16
Een ziekenhuis is een perfecte plek om te huilen
Het was half december. Ik was nu een maand in het Academisch Ziekenhuis. Papa en mama waren terug uit Sicilië, vol nieuwe energie om me te helpen tijdens deze opname. Ik mocht in de weekenden bij ze slapen en door de week haalde mama mijn post op bij mijn studentenhuis. Ze waren ontzettend trots op me dat ik me had laten opnemen. “Jij gaat er zo goed mee om,” zei mama. “Je voelt dat het fout gaat en dan ben je in staat om te handelen.” Ik kon wel begrijpen dat ze me liever in een inrichting zagen dan op het spoor van de sneltrein. Zelf wist ik nog niet goed waar deze opname zou eindigen. De witte vlek in mijn systeem, het grote wanhopige gebied, daar zat ik nu middenin. De grens met het gewone gelukkige leven zag ik niet meer – dat gewone gelukkige leven lag achter de horizon. In mijn beleving had ik altijd een rotleven gehad en er zou ook nooit verandering in komen. De enige houvast in die wanhopige leegte was het ritme van de afdeling. Ik had me erbij neergelegd dat ik om acht uur aan het ontbijt moest verschijnen. Tijdens de anderhalf uur creatieve therapie schilderde ik landschappen. Ik kon niet goed tekenen. Meestal eindigde ik met horizontale vegen in verschillende kleuren. Het waren zeegezichten, vertelde ik de therapeut. Na de creatieve therapie dronken de patiënten en verpleegkundigen koffie met elkaar. Omdat wij patiënten allemaal depressief waren, hadden we elkaar niet zo veel te vertellen. Na de koffie was het tijd voor een gezamenlijke wandeling in het natuurgebied dat grensde aan het ziekenhuis. Iedereen keek naar de vogeltjes en zei niets. We hadden net zo goed een clubje natuur-onderzoekers kunnen zijn. Tineke had in het begin alleen maar naar me geluisterd. Normaal als ik in zo’n wanhopige ik-kan-niet-leven-periode zat, zei ik helemaal niets. Maar haar vertelde ik alles. Over de middelbare school, over het zeilkamp, over Canada, over dokter Vreij in Naarden, over instelling De Bossen, en over mijn studietijd die zo leuk was geweest. Ik vertelde haar over de teleurstelling toen de lerarenopleiding mis ging, en over mijn vreselijke verblijf in het Uniusziekenhuis. 144