Dodelijke selectie 1-416:Opmaak 1
02-09-2013
13:05
Pagina 3
K책re Skuland
Dodelijke selectie Thriller
Vertaald door Ernst Bergboer
Dodelijke selectie 1-416:Opmaak 1
02-09-2013
13:05
Pagina 4
© Uitgeverij Kok – Utrecht, 2013 Postbus 13288, 3507 LG Utrecht www.kok.nl Oorspronkelijk verschenen onder de titel Den svakeste dør © Hermon Forlag – Kjeller, Noorwegen, 2010 Vertaling Ernst Bergboer Omslagontwerp Studio Jan de Boer Opmaak binnenwerk ZetSpiegel, Best ISBN 978 90 435 2183 3 ISBN e-book 978 90 435 2184 0 NUR 332 Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, recording, or otherwise, without the prior written permission of the publisher.
Dodelijke selectie 1-416:Opmaak 1
02-09-2013
15:47
Pagina 5
Kaart van Londen
City of London
Oost-London
5 Kensington
4
8
7
1 3 2
Centrum
Canary Wharf
Theems
Greenwhich
6
1. Natuurhistorisch museum
5. Gherkin
2. Westminster Abbey
6. Koninklijk Observatorium
3. London Eye
7. ExCeL
4. De City
8. London Airport
Dodelijke selectie 1-416:Opmaak 1
02-09-2013
13:05
Pagina 7
In het begin schiep God de hemel en de aarde‌
Dodelijke selectie 1-416:Opmaak 1
02-09-2013
13:05
Pagina 9
1 Johannes Elias Jansen stond met Rick Tawkins, de onberispelijk geklede leider van de expeditie, op de brug van het onderzoeksschip. Beiden waren hoogleraar, maar daar hield de overeenkomst tussen de twee mannen ook wel op. Jansen doceerde biochemie aan de universiteit van Oxford, was van Noorse komaf, alleenstaand en bijna veertig. Hij droeg een rond brilletje dat half schuilging achter een bos blond ongekamd en schouderlang haar en kleding die zich het best liet omschrijven als vintage. Tawkins daarentegen, voorzitter van de Vakgroep Geologie in Cambridge, was een gentleman; telg uit een van de meest invloedrijke Britse families. De enigszins corpulente Londenaar had onlangs zijn zilveren huwelijksjubileum gevierd en die gelegenheid aangegrepen om een wereldreis te ondernemen die drie jaar duren zou, zonder de vrouw met wie hij al zijn halve leven samen was. Hij was een van die typische getrouwde veertigers met enorme persoonlijke en academische ambities die voor de alledaagse dingen geen geduld hebben. Tussen de beide academici in stond de gezagvoerder van het schip, zijn handen op het grote, glimmend gelakte teakhouten rad. Hij gebruikte dat roer nog maar zelden. Het schip stond doorgaans op de automatische piloot of werd bestuurd via het hightech controlepaneel, direct naast de leren gezagvoerdersstoel. Maar dit was een bijzondere dag. 23 april 2006. ‘Eerder de zeven zeeën bevaren, adelborst Jansen?’ vroeg Tawkins, met subtiele nadruk op de rang. ‘Dit is mijn eerste reis op een schip dat langer is dan vier meter,’ bekende professor Jansen. ‘Maar hoe zal ik u aanspreken: overste?’ 9
Dodelijke selectie 1-416:Opmaak 1
02-09-2013
13:05
Pagina 10
‘De lengte van vaartuigen wordt in voeten uitgedrukt, niet in meters,’ corrigeerde Tawkins hem, de vraag negerend. Een bijzondere dag, dacht professor Jansen. Dat was het ook: een bijzondere dag, maar niet alleen voor de bemanning. Ook niet omdat het Sint-Jorisdag was; dat vierde geen hond meer, scouts en een enkele verstokte Britse nationalist daargelaten. Vandaag – 23 april 2006 – was de langverwachte dag waarop de Beagle III de haven van Londen verliet. De komende drie jaar zou het schip rond de wereldbol zeilen, in het kielzog van Charles Robert Darwin – met twintig bemanningsleden en twintig onderzoekers. Een moderne versie van de veelgeroemde tweede reis van de oorspronkelijke Beagle. De opvarenden stonden in rijen op het