HAC Weekblad
Nieuw recyclagepark officieel geopend
Vervolg van de voorpagina Er bestaan allerlei tips en trucjes om de bezoeken aan het recyclagepark tot een minimum te beperken. Er zijn nog wekelijks huis-aan-huisinzamelingen voor papier en karton, pmd, tuin- en snoeiafval, huisvuil en grofvuil. De precieze data van de inzamelingen zijn te raadplegen in de afvalkalender. Er zijn ook overal in de gemeente containers te vinden
waar glas en textiel ingezameld kunnen worden. Omdat de werking van de recyclageparken van Limburg.net verloopt volgens uitgewerkte procedures en werkwijzen kan de kwaliteit van het park gegarandeerd worden.
staan bij eventuele vragen. Het Recyclagepark Hamont-Achel en Neerpelt ligt in de Kmo-zone Heikesveld, Heuvelerweg 26, 3910 te Neerpelt. Tel. 0032 11 39 89 39 · E-mail: recyclagepark@limburg.net
Alle geautomatiseerde parken van Limburg.net beschikken over een ISO-certificaat. Toch blijven ook de parkwachters paraat om iedereen meteen bij te kunnen
Openingsuren • dinsdag t.e.m. vrijdag: van 10 tot 12.30 en van 13.00 tot 17.45 uur • zaterdag: van 9 tot 12.30 en van 13.00 tot 15.45 uur
Let’s S(w)ing
Tåbukki, het leukste kinder-en jeugdkoor uit Hamont-Achel organiseert op zondag 9 mei vanaf 14.30 uur het jaarlijkse Let’s S(w)ing concert in De Kroon in Kaulille. Klein en groot zet zijn of haar beste beentje (of stemmetje) voor
PAGINA 2 en wil ouders en sympathisanten laten zien dat zingen, samen met vrienden en vriendinnen, een leuke vrijetijdsbesteding is. Wil je er meer van zien of horen? Kom je dan een namiddag ontspannen bij een leuk concert. Meer info op www.tabukki.be
Komst Paladijn verhoogt kwaliteit welzijnswerk Vervolg van de voorpagina De stichting bedient sinds begin dit jaar naast de eigen gemeente, Heeze-Leende en Waalre ook de overige A2-gemeentes van welzijnswerk. Met Paladijn in Cranendonck gaat de zorg kwalitatief vooruit, merken zij op. “Paladijn heeft op takken als jongeren- en vluchtenlingenwerk meer ervaring”, zegt Ellen Derikx, coördinator vluchtelingenwerk en sinds de overname ook consulent mantelzorg. “RIWO was van oudsher gericht op het helpen van ouderen. In de loop der jaren kwamen er steeds meer taken bij. Het was lastig daarop in te springen.” Daarbij komt dat Paladijn gezien de omvang minder kwetsbaar is dan de welzijnsorganisatie die meer dan twintig jaar actief is geweest in Cranendonck. Sterker, door het samenwerkingsverband is overleg met collega’s op andere standplaatsen mogelijk. “Afgelopen week ben ik bijvoorbeeld in Waalre geweest om met collegajongerenwerkers te overleggen en ervaringen uit te wisselen”, vertelt jongerenwerker Jeroen Janssen. “Behalve dat het erg efficiënt werkt, is dat ook leerzaam.”
