Tika

“Nou, na negenen niet meer dus.”

Nico had nog één ruimte die hij ons wilde laten zien. We liepen de gang door, richting de uitgang. Voor de uitgang was een deur aan de linkerkant.

“Tadaa!” zei Nico, “de recreatieruimte!”

We zagen een kamertje van drie bij vier meter, met een tweepersoonsbankje en twee skai leren stoelen. In één van de zittingen zat een grote scheur, waardoor de schuimrubber vulling naar buiten puilde. Hier stonden wel een paar planten, maar die waren dood. Het kamertje leek op de huiskamer, het verschil was dat hier ook nog volle asbakken stonden. In een lage kast waar nog één deur half scheef in hing stond een pick-up.

“Ach, zo’n pick-upje had ik ook vroeger,” zei mijn vader.

Samen pakten we mijn spullen uit. Mijn bijbel legde ik op het nachtkastje.

“Het is wel smoezelig allemaal,” zei mijn vader.

“Het zal toch moeten.”

Toen zag ik de brandgaten in de deken. Met een ruk trok ik het beddengoed los en gooide het op de vloer.

“Hier ga ik toch iets van zeggen.”

Samen liepen we naar het verpleegkantoor. Nico deed open.

“Er zitten brandgaten in mijn deken!”

“Ik zal eens kijken of ik er één voor je kan vinden zonder brandgaten.”

Mijn vader vertrok.

“Sterkte. Je bent nu in ieder geval in goede handen.”

Ik bleef op mijn plekje op de slaapkamer van vijf, het leek wel wat op De Bossen.

Ik trok mijn kamerscherm tussen mijn bed en de andere bedden. Ik was veilig tussen de muren van een psychiatrisch ziekenhuis! In ieder geval zou ik niet meer in Torremolinos eindigen!

Op het bed naast me lag een vrouw. Ze lag opgekruld met haar handen voor haar gezicht. Na vijf minuten werd ik nieuwsgierig en stak mijn hoofd om de hoek van het kamerscherm.

“Hallo,” zei ik, “ik ben Tika. Waarom zit jij hier?”

98