Rebound NUMMER 9 / april 2013
EEN BASKETBALLMAGAZINE VOOR PC EN TABLET
Y L N OTHE
BEST
SAMME GIVENS
KATIE BUSSEY
ANDREW YOUNG
JASON DOURISSEAU
MOST VALUABLE PLAYER VAN HET SEIZOEN
IN SAMENWERKING MET DE NEDERLANDSE BASKETBALL BOND
Rebound
24
40
36 2
52
INHOUD
COLOFON
6 Tip Off Een rubriek over van alles en nog wat 12 Onze fotokeuze Opvallende beelden uit de basketballwereld 22 De besten van 2012-2013 Van MVP tot Scheidsrechter van het Jaar 24 Andre Young Beker, MVP en nu de titel 26 Family Ties: de Brörings Competitiedrang in de genen 32 Jason Dourisseau Zo Gronings als een niet-Groninger kan zijn 36 Katie Bussey Scoren in heerlijk 39 Column Dejan Vidicki Money, money, money 40 Samme Givens Kleine power forward statisch de beste in DBL 46 Column Charis Sideris Rebounden is niet voor artiesten 48 Joost van Rangelrooy Challenge-coach blijft positief 51 Column Maarten van Gent Het gelijk van mijn vader 52 Mike Schachtner Schutter van Nature
Kernredactie Charis Sideris Frits van Rijn Jan van der Nat Peter van der Velde Ronald van Dam (NBB) Eindredactie Jan van der Nat Vormgeving / fotografie Peter van der Velde Columns Maarten van Gent Charis Sideris Dejan Vidicki Video’s Arie in ‘t Veld Aan dit nummer werkten verder mee: Tekst Rob van Gameren Tiel van den Heuvel Hans Kortekaas Luc Reuvers Menno Schraven Fotografie Christian Aarts Ad van Geffen Arjan de Graaf Wim Helmer Adri Hoogesteger Richard Koolen Robert Verboon
Op de cover van boven naar beneden en van links naar rechts: Samme Givens (foto Adri Hoogesteger) Katie Bussey en Jason Dourisseau (foto Peter van der Velde) Andre Young (foto Robert Verboon) Foto’s rechts: Andre Young (foto Robert Verboon) Katie Bussey en Jason Dourisseau Samme Givens (foto Adri Hoogesteger) Mike Schachter (foto Richard Koolen)
© 2012 - 2013 Uitgever Stichting American Sports info@basketballmagazine.nl Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.
3
Rebound GRATIS MAAR NIET VOOR NIETS Redactie en medewerkers hebben afgesproken om REBOUND het eerste jaar gratis ter beschikking te stellen. Toch hebben we ook onze overhead- en onkosten. Voor de realisatie van dit magazine hebben wij adverteerders en sponsors nodig. ADVERTEREN Met een advertentie in REBOUND magazine bereikt u zo’n 40.000 leden van de Nederlandse Basketball Bond. Dit digitale magazine wordt per email beschikbaar gesteld aan alle leden van de NBB. Een digitaal magazine biedt veel nieuwe mogelijkheden om uw product onder de aandacht te brengen. Video, geluid, of interactieve pagina’s zijn daar maar enkele voorbeelden van. Bovendien is een potentiële koper altijd maar een muisklik van uw eigen website verwijderd. Het effect van uw advertentie vindt u dus direct terug in de statistieken van uw website... We informeren u graag over alle commerciële mogelijkheden van REBOUND magazine.
SPONSORS/PARTNERS We zoeken basketball-liefhebbers /bedrijven die dit initiatief willen ondersteunen. Mail naar: info@basketballmagazine.nl. We nemen graag contact met u op. REGISTREREN REBOUND Magazine wordt mede mogelijk gemaakt door onze adverteerders. Hoe aantrekkelijk dit nieuwe platform voor bedrijven wordt, hangt af van het aantal lezers van het magazine dat zij ermee kunnen bereiken. Door je gratis aan te melden help je dus mee om REBOUND te versterken. En daarmee verzeker je je van een onafhankelijk en innovatief basketballmagazine. Tevens willen we weten wie onze lezers zijn. Wie zijn ze, hoe oud zijn ze, wat zijn hun interesses? Je krijgt van ons een bericht zodra er een nieuwe editie online staat.
Mail naar: info@basketballmagazine.nl
REBOUND Magazine wordt geproduceerd door de
in samenwerking met de
4
Rebound
REDACTIONEEL
Cijferdeskundige Jacob Bergsma heeft er al een kleine frustratie aan overgehouden. Voor de –tigste keer is voor dit jaar het speelschema van de play-offs aangepast. Louter om financieel gewin moest er in de eerste ronde zo nodig een best-of-five worden gespeeld. Een serie om drie gewonnen wedstrijden levert namelijk altijd een tweede thuisduel op en de kans op een verrassing in lange reeksen, waarbij de nummers een, twee en drie betrokken zijn, is nihil. Daardoor is de halve finale bijna zeker en dan kan er gecasht worden. Zakelijk gezien logisch, maar sportief…? Op de openingsdag zijn de mannen met de dollartekens in de ogen behoorlijk afgestraft. In Den Bosch zat nauwelijks duizend man in De Maaspoort, in Leiden bleef de teller in de Vijf Meihal – tegen de gewoonte in – steken onder de duizend en in Groningen kwamen 1770 mensen minder in Martiniplaza dan een week eerder bij de niet meer belangrijke wedstrijd tegen Leiden. Tel uit je winst… Op de sociale media waren behoorlijk wat klachten te lezen over de toegangsprijzen in de eerste ronde. Duidelijk dat potentiële bezoekers thuis zijn gebleven, getuige ook de bijna 1500 kijkers naar de beelden van Zorg en Zekerheid Leiden tegen Matrixx Magixx via Livestream.com. In de huidige tijd, waarin velen niet zeker weten of hun baan nog bestaat aan het einde van de maand, moeten er soms keuzes worden gemaakt en neem het iemand dan maar eens kwalijk dat hij of zij het geld in de zak houdt voor een wedstrijd, die er echt toe doet. Tussen Leiden en Groningen bijvoorbeeld of Den Bosch tegen de winnaar van Aris-Landstede, als 4 tegen 5 traditioneel de leukste serie. Daarom is het maar goed dat u dit magazine helemaal voor niets krijgt. En we hebben het al eerder geschreven: dat willen we graag zo houden. Om stevige fundamenten te leggen krijgen we ondersteuning van het Leidse marketing-communicatiebureau Hart voor de Zaak en het daaraan gelieerde Spreadit Online. Samen met deze partijen hopen we dat er voldoende partners bereid worden gevonden dit project te steunen. Als dat zo is, krijgt u ook komend seizoen dit magazine gratis in de mailbox.
