S Y LW E T K I P R Z Y W Ó D C Ó W
SYLWETKI PRZYWÓDCÓW Xi Jinping Urodzony w 1953 roku, ukończył studia chemiczne i prawnicze na Uniwersytecie Tsinghua. W wieku 18 lat wstąpił do Ligi Młodzieży Komunistycznej, a następnie Komunistycznej Partii Chin. Obecnie jest członkiem Stałego Komitetu Biura Politycznego KPCh. Od 2007 roku piastuje funkcję przewodniczącego Centralnej Szkoły Partyjnej. W marcu 2008 objął stanowisko wiceprzewodniczącego państwa. Pełni również funkcję wiceprzewodniczącego Centralnej Komisji Wojskowej. Jest reprezentantem piątej generacji przywódców chińskich, a zarazem kandydatem na objęcie przywództwa w państwie już w marcu 2013 roku. Skupia on uwagę na dalszym rozwoju gospodarczym Chin, jednak krytykowany jest za nadmierne skupianie uwagi na olbrzymich firmach.
Li Keqiang Urodzony w 1955 roku, studia prawnicze i ekonomiczne ukończył na Uniwersytecie Pekińskim. Od czasu wstąpienia do Ligi Młodzieżowej Komunistycznej w 1982 roku, ściśle współpracuje z obecnym przewodniczącym KPCh – Hu Jintao. Obecnie jest członkiem Stałego Komitetu Biura Politycznego i zarazem wicepremierem Chińskiej Republiki Ludowej. Popiera on m.in. zwiększenie zatrudnienia, dostarczanie podstawowej opieki medyczne obywatelom, promowanie innowacyjnych rozwiązań technologicznych. Również reprezentuje piątą generację przywódców Chin i obecnie jest kandydatem na premiera państwa.
Barack Hussein Obama II Urodzony 4 sierpnia 1961 w Honolulu na Hawajach – Po ukończeniu szkoły średniej przez dwa lata studiował na Occidental College w Los Angeles, a następnie na Columbia University w Nowym Jorku na kierunku politologia ze specjalizacją stosunki międzynarodowe. Stopień licencjata (ang. bachelor) zdobył w 1983. Następnie pracował w Business International Corporation i New York Public Interest Research Group, po czym przeniósł się do Chicago, gdzie podjął pracę jako działacz społeczny. W 1988 rozpoczął studia w Harvard Law School. W 1990 został wybrany na prezesa Harvard Law Review, prestiżowego pisma prawniczego redagowanego przez niezależną grupę studentów, jako pierwszy Afroamerykanin w jego 104-letniej historii, a w rok później uzyskał tytuł magistra prawa. Powróciwszy do Chicago, Obama działał na rzecz rejestracji głosujących. Jako prawnik w kancelarii Miner, Barnhill & Galland w latach 1993–1996 reprezentował działaczy społecznych oraz wnoszących sprawy o dyskryminację. Następnie wykładał prawo konstytucyjne na University of Chicago Law School od 1993 do 2004, kiedy to został wybrany do Senatu. W latach 2005–2008 senator ze stanu Illinois, zwycięzca wyborów prezydenckich w 2008 i w 2012 roku. Laureat pokojowej Nagrody Nobla za rok 2009 „za wysiłki w celu ograniczenia światowych arsenałów nuklearnych i pracę na rzecz pokoju na świecie.
Bidzina Iwaniszwili Urodzony 18 lutego 1956 w Czorwili – gruziński miliarder i polityk. Ukończył szkołę średnią w Saczchere, a następnie inżynierię i ekonomię na Państwowym Uniwersytecie w Tbilisi. Po jego zakończeniu wyjechał do Moskwy, gdzie doktoryzował się w zakresie ekonomii na Moskiewskim Państwowym Uniwersytecie Transportu Szynowego. Przebywając w Moskwie rozpoczął działalność gospodarczą, której początek przypadł na czas rozpadu ZSRR i okres prywatyzacji pań-
66
STOSUNKI MIĘDZYNARODOWE
stwowych przedsiębiorstw. Rozpoczynał od sektora usług, handlując elektroniką, w tym częściami komputerowymi oraz telefonami z klawiaturą. W 1990 założył Rossijski Kredit Bank, który w późniejszych latach stał się jednym z największych banków w Rosji. Obok sektora bankowego prowadził interesy w branży przemysłowej, rolniczej, budowlanej i na rynku nieruchomości. Został właścicielem sieci aptek „Doktor Stoletow” oraz dwóch pięciogwiazdkowych hoteli w Moskwie. Uzyskał udziały w takich firmach, jak Gazprom i Łukoil. Część swego majątku inwestował również w dzieła sztuki. Według magazynu Forbes, wartość jego majątku w 2009 wyniosła 3,2 mld USD W 2002 powrócił wraz z rodziną, żoną i czworgiem dzieci, do Gruzji. Zamieszkał w rodzinnej Czorwili. Po dojściu do władzy prezydenta Micheila Saakaszwilego w czasie rewolucji róż w 2003, wspierał finansowo krajowe instytucje społeczne i publiczne oraz Gruzińską Cerkiew Prawosławną; prowadził działalność filantropijną. Współfinansował odbudowę szkół, szpitali, kościołów i instytucji kulturalnych. Finansował Fundusz Obrony, zajmując się odbudową infrastruktury policyjnej. Według własnych szacunków na działalność publiczną przeznaczył w ciągu kilku lat ok. 1,5 mld USD. W grudniu 2011 założył ruch społeczny Gruzińskie Marzenie, który 21 kwietnia 2012 przybrał formę koalicji wyborczej pod tą samą nazwą. Oprócz partii Iwaniszwilego (Gruzińskie Marzenie – Demokratyczna Gruzja) w jej skład weszło kilka największych partii opozycyjnych, w tym Partia Republikańska, Nasza Gruzja-Wolni Demokraci, Partia Konserwatywna, Forum Narodowe oraz partia Przemysł Zbawi Gruzję. 5 października 2012 Centralna Administracja Wyborcza Gruzji ogłosiła, że w wyborach parlamentarnych z 1 października 2012 koalicja Gruzińskie Marzenie zdobyła 54,9 % głosów. Po ogłoszeniu wstępnych wyników prezydent Saakaszwili uznał zwycięstwo rywala i zapowiedział przejście Zjednoczonego Ruchu Narodowego do opozycji.
Mykoła Janowicz Azarow 28 października 2012 roku na Ukrainie odbyły się wybory parlamentarne. Zwycięską partią została Partia Regionów. Na premiera rządu wybrany został jej przedstawiciel Mykoła Janowicz Azarow. Polityk urodził się na terenie Rosji, a na terenie Ukrainy przebywa od 1984 roku. Z wykształcenia jest geofizykiem. W latach 1993–1998 był działaczem Partii Pracy. W latach 1996–2002 sprawował funkcję szefa Państwowej Administracji Podatkowej. W czasie pierwszej oraz drugiej kadencji rządu Wiktora Janukowicza pełnił funkcję ministra finansów oraz pierwszego wicepremiera. W marcu 2010 przejął obowiązki przewodniczącego Partii Regionów. Po wyrażeniu wotum nieufności wobec rządu Julii Tymoszenko został jednym z kandydatów na urząd premiera Ukrainy. 11 marca 2010 roku mianowany został na szefa rządu. Podał się do dymisji 3 grudnia 2012 po wygranych przez Partię Regionów wyborach z 28 października 2012. Prezydent Wiktor Janukowicz przyjął dymisję rządu. Zebrała i opracowała Agnieszka Siemieniuk