MIDDEN Tjibbe Boringa (56) en Tiene Griesen (56):
‘Zin in cursus’
Tjibbe en Tiene hebben de voorlichting eind jaren negentig gevolgd. Ze hebben twee kinderen: Pamela (19) en Linda (16) beiden afkomstig uit Ecuador.
Foto: William Hoogteyling
Zij: “De kinderen kwamen bij ons niet vanzelf. Daarom kozen we voor adoptie. Die beslissing was vrij snel genomen.” Hij: “Het duurde ongeveer een half jaar voor we aan de voorlichting konden beginnen. Daar hadden we zin in, want het bracht ons kind weer een stapje dichterbij.” Zij: “Wat ik na zoveel jaar nog onthouden heb, is dat tijdens de voorlichting duidelijk werd: ‘Het is niet niks waar je aan begint´. Het verraste me dat ze ook de negatieve kant van adoptie lieten zien.” Hij: “Ik denk dat ik er redelijk naïef ingestapt ben. Als je kinderwens groot is denk je: ach problemen, die kunnen wij samen wel oplossen. ” Zij: “Ik had wel gelezen dat het soms ook niet gemakkelijk zou kunnen zijn, maar hoe het echt is, dat weet je natuurlijk niet. Dat merk je pas als de kinderen er zijn. De voorlichtster zei: ‘Een adoptiekind is misschien wel het meest gewenste kind van de wereld, maar ooit was het niet gewenst…’ Zo waar.” Hij: “Die zin komt nog steeds niet zonder emotie uit de mond van mijn vrouw… Daaruit blijkt hoe waardevol wij het vonden om tijdens de cursus stil te staan bij het feit dat je kind waarschijnlijk al behoorlijk wat achter de kiezen heeft op het moment dat het bij jou komt.” Zij: “Na de eerste bijeenkomst besefte ik hoe prettig het was om met mensen te praten die met hetzelfde bezig zijn. Dat schept een band, dat vond ik heel speciaal. Met één gezin hebben we nog steeds veel contact. Zij hebben vier kinderen geadopteerd.” Hij: “Uiteindelijk hebben van de acht stellen er maar drie ook daadwerkelijk kinderen geadopteerd. Eén vrouw is overleden, drie echtparen hebben alsnog via natuurlijke weg kinderen gekregen.”
“ ZOLANG IK ME KAN HERINNEREN HEB IK MOEDER WILLEN WORDEN.”
RECENT Daisy Janssen (34):
‘Het helpt me om betere adoptiemama te zijn’
Foto: William Hoogteyling
“Zolang ik me kan herinneren heb ik moeder willen worden. Helaas is mijn leven wat anders gelopen dan ik had gedacht. Ik ben getrouwd geweest maar heb nu geen partner. Ik heb me afgevraagd of ik in mijn eentje toch moeder wilde worden. Het antwoord is: ‘ja’. Daarom heb ik voor adoptie gekozen. Dolgraag wil ik voor een kindje zorgen dat een mama nodig heeft. Dat ik daarvoor naar de voorlichting moet, vind ik geen enkel probleem. Sterker nog, ik heb het als heel prettig ervaren. Adopteren is natuurlijk ook wel wat anders dan het krijgen van een biologisch eigen kind. Adoptiekinderen zijn veel kwetsbaarder, die hebben vaak al veel meegemaakt, daar moet je op voorbereid zijn. De cursus helpt mij om een nog betere adoptiemama te zijn. Prima! Al was niet alle informatie die ik tijdens de bijeenkomsten heb gekregen nieuw voor mij. Ik had al veel over adoptie gelezen. Maar vooral de bouwstenen en hechting vond ik interessant. Evenals de beelden van de kinderen en het verhaal van een ervaringsdeskundige,die zaken hebben heel veel indruk op mij gemaakt. Dat maakt het allemaal heel werkelijk. Het gaat om de kinderen, niet om de procedure of de regels. Dat zie je dan heel duidelijk. En ik vond het prettig om in zo’n groep te zitten, met mensen te praten die met hetzelfde bezig zijn. Dat was fijner dan ik had verwacht. Als alleenstaande werd ik nadrukkelijk serieus genomen. Wel merkte ik dat niet iedereen even ver was in de keuze voor adoptie. Sommige stellen twijfelden of hadden nog moeite met het verwerken van hun ongewenste kinderloosheid. Voor mij ligt dat anders. Momenteel zit ik te wachten op de gesprekken met de Raad van de Kinderbescherming. Heel spannend. Als het allemaal goed loopt, wil ik graag via Wereldkinderen een kindje adopteren uit China. Een kwestie van gevoel, dat past, denk ik, het beste bij mij.”
JUBILEUMUITGAVE – 2014
11