5
SLAM DUNKS
Rebound TIP-OFF Even een plaatje schieten… Als u regelmatig een wedstrijd bezoekt in de Dutch Basketball League zal het u niet zijn ontgaan dat er soms fotografen rondlopen, die zich wezenloos sjouwen met hun apparatuur. Tegenwoordig beschikken ze gelukkig vaak over een rolkoffer, maar loodzware rugtassen zijn ook geen uitzondering. Afgezien van het gewicht slepen ze ook voor duizenden euro’s met zich mee, met alle risico’s van dien. De koning onder de basketballfotografen maakt zijn plaatjes in de NBA. Andrew D. Bernstein heeft voor een wedstrijd minimaal drie camera’s continue in gebruik. Toestellen van zo’n 6.000 dollar stuk. Plus een aantal lenzen, waarvan sommige nog duurder zijn dan de camera’s. Bernstein is elke dag in touw en reist kris kras door de Verenigde Staten. ESPN Magazine bekeek wat hij op zijn rondreis langs honderd stadions per seizoen allemaal meeneemt en berekende een totale waarde van zo’n 125.000 dollar. Dat alles vervoert Bernstein in tien tassen en koffers. Elke dag weer. Vliegtuig in, vliegtuig uit. Nu mag je van iedere luchtvaartmaatschappij bagage meenemen. Maar er zijn grenzen. Bernstein moet voor elke reis flink bijbetalen. Gemiddeld zo’n 400 dollar per vlucht. Overigens is het fotograferen van basketballwedstrijden niet zonder gevaar. Er wil nog wel eens een speler doorschieten en tussen de fotografen belanden. Het kostte Bernstein al menig camera. Drie keer kreeg hij Shaquille O’Neal bovenop zich. Eén keer bleef Shaq rustig liggen. Boven op Bernstein. “Ik dacht dat ik dood was…”
6
Het gebeurt niet vaak, dat een speler op 29-jarige leeftijd debuteert in de NBA. Maar het is wél het levensverhaal van Chris Copeland, die in 2007-08 voor Magixx in Nijmegen speelde. SB Nation publiceerde een lang verhaal over hem, waarin hij ondermeer zijn herinneringen ophaalde aan zijn Nederlandse jaar. Nadat hij was ontslagen door de Spaanse club L’Hospitalet, hing Copeland wat rond in Barcelona en gaf zijn laatste dollars uit. Hij wist dat als hij naar huis zou gaan er geen enkele club nog in hem geïnteresseerd zou zijn. Hij belde zijn agent elke dag om te horen of er misschien ergens interesse was. Hij hoopte alleen maar op een try-out, waar dan ook. Na een paar weken kreeg hij een reddingsboei toegeworpen. Een clubje in het kleine Nederlandse plaatsje Nijmegen, tegen de Duitse grens aan, was op zoek naar een scorende forward. Ze hadden niet veel geld, maar dat maakte niet uit. Copeland was, bij wijze van spreken, bereid om de club te betalen, als hij maar kon spelen. “Ik wist helemaal niets van basketball in Nederland, maar ik had geen enkele andere mogelijkheid. Niemand wilde me hebben…” Als je de professionele Europese basketballleagues zou willen vergelijken met het collegebasketball in de Verenigde Staten, dan zou je de tweede divisie in Spanje, de LEB Gold, kunnen afzetten tegen de Missouri Valley Conference of de Conference USA, een gedegen, middelgrote competitie. De Europese top (Turkije, Spanje, Italië, Rusland) is vergelijkbaar met de beste collegeteams. Daar tussenin zitten landen als Duitsland en België. Nederland zou je moeten vergelijken met een obscure conference als de Northeast of de MEAC. Vol jongens met grote dromen, maar weinig kwaliteit. Jongens als Chris
Tip-Off
De Nederlandse herinneringen van Chris Copeland
Copeland, die nergens anders naar toe kunnen. In Nederland is basketball, net als in heel veel Europese landen, een sport voor de arbeidersklasse. De meeste Nederlandse clubs spelen in grauwe, grijze industriestadjes, waar op een goede avond duizend supporters drie, vier euro betalen om hun sullige werk te kunnen vergeten en zich anderhalf uur de longen uit het lijf te kunnen schreeuwen. De onzichtbare barrière van faam, die normaal de fans van de spelers scheidt in de Verenigde Staten en sommige landen in Europa, bestaat in Nederland absoluut niet. De fans zien de spelers als gewone mensen, die toevallig wat langer zijn en iets met een bal kunnen. Van verering is geen sprake. Ze worden geaccepteerd, meer niet. Dat is bijna beledigend, maar aan de andere kant ook comfortabel. Copeland voelde zich op zijn gemak. Er heerste een soort familiaire sfeer rond het team, die hij niet kende uit Spanje, waar de verwachtingen veel hoger lagen. Hij kon zich ontspannen in Nijmegen. Voelde niet voortdurend de druk, iedere keer als hij de bal in handen kreeg. Het deed zijn spel goed. Hij voerde het team aan in score met een gemiddelde van 18 punten per wedstrijd tegen vijftig procent. Daarbij moet je je wel realiseren dat dit gebeurde in een inferieure competitie. Maar goed, het was een nieuwe start. Copeland zou vermoedelijk in de anonimiteit zijn verdwenen, als hij geen telefoontje zou hebben gehad van Ives Defraigne, de Belgische coach van Trier in de Duitse Bundesliga. Via Aalster in België bereikte hij toch nog zijn bestemming, de New York Knicks. Het hele verhaal over Chris Copeland kunt u lezen op: http://www.sbnation.com/
longform/2013/4/11/4174374/chris-copeland-new-yorkknicks-profile
7
Rebound TIP-OFF Nieuwe taak Cees van Rootselaar Cees van Rootselaar zal zich voor de Nederlandse Basketball Bond in gaan zetten als ambassadeur voor het programma ‘Naar een veiliger sportklimaat’. Van Rootselaar is reeds actief als ambassadeur van Basketball Unites, waarbij hij onder andere de STAR-waarden uitdraagt. STAR staat voor Sportiviteit, Teamwork, Acceptatie en Respect en deze waarden sluiten naadloos aan bij de boodschap van het programma ‘Naar een veiliger sportklimaat’, dat iedereen veilig, onbezorgd en met plezier moet kunnen deelnemen aan de basketballsport. De 118-voudig international breidt zijn ambassadeurschap nu uit, omdat hij van mening is dat een veilig sportklimaat voor iedereen moet gelden en hij dit onder de aandacht van een groot publiek wil brengen. Dit doet Van Rootselaar vanuit verschillende invalshoeken, daar hij actief is geweest in zowel de topsport als de breedtesport. Met zijn ervaring als international, eredivisiespeler, eredivisiecoach,
8
coach van een U12-team en speler op rayonniveau is hij een uitermate geschikte ambassadeur voor het programma. In zijn rol als U12-coach geeft Van Rootselaar aan dat ‘geen angst, plezier en weten waar ze aan toe zijn, heel belangrijk is voor jonge basketballers.’ Bovendien is hij van mening dat de verandering bij jezelf begint: “Begin bij je team en neem van daaruit je hele vereniging mee.” Het programma ‘Naar een veiliger sportklimaat’ is opgezet om gewenst gedrag te stimuleren en ongewenst gedrag in en rondom de sport aan te pakken. De NBB is van mening, samen met andere sportbonden en NOC*NSF, dat iedereen een leven lang moet kunnen genieten van sport. Daarom gaan we samen met verenigingen door middel van het programma ervoor zorgen dat ieder individu zich veilig en prettig voelt in de sport en zichzelf kan zijn. Neem voor meer informatie over het programma op met de programmacoördinator Simone van den Biggelaar (simone.van.den. biggelaar@nbb.basketball.nl of 030 7513514).
Tip-Off
ZO GEZEGD 3-on-3 in Rio?
Het Internationaal Olympisch Comité is voor de Olympische Spelen van 2016 in Rio de Janeiro nog op zoek naar een aantal nieuwe sportonderdelen, die vooral de jeugd aanspreken. Golf en Rugby Sevens zijn al als nieuwe sporten toegevoegd aan het programma van Rio, maar het IOC wil meer. Welke sporten maken nu het meeste kans? De koplopers zijn op dit moment freestyle BMX …en 3-on-3 basketball. Het nieuwe basketballonderdeel werd al geïntroduceerd tijdens de Jeugd Olympische Spelen van 2010 in Singapore en was daar een enorm succes. De verwachting is dan ook dat in Rio 3-on-3 basketball gespeeld zal worden. Het IOC zal op 9 augustus definitief besluiten welke nieuwe sporten in Rio op de kalender zullen staan. Aris-manager Gert Schurer op 8 april: Spanning tot laatste speelweekend is leuk, behalve voor het inplannen van de hal. Vijf data vastzetten en er misschien maar 1 nodig hebben. Op 7 april: Na een heerlijke Aris-Den Bosch nu tijd voor Wichita-Louisville. Den Bosch-fan Ilse de Bruijne op 6 april: EiffelTowers heeft nieuwe hoofdsponsor: SPM Shoeters, super! Nou maar hopen dat haar opvolger in de lingerie zit! (noot van de redactie: kan het tweede deel van de naam bijna hetzelfde blijven…) DBL en Rebound-verslaggever Hans Kortekaas: Zal ik vanavond naar Aris-EiffelTowers of naar GasTerra-Apollo gaan? Reactie Aris-manager Gert Schurer: Dat is toch geen moeilijke keuze, Hans? Tot vanavond.
De redactie van het goedverzorgde programmablad van GasTerra Flames had voorafgaande aan de wedstrijd tegen Zorg en Zekerheid Leiden overduidelijk niet lang gesproken over de titels boven de artikelen: “Zomaar een wedstrijd” (kop boven artikel op bladzijde 3 over de laatste competitiewedstrijd tegen Zorg en Zekerheid Leiden) «Niet zomaar een wedstrijd” (kop boven artikel op bladzijde 4…) Afsluitend verhaal over BC Apollo in het Parool. Aron Royé na de laatste wedstrijd van BC Apollo van dit seizoen over de vele verlieswedstrijden (32) en het geringe aantal overwinningen (4): “We zijn er vaak heel dichtbij geweest. Maar we komen net wat kwaliteit tekort om in de slotfase de winst binnen te kunnen slepen. Voor hetzelfde geld win je tien wedstrijden en heb je een goed seizoen gedraaid voor zo’n jong team met alleen Nederlandse spelers.” Coach Tyrone Marioneaux: “In het woord wedstrijd, is ‘strijd’ het sleutelwoord. In het begin vochten we elke minuut van elke wedstrijd, hoewel we ook achter stonden. Maar ergens hebben de spelers geleerd om op te geven. Voor mij is opgeven het ergste wat kan gebeuren, en als ik zie dat mijn team opgeeft, voel ik me compleet verloren. Zeker als ik ze het vuur niet kan geven om door te gaan. Ik ben trots op wat we hebben bereikt, maar ik heb het gevoel dat ik daar ergens ook heb gefaald.” Aron Royé: “Ik wil heel graag de kern bij elkaar houden, dan kan je echt wat gaan neerzetten. Zeker als je wat jonge talenten van andere clubs erbij haalt, die hier echt de kans kunnen krijgen om te spelen. (…) We zijn aan het praten onderling.”
