XVI tolosaldeko eta leitzaldeko hitza 2012ko ekainaren 13a, asteazkena
Uxola Sariak 2012 ›
(XV. orrialdetik dator)
gazkiei begira zegoela, gauza batetaz konturatu zen. Argazkian Annette Meyer azaltzen zen, boligrafoa eskuan dokumentu batzuk sinatzen. Baina hori ez zen deigarriena. Ezker eskuarekin idazten ari zen, beraz, ezkertia zen. Baina basoan utzi zien mezua bere eskuineko eskuaz idatzita zegoen. Orduan arrasto faltsua besterik ez zen, hiltzaileak nahasteko utzi zuena. Arrasto horren ondorioz, Wolf Vollmondi errua bota zion. Benetan damututa zegoen. Azkeneko aurkikuntza koadernoan idatzi zuen, baina azkeneko orria betetzean beste koaderno baten bila hasi zen. Lepokoa aurkitu zuen kaxan koaderno zuri bat zegoela oroituz, bertara joan eta hartu egin zuen. Bere aitak erabili zuena zen. Lehen orrian ireki zuen eta aspaldi zerbait idatzia egon zelako arrastoa zegoen. Izan ere, bere aitak idaztean gehiegi zapaltzen zuen bolaluma, ondorioz, hurrengo orrian markak geratzen ziren eta erraza zen esatea zer jarri zuen bertan. Horrela, beste orri batean jartzen zuena idatzi zuen. «Otsoa ez da dirudiena. Ezkutuan gordetzen du bere benetako izena». Haizeak ez zuen oso ongi ulertu. Txikia zela, bere aitak askotan jartzen zizkion halako asmakizunak, baina ez zen honetaz gogoratzen. Berehala, mokadutxo bat hartu zuen dutxatu aurretik eta jantzi egin zen. Etxetik atera eta, poliziaetxerantz abiatu zen. Dagoeneko inspektorea iritsia zen, eta Haizeak azken berriak kontatu zizkion. Inspektoreak arreta handiz entzun zuen berak esandakoa. - Beraz, hobe duzu etxera joan eta bertatik ez irtetea, hiltzailea hor nonbait ibili liteke. - Mila esker, baina ez naiz inora joango, hemen seguru nago eta norbait susmagarria agertzen bada, prest egongo naiz. - Ez duzu erremediorik. Tira, orduan etxera joango naiz, ea hiltzailea nor den asmatzen dudan – esan zuen Haizeak hasperenka. - Nahi baduzu autoz eramango zaitut. - Ez da beharrezkoa, ez dago hain urrun. Kontuz ibili. - Baita zu ere. Kalera irten zenean, dagoeneko ilunduta zegoen. Jada ez zen jenderik kalean, denak desager-
VI Buruko minez esnatu zen Haizea. Ez zen ezertaz oroitzen, ez zekien non zegoen ere. Begiak irekitzen saiatu zen, baina alferrik, argiak min ematen zion. Polikipoliki bere senera iritsi zen. Begiak ireki eta basoan zegoela konturatu zen. Dagoeneko guztiz ilunduta zegoen, baina zerbaitek inguru guztia argitzen zuen. Gorantz begiratu eta ilargi betea ikusi zuen. Orduan oroitu zen, poliziaetxetik irteterakoan Urrutiaren mezu bat jaso zuen eta atzetik norbaitek kolpe lehor batez konorterik gabe utzi zuen.
- Ez. Laukotearen Kasua. Zeu izan zinen, ezta? Zuk hil zenuen nire aita. - Tira, berak nirea hil zuen. Ez al da bidezkoa? - Nola izan zaitezke hain krudela? Ez al duzu ikusten? - Nire begiek aspaldi utzi zioten begiratzeari. Hamasei urte nituela, mundu honetan izan nuen gauzarik preziatuena kendu zidaten. Ez nuen beste inor, bakarrik nengoen. Mendeku hartzea erabaki nuen. Garai hartan amaren abizena hartu nuen. Inor ez zen konturatu nor nintzen, zure aita izan ezik. Gau hartan, elkarrekin hitz egitekotan geratu ginen. Ni konbentzitzen saiatu zen, lagunduko zidala. Denek berdina diote. Zor zidana kendu nion [Haizeren begietatik malkoak erortzen hasi ziren, «Otsoa ez da dirudiena. Ezkutuan gordetzen du bere benetako izena»]. - Rudolph… Otsoa esan nahi du alemanieraz... Hori zen benetako mezua. Aitarena eta Arbeloak utzi zuena. Zuk horri probetxua ateratzeko bigarren mezu bat
Thomas Kaiser. Hiltzailearen benetako izena. - Konturatu zara antza – ahots hura entzutea lehen atsegina egingo zitzaion, baina orain, ordea, guztiz gogaikarria iruditu zitzaion. - Zuk bazenekien lehenago edo geroago harrapatuko zintudala. Ezta, Rudolph Kaiser? - Nork harrapatu du nor? – basoaren babesetik Rudolph atera zen. Irribarre ironiatsua zuen ezpainetan marraztua. Haizeak ez zuen inoiz halako beldurrik sentitu. Begirada anker eta maltzurra. - Zuk hil zenituen. Agustin Arbeloa, Annette Meyer eta Eñaut Uribe… Hiltzailea. Zeu zara hiltzailea… - Hori bakarrik asmatu duzu oraingoz?
