Getuigenissen allemaal nogal goed mee. Een knipoog naar de zeer goede thuisverpleging! En dan de laatste rechte lijn: de uiteindelijke revalidatie! De eerste maanden waren superzwaar. Een spijsverteringsstelsel zonder endeldarm en een stuk van de dikke darm weg, is als met de wagen rijden met een wiel eraf. Maar uiteindelijk past je lichaam, met vallen en opstaan, zich aan. Als je het derde wiel van de wagen achteraan in het midden bouwt, kan je ook de baan op, maar is rijden op de autostrade wat moeilijker. Ik bedoel daarmee dat ik weer ga en sta waar ik wil, maar ik hou rekening met mijn beperking. Er zijn twee belangrijke zekerheden in gans mijn verhaal. Ten eerste ben ik uiterst tevreden van gans het team die me redde: huisarts, oncoloog, radioloog, gastro-enteroloog, chirurg, verplegend personeel. Enkel voor de revalidatie zou er meer steun mogen zijn. Technisch is het opgelost, maar voor de naweeën is toch wat meer hulp nodig. Ten tweede is je partner jouw steun en toeverlaat. Een ‘sterke’ partner die je bijstaat is noodzakelijk. Want het wordt zo vlug gezegd: “Ik weet wat kanker is, mijn broer, tante of nonkel, enz... hebben ook kanker gehad…” Je weet pas maar wat het is als kanker aan je eigen voordeur klopt én binnenkomt! Ik kan maar één raad geven. Zorg ervoor dat je die voordeur niet moet opendoen, luister naar de taal van je lichaam en laat je op tijd preventief onderzoeken. Had ik me vroeger laten onderzoeken dan had ik al die ellende niet hoeven mee te maken. Ik heb nu een tweede kans gekregen en ik zal er volop van genieten!
73