9
Rebound TIP-OFF
Cardinals kleuren March Madness De Louisville Cardinals zijn koningen van het hardhout binnen collegebasketball in Amerika. De Cards versloegen, na een vrij kleurloos eindtoernooi, in een prachtfinale de Michigan Wolverines met 82-76. De Cardinals speelden voor teamgenoot Kevin Ware, die op afschuwelijke wijze zijn been brak, twee wedstrijden eerder. Ze speelden voor coach Rick Pitino, die op de dag van de finale te horen kreeg te worden opgenomen in de Basketball Hall of Fame in Springfield, Massachusetts. Luke Hancock scoorde 22 punten vanaf de bank, en werd de eerste reserve ooit die tot Most Valuable Player werd gekozen. Peyton Siva speelde geweldige defense voor de Cardinals en scoorde achttien punten. Big guys Change Behanan en Gorgui Dieng hadden ook prachtige baskets en sterke rebounds voor de verse kampioenen. “Onze grootste motivatie was om coach een tattoo te laten krijgen”, zei Peyton Siva over Pitino’s belofte zich te laten ‘inkten’ bij een titel. De coach zelf beaamde dat hij inderdaad een plaatje gaat laten zetten, en lijkt er amper rouwig om: ‘Dit was de stoerste, hardst werkende groep jongens die ik ooit heb gecoacht.’
10
De ‘Cinderella’ van 2013 Elk jaar kent March Madness de zogenaamde ‘Cinderellas’, de ploegen die vanuit het niets vriend en vijand verbazen door hoger geplaatste teams uit het toernooi te knikkeren. De Florida Gulf Coast Eagles zijn na 2013 de eerste 15-seed ooit, die de Sweet Sixteen haalde. In de eerste ronde versloeg FGCU #2 Georgetown Hoyas: 78-68. Het was slechts de zevende keer dat een nummer 15, een nummer twee versloeg. En hoe: De Eagles kregen meteen de bijnaam ‘Florida Dunk Coast’, een naam die uiteraard verwijst naar de manier waarop de Eagles hun breaks eindigden.
Tip-Off
ZO GEZEGD Ben Van Rompuy van het T.M.C. Asser Instituut over beelden en gokken op basketball in het Leidsch Dagblad: “Over twee jaar hebben we die discussie niet meer. Een trein die vertrokken is, kun je niet tegenhouden.” ZZ Leiden-voorzitter Marcel Verburg in hetzelfde artikel: “Wij verwachten niet dat de zilvervloot binnenvaart. Het is klinkklare onzin dat dit het Nederlandse basketball moet redden. Wij hopen er iets aan over te houden.” En FEB-bestuurslid Jeroen van Veen: “Het is een heel grote industrie aan het worden met partijen die veel geld willen investeren in sport. Als zij straks aan shirtreclame mogen doen, kan dat voor de clubs veel betekenen.”
In de tweede ronde ging het sprookje verder voor de jonge universiteit. Daarin versloeg FGCU de San Diego State Aztecs, 81-71. Pas tegen Florida ging het in de Sweet Sixteen fout: 62-50. Volgend jaar krijgt FGCU een prima kans het trucje te herhalen: alleen shooting guard Sherwood Brown was een senior in het team en keert dus niet terug. Tekst: Tiel van den Heuvel beeld: Getty Images
NCAA College Basketball en March Madness waren ook in 2013 te zien bij ESPN America
Inerimcoach Chris Stomp van Matrixx Magixx, nadat hij de taken had overgenomen van Mark van Schutterhoef, in De Gelderlander: “Dit is een beschadigd team dat op de reanimatiekamer ligt. De kans is groot dat we vijf keer op rij verliezen.” (noot van de redactie: Stomp won drie van de vijf keer…) Aris Leeuwarden manager Gert Schurer na de uitstekende 96-76 overwinning op EiffelTowers Den Bosch en in de wetenschap dat het na dit seizoen zomaar afgelopen kan zijn met topbasketbal in Leeuwarden: “Als dit onze laatste thuiswedstrijd in de reguliere competitie is, is het in ieder geval een mooi einde geweest.”
11
12
o t o F ze keu
Bekerfinale mannen
De eerste prijs is binnen. In Almere wint landskampioen 2012 de beker van 2013. Landstede wordt verslagen met 73-61. Foto’s Š Christian Aarts
13
14 14
o t o F ze keu
Bekerfinale vrouwen
Hét bewijs van de suprematie. Probuild is in het hol van de leeuw in de bekerfinale van 2013 te sterk voor Challenge Sports Binnenland Rotterdam: 62-69. Foto’s © Wim Helmer
15
De zoon van fotograa Reden voor hem om zijn fototoe
16
o t o F ze keu
Basketball Streetmasters in Black and White
Met grote ogen Arvin Slagter en
af Rogier Bos deed mee aan het Streetball toernooi in Den Haag. Jamal Boykin volgen met estel mee te nemen en foto´s met een wide angel lens te nemen. grote ogen de bal. Foto © Rogier Bos www.rogier.bos.com
Foto © Peter van der Velde
17
1
3
18
2 o t Fo ze keu
4
o t o F ze keu Twee guards
Intens guard-gevecht tussen routinier Rogier Jansen en rookie Kasper Averink. Steal? Turnover? Nee! Een fout van Jansen, zegt arbiter Joske Kuut. Foto Š Peter van der Velde
19
20
o t o F ze keu
De schreeuw.........
Als scheidsrechter moet je soms oostindisch doof zijn. Wat Den Helder Kings-coach Jean-Marc Jaumin tegen Joske Kuut zegt, weten alleen zij. Maar het zal geen compliment zijn geweest... Foto Š Peter van der Velde
21
Rebound
DE BESTEN
VAN HET SEIZOEN
ANDRE YOUNG MOST VALUABLE PLAYER foto Robert Verboon
Uiteraard is er ook een All*Star Team gekozen en vanzelf sprekend wordt dat aangevoerd door Andre Young van EiffelTowers Den Bosch als point guard. Naast hem staat Worthy de Jong van Zorg en Zekerheid Leiden. De small forward positie is voor Zack Novak van Landstede Basketbal, die begin februari een seizoenrecord van 41 punten in de boeken zette. Stefan Wessels van EiffelTowers was in de ogen van de commissie de op ĂŠĂŠn na beste verdediger en verdient de positie van power forward in het All*Star Team. Grote man in het midden is Ross Bekkering, de Canadees-Nederlandse center van Zorg en Zekerheid Leiden.