utzi zenuen. Zuk nahi zenuen nik Wolfez susmatzea, berari errua leporatu nahi zenion. Zergatik? - Agure haren erruz nire aita munstro bat bilakatu zelako. Alexander Vollmond eta nire aita elkarrekin hazi ziren. Vollmond familia on batetik zetorren eta etorkizun oparoa zuen aurretik. Nire aita alde batera utzi zuen, kale gorrian zegoela ez zuen laguntzarik jaso. Azkenean erotu egin zen eta jendea hiltzen hasi zen. Amak etxetik alde egin zuen, ni bakarrik utzita. Piztia alu harekin utzi ninduen! –amorruz beteriko ahotsa geroz eta ozenagoa zen. Halako batean, Haizea jakaren lepotik helduta lurretik altxa zuen. Momentu hartan, soinean zeraman lepokoa hautsi eta lurrera jausi zen. Ilargiaren argia segundo erdi batzuez islatu zuen, elurre-
tu balira bezala. Bere mugikorraren soinuak itzuli zuen errealitatera. Urrutiaren mezu bat zen: «Gogoratu dut Thomas Freuden benetako izena. Thomas Kaiser zen». Haizeak ez zuen denborarik izan erreakzionatzeko. Buruan ikaragarrizko kolpea sentitu zuen. Ezin izan zuen ezer egin hura saihesteko. Berehala ilunpetan murgildu zen.
tan amaitu zuen arte. Justizia. Hori besterik ez dut nahi. Wolfek nik sentitu nuena sentitzea nahi dut. - Zergatik ni...? Zer… zer egin dizut nik…? – Haizeak justu-justu lortu zuen hitz egitea. - Zeu zara kasu hartan parte hartu zutenen ondorengo bakarra Wolfez aparte, noski –Wolfen eskua indarra galtzen joan zen, Haizea lurrean utzi zuen arte. - Besteak… Arbeloa, Meyer eta Uribe biktimen ahaideak zirela esan nahi duzu? - Horixe bera. Iriarte eta Arbeloa lehengusuak ziren, Ostermann eta Meyer senar-emazteak eta azkenik Garmendia eta Uribe osaba-ilobak. Eta orain, egia zurekin eramango duzu hilobira –berokitik arma bat atera zuen. Haizeak begirada jaitsi zuen beldurrez eta bertan ikusi zuen bere lepokoa. Ilargi erdiak zerbait idatzia zuen: «Ilargi beteak babestuko zaitu». Tiro hotsa. Basoa isiltasunean murgildu zen. Haizeak begirada altxatu zuen. Bertan irudi beltz bat zegoen Rudolphen atzean. Urrezko begiak zituen irudia. Rudolph lotu ondoren, Wolfek Haizea askatu zuen. Eskumuturrak guztiz mindurik zituen. - Barkaidazu. Ezin izan zaitut lehenago salbatu – irribarre adeitsu bat erakutsi zuen. Biak Rudolphengana hurbildu ziren. Antza denez, Wolfek eskuan jo zuen baina ez zuen zauririk. - Hil nazazu. Merezia dut eta – Haizeari begiratu zion. - Zuk zeuk esan duzu lehen. Begietatik urrun, bihotzetik urrun. Edo zure hizkuntzan esan ohi den bezala: Aus den Augen, aus dem Sinn. Hamar minutu beranduago, polizia etorri zen. Rudolph atxilotu eta eraman egin zuten. Iragan iluna izan zuen, baina etorkizun ilunagoa izango zuen. Daecher inspektorea hurbildu zitzaien. - Lan ona, gazteok. Pozten naiz.
Orain herrira itzuli beharra dugu. Neuk eramango zaituztet – Daecher aurreratu egin zitzaien. Bakarrik zeudenean Haizeak egin zuenagatik eskerrak eman zizkion. - Neuk eman behar dizkizut eskerrak. Zugatik izango ez balitz ez genuen sekula harrapatuko. Lepoko hori... – Haizeak atzealdean zuen mezua erakutsi zion. - Lepoko hori material berezi batez egina dago. Ilargi argiaren argiaz bakarrik ikus daiteke mezu hori. - Zuk badakizu zer esan nahi duen? - Bai. Badakizu nire abizena Vollmond dela. Zure hizkuntzan ilargi betea esan nahi du. Zure aitari zerbait gertatuz gero, nireari zu zaintzeko mesedea eskatu zion. Eta bera hil zenean, niri utzi zidan kargu hori. - Beraz, horregatik etortzen zinen liburutegira, ni zaintzeko? Ez dakit nola eskertu. - Goazen, inspektorea zain dugu. - Bai, oraintxe noa. Zoaz zu aurretik. Haizeak ilargi beteari begiratu zion. Gau hartan inoiz baino ederrago zegoen. - Nork esango zuen ilargi beteak urre koloreko begiak dituela. Baian zuk bazenekien hori, ezta aita? – irribarre bat irten zitzaion ezpainetan, eskuaz lepokoa estutzen zuen bitartean. - Haizea, ba al zatoz? - Bai, banoa Wolf. - Aizu, eta zer izen jarriko diozu kasuari? Azken finean zeuk argitu duzu. - Zer moduz Otsoaren Kasua: Itzulera? Polita, ezta? - Haizea mesedez, ez gaude nobela batean. - Hara bestea, eta zer izen jarriko zenioke zuk bada, sasijakintsu horrek? Nirea baino hobea ez behintzat – horrela barre algara artean herrirantz abiatu ziren ilargiaren begiradapean. Gau hura ahaztezina izango zen.