Γιάννη, Δημήτρη, Θανάση, Πάνο, την έγνοια απόψε τη γνωστή που κάποτε με γέμιζε λύπη σαν πυρετό τη νιώθω να με εγκαταλείπει σαν ίωση που περνά και ξεχνιέται, σαν πολύτιμο λίθο που τον χάνω. Νιόνιο, Δημήτρη, Σάσο, Νικόλα, σκιές μακρινές μού φαίνονται όλα εκείνα που κάποτε φαντάζανε τέλος εκείνα που βάζαν φαρμάκι στο βέλος.
[25]