22
RAOUL KORNER
JESSEY VOORN
BEREND WEIJS
foto Peter van der Velde
foto Peter van der Velde
foto Ad van Geffen
COACH
MVP ONDER 23 JAAR
ROOKIE
JEROEN VD LIST
JASON DOURISSEAU
foto Peter van der Velde
foto Peter van der Velde
MOST IMPROVED PLAYER
BEST DEFENDER
SAMME GIVENS
BARRY PETERS
foto Adri Hoogesteger
foto Peter van der Velde
STATISTICAL PLAYER
SCHEIDSRECHTER
2323
Rebound
Te klein voor NBA, groots in DBL
BEKER, MVP EN NU KAMPIOEN Door Rob van Gameren Fotografie Robert Verboon
P
eter van Paassen noemt hem ‘veruit de beste speler in de Dutch Basketball League’. Hij heeft het over teamgenoot Andre Young. De 23-jarige point guard van EiffelTowers Den Bosch is nu ook door de DBL uitgeroepen tot MVP van dit seizoen. De 1.75 meter kleine Amerikaan dirigeerde zijn team naar een 30-6 record in het reguliere seizoen en wil maar één ding: het kampioenschap winnen. In de zomer van 2012 staat Young voor een spannende periode. Hij heeft zojuist zijn vierde (en laatste) collegejaar bij Clemson University afgesloten en een aantal NBA-teams toont interesse. Zijn laatste twee jaar is hij de startende point guard en in zijn laatste seizoen scoort hij gemiddeld 13.3 punten, 3 rebounds, 3 assists en bijna 2 steals per wedstrijd. Hoewel Young niet gedraft wordt in de NBA, krijgt hij toch uitnodigingen van Golden State Warriors en Sacramento Kings voor de zogeheten pre-draftworkouts. “Ik speelde erg goed en de mensen waren lovend. Echter kreeg ik het bekende argument te horen: ze vinden me te klein”, zegt de geblokte, goedlachse naamgenoot van de bekende Amerikaanse rapper Dr. Dre. Vanwege zijn lengte besluit Golden State om
24
hem niet mee te nemen naar de Summer League, de minicompetitie waar NBA-teams hun pas gedrafte spelers laat warmdraaien, aangevuld met ongedrafte talenten. “Dat was natuurlijk een teleurstelling, want ik had het vliegtuig al genomen. Als je dan alsnog afvalt is dat moeilijk, maar ik was tevreden over mezelf. Veel spelers krijgen niet eens de mogelijkheid, dus daar moet je dankbaar voor zijn. Het heeft me alleen maar meer gemotiveerd om naar mijn ultieme doel toe te werken: de NBA. Ik heb in de zomer hard aan mijn zwakkere punten gewerkt. Met mijn linkerarm kan ik meer en mijn drive to the basket is beter.” In Den Bosch waren ze blij dat Young niet werd geselecteerd. Zodoende kon EiffelTowersmanager Jos Frederiks Young ‘goedkoop’ binnen hengelen. De agent van Young is dezelfde als die van voormalig EiffelTowersspeler Tai Wesley, de statistical player of the year vorig seizoen. Young: “We hadden verschillende opties en hebben ze tegen elkaar weggestreept. Het plaatje klopt hier. Ik kreeg de zekerheid van een startende rol en aanpassen zou ook weinig moeite kosten. Ik had ook verschillende aanbiedingen vanuit de NBA D-League, maar dat leek me geen goed plan. Daar speel je niet in een team, maar ben
25
Rebound
je omringd door concurrenten die louter voor goede statistieken spelen.” De aanpassing verliep soepel. Young is watervlug, verdeelt en heerst, strooit met assists, maakt spectaculaire lay-ups en raakt zijn schoten tegen een percentage van 48 procent, inclusief driepunters. Bij het All Star weekend verovert hij de trofee voor beste schutter from downtown. Met zijn 14 punten, 6 assists, 3 rebounds en 2 steals in gemiddeld 31 minuten speeltijd leidt hij zijn team naar een 30-6 record in het reguliere seizoen. Den Bosch is favoriet voor de titel, maar Young kijkt liever niet te ver vooruit. “Kijk naar de wedstrijd tegen Aris Leeuwarden, twee weken terug. Daar verliezen we met twintig punten verschil en spelen we zonder focus. Als je zo de play-offs in gaat, verlies je elke wedstrijd, no matter which opponent you play.” Naast de dagelijkse basketball- en krachttraining is Young sinds kort ook bezig met een andere hobby: bloggen. Dagelijkse bezigheden, momenten van geluk, frustratie, strubbelingen of gewoon grappige momenten. Tijdens het interview toont hij
26
zich bijzonder leergierig over hoe hij het aan moeten pakken. “De meeste moeite heb ik met onderwerpen. Hoe verzin ik elke dag een onderwerp om over te schrijven? En hoe krijg ik meer lezers?” vraagt hij zich hardop lachend af. “Ik wil graag beter worden. In alles wat ik doe. Ik ben een bevoorrecht mens en voel me gezegend dat ik deze kansen van God krijg. Het leven is een groot geschenk en ik ga daar dankbaar mee om. Ik leef al vijf jaar gescheiden van mijn familie, maar ik klaag niet. Zij en God zijn mijn motivatie in alles wat ik doe.” Wat de toekomst gaat brengen, is ook voor Young nog onduidelijk. Den Bosch heeft een nieuwe hoofdsponsor voor volgend seizoen en gaat Europees spelen, wat het aantrekkelijker maakt om eventueel bij te tekenen. “Ik laat dit soort zaken aan mijn agent over”, zegt Young met een onwetende glimlach. “Ik vertrouw hem en weet dat ik aan hem een hele goede heb. Natuurlijk wil je altijd hogerop, maar daar schuilt meteen het gevaar. Te veel naar de toekomst kijken, doet je focus op het heden verslappen. Ik wil kampioen worden met EiffelTowers.”
27
Rebound
COMPETITIEDRA
de g k in no a a v t zit ader spor b zijn v rin w s n a e i v e aa tak ily T en ‘Ik h e, w Fam epaalde je niet een seri broers , r b s o Een aak ho y Ties is dochter v il Hoe n’? Fam ders en . n e oe l e m p hale s eder nen, etlicht o . Mo tba z s o g v en n i e het Brör bask voor g de e op de n de nu n i r e e t aflev s docen r Tinka l eze In d actief a speelste Tanya. p altijd n, ex-to national r e Leid nde inte e l e sp
28
ANG IN DE GENEN
n. gene n ie og z ers ad v e w ssen u nz
nog Ria, ol in o h allsc panje S u in
29
Rebound Door Menno Schraven Fotografie: Ad van Geffen
A
ls aanvoerder van het huidige Oranje is point guard Tanya Bröring waarschijnlijk de bekendste van de drie. Maar ook moeder Ria kwam menigmaal uit voor Nederland. Oudere zus Tinka speelde net als Tanya eredivisie bij het Katwijkse Grasshoppers, voordat blessures een vroeg einde aan haar basketballcarrière maakten. Voor Ria Bröring (59) begon het ooit allemaal op de middelbare school in Amsterdam. “Jongens deelden flyers uit over basketball bij Wilskracht SNL. Ik ging met vier vriendinnetjes kijken. Het basketballvirus greep me meteen. Ik was veertien, nu rijkelijk laat om te beginnen, maar ik had het geluk dat ik meteen goede training kreeg.” Drie jaar later haalde Ria als spelverdeelster het Nederlands jeugdteam. Het begin van een lange rij interlands, 93 in totaal. Met BOB uit Oud-Beijerland speelde ze zelfs de halve finale van de Europa Cup. Een ongekende prestatie voor een Nederlandse club. Ria herinnert zich een leuke anekdote: “De burgemeester had zich na het kampioenschap garant gesteld, zodat we Europa in konden. Thuis wonnen we met 70 punten van een Turks team. De return wilden we op onze kosten ook in Nederland afwerken, maar die Turken gingen niet akkoord. Door de reis naar Ankara was meteen al het geld op. NOC*NSF sprong financieel bij, zodat we in de derde ronde ook in Frankrijk, Hongarije en Bulgarije konden spelen. Uit verloren we die poulewedstrijden dik, maar thuis wonnen we wel twee wedstrijden. In de halve finale was FIAT Turijn, een professioneel team, twee keer net te sterk.”
Nadat inmiddels dochter Tinka (31) was geboren, kwam er vrij snel een einde aan de interlandcarrière van moeder Bröring. “Op de academie voor lichamelijke opvoeding had ik Ruud Bröring (voormalig voetbaltrainer in de hoofdklasse amateurs, red.) leren kennen. Ik ging in Noordwijk wonen en heb daar nog tot m’n 45e bij MSV gespeeld en ook tal van teams getraind en gecoacht bij MSV en Grasshoppers.” Natuurlijk duurde het niet lang voordat eerst Tinka en een paar jaar later ook Tanya kennis maakten met basketball. Tinka: “Ik was een echt ‘meisjesmeisje’, heb eerst nog aan ballet gedaan. Maar al snel ging ik bij MSV met een
30
verzameling vriendinnetjes trainen onder begeleiding van mijn moeder.” Ria: “Tanya was een paar jonger en zat in het begin alleen te kijken en vaak te klieren. Als ze bij haar eigen team speelde, deed ze niet altijd haar best. Bij het hogere team van haar zus wél. Ze was klein en tenger, maar had ze de bal eenmaal vast, dan was ze net een pitbull. Tinka viel ook meteen positief op. Ze was fanatiek en kon goed lopen en springen. Bij MSV heb ik nog een jaar samen met haar in het rayon gespeeld. Tinka op de break en ik gaf de passes. We voelden elkaar natuurlijk feilloos aan.” Net als haar moeder werd Tinka rond haar 17e voor het eerst geselecteerd voor het Nederlands jeugdteam. “Ik moest het vooral van mijn inzet hebben. Om een hogere handelingssnelheid te krijgen, was ik bij Grasshoppers in de eredivisie junioren gaan spelen. Tot ik op m’n 17e een persoonlijk drama beleefde. Ik scheurde m’n kruisband twee keer af, met anderhalf jaar revalideren als gevolg. Daarna viel ik van de ene in de andere blessure. Ik had geen plezier meer in basketball en besloot daarom te stoppen.” Tinka: “Tot 2003 heb ik bij Grasshoppers gespeeld. Tot m’n blessuretijd kon ik Tanya prima achter me houden. Dan is het wel pijnlijk als je haar ineens voorbij ziet gaan.
