trabajo mucho más suave y menos exigente. El tiempo extra me permitía moverme en la ciudad para captar nuevas experiencias, en la sociedad de profesores, con amigos hispanófonos, en el Instituto Cervantes, me di cuenta que Grecia tenía una alta necesidad de profesores hispanohablantes y esa área, dados mis estudios, la podía yo satisfacer dando clases, entonces lo que debía hacer era estudiar mucho para poder captar experiencias ajenas sobre una profesión muy específica que era LA ENSEÑANZA DEL IDIOMA ESPAÑOL PARA EXTRANJEROS, cosa muy distinta a ser profesor de castellano en una escuelita rural o en una ciudad de un país hispanófono.
Tras ir a una docena de seminarios para
profesores del Instituto Cervantes y a seminarios dados por la Asociación de profesores de español en Grecia -ASPE-, comencé ya a dar clases a gente que vivía cerca de mi casa, y a la vez en varios institutos. Tras dos años en Grecia ya podía decir que estaba por buen camino, sin embargo el costo era grande y el esfuerzo para lograrlo fue agotador, muchas veces me sentía sin fuerzas, solo la cara de mi hijo y su sonrisa dulce me dieron energía para poder seguir luchando. Cada fin de semana que lo tomaba, ya separado de mi ex mujer griega, le contaba mis planes hablándole perfecto español y además haciéndole clases cada vez que se portaba bien, pues el estudio del español siempre se lo disfracé como un juego, el me suplicaba por aprender, jugando y armando frases en cuadernos que siempre guardaré.
ενώ ο ελεύθερος χρόνος μου έδωσε τη δυνατότητα μετακινήσεων εντός της πόλης και γνωριμίας με τον κόσμο των διδασκόντων, Ισπανών φίλων, στο ινστιτούτο Cervantes, συνειδητοποιώντας ότι στην Ελλάδα υπήρχε αυξημένη ζήτηση για ισπανόφωνους καθηγητές. Έτσι, δεδομένων των σπουδών μου μπορούσα να ασχοληθώ με τη διδασκαλία και αυτό που χρειαζόταν ήταν να μελετήσω περισσότερο για να μπορέσω να αντεπεξέλθω σε αυτό το επάγγελμα, που ήταν η διδασκαλία της ισπανικής γλώσσας σε αλλοδαπούς, πράγμα τελείως διαφορετικό από τη διδασκαλία των ισπανικών σε ένα μικρό σχολείο μιας αγροτικής περιοχής ή σε κάποιο σχολείο της πόλης μιας ισπανόφωνης χώρας. Αφού παρακολούθησα δώδεκα σεμινάρια για καθηγητές στο Ινστιτούτο Θερβάντες και κάποια σεμινάρια από τo σύλλογο καθηγητών ισπανικής
γλώσσας στην Ελλάδα – ASPE- ξεκίνησα να παραδίδω μαθήματα σε ανθρώπους που ζούσαν κοντά στον τόπο διαμονής μου αλλά και σε διαφορετικά κέντρα ξένων γλωσσών. Μετά από δύο χρόνια στην Ελλάδα θα μπορούσα να πω πως βρισκόμουν σε καλό δρόμο, ωστόσο το κόστος για να επιτευχθεί αυτό και η προσπάθεια ήταν εξαντλητικά και πολλές φορές Carmen María Aranda de la R αισθανόμουν χωρίς δυνάμεις. Μόνο το πρόσωπο του γιου μου και το γλυκό χαμόγελό του μου έδιναν την ενέργεια για να μπορέσω να συνεχίσω να αγωνίζομαι. Κάθε Σαββατοκύριακο που με επισκεπτόταν, μιας και ήμουν χωρισμένος με την Ελληνίδα πρώην γυναίκα μου, του διηγούμουν τα σχέδιά μου, μιλώντας του σωστά ισπανικά και κάνοντας του μαθήματα κάθε φορά που συμπεριφερόταν καλά. Με τον τρόπο αυτό, το να μάθει ισπανικά ήταν για εκείνον ένα παιχνίδι μας, ενώ εγώ τον παρακαλούσα να μάθει και να παίζει συναρμολογώντας φράσεις σε ένα τετράδιο, τις οποίες μετά διόρθωνα. Χρόνο με το χρόνο αυξάνονταν οι γνώσεις και οι
10