Voorbeeldsamenvatting An Introduction to the Policy Process: theories, concepts, and models of public policy making
om de dijken in stand te houden. De dijken zullen dan in verval raken en ze bieden dan geen veiligheid meer. Soms wordt ook juist geprivatiseerd: het proces waarbij het eigendom van bedrijven en diensten overgaan van overheid naar de particuliere sector. Daarbij worden publiek eigendom (zoals een staatsbedrijf) in particuliere handen gebracht. Het idee daarachter is dat ondernemingen veel beter in staat zijn de wensen van burgers in te schatten dan de overheid dat kan. Concurrentie dwingt ondernemers ook op de kosten te letten en te innoveren. Bovendien betaalt de belastingbetaler niet meer mee aan een slecht functionerend of verlieslijdend bedrijf. De burger kan haar consumentenmacht uitoefenen op het bedrijf. *Woodrow Wilson: ‘Beleidsvragen zijn geen politieke vragen’. •
Bureaucratische discretie: de capaciteit van de ministeries van de overheid om besluiten te nemen zonder de expliciete toestemming van een andere afdeling van de overheid (Congres). Dit is een gedeelte van het proces van het ‘wie krijgt wat’-beleid. Wanneer een burger het gevoel heeft niet te krijgen wat hij wilt van de overheid, wordt vaak beweert dat bureaucratie ondemocratisch is. Het Congres staat het toe dat de ministeries op deze manier besluiten mogen nemen, omdat het Congres zo moeilijke politieke besluiten kan vermijden, maar ook vanwege tolerantie en vertrouwen in het ministerie.
Er zijn zoveel verschillende eisen die aan de overheid worden gesteld, werken er mensen die werken volgens hun waardigheid: expertise en knowhow van hun vakgebied. ‘If it is exercised by bureaucrats responsive to popular pressure, voiced directly through the public’s daily relationships with the agency, or indirectly through the elected branches, then we might say that the agency is broadly responsive to public demands.’ Het congres maakt openbaar beleid en de bureaucratie voert eenvoudig dat beleid zonder discretie uit te oefenen. The Courts (juridische macht) Het rechterlijke apparaat is er verantwoordelijk voor dat wetten volgens de juiste wijze van de grondwet worden geïnterpreteerd en gebruikt. De juridische macht heeft de macht om veto uit te spreken wanneer documenten of handelingen van de wetgevende en de uitvoerende macht in strijd zijn met de grondwet via een ‘juridical review’ (door John Marshall in Marbury v. Madison, 1803). De juridische macht heeft het laatste woord voordat een wet wordt aangenomen. Echter wordt sinds het ontstaan van de republiek de juridische macht als zwakste macht van de trias politica gezien: ze kunnen alleen een wet weigeren wanneer deze in strijd is met de grondwet. Taak in het beleidsproces: De staat maakt beleid en de wet garandeert dat dergelijk beleid juist wordt uitgevoerd. Er wordt van de juridische macht verwacht om niet met beleidsvorming bezig te zijn, wanneer het de grenzen van aanvaardbaar beleid bepaalt. Maar wanneer de definities van deze grenzen veranderen, worden de rechters toch in staat gesteld beleid te maken. - Wetgevende en uitvoerende machten nemen het initiatief voor beleid, maar de juridische macht reageert hierop om te wijzen op de praktische effecten van het beleid. Het is belangrijk om te weten hoe actoren met elkaar samenwerken om te begrijpen waarom een beleid wordt vastgesteld of wordt verworpen. Einde voorbeeldsamenvatting
7