dek: veertig mannen en vrouwen tussen de twintig en vijfenvijftig jaar oud. Ze hadden in het gelid gestaan op het moment dat de Prins van Wales hen bon voyage wenste en de bisschop van Canterbury een zegenbede over het schip en de onderneming uitsprak. Daarna had de burgemeester van Londen een korte toespraak gehouden en de loftrompet over de expeditie gestoken. De militaire kapel speelde nu een laatste mars, terwijl de hoogwaardigheidsbekleders de loopplank afliepen om zo dadelijk in een konvooi van gereedstaande zwarte limousines weer te worden weggevoerd. De mars ging over in een fanfare, waarvan de laatste noten werden weggeblazen door de wind. Tawkins en de kapitein, zij het enigszins aan het zicht onttrokken door de spiegelende ruiten van de brug, wuifden een laatste groet naar plukjes vrienden en bekenden, familieleden en journalisten die zich verzameld hadden op de kade. ‘Zo. Dat hebben we gehad, gelukkig. Nu kunnen we eindelijk zeggen dat de expeditie van start is gegaan. Blaas de hoorn, gooi de trossen los, we kunnen vertrekken,’ grijnsde Tawkins, terwijl hij een fles rode wijn ontkurkte. ‘Hebt u wat glazen bij de hand, kapitein?’ ‘Uiteraard,’ antwoordde de gezagvoerder, een oude zeerot van Joodse afkomst. ‘In die kast daar, tegen de muur.’ Hij maakte met zijn hoofd een gebaar naar achteren. ‘Bevallen uw vertrekken u, Sir Tawkins?’ voegde hij eraan toe om de conversatie gaande te houden. 10
Dodelijke selectie 1-416:Opmaak 1
02-09-2013
13:05
Pagina 11
‘Verrassend comfortabel! En ruim. Noemt u me Rick, alstublieft,’ antwoordde Tawkins. ‘En u, Jansen: ingescheept?’ ‘Mij is benedendeks een hut gewezen, ik vermoed de hut die aansloot bij mijn voorkomen,’ antwoordde professor Jansen met een twinkeling in zijn ogen. ‘Verschoten korte broek, bootschoenen uit de vorige eeuw. Maar ik heb oordoppen bij me, dus dat geraas van de machinekamer overleef ik wel, denk ik.’ De kapitein schoot in de lach, maar Tawkins, die verantwoordelijk was geweest voor de toewijzing van de hutten, voelde de opmerking van zijn collega als een steek onder water. Een heel bijzondere dag op een heel bijzonder schip, dacht professor Jansen. Van de flanken bezien was de Beagle III een doodgewoon schip: 3.500 ton, zestig meter lang, marineblauwe romp, witte brug. Maar dat was ook wel het enige gewone eraan. Van de voor- en achterzijde leek het of het op stelten stond – onder de romp liep over de volle lengte een holte die het schip het aanzien van een catamaran gaf. Professor Jansen had ergens gelezen dat dit SWATH-ontwerp – Small Waterplane Area Twin Hull – ervoor zorgde dat het schip zowel in hoge zeeën als bij hoge snelheden stabiel bleef. Het ontwerp van het vaartuig was identiek aan die van het nieuwste onderzoeksvaartuig van de NATO, de Planet Type 751, maar het interieur week af en was volstrekt uniek. In het ruim was een compacte maar zeer complete onderzoeksruimte ingericht. Zijn handen jeukten om met die verfijnde hightech aan de slag te kunnen. ‘Je hebt mijn toestemming om in te rukken, Jansen. Ik heb nog wat belangrijke zaken met de kapitein te bespreken,’ zei Tawkins. Tawkins hint drong niet tot professor Jansen door en hij bleef waar hij was. De hoogleraar van Cambridge schraapte zijn keel en verhief zijn stem. ‘Je hebt toestemming om de brug te verlaten, Jansen,’ herhaalde hij. ‘Neem die fles wijn maar mee naar het dek en zorg ervoor dat onze jonge onderzoekers daarbeneden zich 11
Dodelijke selectie 1-416:Opmaak 1
02-09-2013
13:05
Pagina 12
