης παρέμβασης, γίνεται πρωταρχικό μέλημα. Η εφαρμογή του μοντέλου της «πόλης μέσα στην πόλη» στην Αθήνα λειτουργεί σαν έναυσμα για την ανακάλυψη της ουσίας της πόλης, της πραγματικής πόλης μέσα σε στην πόλη.
79