ปมด้อย
มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งเชิญผมไปเป็นอาจารย์พิเศษ ผมสนใจ อยากลองสอนหนังสืออยู่แล้วจึงตกปากรับคำ�ทันที วิชาที่เขาให้ผมสอน ชื่อวิชา ‘การเขียนเพื่อสื่อสารมวลชน’ หรือ ‘Writing for Mass Media’ นั ก ศึ ก ษาในชั้ น เรี ย นของผมมี 32 คน ทั้ ง หมดเป็ น นั ก ศึ ก ษา ชั้นปีที่ 3 เช้าวันแรกของคลาส หลังจากพูดคุยทักทายกันพอหอมปากหอมคอแล้ว ผมบอกพวกเขาว่า ชั่วโมงแรกเราอย่าเพิ่งเรียนอะไรที่ วิชาการเลยดีกว่า ผมขอให้ทกุ คนหยิบกระดาษขึน้ มาคนละแผ่น จากนัน้ ให้ เขี ย นสิ่ ง ที่ คิ ด ว่ า เป็ น ‘ปมด้ อ ย’ ของตั ว เองลงไปคนละ 5 อย่ า ง โดยไม่ต้องบอกชื่อเจ้าของ แต่มีข้อแม้ว่าอย่าปิดบังความจริง และต่อไปนี้คือส่วนหนึ่งในบรรดาสิ่งที่พวกเขาเขียนลงไป ตัวดำ�, ตัวเตี้ย, สะโพกใหญ่, อ้วน, ผอม, ผมแห้งเสีย, หน้าบาน, ตาตก, ผมบาง, เล็บเท้าสั้น, มือสั้น, มือหนา, แขนใหญ่, ขาใหญ่, สิวเยอะ, พูดติดอ่าง, แขนเล็ก, ไหล่เล็ก, รูขุมขนกว้าง, หัวเถิก, หัวโต, หัวฟู, มีตีนกา, เป็นฝ้า, ใต้ตาคล้ำ�, ต้นขาใหญ่, พูดไม่ชัด, สายตาสั้น, ฟันดำ�, มีแผลเป็น, หน้าอกเล็ก, หน้ากลม, เท้าใหญ่, มีพุง, หน้าตาไม่ดี, 2 6 1