realiseren dat deze illustere dag gevierd moet worden. Zeker door hen! Zij maken deel uit van een zeer select gezelschap, de mazzelaars.’ Dit is een bijzonder schip met een bijzondere bemanning, dacht professor Jansen. Allereerst was daar de varende staf: twintig ervaren zeelui die ervoor moesten zorgen dat de reis verliep zoals gepland. Dan was er de onderzoeksstaf: twintig uitmuntende en hoog gekwalificeerde onderzoekers, afkomstig van drie verschillende continenten. Moeilijk voor te stellen dat er meer dan driehonderd gegadigden waren geweest. Geen wonder dat het zo’n toer was geweest om daaruit het beste team samen te stellen. Jansen benijdde Rick Tawkins, die als leider van de expeditie in de keuze voor de leden van het onderzoeksteam het laatste woord had gehad. Tawkins had ervoor gezorgd dat er voor iedere belangrijke discipline hoog gekwalificeerd personeel was binnengehaald; ieder teamlid bezat een indrukwekkend cv; geverifieerd, uiteraard. Jansen manoeuvreerde zich met de fles wijn en een glas in zijn hand over de trappen naar het dek om hen te verwelkomen; even schoot het door hem heen dat de onderzoekers allemaal evengoed verrassend jong waren. De lucht daverde van een stoot op de misthoorn van het schip. Ankerkettingen ratelden en de trossen werden gelost. ‘Ahoy, daar! Welkom aan boord!’ bulderde Jansen richting het groepje twintigers dat zich net had ingescheept. ‘En met wie hebben we het genoegen?’ ‘Alfonzo Martini uit Italië,’ antwoordde degene uit de groep die het oudst leek. ‘En dit is mijn pup: geen beagle maar een rottweiler. Geen beste scheepsmascotte, dus.’ Alfonzo grijnsde en tilde de bench die hij bij zich had een stukje op. Alfonzo was een knappe jongeman, registreerde professor Jansen, met donkere, intelligente en sprankelende ogen. Hij leek charmant en zelfverzekerd en droeg een outfit die gekocht leek in de beste modehuizen van Milaan. Professor Jansen keerde zich naar de volgende in de rij en hief vragend zijn wenkbrauwen. 12
Dodelijke selectie 1-416:Opmaak 1
02-09-2013
13:05
Pagina 13
‘Evelyn Bower. Eve, liever. Brits,’ zei een aantrekkelijke, jonge brunette. ‘Dat accent is onmiskenbaar,’ glimlachte Jansen. ‘Jij bent die masterstudent van Oxford, niet?’ Eve Bower bloosde. ‘Ik zit al vier jaar op Oxford, professor Jansen. Vorig jaar was u mijn supervisor voor mijn master biochemie. Weet u dat niet meer?’ Nu was het Jansens beurt om rode konen te krijgen, al maskeerde een stoppelbaard van drie dagen dat deels. Hij streek met zijn vingers door zijn warrige haardos om wat tijd te winnen en zijn geheugen op te frissen. ‘Ik doe heel erg mijn best om mijn imago van verstrooide professor levend te houden. Maar ik zie ernaar uit om je doctoraat te begeleiden. En ik moet zeggen dat ik zelden zo’n interessant onderzoeksvoorstel heb gezien als dat van jou – genetisch minimalisme: welke hoeveelheid genetisch materiaal heeft een organisme minimaal nodig om zich voort te kunnen planten? Foei. Dat was op het nippertje. Hoe bestaat het dat ik me zo’n aantrekkelijke dame niet meteen herinner? Dat geloof je toch niet? Eve glimlachte. ‘Ik ga hier verder werken aan mijn thesis. Maar ik ben ook van plan om een reisblog bij te houden en zo nu en dan een artikel voor de National Geographic te schrijven. Een prettige bijverdienste, hoop ik.’ ‘Uitstekend idee,’ zei Jansen, die probeerde de details van het gesprek dit keer wel in zijn brein op te slaan. ‘En jij, Alf… Alfo…’ Hij keerde zich weer naar de Italiaan, zijn hersens pijnigend om zich de naam van de knaap te herinneren. ‘Alfonzo.’ ‘Juist, ja. Wat is jouw specialiteit?’ ‘Erfelijkheidsleer,’ antwoordde Alfonzo Martini. Jansen wendde zich tot de rest en betrok hen bij de conversatie en al gauw ontspon zich een levendig gesprek. ‘Dit is een heel bijzondere missie, mensen. De komende drie jaar, tot aan Darwins tweehonderdste verjaardag in 2009, gaan we het volgende doen… laat me eens zien…’ Professor Jansen viste een verkreukeld stuk papier uit zijn zak en begon de intentieverklaring voor de expeditie met de Beagle III voor te lezen. 13