Nadat RIWO december vorig jaar failliet werd verklaard, werkte het personeel zes weken lang in dienst van de curator. Die stelde een tekort van 120.000 euro vast bij de welzijnsorganisatie. RIWO kon daardoor niet meer gered worden. Een overname door Paladijn bleek de enige oplossing waarmee het welzijnswerk zonder tussenstop kon doorgaan. ZuidZorg/Tympaan nam de maaltijd- en alarmeringservice over. Op een medewerker die met pensioen ging na, werden alle medewerkers overgenomen. Jongerenwerk in de lift Behalve de praktische verbetering van het welzijnswerk stijgt ook het totaal aantal uren dat daaraan besteed wordt. Jongerenwerker Janssen krijgt zes uur in de week extra. Daarmee gooit hij de deuren van jongerencentrum Babbelz in Budel een dag extra per week open. Samen met collega-jongerenwerker Yvonne Reiling begeleidt hij jeugd in Budel en Maarheeze, waar het jeugdhonk Rootz heet. De extra dag in Babbelz is hard nodig volgens Janssen, want het jongerenwerk zit in de lift. “Er is steeds meer vraag naar. Ik ben dan ook
erg gelukkig dat, zeker in de tijden van recessie, het vooruit gaat.” Ook proberen de jongerenwerkers nieuwe groepen jongeren aan te boren door hen op straat aan te spreken. Huisbezoeken Paladijn gaat in de zes kernen van Cranendonck naast het jongeren-, ouderen- en vluchtelingenwerk ook ondersteuning bieden aan mantelzorgers en vrijwilligers. De Weertse Carrie van Hoef is aangesteld om onder meer het vrijwilligerswerk te coördineren. Zij gaat een netwerk van organisaties als het Rode Kruis, Hernieuwde Levenskracht en parochies opzetten om huisbezoeken aan ouderen in goede banen te leiden. Vrijwilligers gevraagd Op alle facetten van het welzijnswerk wordt nog gezocht naar vrijwilligers. Helpen bij de jongerencentra, taalmaatje worden van een nieuwe Nederlander of mantelzorgers vervangen als het nodig is. Paladijn staat te springen om mensen die vrijwillig een steentje willen bijdragen. Contact opnemen kan via: 040 2013136
‘Nabestaanden’ Brierly komen naar Gastel Op 8 november 1944 kwam een brencarrier met daarin 3 soldaten van het Leicestershire Regiment terecht in een diepe sloot voor de boerderij van Frans Claes aan de Bergsestraat in Gastel. Het voertuig met veel munitie aan boord explodeerde en vloog in brand. Ook de boerderij van Frans Claes en een schuur van Bert van Meijl vlogen in brand en brandden volledig af. Verder waren alle ruiten in de buurt kapot. Door de kracht van de explosie werden de militairen uit de brencarrier geslingerd. Twee van hen, Dennis Brierly en Joseph Waterhouse waren op slag dood en werden voorlopig begraven achter het brandspuithuisje, dat hier op het driehoekige plein, hoek Bergsestraat-De Dijk, stond. De derde, de chauffeur Sydney Webber, werd zwaar gewond afgevoerd naar het militair hospitaal in Sterksel en is daar waarschijnlijk dezelfde dag nog overleden en begraven op het militair oorlogskerkhof in Sterksel. De twee soldaten op Gastel werden later overgebracht naar het militair kerkhof aan de Luikerweg in Valkenswaard. Ter nagedachtenis aan deze omgekomen militairen werd op 8 november 1997 een
oorlogsmonumentje onthuld. Het monument werd ontworpen door Broer van Hal uit Maarheeze. In de maanden voor de onthulling heeft Harrie Jaspers via diverse kanalen veel moeite gedaan om kontact te krijgen met nabestaanden, allemaal zonder resultaat. In januari van dit jaar kreeg hij een brief van Richard McDonough. Het bleek dat Dennis Brierly de eerste echtgenoot was van de moeder van Richard. Dorothy Thompson, de moeder van Richard, trouwde op 12 juni 1943 met korporaal Dennis Brierly. Op 8 november 1944 werd zij dus oorlogsweduwe en in 1945 hertrouwde Dorothy met James McDonough. Zij kregen 3 kinderen, twee zonen en een dochter. Zij heeft nooit iets aan haar kinderen verteld over haar eerste huwelijk, tot op de dag dat haar tweede man, overleed in 1990. Ook daarna heeft zij er nooit meer over gesproken. Zij overleed in 2001. Richard liet weten dat hij met zijn dochter Helen en
broer John van plan is om vrijdag 7 mei naar Gastel te komen om het monumentje en het oorlogskerkhof in Valkenswaard te bezoeken. Omdat 7 mei zo dicht bij 4 mei ligt, zal voor deze speciale gelegenheid in hun aanwezigheid een dodenherdenking op Gastel gehouden worden om deze drie slachtoffers te gedenken. De herdenking zal plaatsvinden om 10.30 in de voormiddag. Hoewel het overdag is en een gewone werkdag zullen er hopelijk toch veel Gastelnaren en andere belangstellenden aanwezig zijn om deze drie soldaten, die hun leven lieten voor onze vrijheid te gedenken. Meer informatie Harrie Jaspers, tel. 0031 495 494806. Huwelijksfoto van Dennis Brierly en Dorothy Thomson in 1943.
