κειμενο. Σοφία Θεοδώρα Γιλτιζή
“ Μόνο τότε; ” “ Only then? ” “Μόνο τότε;” Θα βρεθεί κάποτε μία λέξη. Σε κάποια γλώσσα. Και θα χωράει μέσα της ακριβώς. Εκείνη τη στιγμή που μισοκλείνεις τα μάτια. Βγαίνεις από τη ροή και απομακρύνεσαι για λίγα δευτερόλεπτα. Ησυχάζει η γη ολόκληρη και παύει η περιστροφή της και μαζί της κι η ανάσα σου. Ακούς τον εαυτό σου ν’ αναρωτιέται. Ελαφρώς σκυμμένος. Και ελαφρώς χαμογελαστός, με το χαμόγελο το άλλο, πως: “Τι παράξενο… Δες πώς πονάει ακόμα...” Κι ύστερα επιστρέφεις κι η γη αρχίζει πάλι να γυρίζει. Ίσως πιο καλολαδωμένη πια, και με περισσότερη χάρη απ’ όση είχε πρώτα. “Only then?” At some point, a word will be found. In some language. And it will take it all inside, it will match it all, precisely. That moment, when your eyes are half closed. You come out of the flow and step back for a few seconds. The whole Earth calms down, it stops spinning, you stop breathing. You listen to yourself wondering. Slightly leaning forward. And slightly smiling, with that other smile, ‘How bizarre… It still hurts…’ And then you come back and the Earth starts spinning again. Maybe more lubricated now, and more graceful than before.
54 URBANSTYLEMAG