Helemaal als ik haar in die jaren wel eens hoorde zeuren dat ze weer moest trainen, of helemaal naar Den Helder moest. Dan dacht ik: jij kan tenminste.” Waar Tinka dus definitief afhaakte, kregen de ambities van haar jongere zus steeds sterker vorm. Tinka: “Toen ik stopte, ging Tanya net naar Lely in Amsterdam.” Drie jaar later, in 2007, waagde de jongste Bröring de stap naar het buitenland, een tweede divisieclub in Spanje. “Ik was niet de uitverkorene”, blikt Tanya nu via Skype vanuit Spanje terug. “Ik behoorde in de jeugd wel bij de tien beste speelsters, maar ik moest het vooral van m’n werklust en atletisch vermogen hebben. Het is eigenlijk altijd stap voor stap gegaan. Ik wilde weten of ik het kon. Proberen om het voor mij hoogst mogelijke eruit te halen. Noem het ambitie, zoals ambitie in je werk. Hier in Spanje speel ik nu op een van de hoogste niveaus van Europa. Winnen met één punt voor 2500 man publiek, daar doe je het uiteindelijk voor.” Ria via Skype op de laptop tegen haar dochter: “Je kon trouwens al een jaar eerder naar Duitsland, maar je hebt toen zelf besloten om eerst nog je master Bewegingswetenschappen te halen.” Tanya: “Ja, Tinka was mijn voorbeeld. Daar trok ik me altijd in alles aan op. Ik wilde geen ‘loser’ zijn, zonder afgemaakte studie en baan. Ik ben heel erg blij met de beslissingen die mijn ouders en ik toen hebben gemaakt. Ook om niet al heel vroeg veel te gaan trainen en ver te reizen voor basketball.” Tinka: “Ik vind het heel leuk dat Tanya de lijn heeft doorgezet. Maar als ik zou moeten kiezen, zou ik niet willen ruilen. Ik weet nu wat je qua sociaal leven kan hebben. Basketball is toch beperkt. Je bent altijd met je lijf en het teamproces bezig. Bovendien ben ik veel honkvaster.” Toch zijn er ook de nodige overeenkomsten tussen de drie aan elkaar gewaagde vrouwen. Tinka: “We doen graag de dingen op onze manier. Maar dat is natuurlijk ook vaak de beste manier.” Tanya: “We hebben allemaal een competitieve aard. Dat helpt in alles. Wel heb ik door het spelen in het buitenland geleerd om niet meer alles onder controle te willen houden. Ik sta er heel relaxed in. Bovendien teken ik toch altijd pas ergens in oktober.” Ria: “Toen jij jong was kon je niet tegen veranderingen. In het buitenland kon je jezelf steeds heel goed aanpassen qua taal en cultuur. Dat is een grote kracht. Maar als ik nu in huis iets heb verplaatst en je komt terug, krijg ik nog steeds commentaar.”
Ria Bröring-Van der Meijs 01-01-1954 Speelde eredivisie voor Racing Amsterdam en B.O.B. Kwam 93 keer uit voor Oranje. Drie keer bondscoach Women EK U18 (20082010). Nu: coach Regionaal Talenten Centrum (RTC) Leiden. Tinka Bröring 06-03-1982 Speelde een aantal jaren eredivisie voor Grasshoppers. Waslijst aan blessures voorkwam lange basketballoopbaan. Nu: Kinderpsycholoog in het VUziekenhuis, bezig met promotieonderzoek. Tanya Bröring 25-12-1984 Speelde voor Grasshoppers, Lely, ProBuild (1x Nederlands kampioen) en Lekdetec.nl (2011). Ging in 2007 naar Spanje (2e divisie bij Universitario Ferrol). Daarna volgden clubs in Duitsland, Italië, Frankrijk en Spanje (drie clubs). Degradeerde dit seizoen met Toyota Recreativo Conquero uit Andalusië, maar de club mag terugkeren in de hoogste divisie. Een terugkeer voor Tanya behoort tot de mogelijkheden. Speelde inmiddels ruim honderd interlands. Doel zomer 2013: kwalificeren voor EK 2015 (één plek te vergeven).
31
Rebound
32
Derdejaars routinier Jason Dourisseau van GasTerra Flames
‘IK GELOOF IN DIT TEAM’
Door Hans Kortekaas Fotografie Peter van der Velde
H
ij is inmiddels een van de nestors in het Nederlands basketbal, Jason Dourisseau. Voor de vierde keer op rij is hij van de partij om met GasTerra Flames een gooi te doen naar de nationale basketbaltitel. Aanvankelijk met veel succes (kampioen 2009-2010), maar in de jaren daarna moesten de Groningers in de titelstrijd hun meerdere erkennen in Zorg en Zekerheid Leiden en EiffelTowers Den Bosch. Dit jaar moet de titel echter weer naar Groningen. De voortekenen zijn echter niet onverdeeld gunstig. Voortijdig uitgeschakeld in de bekerstrijd, coach Hakim Salem ontslagen, bestuursleden die opstappen. Het blijft onrustig rondom de Groningse formatie. Ook onder de nieuwe coach Ivica Skelin leed de Groningse formatie een aantal pijnlijke (Leeuwarden, Den Bosch) nederlagen. Om met de deur in huis te vallen maar meteen aan ‘Mr. Donar’ gevraagd naar zijn reactie op ‘35-3’. “Dat was afschuwelijk, dat tweede kwart tegen EiffelTowers Den Bosch. We hebben daar geleerd dat je niet alleen elke wedstrijd, maar ook elk kwart met de juiste intensiteit moet beginnen. Zo niet, dan zal een goed team als EiffelTowers al je zwakheden ongenadig blootleggen.” Die uitglijder in Den Bosch (een wedstrijd
die uiteindelijk met 92-44 werd verloren) was overigens de enige nederlaag van de Groningers in de laatste tien competitiewedstrijden. GasTerra Flames deed het daarmee duidelijk beter dan de andere titelfavorieten uit Leiden (vier nederlagen) en Den Bosch (verlies bij middenmoters Den Helder Kings en Aris Leeuwarden). Dourisseau, inmiddels 29 en met zijn vriendin samenwonend in Groningen, heeft er dan ook alle vertrouwen in dat GasTerra Flames de komende weken een belangrijke rol gaat spelen in de titelstrijd. “We zijn er klaar voor, ik geloof in dit team. Het is belangrijk dat we ‘als team’ blijven spelen en in het teambelang blijven denken. Als ons dat lukt, en ik geloof dat we dat kunnen, zijn wij moeilijk te verslaan.” Dat de Flames in de competitie als derde eindigden en dus is de ‘Final Four’ geen thuisvoordeel hebben ziet hij niet als een groot probleem. “Kijk maar naar vorig seizoen. Toen hadden we wel thuisvoordeel in de halve finale tegen EiffelTowers. Door die ene gemiste lay-up verloren we de beslissende vijfde wedstrijd met één punt verschil. Zo dicht zit het bij elkaar. Het is veel belangrijker dat iedereen tijdens de play-offs gezond blijft. We hebben een vrij diepe selectie, dat kan straks ons grote voordeel zijn.”
33
Rebound
Na vier jaar in in Groningen ontkomen we er niet aan om het Dourisseau ook de teams en coaches van de afgelopen jaren met elkaar te vergelijken. “Het team uit mijn eerste jaar hier (2009-2010) was zonder twijfel het beste, het team van vorig seizoen was het meest getalenteerd. Wat het eerste jaar zo bijzonder maakte was niet alleen het feit dat we veel wonnen, maar vooral de wijze waarop we dat deden.” “Het was een heel dominant seizoen van ons. Coach Van den Berg koos voor een systeem van ‘all out pressure defense’ en het team pakte dat uitstekend op. We hadden in dat seizoen ook uitstekende spelers als Matt Bauscher, Matt Haryasz, Tim Blue, Steve Ross en Jason Ellis. We waren als team ook erg close, niet alleen op maar ook buiten het veld. Ja, dat was een heel bijzondere situatie in het professionele basketball.” Jason Dourisseau, JD voor intimi, voelt zich thuis in Groningen. “Als ik nog geen echte Groninger ben, dan ben ik er wel zo dicht bij als een niet-Groninger maar zijn kan”. De positiviteit die hij over de stad uit, uit hij ook
34
over de coaches die hij heeft meegemaakt. “Het zijn alle drie prima coaches. Marco van den Berg is een ‘great defensive coach’, een van de beste die ik ooit heb gehad. Hakim Salem zal zich de komende jaren nog ontwikkelen tot een uitstekende coach, daar ben ik echt van overtuigd. Hij heeft een ‘burning passion’ voor het spel en een enorme drive om zijn doel te bereiken. Coach Skelin is, net als veel andere coaches uit Kroatië, vooral een erg goede tactische coach. Bovendien gebruikt hij het basketball om zijn spelers levenslessen mee te geven. Iets wat ik enorm in hem waardeer.” Los van de afloop van dit seizoen staat nu al vast dat Dourisseau ook volgens seizoen de kleuren van GasTerra Flames zal verdedigen. “Ik heb inderdaad een contract voor nog een seizoen en verheug me op nog een jaar Dutch Basketball League. Het is een leuke en opwindende competitie, organisatorisch kan het echter allemaal iets beter. En het zou mooi zijn als er meer teams in de DBL zouden spelen. Meer teams betekent immers méér wedstrijden en minder trainingen”, voegt hij er tot slot lachend aan toe.
