Piotr Franaszek
W maju 1997 roku wykonane przez dr. Chomickiego opracowanie, jako podstawa do dalszych prac koncepcyjnych, zostało przekazane przez dyrektora Instytutu, prof. Mariusza Markiewicza, do Działu Remontów UJ. W sierpniu tego samego roku Uniwersytet Jagielloński podpisał umowę z Przedsiębiorstwem Budowlanym „Francuz” s.c. na wykonanie prac projektowych remontu generalnego budynku Collegium Witkowskiego. Opracowanie zostało przekazane Uniwersytetowi w listopadzie 1997 roku. Prezentowało zamysł koncepcji architektonicznej remontu i modernizacji budynku wraz z adaptacją poddasza na cele użytkowe Instytutu Historii. Autorzy projektu podkreślali, że chociaż remont budynku musi dostosować go do współczesnych wymogów (między innymi zapewnić dostęp do budynku osobom niepełnosprawnym), to jednak nadrzędna jest jego wartość zabytkowa. Dlatego też projekt zachowywał wszystkie elementy zabytkowej stolarki okiennej i drzwiowej. W związku z adaptacją kondygnacji strychowej dla potrzeb dydaktycznych zaplanowano przeprojektowanie klatki schodowej w tzw. wieży w oparciu o plany z 1908 roku. Elementem projektu, który został oprotestowany przez użytkownika, był plan usytuowania szybu windowego. Plan przewidywał umieszczenie windy i towarzyszących urządzeń wewnątrz budynku, co powodowało utratę wielu pomieszczeń dydaktycznych i administracyjnych. Dlatego też dyrekcja Instytutu, popierana przez prof. Jerzego Wyrozumskiego, przewodniczącego Rady Instytutu, i mgr. inż. arch. Andrzeja Gaczoła, wojewódzkiego konserwatora zabytków, postulowała usytuowanie szybu windowego na zewnątrz budynku. Niestety, te starania zakończyły się niepowodzeniem. Remont z definicji był kompleksowy, a więc obejmujący nie tylko prace budowlane, ale również remonty podłóg, stolarki oraz wymianę wszystkich instalacji, a także wyposażenie budynku w system sygnalizacji pożaru, monitoringu oraz nowoczesne rozwiązania dotyczące sieci komputerowej i sprzętu audiowizualnego.
Aula im. księdza Józefa Tischnera
Anna Wojnar
Historii. W lutym 1997 roku zadanie to powierzono pracownikowi dydaktycznemu Instytutu dr. Grzegorzowi Chomickiemu. W następnym miesiącu sprawą remontu gmachu Collegium Witkowskiego zajęła się Stała Rektorska Komisja Konserwatorska. W trakcie posiedzenia, między innymi, rozpatrywano propozycję rektora UJ prof. Franciszka Ziejki, przewidującą podział w poziomie sali amfiteatralnej, na dwie kondygnacje. Zabierający głos w tej sprawie konserwator ds. obiektów zabytkowych UJ Tomasz Węcławowicz uznał, że podział sali byłby błędem konserwatorskim. Po przeprowadzonej wizji lokalnej tę opinię podzielili także inni uczestnicy posiedzenia, z wojewódzkim konserwatorem zabytków mgr. inż. arch. Andrzejem Gaczołem włącznie. Komisja uznała za optymalne rozwiązanie przeznaczenie całego gmachu tylko dla Instytutu Historii. Nastąpiło to w 2002 roku, Instytut Historii został jedynym gospodarzem Collegium Witkowskiego.
Tablica ku czci Augusta Witkowskiego znajdująca się na parterze Collegium Witkowskiego
24
alma mater nr 155
Podjęcie prac było możliwe dzięki dużemu zaangażowaniu finansowemu Uniwersytetu oraz wsparciu Ministerstwa Edukacji Narodowej, Komitetu Badań Naukowych i Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa. W pierwszej kolejności przeprowadzono remont dachu oraz zabezpieczono fundamenty budynku. Pierwszą widoczną dużą inwestycją była adaptacja poddasza na pomieszczenia „gabinetowo-laboratoryjne”. Wcześniej przestrzeń ta w ogóle nie była użytkowana, a jedynymi jej „gospodarzami” były okoliczne gołębie. Inwestycja ta wymagała poważnych nakładów finansowych. Dzięki staraniom dyrektora Instytutu, prof. Wojciecha Rojka, w lutym 2001 roku Instytut otrzymał na ten cel dofinansowanie Komitetu Badań Naukowych, w wysokości przekraczającej 2,8 miliona złotych. W dniu inauguracji roku akademickiego, 1 października 2003, po dwóch latach prac uroczyście otwarto pomieszczenia znajdujące się na poddaszu budynku. Tego dnia społeczność akademicka cieszyła się również z odrestaurowanej auli amfiteatralnej. Patronem auli został w 2001 roku ksiądz prof. Józef Tischner. Ten wybór nie był przypadkowy. Kontakty księdza Tischnera z krakowskim środowiskiem naukowym poza murami kościelnymi były znane już od lat 70. XX wieku. W 1976 roku Instytut Filologii Polskiej UJ zaproponował księdzu prof. Tischnerowi prowadzenie monograficznego wykładu z filozofii. Wykład przeznaczony był dla studentów polonistyki i odbywał się w budynku Instytutu przy ul. Gołębiej 20, czyli tzw. Gołębniku. W tym czasie pojawienie się osoby duchownej jako wykładowcy w państwowej uczelni było wydarzeniem wyjątkowym. Świetnie prowadzone wykłady ściągały coraz liczniejsze grono słuchaczy, także spoza polonistyki, a nawet Uniwersytetu. Dlatego też w roku akademickim 1980/1981 wykłady przeniesiono do auli Collegium Witkowskiego UJ przy ul. Gołębiej 13, gdzie ksiądz prof. Józef Tischner wykładał Fenomenologię ducha Georga Wilhelma Friedricha Hegla. Sala przygotowana na około 150 osób musiała pomieścić ponad 300. Tak mówił o tym fenomenie sam prof. Tischner: Było w tym coś zdumiewającego: po ulicach kręciły się patrole, a myśmy w największej sali uniwersyteckiej rozważali pochód ducha przez dzieje. Patrząc w Hegla, próbowaliśmy patrzeć rozumnie w nasz świat. Nie wiem, czy świat patrzył na nas rozumnie. Ale przeżyliśmy wielką