Dodelijke selectie 1-416:Opmaak 1
02-09-2013
13:05
Pagina 14
‘Doel één. Het opnieuw begrijpen van het ontstaan en de ontwikkelingen van het leven door onze huidige kennis van de evolutietheorie te toetsen aan nieuwe onderzoeksresultaten vanuit verschillende disciplines binnen de natuurwetenschappen.’ Jansen wierp hen allen een ernstige blik toe. ‘Doel twee. Het ontwikkelen van een nieuwe, coherente, overkoepelende theorie voor alle verschillende opvattingen over het ontstaan van de soorten. Doel drie. Het leggen van het verband tussen genetica en homologie binnen de evolutie, met als doel het ontwikkelen van een nieuwe levensboom die de nieuwe theorie staaft.’ Jansen tuurde over de rand van zijn brilletje naar het groepje onderzoekers en barstte in lachen uit. ‘Kan iemand van jullie me het doel van deze expeditie in gewone taal uitleggen?’ Er viel een stilte over de groep. De professor grijnsde. ‘Ik denk dat je het heel gemakkelijk als volgt kunt samenvatten: geniet van de reis, geniet van je onderzoek, geniet van de nadere kennismaking met elkaar!’ Hij merkte dat het groepje nog wat onwennig was en wilde het ijs breken. ‘Ik zou het als volgt samenvatten,’ corrigeerde Alfonzo. ‘Het doel van deze expeditie is ervoor te zorgen dat evolutie opnieuw erkend wordt als een valide en allesomvattend wetenschappelijk principe en om daarmee ook de educatie van de massa te dienen. Wij gaan het raadsel van het leven oplossen!’ Alfonzo’s gezwollen en pretentieuze toevoeging dempten de relaxte stemming een beetje, maar twee van de andere jonge onderzoekers knikten instemmend. Jansen glimlachte om het jeugdige enthousiasme. ‘Ik heb een hekel aan die uitdrukking: de massa,’ merkte Eve scherp op. ‘Ik vind het getuigen van een elitaire mentaliteit die echt niet meer past in deze tijd. We zeggen niet: de massa. We zeggen: de mensen.’ Alfonzo klemde zijn kaken opeen en zweeg. Jansen bluste het oplaaiende vuurtje meteen. ‘Dus, Martini: wij gaan tijdens deze reis het mysterie van het leven oplossen?’ Alfonzo Martini knikte en Jansen vervolgde: ‘Dan lijkt het me 14
Dodelijke selectie 1-416:Opmaak 1
02-09-2013
13:05
Pagina 15
een goed idee om de grijze cellen alvast wat op te rekken met een raadsel dat gemakkelijker is op te lossen. Wat is het meest verbazingwekkende aan the eyes?’ zei hij met een dik aangezet Brits accent, de nadruk op de laatste twee woorden. Eve, Alfonzo en de anderen keken hem verbouwereerd aan. Eén van de studenten mompelde iets over de complexiteit van het menselijk oog en Jansen begreep dat hij hen een hint moest geven. ‘De oplossing van complexe puzzels is vaak eenvoudiger dan je denkt. Die twee woorden, the eyes, vormen een anagram. Verander de lettervolgorde en je vindt de oplossing. Breken jullie daar je breinen maar eens over, dan hang ik ondertussen de gids uit.’ Hij wees naar de overzijde van de rivier, naar de parken van Greenwich. ‘Daar zie je het Nationaal Maritiem Museum met het Observatorium, dat precies op de beroemde eerste meridiaan staat: het officiële beginpunt van iedere nieuwe dag en elk nieuw jaar. Daaraan ontlenen we het begrip GMT, Greenwich Mean Time. Zien jullie die toren met die rode bal, halverwege die paal?’ De negen mompelden een voorzichtige bevestiging en Jansen glimlachte voldaan. ‘Wat is dan het meest opmerkelijke aan the eyes?’ Even bleef het stil, tot Eve uitriep: ‘They see! Natuurlijk. They see, dat is het meest opmerkelijke aan the eyes!’ Eve kreeg een applausje, tot een archeoloog hun aandacht weer op het Koninklijk Observatorium vestigde. ‘Die rode bal; waar dient die voor?’ vroeg hij. ‘Let maar eens op wat er gebeurt als die bal de top van de paal bereikt. Dan valt ‘ie omlaag, als een teken voor heel Londen, in het bijzonder aan de scheepvaart, dat het precies één uur is. In de tijd van de zeilvaart was dat voor de schepen het signaal om af te varen; schepen die de wereldzeeën bevoeren, zoals het onze,’ legde Jansen uit. ‘Het is twee voor één,’ riep de archeoloog, ingespannen over de rivier turend naar de parken waarin het observatorium lag. Het groepje sprak af dat ze hun horloges en telefoons gelijk zouden zetten met dat tijdmechaniek aan de overkant; iedereen stond roerloos te kijken hoe de rode bal naar de top van de mast kroop. 15
Dodelijke selectie 1-416:Opmaak 1
02-09-2013
13:05
Pagina 16
De bal viel precies op het moment dat de kapitein met twee Russische ingenieurs verscheen, alsof het een afgesproken teken was. ‘De klok slaat één uur, de teerling is geworpen, er is geen weg meer terug!’ galmde de kapitein, terwijl hij zich met de ingenieurs schaarde bij de toeschouwers die over de reling hingen. Jansen stond middenin de rij zeevaarders – zes onderzoekers aan zijn linkerhand, drie onderzoekers, de kapitein en de beide ingenieurs rechts van hem. ‘Drie jaar lang met elkaar op hetzelfde schip is geen kleinigheid,’ zei Eve, nonchalant haar haren over de linkerschouder gooiend. ‘Beslist niet. Als we dat overleven, hebben we absoluut geschiedenis geschreven,’ merkte Jansen op. De twaalf draaiden hun hoofd naar hem toe en verwachtten een grijns, maar blikten in plaats daarvan in een ernstig gezicht. Jansen hief de fles wijn en schonk traag het glas in zijn hand vol. ‘Willen jullie deze beker met mij drinken?’ zei hij, alsof het een liturgische handeling betrof. ‘Dit is onze laatste dronk voordat we het ruime sop kiezen.’ Enkele van de jongere onderzoekers namen behoedzaam een slokje, blij dit bijzondere moment luister bij te zetten, al gaf Jansens serieuze stemming hen hetzelfde onbestemde gevoel dat op de gezichten van de anderen was af te lezen. ‘Je zult niet eerder van de vrucht van de wijnstok drinken, eer we weer voet op Engelse bodem zetten,’ sprak hij op plechtige toon, een afwezige blik in zijn ogen. ‘Voorwaar, ik zeg u: één van u zal… een afschuwelijke misdaad begaan.’ ‘Een professor met gevoel voor drama!’ zei Alfonzo. Hij probeerde te lachen. ‘Ben ik het, professor?’ Het glas ging van hand tot hand, hier en daar werd gegist naar wat de professor bedoeld kon hebben. ‘Ik ben het toch niet, professor?’ zei de kapitein, terwijl hij zich voorover boog om het glas aan te pakken. ‘U zegt het,’ profeteerde Jansen met een onheilspellende klank in zijn stem, de blik nog altijd op een vaag punt voorbij de horizon gericht. De kapitein hief het glas, schraapte luid zijn keel, nam een slok 16
Dodelijke selectie 1-416:Opmaak 1
02-09-2013
13:05
Pagina 17
en gaf het glas met wat er nog van de wijn over was door aan een van de Russische ingenieurs. Hij schraapte opnieuw zijn keel en wenste hen een veilige reis en succes bij alles wat zij zouden ondernemen.
