ΛΥΚΟS 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012
Ο ήλιος ζέσταινε όλο και περισσότερο. Κάποιοι απ’ τους ανέµελους περαστικούς, πιο ανέµελοι απ’ όλους τους υπόλοιπους, έβγαζαν τα ρούχα τους το ένα µετά το άλλο και τα πετούσαν στον πλησιέστερο κάδο ανακύκλωσης. Είχαν όλοι την ευτυχία κρεµασµένη στις σηκωµένες µύτες τους. Άνθρωποι που έµαθαν να ανησυχούν µόνο όταν τα πράγµατα πηγαίνουν καλά και ποτέ το αντίθετο. Άνθρωποι που είναι ευχαριστηµένοι και ήρεµοι όταν συντελείται γύρω τους, και µέσα τους, το απόλυτο κακό. Λες και τρέφονται αποκλειστικά µε όλεθρο. Τείνουν να εκλείψουν, το ξέρω ή µάλλον το ελπίζω, αλλά κάποιοι επιµένουν να κυκλοφορούν ανάµεσά µας. Όσο αποµακρύνονταν, όσο χάνονταν απ’ την µαρκαρισµένη περιοχή του εκάστοτε κάδου ανακύκλωσης, τόσο έκαναν την εµφάνισή τους οι αδέσποτοι σοφοί του πεζοδροµίου και µε αυτοσχέδια τσιγκέλια ψάρευαν τα πεταµένα πανωφόρια µε µαεστρία γεµίζοντας τα σαράβαλα καρότσια τους. Οι ταµπέλες που µοιράζουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες δεν θα εκλείψουν ποτέ. Είναι ένα φαινόµενο που αν προσπαθήσει κάποιος να το αλλάξει θα πέσει µε τα µούτρα σε συµπαγές ντουβάρι.
δίνη ανθρώπων του πολύχρωµου κέντρου στάθηκε ικανή να µε τραβήξει στο εσωτερικό της όταν αφαιρέθηκα σε άχαρες σκέψεις. Σηκώθηκα µουδιασµένος χτυπώντας το κεφάλι µου στην, παραλίγο, µαταιότητα. Σκέφτηκα ότι τελικά δεν µ’ ενοχλεί αυτό που χάνω. Μ’ ενοχλεί αυτό που δεν βρίσκω και συνήθως δεν το βρίσκω γιατί είµαι έτσι όπως είµαι. Γιατί ποτέ δεν προσπαθώ ιδιαίτερα. Σκέφτηκα πως η ζωή, έτσι κι αλλιώς, θα συνεχιστεί. Έτσι όπως συνεχίζεται η αιώνια βόλτα. Η πορεία προς το λατρεµένο άγνωστο. Το ταξίδι προς το µέλλον που παραµένει άγραφο. Με οποιοδήποτε κόστος. Με την παρουσία µου ή χωρίς αυτήν. Κι αυτή δεν ήταν και τόσο βολική σκέψη. ◈
Συνέχισα να ρουφώ αρχοντικά τον παγωµένο καφέ µου απέναντι από τον Σύλλογο Ληµνίων Θεσσαλονίκης, «ο Ήφαιστος», κι αναρωτήθηκα αν όντως ο µυθικός Θεός είχε το εργαστήρι του στα έγκατα του αιγαιοπελαγίτικου νησιού, διαπιστώνοντας ταυτόχρονα τα αχανή κενά µου στην ελληνική µυθολογία που κάποτε µε περισσή φροντίδα και ζέση µας δίδαξαν οι δάσκαλοι. Γύρω µου, ορισµένες εξωγήινες υπάρξεις ακροβατούσαν µε ασφάλεια παρά το απαγορευτικό υψόµετρο των ψηλοτάκουνων παπουτσιών τους, φορώντας γυαλιά µε µπλε καθρέφτη που ζαλίζει. Δίπλα µου, µια παρέα πενηντάρηδων, ανέλυε διεξοδικά τις εναλλακτικές µορφές εκτροφής πουλερικών µε χαµηλά κόστη. Μια
13