40
ΠΑΝΟΣ ΜΑΝΑΦΗΣ
- Ευχαριστώ. - Όλοι όσοι βρεθήκαμε σήμερα στη κηδεία των γονιών σου θα είμαστε στο πλάι σου. Αυτό θέλουμε να το καταλάβεις. Εκείνο το βράδυ, όταν ο Μιχάλης πάρκαρε έξω από την αυλόπορτα, μου’ δωσε να καταλάβω πως την επόμενη Παρασκευή θα συνέβαινε αυτό που περίμενα καιρό. Δίσταζε, βέβαια, γιατί με θεωρούσε ακόμα μικρή. Με φίλησε απότομα. Στα μάτια του γυάλιζαν οι πηχτοί χυμοί μου και έβγαζαν ένα φως σαν τη φωνή του. Τρυφερό και ζεστό. Τα χέρια μας μπλέχτηκαν και ανάμεσα από τα δάχτυλα σύρθηκε ένας αέρας θερμός και καθαρός. Αρνήθηκα ν’ ανοίξω τα μάτια μου. Ένα κάτασπρο ύφασμα και στο βάθος ένα μικρό κορίτσι που τρέχει στο κήπο μας. Ο ήλιος σφυρίζει από ψηλά την κάψα του όμως οι αχτίδες του δεν φτάνουνε στη γη. Υπάρχει μόνο το πράσινο του γκαζόν και το κορίτσι που τρέχει γύρους την αυλή που ανοίγει γρήγορα σ’ ένα λιβάδι. Ένα άγγιγμα στην πλάτη από ένα πελώριο χέρι. Το κορίτσι μένει ακίνητο. Γυρίζει και δίχως να φοβάται το παρακαλεί: «πάρε με μαζί σου». Και από εκείνη τη στιγμή η ζωή του κύλησε σε τρεις εποχές: μια κούνια με το σχοινί δεμένο στη μηλιά. Τη σιωπή που πότιζε το δέντρο να το μεγαλώσει. Η σκιά κάτω από τη μηλιά, που μου έδινε την εντύπωση του αγαπημένου. Το φιλί του ήταν ένα άγνωστο φάρμακο. Όλη η