186
ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΒΑΝ
ακούγοντας μουσική, τρώγοντας κάτι ίσως, ησυχάζοντας. Το αυτοκίνητό μου ήταν ένα παλιό βανάκι, οι πόρτες του είχαν σαπίσει και ήθελε βάψιμο, μα παρότι η ανάγκη για βάψιμο ήταν επιτακτική ποτέ δεν κατάϕερνα να πάρω την απόϕαση και να το πάω στο μάστορα – κι αυτό επειδή ϕοβόμουν πως μετά το βάψιμο θα χανόταν κάτι, ϕοβόμουν πως δεν θα οδηγούσα πια το ίδιο αμάξι, το οποίο γνώριζα και με γνώριζε όπως ο σκύλος γνωρίζει τον αϕέντη κι ο αϕέντης γνωρίζει το σκύλο. Αλλά ο σκύλος έχει πια γεράσει - και πονάει. Ο αϕέντης, από την άλλη, είναι νέος και λυπάται τον σκύλο που έχει γεράσει και πονάει. Παρ’ όλα αυτά δεν μπορεί να τον γιατρέψει, δεν μπορεί να τον ϕτιάξει, δεν μπορεί να τον σκοτώσει ούτε και να τον αντικαταστήσει. Περιμένει μόνο – και συνεχίζει να τον ϕροντίζει. Μερικές ϕορές μοιάζει σαν οι ρόλοι να αντιστρέϕονται – ο σκύλος να γίνεται αϕέντης κι ο αϕέντης σκύλος. Εκείνη την ημέρα λοιπόν ϕτάσαμε στην αποθήκη περίπου στις πέντε το απόγευμα. Μόλις άνοιξα την πόρτα το άκουσα. Το τραγούδι. Ίσως να έϕταιγε το περιβάλλον, μα καιρό είχα να ακούσω μια τόσο όμορϕη μελωδία, τόσο άψογα εκτελεσμένη. Το τραγούδι ακουγόταν από την αποθήκη. Ήταν μια ανδρική ϕωνή. Κάποιος βρισκόταν μέσα στην αποθήκη και τραγουδούσε, τραγουδούσε ζωντανά, δεν ήταν ηχογράϕηση αυτό που ακούγαμε. Κοίταξα την Αναστασία, είχαμε μείνει και οι δύο άϕωνοι. Της ζήτησα να περιμένει. Εκείνη απλώς κατένευσε – για κάποιον λόγο ήταν ϕοβισμένη. Σπάνια μιλούσε όταν ϕοβόταν. Προχώρησα προς την αποθήκη. Την είσοδό της έκλειναν δύο μεγάλα ϕύλλα λαμαρίνας, τα οποία μόλις που στέκονταν ακουμπισμένα στον γείσο του ανοίγματος που αποτελούσε την είσοδο. Ανάμεσα στα δύο αυτά ϕύλλα λαμαρίνας υπήρχε ένα κενό, από το