Tika

van pukkeltjes. De zomer kwam dichterbij, de zomer waarin ik zeilinstructie moest geven in Heeg. Van het overmoedige gevoel was niets over, ik vond het een angstwekkend idee om zeilles te geven. Lusteloos en ontevreden fietste ik ‘s ochtends naar school en kwam ‘s middags met al even weinig energie thuis. Ik kreeg medelijden met mezelf en was jaloers op iedereen op school, ze leken allemaal een stuk beter in hun vel te zitten dan ik. Ik vluchtte in boeken en televisie kijken, en in mijn eigen fantasie door verhalen te schrijven. De vijfde klas haalde ik met goede cijfers, maar ik voelde me constant ongelukkig. Ik probeerde mezelf op te peppen door mezelf voor te houden dat ik afstand moest nemen. Waar ik me nu zo druk over maakte, daar zou ik een week later wel om lachen. Maar dat was niet waar. Ik werd steeds vermoeider, voelde me lusteloos en zag alles negatief. Ik probeerde er tegen te vechten, maar het ongelukkige gevoel ging niet weg.

Halverwege de vakantie moest ik naar Friesland om zeilinstructie te gaan geven.

Ik pakte mijn rugzak en papa bracht me naar de trein. Ik nam de trein naar Leeuwarden en van daaruit ging ik verder met de bus. Ik had helemaal geen zin.

Ik was nog steeds moe en lusteloos. Waarom kon ik niet opgewekter zijn?

De week was een ramp. Iedere ochtend hees ik mezelf tegen heug en meug uit mijn stapelbed. Ik boomde mijn bootje uit het botenhuis. Daarna probeerde ik aan het ontbijt opgewekt te doen met de andere instructeurs en de cursisten. Het was een koele augustusweek en het regende de hele tijd. Mistroostig dobberden mijn groepje en ik in onze tjotter over het Heegermeer. Omstebeurt mochten mijn cursisten aan het roer. Ik zat er naast. Het was de bedoeling dat ik ze leerde op te loeven, af te vallen en overstag te gaan; te gijpen, man overboord manoeuvres uit te voeren, en aan te leggen aan hogerwal. Er was weinig wind en alles ging tergend langzaam. Mijn groepje cursisten bestond uit vier schuchtere veertienjarigen. De hele dag ging op aan vermoeiende oefeningen, te beginnen met rechtuit varen. Met de sombere overtuiging dat ik ze zelfs dat niet zou kunnen leren, zette ik de kleinste van het stel aan het roer en begon van onder mijn zeilpet instructies te roepen. ‘s Avonds gaven we onze cursisten zeiltheorieles.

We leerden ze zeilknopen leggen. Iedere avond ging ik als eerste naar bed. Ik 6