Δημήτρης Καραβασίλης - Οι αγέρηδες πήραν και σκόρπισαν πόθους και λιοπύρια
«Μα πως; Πως θα μάθουν τα όρια;» «Ίσως όχι με τις φωνές, δεν ξέρω... Ποιος μας ετοιμάζει για γονείς... Ποιος;», αναστέναξε εκείνη και πήγε να πλύνει όσα έμειναν στον νεροχύτη. «Τον Γιώργη μας», είπε μόνο. «Τον Γιώργη μας...». «Ε, τι έγινε μ’ αυτόν;» «Μας θέλει κοντά του, Ανέστη! Τον βλέπω, πώς λαχταρά...» «Ε, άμα θέλει, ας έρθει,» είπε εκείνος κάπως ενοχλημένα. «Να βρει όμως και την πόρτα ανοιχτή, έτσι λεβέντη μου;» γύρισε και τον κοίταξε γλυκά μέσα στα μάτια. «Καταλαβαίνω Μίνα, καταλαβαίνω, μα να με καταλάβει κι εκείνος. Ολόκληρος άνδρας είναι πια...» «Ο πατέρας θαρρώ πως απλώνει πρώτα το χέρι και το παιδί πιάνεται», είπε εκείνη. «Δεν ξέρω κιόλας...» «Εντάξει, εντάξει... Λοιπόν εγώ φεύγω... Θα πάω να βρω και εκείνον τον Ασημακόπουλο, γι’ αυτή την υπόθεση με τα γραμμάτια. Να έχω κάτι να πω στο αφεντικό...» «Να είσαι ευγενικός με τους αναγκεμένους...» «Ναι, καλά...» μελαγχόλησε για μια στιγμή με την σκέψη πως κι εκείνος ήταν στην ίδια θέση. Ένα πεταχτό φιλί κόλλησε πάνω στην πόρτα που έκλεισε για δεύτερη φορά, αφήνοντας την Ασημίνα να κεντά τα όνειρα της, στης μοναξιάς της τον καημό. Τώρα που έφυγαν όλοι καιρός να συμμαζευτεί κι εκείνη. Σήμερα, έτσι όπως πηγαίνει, θα φτάσει καθυστερημένη στη δουλειά της. Θα τα ακούσει ξανά. Μα τι νόημα έχει. Λες και οι άνθρωποι έχουν ηχογραφημένο το ίδιο παράπονο. Απλώς αλλάζει ο τόνος της φωνής. Παρόλο που ακούγεται θυμωμένος, κρύβει πόνο και το ξέρει. Το ρολόι δείχνει ήδη οκτώ παρά τέταρτο. Τα παιδιά θα έχουν φτάσει στο σχολείο. Όπου να ναι θα χτυπήσει το κουδούνι. Τα πρωινά στο σχολείο μοιάζουν τόσο πολύ το ένα με το άλλο. Η αυλή, δεύτερη μάνα, έχει ανοίξει την αγκαλιά της να χωρέσει τους γιους και τις κόρες της. Εκείνα την ανταμείβουν με υπέροχο βουητό. Πως κάνει το μελίσσι; Ε, ίδιο και απαράλλαχτο. Η «ζωή» ξυπνά. Νυσταγμένη ακόμα περιδιαβαίνει το προαύλιο και απαλά χαϊδεύει στην πλάτη τα παιδιά, ένα προς ένα. Μέσα από τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, χρυσίζει τις πλεξούδες των κοριτσιών, περνάει δίπλα από τις παρέες των αγοριών. Βροντοφωνάζουν, λες και μαλώνουν. Η τραχιά φωνή τους. Διασχίζουν την πολυτάραχη, πολύχρωμη, εφηβεία τους. «Πιάσε!» ακούγεται από την μεριά της μπασκέτας και στο επόμενο δευτερόλεπτο έχει ξεκινήσει