Το 1986, μετά από σαράντα χρόνια, ο Εθνικός χάνει το πρωτάθλημα στο πόλο από μιά ομάδα που έμελε να γράψει ιστορία. Είναι η ομάδα υδατοσφαίρισης του ΑΝΟΓ, μια παρέα από γυμνασιόπαιδα που ήρθαν σε επαφή με το άθλημα στις αρχές του 80, στο ολοκαίνουριο τότε κλειστό κολυμβητήριο της Γλυφάδας και σφράγισαν μια εποχή. Ο Τάσος Παπαναστασίου, ένας από τους πρωταγωνιστές της εποχής εκείνης, αλλά και προπονητής της γυναικείας ομάδας του ΑΝΟΓ, που έφερε στη χώρα μας το Πρωτάθλημα Πρωταθλητριών Ευρώπης το 2003 και το Κύπελο Πρωταθλητριών Ευρώπης το 2004, μας γυρίζει πίσω στις χρυσές εποχές ενός Ομίλου που έβγαλε εννέα Ολυμπιονίκες, ανάμεσα στους οποίους και ο ίδιος, και μας αποδεικνύει γι’ άλλη μιά φορά πως στη χώρα μας ...φτιάχουν ιστορία οι παρέες.
Τάσος Παπαναστασίου
Ο “Γάτος”
της ομάδας water polo “Ξεκίνησα το 1979 ενώ ήμουν στο Γυμνάσιο. Τότε είχε ανοίξει το κλειστό της Γλυφάδας και πήγαιναν στον ΑΝΟΓ κάποιοι φίλοι μου, ο Πατέρας, ο Κατράς, ο Πάτερος, κι απ’ αυτούς παρακινήθηκα και πήγα κι εγώ στο κολυμβητήριο. Πήγα στο πόλο. Τότε η ομάδα της Γλυφάδας έκανε προπόνηση στο κλειστό. Από εκεί βγήκαν πολλοί πρωταθλητές. Κατ’ αρχήν η ομάδα που πήρε το πρωτάθλημα, μετά από σαράντα χρόνια, το 1986, από τον Εθνικό. Όταν ξεκίνησα εγώ, η ομάδα πόλο είχε ανέβει ήδη στην Α’ κατηγορία και είχε την υποδομή για να ξεκινήσει. Η χρυσή εποχή της Γλυφάδας, λοιπόν, ήταν η δεκαετία του 80, με τέσσερα πρωταθλήματα και τρία κύπελλα. Εμείς ήμασταν όλοι μια παρέα. Κάναμε προπόνηση κι ύστερα μαζευόμαστε όλοι, συνήθως στο σπίτι του Γιάννη του Πατέρα που ήταν απέναντι από το κολυμβητήριο. Εκεί βλέπαμε παιχνίδια στην τηλεόραση, παίζαμε μπιρίμπα, είμασταν μια οικογένεια. Η ομάδα ήταν οικογένεια και γι’ αυτό ίσως πήγε και τόσο καλά. Ήμασταν η πρώτη ομάδα που άρχισε να κάνει διπλές προπονήσεις. Κι ύστερα βγαίναμε παρέα, ήμασταν σχεδόν πάντα όλοι μαζί. Είχαμε και “ζευγαρώματα” μέσα από την πισίνα. Ο Βαγγέλης ο Πάτερος παντρεύτηκε την Βιλελμίνη την Μαραγκού που ήταν κολυμβήτρια. Η Λιάνα η Δήμα πήρε τον Κυριάκο τον Αντωνιάδη, πρωταθλητή Ελλάδος από το Καλαμάκι. Η Αγγέλα η Λυμπεροπούλου παντρεύτηκε τον Στέφανο τον Σάντα, τον Ολυμπιονίκη. Θυμάμαι το κύπελο πρωταθλητριών στην Ιταλία το 1989. Στην ομάδα ήταν δύο Γιαννόπουλοι, τέσσερεις Παπαναστασίου, δύο Πεματζόγλου, Πάτερος και Πατέρας που διαβάζονταν απ’ τους Ιταλούς το ίδιο. Κοίταζαν λοιπόν οι Ιταλοί την δεκατριάδα κι έλεγαν... τί έγινε βρε παιδιά; Τότε λοιπόν, βγαίναμε 50-60 παιδιά, όλα μαζί βόλτα στην Γλυφάδα. Είχαμε τα κλειδιά του κολυμβητηρίου και ανοίγαμε και παίζαμε. Παίρναμε το κλειδί Σάββατο απόγευμα και κολυμπούσαμε, παίζαμε, περνούσαμε ώρες εκεί μέσα. Θα μείνει αξέχαστος ο Γιώργος Σταματιάδης, ο προπονητής που αφιλοκερδώς μας μάζεψε σαν παιδάκια και, μετά την προπόνηση, μας έπαιρνε όλους και βγαίναμε έξω, πηγαίναμε όλοι μαζί και τρώγαμε, περνούσαμε όμορφα και κερδίζαμε κι ένα σωρό πρωταθλήματα. Ακόμα, ο Τάκης ο Μίχαλος, ο προπονητής που διαφοροποιήθηκε απ’ τους προπονητές της εποχής του και κάναμε προπονήσεις πολύ δυνατές, πρωί -απόγευμα. Μ’ αυτόν πήραμε το πρωτάθλημα από τον Εθνικό. Επίσης ο Μίλο Νάγκιτς, με τον οποίο πήραμε το πρώτο πρωτάθλημα στην Α1 κατηγορία.