3535
Rebound
36
GEEF KATIE BUSSEY DE BAL EN…
SCOREN IS
HEERLIJK Door Frits van Rijn Fotografie Peter van der Velde
D
e Amerikaanse speelster van ProBuild Lions, die dit seizoen de ploeg is komen versterken, is er echt eentje die je er bij kan hebben. Geef Katie Bussey een bal in haar handen en ze wil scoren. Heel veel scoren. Dat gaat haar ook vrij gemakkelijk af. Om maar te beginnen bij de eerste halve finalewedstrijd tegen Lekdetec toen ze uitpakte met 26 punten, gevolgd door 32 punten in de tweede wedstrijd. Beide ontmoetingen leverden bovendien ook evenzovele overwinningen op. De laatste twee wedstrijden op weg naar de finale was ze ‘bescheiden’ met twee keer 21 punten. Haar productiefste avond lag (nog) niet in de play-offs lag, maar aan het einde van de competitie, toen de teller op 30 maart tegen De WitGrasshoppers pas bij 38 punten stopte. Verrassend moet die aanhoudende productie van Bussey in Landsmeer niet zijn. De Amerikaanse is precies het type speelster waar de club ieder jaar naar zoekt. Bussey past perfect in de lijn van
veel scorende, relatief kleine speelsters, die de club in het verleden al heeft gehad, met Katie Harty en Christine Presswood als meest recente voorbeelden. Het was de club dus al opgevallen dat Bussey bij haar collegeploeg Montana aan de lopende band scoorde. Daar was ze topscorer van de Big Sky Conference. Daar heeft ze ook het record van meeste punten in één wedstrijd in deze conference in handen (41 punten) en in de Big Sky maakte ze ook de meeste driepunters. Een driepuntenrecord dat ze stomtoevallig overnam van Chelsey Warburtun, een speler die na haar collegeloopbaan in de Big Sky Conference ook voor ProBuild speelde (seizoen 2008-2009). Het is dan ook niet zo gek dat coach Laki Lakner in zijn eerste gesprek met Bussey aangaf waarvoor hij haar gehaald had. Bussey: “Hij vertelde me dat ik in deze ploeg moest scoren. Die power hadden ze nodig. He gave me the green light.” En dat weten ze bij ProBuild maar al te goed. Met Bussey als topscorer, 28 punten, werd inmiddels de winst in de bekerfinale (ook tegen Binnenland) al veilig gesteld.
37
Rebound Hoewel Bussey beaamt dat het seizoen in Landsmeer alleen geslaagd zal zijn als ook het kampioenschap wordt binnengehaald. “Wij hebben zo’n goede, uitgebalanceerde ploeg, een kampioenschap moet gewoon kunnen.” En waarschijnlijk zullen de punten die Bussey in de finalereeks tegen Challenge Sports Binnenland maakt ook haar laatste zijn op de Nederlandse velden. De energieke Amerikaanse wil haar horizon verbreden en dat zal waarschijnlijk niet in Nederland zijn. “Ik ben een
ambitieuze speelster, dat is waar. En ik wil ook alles uit mijn carrière als speelster halen. Dat betekent dat ik voor het allerhoogste ga. Ik wil dus op het hoogst mogelijke niveau spelen dat voor mij haalbaar is. Als dat in Nederland is, is dat prima, maar dat kan zeker ook ergens anders zijn.” Gezien haar prestaties in de Nederlandse competitie zou het niet vreemd zijn dat in de landen om ons heen haar scorend vermogen ook is opgevallen. En dat een Duitse, Belgische of Franse ploeg haar een kans geeft om dat stapje hoger te komen. Toch houdt Katie Bussey nog een slag om de arm. “Het bevalt me hier erg goed en dat telt ook zwaar voor me. Toen ik voor het eerst in Nederland kwam had ik het erg zwaar. Ik was voor het eerst voor langere tijd op mezelf en ik zal eerlijk zeggen dat ik enorme heimwee had. Dat heeft zeker tot Kerstmis geduurd. In die periode ben ik even naar huis geweest en toen ik terugkwam ging het beter. Dat heeft natuurlijk ook te maken met de club en de speelsters die me allemaal geweldig hebben opgevangen. Ik heb het echt naar mijn zin hier in Amsterdam. Als ik een aanbieding krijg van een andere club wil ik ook zeker weten hoe alle randzaken geregeld zijn. Of de mensen in dat land ook net zo gemakkelijk Engels spreken als hier. Nu ik weet hoe ik me de eerste maanden op mezelf heb gevoeld, zal ik dat soort zaken ook zwaar laten meewegen.”
38
DEJAN
Money, money, money…
Ploegen zijn tegenwoordig bedrijven met aandeelhouders die streven naar maximale winst en omzet. De EU vindt dat topsport business is en overheidssteun dus taboe. Door de globalisering, marktwerking, en de EU richtlijnen, is het oude Europese sportmodel in feite vervangen door het Amerikaanse. Enerzijds biedt dat onbegrensde mogelijkheden, want in een globaliserende wereld is de markt groter en dus in potentie ook de verdiensten.
COLUMN
Dejan Vidicki was basketballjournalist, speler, coach, TV commentator en NBA scout, voordat hij spelersmakelaar werd en is medeoprichter van Court Side. Namens Court Side praat hij mee op hoog niveau (FIBA en EU) over specifieke vraagstukken. Een echte insider dus op het gebied van het internationale basketball.
De keerzijde van de medaille is dat de markt alleen belangstelling heeft voor de absolute top. Al het geld, mediaaandacht en talent vloeit daar naar toe. Er blijft niks over voor de rest. De rijke clubs worden groter en rijker en de arme clubs armer en kleiner. Real Madrid heeft een jaarbudget van € 500 miljoen en Vitesse een van € 12 miljoen (vergelijkbaar met de jaaromzet van twee supermarkten bij u om de hoek). Dat is het verschil tussen een mondiale- en een regionale club. In Tsjechië was CEZ Nymburk de nationale competitie ontgroeid en probeerde men de stap naar de internationale top te maken. Eerst door zich aan te sluiten bij de Joego’s in de Adriatic League en daarna bij de VTB League van de voormalige Sovjet Republieken. In beide leagues was men kanonnenvoer. Te groot voor Tsjechië en te klein voor de top. Een profclub moet een economisch achterland hebben van 5-10 miljoen inwoners, afhankelijk van de tak van sport en de koopkracht. Nymburk heeft geen mondiale aantrekkingskracht en de eigen Tsjechische markt is te klein, dus zal er nooit genoeg geld zijn voor de volgende stap. Dat geld begint intussen zwaarder te wegen dan sportieve prestaties. Zo kocht het Hongaarse Szolnok een plek in de Adriatic League plus de toezegging dat men niet kon degraderen! Intussen stelde de Euroleague één plek minder ter beschikking aan ploegen uit het voormalige Joegoslavië en is kwalificatie voor deelname voortaan uitsluitend via de Adriatic League mogelijk. Niet meer via de nationale competities, die daarmee daardoor geen nut meer hebben. De natte droom van de Euroleague is om een ploeg uit Groot Brittannië (Londen) een wildcard te geven. Kassa! Zonder overheidssteun kunnen clubs uit kleinere landen niet concurreren. Promotie en degradatie kan voortaan worden (af-)gekocht. Kampioenschappen zijn voorspelbaar en te koop. Tijd voor een salary cap?
