44
Jarochna Dąbrowska-Burkhardt
Ławnicy z Lwówka Śląskiego zalecali również, że w przypadku, gdyby i to nie pomogło i nadal nic nie wyznały, należy je „ostro przegzaminować” hiszpańskimi butami (Protokół nr 14, za Korcz 1985, str. 69). To narzędzie tortur było w formie imadła i w miarę dokręcania śruby miażdżyło ono stopę. Znane były też formy na wzór pantofla, które podgrzewano. Nie odnajdujemy jednak informacji o jaki rodzaj hiszpańskich butów chodziło ławnikom z Lwówka Śląskiego. Tortury pokazywały jednak i tutaj pożądane działanie. W swych przesłuchaniach z 30 listopada i 1 grudnia 1663 roku najpierw zaprzeczały Ursula Magnuß, Anna Hasuck i Ursula Gutsche (Protokół nr 13, za Lambrecht 1995, str. 222), ale w końcu przyznały się jednak (Protokół nr 19, za Lambrecht 1995, str. 223) i potwierdziły swe wypowiedzi z 15 grudnia. Godnym uwagi jest fakt, że na porządku dziennym było wzajemne pomawianie się oskarżonych, co obrazuje protokół nr 19, w którym trzy aresztowane kobiety zeznają na niekorzyść towarzyszek niedoli. Wynikało to ze stylu prowadzenia „surowych badań”, w czasie których padały konkretne nazwiska podejrzanych kobiet o przymierze z diabłem, a na które spodziewano się tylko jednej tzn. potwierdzającej odpowiedzi. Ławnicy z Lwówka Śląskiego zalecili w swym orzeczeniu z 25 stycznia 1664 roku (Protokół nr 28, za Lambrecht 1995, str. 223) skazanie na śmierć Ursuli Magnuß, Anny Hasusck i Ursuli Gutsche. Ponieważ Ursula Gutsche pomówiła jednak szanowaną w mieście Elisabeth Graße dlatego też została jeszcze oszczędzona w przeciwieństwie do dwóch pozostałych, których stracenie ustalono na 5 lutego (Protokół nr 30, za Lambrecht, str. 223). Gutsche zmarła jednak w więzieniu 9 maja 1664 roku, po czym została spalona jeszcze tego samego dnia (Protokół nr 47, za Lambrecht, str. 223). Była tym samym piątą kobietą, która straciła swe życie na skutek tortur. 29 października 1663 roku przepytano Annę Stache jeszcze raz „po dobroci”, która po początkowym wzbranianiu się podała oprócz poważanej w mieście Elisabeth Graße również Elisabeth Apelt oraz Dorothea Jeuthe, żonę jednego z najbardziej szanowanych zielonogórskich handlarzy i kupców (Lambrecht 1995, str. 223). Ponieważ przeciwko Grasse były „prawomocne” już dwa pomówienia, została