10.PROJE EKİBİ, GÖZETMEN, KATILIMCI VE GÖNÜLLÜ YORUMLARI Katılımcı Geri Bildirimi AA / Denizli Grubu Kampa gitmeden önce bunun da bir önceki kamp deneyimim gibi olacağını sanmıştım. Daha önceki kamp deneyimim hem yaşımdan hem de oradaki insan çeşitliliğinden bu kamptan biraz farklıydı. O zaman şimdiki kadar bilinçli olmadığımdan ötürü pek fazla bilgi toplayamamıştım. Bu kampta da aynı şeyler olursa diye ürkmedim değil ama pek korktuğum kadar olmadı. Sıkılmadım, yeni insanlar tanıdım ve kendime ve çevremdeki insanlara çok yarar sağlayacak bilgiler öğrendim. Değer yargılarım değişti. Aslında hep biliyoruz diye geçindiğimiz şeylerin pek de doğru olmadığı kanaatine vardım. Birçok insan gibi ben de yanıldım ve önyargılı davranarak hatalı davrandım. Kamp bize hayattaki zorluklarla nasıl başa çıkabileceğimizi de anlamamızı sağladı. En azından benim açımdan öyle çünkü birçok insanın yapmadığı şeyleri yaptım, zordu fakat çok güzeldi. Başardığım için de kendimle gurur duydum. Pes eden arkadaşlarım da oldu ama ben etmediğim ve onları da içine kattığım için bir çeşit alışveriş yaptık. Ben onlara pes etmemeleri gerektiğini gösterirken onlar da bana daha kolay çözüm yolu üretmeyi ve kendime olan güvenimi kazanmayı öğrettiler. Aslında birçok insandan bir şey öğrendim. Farklılıklarımızla yaşayabileceğimizi, insanların muhteşem bir uyum içinde yaşayabileceğini, başarmanın verdiği hazzı ve seni sen yapan değer yargılarını bu kampta öğrendim. İmkânsız diye bir şey yokmuş. Hayat mucizelerle doluymuş. Aslında anneme de çok teşekkür ederim. Fark etmeden benim değişmeme vesile olduğu için. Aslında o da eminim benim böyle olmamı isterdi ve ben bunu geç fark ettim işte bütün bu değişikliklerin sebebi bu kamp oldu. Gitmeden önce farklı bir ben vardı, gittikten sonra ise farklı ve bambaşka bir ben oldu. Kendimi hiç bu kadar zinde hissetmemiştim. Aslında kamp o sıra benim için bir tür kaçış yeriydi. O kadar bunalmış ve kendimi geri dönüşü olmayan bir çıkmaza girmiş gibi hissediyordum ki, adeta yetmiş yaşındaki bir kadın gibi yıpranmış ve çaresiz hissediyordum. İşte yine annem imdadıma koşmuş ve bana o zor anımda yardım etmişti. Belki farkında olarak ya da olmayarak. Kampın etkinlikleri ise bana kadın-erkek diye bir ayrımın olmadığını bunun sadece toplumun ileri sürdüğü bir gerekçe olduğunu görmemdir, ayrıca bir kadın olarak gücümün ve farklılığımın farkına varmamı sağladı. Artık hayata daha dolu bakıyor ve yaşıyorum. Son günü ise benim için çok güzel gelişmelerden biri olan bir farkındalığı tattım. Adını bile duymadığım bir hastalık karşısında nasıl davranabileceğimi öğrendim. PKU hastası olan gençler kendilerini farklı, silik ve hastalıklı olarak görüyorlardı. Oysa ben, oldukça onları tanıma fırsatı bulmuş ve arkadaş bile edinmiştim. Evet yaşam standartları biraz farklıydı. Bunu inkâr edemem. Bir çeşit diyet dedikleri uygulamaları hayatları boyunca sürdürmeleri gerekiyordu. Ama bizden hiçbir farkları yoktu, toplumun kesin hükmü onları dışlanmış bir yaşamın içine sürüklemişti. Ama orada aldığım bir karar ile arkadaş olduğum kişilere onların farklı olmadıklarını göstermek ve bunu diğer arkadaşlarına aktarmalarını sağlamak olacaktı. Tıpkı benim de yapmak istediğim gibi. Artık hayallerim, amaçlarım ve umutlarım var. Hayatın akışına kendimizi kaptırdığımız için kendimizi tanıyamamış, tanıtmamış ve asıl değer yargılarımızı unutmuşuz. Umarım bu kampın bana kattığı şeyleri hayat akışım içinde unutmam. İşte böyle beni değiştiren kamp arkadaşlarım, hocalarım, uzmanlarım ve anneme çok minnettarım. Adını bilmediğim ama yanımda olan ve destek çıkan herkese de…
Sosyal Etki Raporu
©KA 2016