Η σύνθεση της ανδρικής ομάδας υδατοσφαίρησης του ΑΝΟΓ το 1987
Κυριάκο κι εμείς κάναμε το χοντρός, χοντζός. Αλλά και τον Κυριάκο τον φωνάζαμε “Πωλ”, τον Κρίτωνα τον Μάρκογλου που έχει καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη “Τούρκο”, τον Ανέστη τον Πεσματζόγλου “Τζατζόγρια” και τον Παναγιώτη τον αδελφό του “Μαύρο”... Διασκεδάζαμε, αλλά παραμέναμε εστιασμένοι σ’ αυτό που κάναμε. Καλοκαίρια δεν ξέραμε. Είχαμε προπονήσεις. Το πρόγραμμά μας ήταν πολύ σκληρό . Σκέψου ότι σε μία Ολυμπιακή χρονιά, είχαμε δεκαπέντε ταξίδια. Πέντε μέρες το καθένα να βάλεις, δες πόσες μέρες είναι. Κι ύστερα, είχαμε κι εδώ παιχνίδια και προπόνηση. Άξιζε τον κόπο όμως. Από τον αθλητισμό δεν χάνεις. Είναι η ζωή. Μια μικρογραφία της ζωής. Πρέπει να παλέψεις για να κερδίσεις κάποια πράγματα. Και μαθαίνεις να βάζεις στόχους στη ζωή σου. Γνωρίζεις καλό κόσμο, μαθαίνεις να αγωνίζεσαι. Βέβαια, τότε τα πράγματα ήταν πιο καθαρά. Πιο αγνά... Σ’ ένα νέο παιδί που θέλει να έρθει στον ΑΝΟΓ, θα του έλεγα να έρθει, να αθληθεί, να γνωρίσει παιδιά, να κάνει φίλους, να μάθει κανόνες, να μάθει να αγωνίζεται και δεν έχει σημασία αν θα γίνει πρωταθλητής. Εκείνο που αξίζει είναι ότι θα μάθει πράγματα που θα τον ακολουθούν σε όλη του τη ζωή. Και σήμερα υπάρχουν μεγάλα ταλέντα. Και μάλιστα, τα παιδιά είναι πιο αναπτυγμένα, έχουν περισσότερες ευκαιρίες, καλύτερη διατροφή, καλύτερους προπονητές, επιστήμονες που τα υποστηρίζουν και γονείς που τα υποστηρίζουν. Εμείς τότε, χρειαζόταν να πηγαίνουμε με το λεωφορείο στην προπόνηση. Σήμερα ποιός γονιός δεν θα πάει το παιδί του; Σίγουρα λοιπόν τα σημερινά παιδιά έχουν καλύτερες ευκαιρίες από εμάς. Και σίγουρα ο καλός δεν χάνεται. Ακόμα κι αν αδικηθεί και μια και δυό φορές, δεν θα χαθεί στο τέλος. Το πιο σημαντικό είναι να μάθουν οι γονείς πώς να συμπεριφερθούν μέσα στα αθλητικά σωματεία. Να μην βλέπουν μέσα από τα παιδιά τους τον εαυτό τους. Να μην θέλουν να κάνουν τα παιδιά τους ό,τι δεν έκαναν ή κάτι παραπάνω απ’ ό,τι έκαναν αυτοί. Οι γονείς χαλάνε τα παιδιά. Έχω κι εγώ δύο κόρες που παίζουν και οι δύο πόλο. Την Ανθία 15 και την Δήμητρα 14 ετών. Κι είμαι πολύ ευχαριστημένος που έτυχε να τους αρέσει το πόλο κι ασχολούνται μ’ αυτό...” Γυναικεία ομάδα υδατοσφαίρησης ΑΝΟΓ, Πρωτάθλημα Ελλάδας 2003-2004
Εμένα με φώναζαν “γάτο” γιατί μικρός έκανα πολλά κλεψίματα. Τον Τάσο Παπαναστασίου τον έβγαλε “πιλότο” ο Νάγκιτς, γιατί φορούσε ένα σκουφάκι του πόλο με γυαλάκια κι έμοιαζε με αεροπόρος. Μάλιστα τον φωνάζαμε πιλότα. Τον Βαγγέλη τον Πάτερο τον φωνάζαμε “Κούρδο” γιατί ήταν σκληρός. Τον Γιάννη τον Πατέρα τον φωνάζαμε “θύμα” γιατί συνεχώς του συνέβαιναν διάφορα ατυχήματα. Τον Άκη τον Γιαννόπουλο τον φωνάζαμε “χοντζό”, γιατί, όταν ήταν μικρά, ο Κυριάκος τον έλεγε χοντρό, οι γονείς του φώναζαν στον GLYFADA FREE PRESS • #08
9