i odpowiednie oświetlenie. Dobrze byłoby, gdyby ściany były w kolorach pastelowych. Meble należy ustawić w taki sposób, aby nie rozpraszały – potrzebna jest duża przestrzeń do zabaw ruchowych (najlepiej środek sali). Na biurkach, stołach powinny być tylko te materiały, które są niezbędne w danym momencie; większa ich ilość może rozpraszać lub też wprowadzić element chaosu, co dla osób z dysleksją oraz tych, które mają problemy z koncentracją uwagi, będzie bardzo niekorzystne (uczestnicy nie będą się mogli skupić w sposób właściwy na określonych zadaniach).
Moje refleksje Moje doświadczenia biblioterapeutyczne wyraźnie wskazują na potrzebę prowadzenia tego typu zajęć. Przede wszystkim, co zaznaczyłam wcześniej, sesje takie posiadają walory terapeutyczno-wychowawcze i relaksujące. Uczniowie bardzo często identyfikują się z bohaterami literackimi. Niektóre cechy i zachowania bohaterów dostrzegają u siebie, na przykład upór w dążeniu do celu, pogrążanie się w marzeniach, impulsywność, wyrozumiałość, rozsądek, wrażliwość, dociekliwość, reagowanie płaczem na trudne sytuacje, optymizm. Uczestnicy dokonują też wglądu w siebie. Pod wpływem losów bohaterów uczą się rozwiązywać własne problemy i nabierają do nich dystansu. Niektórzy starają się prezentować nowe myśli i kształtować pozytywny obraz samych siebie. W atmosferze zabawy, relaksu i zrozumienia są zachęcani do czytania, pisania i wypowiadania się, do samodzielnej nauki, a przede wszystkim są lepiej przygotowywani do funkcjonowania w swoim otoczeniu oraz skomplikowanej rzeczywistości szkolnej i pozaszkolnej. Sytuacja ucznia z dysleksją jest szczególnie trudna właśnie w szkole. Dlatego i my, biblioterapeuci, włączamy się w nurt wielopłaszczyznowej pomocy przede wszystkim samym zainteresowanym; pośrednio wspieramy także działania rodziców, nauczycieli, wychowawców, pedagogów, psychologów, terapeutów. Postępujemy zgodnie z zasadną ideą głoszoną przez niektórych specjalistów, w myśl której praca na rzecz ucznia z dysleksją powinna być ujęta w jednolity system i oparta na wzajemnym zrozumieniu oraz szacunku (Bogdanowicz, 2006). Mam nadzieję, że publikacja ta będzie mogła być dla wielu nie tylko pomocą, ale także inspiracją do opracowania własnych twórczych rozwiązań. 14