39 39
Rebound
Samme Givens is statisti
ONDERM
GROO
40
isch de beste speler in de DBL
MAATSE
OTHEID
41
Rebound Door Charis Sideris Fotografie Adrie Hoogesteger
N
atuurlijk, Andre Young van EiffelTowers Den Bosch is voor Nederlandse begrippen een uitmuntende speler. En zijn clubgenoot Stefan Wessels een uitmuntende small forward op de power forward positie. Beiden verdienen hun publieke uitverkiezing in het All Star Team en Young is een terechte MVP van de Dutch Basketball League. Maar toch.… Het is het oude liedje. Voor dit soort ereprijzen kijken de kiezers voornamelijk naar de grote clubs. Zij gaan aldus voorbij aan de Sisyfusarbeid die door de voorgangers van de kleinere clubs vaak moet worden verricht. In het begin van hun carrière zijn de duurdere spelers, die dus bij de grotere clubs terechtkomen, niet altijd beter dan de goedkope. Op mijn lijstje had ik Samme Givens dan ook als MVP. De 23-jarige Givens is met zijn 1.98 meter een ondermaatse power forward, die afgelopen seizoen opvallende prestaties leverde bij Aris Leeuwarden. Dat hij met wedstrijdgemiddelden van 16.8 punten en 8.0 rebounds de vierde en zesde plaats innam in de respectievelijke Top 10 lijsten, zegt op zich nog niet eens zo veel. Maar kijk eens naar twee andere lijsten: in de Top 10 van het aantal minuten per wedstrijd komt hij niet eens voor, maar op die van de hoogste schotpercentages staat hij met 66.0 op afstand bovenaan. Dit zou kunnen duiden op onzorgvuldige scouting, maar uit herhaaldelijke eigen waarneming heb ik kunnen constateren dat hij dit op eigen kracht en kwaliteiten heeft bereikt. Of, zoals zijn coach Erik Braal het verwoordt: “Samme is rete efficiënt.” Dat blijkt ook steeds weer uit zijn schotcijfers: 9 op 11, 8 op 10, 10 op 13, of daaromtrent, het zijn wekelijks indrukwekkende statistieken die voor weinigen zijn weggelegd, zeker niet in Nederland. Givens is op de lage post uiterst slim, werkt continue bikkelhard voor de beste positie, sealt zijn man als hij overspeeld wordt,
42
en als hij dan de bal krijgt, werkt hij technisch bekwaam af. Zelfs zijn linkshandigheid weet hij in zijn voordeel te gebruiken. Daarbij is de aanwezigheid van zijn door hem hogelijk gewaardeerde spelverdeler Whit HolcombFaye, verreweg de beste passer van de eredivisie, een niet te onderschatten factor. Nu is het gebruikelijk dat spelers die merken dat ze beter zijn dan hun meeste ploeggenoten automatisch hun discipline verzaken en meer, vaak slechte, schoten gaan nemen. Niet zelden worden dat echte gunners, die zich niet bekommeren over hun schotpercentages en geen schot te moeilijk achten. Givens is dit seizoen niet in deze valkuil gevallen. “Mijn moeder zei altijd”, zo verklaart hij, “You must want to make every shot’. Dus werk aan je spel, maar neem intussen geen schoten waarvan je niet zeker bent dat je ze kunt maken.” En de adviezen van zijn moeder wogen zwaar. Zowel zijn vader als zijn moeder coachten namelijk respectievelijk een high school vrouwen- en een mannenteam. Zijn ouderlijk huis in Philadelphia moet overdag regelmatig leeg hebben gestaan, omdat zijn ouders en zijn twee broers van 22 en 29 voor hun sport permanent op stap waren. Maar bij het avondeten moet het een kakofonie van jewelste zijn geweest, als iedereen over zijn ervaringen van die dag wilde praten. De drie grote Amerikaanse sporten – basketball, honkbal en American Football – waren niet alleen dagelijks onderwerp van gesprek, maar werden ook door iedereen gedurende kortere of langere tijd bedreven. Givens koos uiteindelijk voor basketball. “Zo rond mijn veertiende”, blikt de sympathieke Amerikaan terug, “besefte ik dat basketball mij het beste lag. Ik heb een heerlijke jeugd gehad, en kwam terecht op een jongensschool waar ik een goede opleiding kon combineren met het spelen voor een goed basketballteam. Natuurlijk droomde ik van de NBA, waar Penny
43
Rebound
Hardaway mijn grote held was. Buiten de dagelijkse trainingen van mijn team trainde ik extra met mijn vader op het buitenveldje achter ons huis. We hadden een sterk high school-team, waarvan elke speler later in het collegebasketball terechtkwam. Ik ging naar Drexler University.” “Na een tijdje merkte ik dat ik kleiner was dan de andere insidespelers waar ik tegen moest opboksen, en dat ik niet buitengewoon atletisch was. Ik bereikte het punt dat ik moest kiezen: ga ik mijn spel veranderen en proberen me om te scholen tot small forward, of ga ik door op de ingeslagen weg? Ik besloot inside te blijven spelen, nóg harder te gaan trainen, en ‘make myself the best player I can be’. Het waren bij Drexler vier mooie jaren. In ons laatste seizoen werden we kampioen van onze conference met de meeste overwinningen uit onze geschiedenis. Maar helaas werden we in de eerste ronde van de NCAA play-offs uitgeschakeld.” Aris-coach Erik Braal zag Givens afgelopen zomer spelen in een rekruteringstoernooi in Las Vegas en was onmiddellijk onder de
44
indruk. “Al na de eerste training die ik van hem zag, belde ik onze manager Gert Schurer met het advies om hem te nemen. Bovendien kwam hij daar uit voor hetzelfde team als Lance Jeter die eerder bij ons had gespeeld en wist wat wij zochten. Toen ik Lance belde voor advies, zei hij: ‘neem hem, het is precies het soort speler dat je zoekt’. Met onze bescheiden financiële middelen moeten we het vooral hebben van ‘overachievers’, spelers die altijd het beste uit zichzelf proberen te halen. En die overachievers zijn op de insideposities doorgaans aanzienlijk kleiner dan hun tegenstanders. We zijn ontzettend blij met Samme. Hij heeft op ons niveau alles. Hij is technisch uitstekend, werkt altijd keihard, is een goede passer, en heeft een grote kennis van het spel. Bovendien kan hij met zijn scherpe spelinstinct wedstrijden lezen, en daarnaar handelen. Daarbij heeft Samme een opgeruimd, positief karakter waarmee hij anderen kan inspireren.” Het bereiken van de vierde plaats in de reguliere competitie, met het daaraan verbonden thuisvoordeel in de eerste ronde van de play-offs, was voor de meeste volgers
een verrassing. Echter niet voor Givens: “We werden aanvankelijk onderschat”, denkt hij. “Maar het verslaan van EiffelTowers was een belangrijk statement, waarmee we zowel de buitenwereld als onszelf overtuigden dat we echt van iedereen kunnen winnen. Het teamgesprek dat we eerder hadden gehad, was ook belangrijk. We wezen elkaar daar in alle openheid niet alleen op onze zwakke punten, maar vertelden elkaar ook over onze achtergronden, waar we vandaan komen. We zijn daardoor behoorlijk naar elkaar toegegroeid.” Gevraagd naar zijn favoriete move of schot, antwoordt Givens: “Dat is de dream shake van Hakeem ‘The Dream’ Olajuwon. Als ik de bal op de post krijg met mijn man achter me, maak ik ééñ, twee schouderfakes, links, rechts en soms weer terug, en dan ga ik, afhankelijk van zijn reactie, de andere kant op voor een turn around jumpshot of een drive. Reageert hij niet op één van die fakes, dan ga ik door naar dezelfde kant waarnaar ik deze heb ingezet.” Bij sommige spelers kan je voorspellen dat ze ooit, na hun actieve carrière, een topcoach zullen worden. Samme Givens is met zijn achtergrond, zijn instincten, zijn analytisch vermogen, en zijn intelligentie, bij uitstek zo’n speler. “Het zit in mijn DNA”, lacht hij desgevraagd. “Maar eerst nog een hele tijd zelf spelen. Coach Erik Braal heeft me gevraagd om ook mijn driepuntschot verder te ontwikkelen, zodat ik nog moeilijker te verdedigen ben. Dat ga ik deze zomer in Philadelphia maar eens doen. Maar eerst de play-offs. Landstede Zwolle is een zelfde soort team als wij en Darryl Webb net zo’n soort speler als ik. We mogen ze niet de kans geven ons te overpoweren. We zijn vrijwel gelijkwaardig. Van de zes wedstrijden won iedere club er drie. Ons thuisvoordeel zou daarom wel eens de doorslag kunnen geven. Het zal zwaar worden, maar ik verheug me er erg op.”
45
Rebound CHARIS I
n de perceptie van de meeste basketbalfans is rebounden lelijk. Tot de meest sexy onderdelen van het spel behoort in hun ogen uiteraard het scoren. Ook de assist mag zich in glamour wentelen, mits een no-look, behind-the-backpass, liefst na een spectaculaire drive, en bij voorkeur een combinatie van de drie. En als voorafgaand aan die drive de guard 26 keer door zijn benen heeft gedribbeld zonder noemenswaardige terreinwinst te boeken, heeft deze de slaapplaatsen voor die nacht voor het uitzoeken.
