Η ΜΗΛΙΑ -
μ ι α ι σ τ ο ρ ί α α γ ά π η ς 113
απόγνωση. Τα στήθη μου αποκαλύπτονταν γεμάτα και φρέσκα, άστραφταν μέσα από το διαφανή νυχτικάκι. Έγραφε για το χώμα που σκάβεται να χωρέσει άλλο χώμα. Κι όλα του τα ποιήματα ήταν μια ερώτηση και μια προσφορά. Μια ερώτηση που περιείχε την προσφορά. Τα χείλη μου ανάβανε και παίρνανε το σχήμα του πυρακτωμένου δρεπανιού. Έγραφε για την αγκαλιά που σφίγγει τη δύση και τη φιλάει ερωτικά. Κι όλα του τα ποιήματα ήταν μια επανάληψη. Μια ερώτηση που περιείχε την επανάληψη. Αχ, Μιχάλη, Μιχάλη... Τα ήξερες όλα, αλλά μόνο τα έγραφες... Ναι, είμαστε περαστικοί και το σώμα μου ζητά να πεθάνει όπως του αξίζει. Να πεθάνει στη γαλήνη της απουσίας ενός μέλλοντος. Το μυαλό μου διψά να ξεδιψάσει από τη μάνα γη. Εκεί ποθεί να γείρει ένα πρωί γύρω στις έντεκα. Δεν θέλει θεόσταλτα ποτιστήρια. Ο δημιουργός μου ό,τι ήταν να κάνει το έκανε και με το παραπάνω. Το τέλος μου ορίστηκε για να πληρωθώ. Να ξεχειλίσω από αγάπη και από σένα, τον άλλον. Το κορμί μου λαχταρά την επιστροφή στη ζωή. Ζητά παθιασμένα το άγγιγμα από εσένα, τον άλλον, για να ηρεμήσει και να μπορεί έπειτα να ξαπλώσει γαλήνια στην αγκαλιά της δημιουργίας. Το σώμα μου πίνει κάτι από εσένα, τον άλλον. Ξαφνικά, στο διάδρομο άκουσα βήματα. Ήταν η Νατάσσα. Πάντα ευθυτενής και σοβαρή. Το πρόσωπό της όμως είχε κάτι το αλλόκοτο. Σαν να