Verpakkingen en andere ergernissen De manier waarop de dingen tegenwoordig verpakt zijn is een van de ergernissen in mijn dagelijkse leven. Om te beginnen de huishoudelijke, eetbare zaken die je gewoon bij de Plus of iedere andere supermarkt kunt kopen. ‘n Pak koekjes: over het algemeen geldt: hoe duurder de koekjes, hoe ernstiger ze verpakt zijn. Wanneer eenmaal het ritselcellofaan met veel moeite verwijderd is en de koekjes in hun slappe doorzichtige mandje voluit ondersteund dienen te worden om niet naar een kant weg te glijden en in brokjes op de grond te vallen, blijkt vaak ook nog dat de koekjes stuk voor stuk verpakt zijn. Wanneer de tanden het niet meer aankunnen, grijp ik het aardappelmesje om er woedend een gat in te boren of metéen de schaar. Het koekje zelf is dan vaak al zo ernstig mishandeld dat het in trieste kruimels in z’n zakje hangt en een troosteloze aanblik biedt. Niemand wil zo’n koekje meer. Dan bijvoorbeeld wc-blokken, de dingen die je onder de rand van de wc-bril klemt opdat dat een aangename geur zou verspreiden, de wc zelf schoner blijft en over het algemeen de mensheid ten goede komt. Hoe nu een tweepersoonsverpakking van het toiletblok aan te pakken? Aan de ene kant hebben de twee blokken een stevige kartonnen bedekking, aan de voorzijde echter zit een doorschijnende, keiharde plastic laag waarover waarschijnlijk lang is nagedacht. Meestal begin ik aan die kant te peuteren. Het blok is echter niet genegen zich voor gepeuter open te stellen. Na een vijftal minuten doelloos geklop, gewrik, gehannes en gevloek grijp ik meestal een kruiskopschroevendraaier. Die moet ik eerst zoeken. Met een grimmig gezicht drijf ik die door de harde cellofaan en beschadig een deel van het blok. Nog de hele verdere dag ruiken mijn vingers naar wc-blok. Eén van de twee blokken kan bewaard blijven maar is meestal ook al open gescheurd door het onoordeelkundig openen van het pak. Het tweede blok dat ergens moet blijven geeft enkele weken zijn doordringende geur af aan de omgeving waar het ligt. Bij mij is dat op een schapje in de bijkeuken waar ook onvolwaardig ondergoed ligt opgestapeld. ‘n Andere ergernis vind ik hoe een maandblad dat je met de post wordt toegezonden, wordt aangeleverd. Vroeger kreeg je een blad waarop je geabonneerd was, gewoon in de bus. Mooi, sec, zonder flauwekul eromheen. Stickertje erop, klaar. Later werd het verpakt in een envelop, nog wel te hebben, nog later in doorzichtig plastic waarbij je al machteloos en schril moest vloeken om dat te openen. Je opent het tijdschrift en allerlei reklameblaadjes glijden eruit en getergd gooi ik die weg. Erger nog zijn de kleine boekjes die er in vastgekleefd zitten. Daarentegen zijn de blikken met lipjes een geschenk aan de mensheid, mits het lipje niet voortijdig afbreekt. Vroeger snapte ik de vruchtensapverpakkingen. Tegenwoordig zit bovenaan een eigenaardig uitziend tuitje dat ik binnen de kortste keren vernield heb, denkend dat het op dezelfde manier als het vroegere vrouwvriendelijke dopje geopend moet worden. Nee. Ach, zo kan ik nog even doorgaan, maar heel in het kort nog even wat ellende: melkkuipjes voor éénpersoonskoffie: wie kan die openen zonder dat melk op kleding of gezicht spuit. Ik niet. Amsterdamse uitjes: Houd pot Amsterdamse uitjes scheef in schoot voor eerste opening, bij losplokken deksel (na enorme krachtsinspanning) gulpt zure nat in schoot. Nieuwe jampot openen met krakkemikkige handjes: kan leiden tot machteloos getier. Tip: alvorens openen, dekselrand keihard op stenig oppervlak slaan. Handleiding voor openen fles cassis: pleister klaarleggen, bril opzetten, aardappelmesje klemvast in hand, millimeterspleetje zoeken ongeveer 3 centimeter onder doprand. Aardappelmesje insteken en over volle rondte doorsnijden, na uitschieten mesje, pleister opdoen. Dop losdraaien met schel piepgeluid. Beetje bloed aan dopje, niet erg. Net cassis. De volgende ‘Het Vlees is zwak’ leest u in HAC Weekblad van vrijdag 14 mei guus.van.winkel@pandora.be