17
Dodelijke selectie 1-416:Opmaak 1
02-09-2013
13:05
Pagina 18
2 Eve Bower keek nerveus naar de klok. Vijf voor twaalf. Ze had ’s avonds laat met de professor afgesproken in het lab, zodat de kans dat iemand hen samen zag minimaal was. Bovendien was het lab neutraal terrein: een afspraak daar werd niet snel verkeerd uitgelegd. Ze waren nu twee jaar aan boord van de Beagle. De reis naderde het einde en ze vond dat het hoog tijd was voor een serieus gesprek. Die verwarring en onzekerheid moeten ophouden. Dat geheimzinnige gedoe heeft nu lang genoeg geduurd. Ze verzamelde moed, ademde diep in en klom uit haar kooi. Wankelend beende ze naar de spiegel boven de wasbak. Wat ze zag beviel haar niet. Ik zie zo wit als een laken. Ze rommelde wat in haar toilettas tot haar vingers een strip met pilletjes tegen zeeziekte vonden. Ze nam er één en sloeg hem zonder water achterover. Door de plotselinge beweging die ze daarbij maakte stootte ze een lege tube handcrème om. Het tuimelde van het glazen planchet op de vloer. Eve gromde geïrriteerd en gluurde naar de tube, die heen en weer rolde op de golfslag. Ze zette zich schrap en leunde voorover, zo ver ze durfde. Je ziet eruit als een lijk! Ze besloot haar zelfonderzoek met het aanbrengen van een laagje rouge op haar wangen, bepaald geen overbodige behandeling. Rood. Ze verliet haar hut en stommelde door de gang, balancerend tussen de muren. Het schip rolde hevig op metershoge golven. Storm daarbuiten. Storm vanbinnen. 18
Dodelijke selectie 1-416:Opmaak 1
02-09-2013
13:05
Pagina 19
3 Professor Johannes Elias Jansen was vaker met slecht weer buiten geweest, maar dit keer was het anders. De gierende storm smeet het onderzoeksvaartuig heen en weer tussen de aan- en afrollende golven alsof het speelgoed was, zo hevig dat zelfs de kapitein zeeziek was geweest. De regen beukte op zijn schouders als water uit een hogedrukslang. Beangstigender was dat het erop leek dat zijn carrière op het spel stond, waarschijnlijk zelfs zijn leven. De storm in zijn hoofd was minstens zo hevig als die op zee en de regen die hem om de oren sloeg maakte het alleen maar erger. Mentale schokgolven, heftig als het licht uit een stroboscoop, joegen door zijn brein en leken gelijke pas te houden met de bliksemflitsen die om de paar seconden het schip verlichtten. Hij werd opgejaagd als een dier, maar waarom? Hij hield van haar, maar zou hij nog de kans krijgen om haar dat te zeggen? Wie was het die achter hem aan zat? Dit was een beschaafde wetenschappelijke expeditie; die kon toch niet ontaarden in zoiets barbaars? Jansen zag dat zijn achtervolger even halt hield. Hij bleef als aan het dek genageld staan en keek toe hoe de man een pistool hief en in zijn richting vuurde. De kogel ketste vlak boven zijn hoofd tegen een metalen kap en hij dook instinctief weg achter een opstaande rand op het dek in de hoop dat die hem een paar seconden veiligheid zou bieden. Hij was doorweekt tot op het bot; zijn kleren dropen van regenwater en zijn zicht werd belemmerd door stromen zout water die in zijn ogen dropen. Jansen kreunde toen hij voor zich keek. Dertig meter. Nergens dekking. Geen deuren. Alleen een lang en smal gangboord langs de zijde van het schip. Die vent is gek! Hij vermoordt me! Jansen begreep meteen dat er iets mis was op het moment dat hij 19
Dodelijke selectie 1-416:Opmaak 1
02-09-2013
13:05
Pagina 20
bij het laboratorium aankwam en zag dat de deur open stond en vervaarlijk tegen de metalen wand van het compartiment klapperde. Hij was de donkere ruimte ingestapt en had naar de lichtknop getast, die pal om de hoek zat. Hij was niet voorbereid geweest op de confrontatie die volgde. ‘Проклятыи!’ De indringer had gevloekt in het Russisch en zonder enige waarschuwing een pistool geheven. Jansen had een flits gezien die ontsnapte aan de loop van een handvuurwapen en een brute klap tegen zijn linkerarm gevoeld. Instinctief had hij met zijn rechterhand naar de wond gegrepen en warm bloed tussen zijn vingers voelen stromen, zijn eigen bloed. Het rollen van het schip had hem voor een tweede schot behoed. Het was hem gelukt zich door de opening te slingeren, de deur achter zich in het slot te smijten en zo een kleine voorsprong te krijgen. Hij had de eerste de beste uitgang genomen die hij in de gang tegenkwam. De regen in. De storm in. Weg, naar buiten. Jansen zag dat zijn belager onvast op zijn benen stond. Hij wist niet zeker of dat door drank of de hevige golfslag kwam maar had ook geen tijd om daar lang bij stil te staan: de kerel zette zich af, vloog naar voren en hief zijn pistool voor een schot. Jansen las de haat in de bloeddoorlopen ogen van de man, voordat hij zich omdraaide en zich half kruipend, half rennend zo snel mogelijk over het gangboord sleepte; de patrijspoorten van de hutten aan de ene en de kolkende watermassa aan de andere kant. ‘Выживание самого пригодного!’ schreeuwde de ingenieur. De strijdkreet woei weg op de bulderende wind. Hij greep zich met zijn linkerhand vast aan een handgreep aan de cabinewand, hief het pistool met zijn rechter en richtte op professor Jansen, een meter of twintig bij hem vandaan. De professor zag de ingenieur tweemaal in zijn richting vuren, het geluid van de schoten werd overstemd door het geklepper van strakgespannen touwen tegen de vlaggenmast; de vlag zelf was allang door de wind aan flarden gerukt. Jansen voelde zijn hart heftig kloppen in de stekende wond aan zijn linkerarm, die nutteloos langs zijn lichaam bungelde. Ik verlies bloed! 20
Dodelijke selectie 1-416:Opmaak 1
02-09-2013
13:05
Pagina 21
Hij zwalkte over het dek. Dit zou hij niet overleven, dacht hij. Dit lijkt wel zo’n ouderwets duel, met dit verschil dat ik ongewapend ben. Het is gedaan met me! Jansen gluurde over zijn schouder. De gedrongen, vierkant gebouwde Rus had duidelijk een behoorlijke slok wodka op, maar was niet zo dronken dat hij op het rollende schip niet overeind kon blijven. Het vaartuig maakte hevig slagzij. De professor greep zich vast aan een van de handrelingen op het dek. Hij hapte naar adem en keerde zich naar de man die hem achtervolgde. Hij voelde zich een lam dat naar de slachtbank geleid werd. Jansen zag een glans van overwinning op het gelaat van de Rus, maar hij begreep niet waarom. Een bliksemflits knetterde over het dek en ineens drong de afschuwelijke werkelijkheid tot hem door. Doodlopend! Hier liep het gangboord dood. Hij zat als een rat in de val. Worstelde hij zich verder naar voren, dan zou hij bij de volgende bocht vastlopen. Verder rennen was uitstel van executie, dertig tellen, hooguit. Hij kon ook proberen zijn tegenstander te verrassen en hem naar de strot vliegen. Maar welke strategie hij ook koos: de afloop was waarschijnlijk net zo desastreus als wanneer hij zich meteen in zee stortte. Jansen was doodsbang. Hij hing over de reling, zijn maag kromp samen en hij gaf over. Hij wist dat hij verloren had. De ingenieur richtte zijn pistool. Tien meter, hooguit. Zijn vinger kromde zich om de trekker en hij vuurde tweemaal snel achter elkaar. Jansen zag een blik van verbijstering op het gezicht van de man: het magazijn was leeg. De ingenieur vloekte en smeet het wapen over zijn schouder. Het ding stuiterde over het dek en kwam met een luid gekletter van metaal tot stilstand. Over het gelaat van Jansen gleed een sprankje hoop. Misschien kan ik… Hij balde zijn rechtervuist en vloog in de benen, herrees als een Feniks uit zijn as, zonder ook maar een moment te denken aan de pijn in zijn linkerarm. Ik maak die klootzak af… met mijn blote handen, als het moet! 21
Dodelijke selectie 1-416:Opmaak 1
02-09-2013
13:05
Pagina 22
Jansen beende met verrassend stevige pas op de Rus af, die hem met een boosaardig gesnuif begroette. ‘Idioot!’ sneerde de ingenieur met een vet Russisch accent. ‘Jij hebt er een aardig spelletje van gemaakt vanavond, maar ik maak haaienvoer van je. Orders van de Buldog.’ Uit een van zijn jaszakken haalde hij een ander pistool tevoorschijn. ‘Stomkoppen als jij verdienen het niet om te blijven leven. Vaarwel, zwijn!’ De professor viel op zijn knieën en kneep zijn ogen dicht. ‘O, God,’ steunde Jansen. ‘Ik wil nog niet dood.’ Het was of hij, een fractie van een seconde maar, de Beagle III van boven zag. De expeditie. De verwachtingen. De studenten. De triomf van de wetenschap. Zijn altruïstische inzet. En nu… gebroken dromen, een gebroken hart, straks een gebroken schedel.
22