46
COLUMN
Charis Sideris speelde in de eredivisie en het nationale team, was coach in Nederland en België en is een hartstochtelijk schrijver over zijn sport in De Telegraaf en uiteraard ook in dit magazine.
Rebounden is echter niet voor de artiesten, maar voor de werkers, voor de lange mannen die weinig anders kunnen. Deze beeldvorming berust echter op een groot misverstand. Rebounden is een kunst, daar moet je talent en instinct voor hebben. Het duidelijkst bewijs daarvoor in Nederland is de eerste plaats die Darryl Webb van Landstede Zwolle inneemt in de betreffende statistieken. Met 10.0 terugkaatsers per wedstrijd staat de slechts 1.98 meter ‘lange’, 25-jarige Amerikaan fier bovenaan in dat klassement. Dit soort voorbeelden liggen voor het oprapen. Iets verder van huis is de meest aansprekende ongetwijfeld Dennis Rodman, jarenlang de reboundkoning van de NBA. Met zijn 2.01 meter behoorde de flamboyante Rodman tot de kleinste spelers op zijn positie. En dan moeten we nog bedenken dat toentertijd basketballers in de VS werden gemeten met hun schoenen aan. Het is dan ook geen toeval dat de teams van de grote coaches, ongeacht de gemiddelde lengte van hun inside spelers vrijwel altijd een reboundoverwicht hebben op hun tegenstanders. Waar onze eigen icoon Ton Boot ook op de bank zat, dat team heerste altijd in het luchtruim. Probeer je voor te stellen. Je verdedigt je man rond de bucket de hele wedstrijd met schuim op de lippen. Je overspeelt de passlijnen, moet permanent je positie aanpassen aan zijn bewegingen, insnijdende tegenstanders, balverplaatsingen en andere calamiteiten. En dan ineens is er het schot, vaak net op het moment dat je je man staat te fronten waardoor hij juist de voor de rebound zo gunstige insidepositie inneemt. Om dan toch het daarop volgende luchtgevecht te winnen, moet je dat aangeboren gevoel hebben waar de bal terecht gaat komen, en moet je je terwijl je naar die bal kijkt in een split second een weg banen door een mêlee van spelers die allemaal hetzelfde willen: de bal. Dit vereist anticipatievermogen, snelheid, explosiviteit, en dat welhaast meetkundige instinct wat de bal gaat doen nadat die de ring heeft geraakt. Maar zoals elk talent niets voorstelt als het niet wordt ontwikkeld door een grote werkethiek, vereist rebounden bovenal een ongebreidelde werklust, het vermogen om achter elk schot aan te gaan, niet vaak, niet meestal, maar altijd.
Darryl Webb Foto Arjan de Graaf
47
Rebound
48
Challenge-coach Joost van Rangelrooy blijft positief
‘BLESSURE BRENGT ONS
DICHTER BIJ ELKAAR’
Door Luc Reuvers Fotografie Peter van der Velde
C
hallenge Sports Binnenland struikelde één keer op weg naar de finale, die geheel logisch gespeeld wordt tegen ProBuild Lions. Na een sterke seizoenstart en een minder middenstuk, hoopt debuterend eredivisiecoach Joost van Rangelrooy (36) op een klinkende apotheose van het basketballseizoen. Op moment van het interview is Van Rangelrooy net Leonie Kooij met een zware enkelblessure kwijtgeraakt. “We zullen er mee moeten omgaan, we kunnen het niet terugdraaien”, weet de coach van Challenge Sports. “Het is een zware blessure, haar enkelbanden zijn gescheurd. Het is natuurlijk een domper als zo’n speelster wegvalt”, heeft Van Rangelrooy dubbele gevoelens, nadat zijn ploeg met 2-0 de leiding heeft genomen in de halve finale tegen het CTO en de Amsterdamse talentenschool later met 3-1 op vakantie zal sturen. “In die tweede wedstrijd was het na het wegvallen van Leonie niet gemakkelijk. Maar we moesten wel winnen, want bij 1-1 geef je het thuisvoordeel weg”, zag Van Rangelrooy het belang van die tweede wedstrijd in de halve finales. De te volgen wedstrijdstrategie in de komende duels zal zonder Kooij anders zijn. “We moeten er goed over nadenken hoe we verder gaan.” Challenge mist door een blessure van Priscilla den Andel nog meer
lengte. Toen Van Rangelrooy dit seizoen begon was er nog niets wat op een team leek. “De meiden die we op het netvlies hadden zijn allemaal gekomen, op eentje na”, blikt Van Rangelrooy terug. “We zijn het jaar heel goed begonnen. Alles wat ze deden is overboord gegooid en we zijn opnieuw begonnen.” Tot aan het verlies tegen CTO in de halve finale van de Final Four. “De Final Four heeft een flinke tik gegeven”, voelt Van Rangelrooy de naweeën. “We speelden een redelijke tweede seizoenshelft, waarin we alle zeilen, vooral mentaal, hebben moeten bijzetten.” De wedstrijden waren echter niet steeds een afspiegeling van de trainingen. “Dit team kan hartstikke goed basketballen. Ze denken soms te veel na. Ze moeten minder nadenken en harder knokken.” Afgelopen seizoenen was Van Rangelrooy succesvol in de promotiedivisie bij de mannen. “Het is absoluut een groot verschil”, zag hij zijn overstap. “Bij de mannen had ik een duidelijke vertrouwensband.” Bij de vrouwen was dat niet vanzelfsprekend. “Ik ben uit de comfortzone gehaald, maar dat heeft een betere trainer van me gemaakt. We hebben veel met de meiden gepraat. In die teambijeenkomsten hebben we hard gewerkt als team op het mentale vlak.” Ook inhoudelijk verschilt het mannen- van het vrouwenbasketball, merkte Van Rangelrooy. “Bij de mannen is het veel
49
Rebound
Als peuter ging Van Rangelrooy al met vader en topcoach Gertjan mee. “Dan dribbelde ik met de bal tussen de velden”, klinken zijn jeugdherinneringen aan sporthal De Fakkel in Ridderkerk nog steeds opgetogen. “Ik praat nog heel veel met hem. Hij geeft me soms feedback na wedstrijden.” Omdat Van Rangelrooy tobt met een gebroken duim reist hij noodgedwongen met anderen mee. “Duco Tjeerde zette me bijvoorbeeld thuis af en gaf nog wat dingetjes mee. Ik ben iemand die open staat voor de mening van anderen.”
Inzet Leonie Kooij
meer één tegen één basketball. Daar kun je je niet echt tegen wapenen. Bij vrouwenbasketball kun je met tactische ingrepen veel meer bereiken.”
50
En dan de finale. Zonder Leonie Kooij, die na de eerste behandeling in het ziekenhuis al dezelfde avond terugkeerde bij haar ploeg. “Ik heb er ook zonder Leonie heel veel vertrouwen in. We zijn een heel hecht team en we moeten er op insteken dat de blessure ons nader tot elkaar brengt.” Challenge is dus klaar voor het slotstuk. “Niemand gaf nog een stuiver voor ons. De enigen die in ons geloofden waren we zelf. Ik zie continu progressie, ondanks dat het er niet altijd uit komt. Als het kwartje valt kunnen we stunten en dat is waar we voor gaan.”
Tip-Off
MAARTEN
Het gelijk van mijn vader
M
ijn vader was leraar lichamelijk oefening op het middelbaar onderwijs. In 1947 startte hij met basketball op zijn school in Rotterdam. Eén van zijn leerlingen was Rinus de Jong. Voor basketballers geen onbekende! Mijn vader had Amerikaanse boeken over basketball. Ik herinner me nog de titel “Hollman on basketball”. Ik kon die boeken niet lezen, want ik begreep er niets van.
Maarten van Gent was vele jaren coach in Nederland en België. Hij heeft ons land inmiddels verruild voor Estland. In Tallinn vloeien verleden en heden samen bij dit basketballdier pur sang.
Elk jaar organiseerde mijn vader een week lang het scholenkersttoernooi in de Energiehal te Rotterdam, die eind jaren negentig werd afgebroken en plaats heeft gemaakt voor een parkeerterrein van Diergaarde Blijdorp. Toen ik een jaar of 14 was, wilde ik graag gaan basketballen. Helaas, die vlieger ging niet op. Vader vond die sport voor mij niet geschikt. Altijd binnen! Nooit een goede organisatie! Een gebrek aan kader! En een gebrek aan accommodaties!
COLUMN
Ik kon gaan voetballen en korfballen. Zo gezegd, zo gedaan. Totdat ik in Oud Beijerland op school terecht kwam en daar gymles kreeg van Hans de Liefde. Dat was elke les basketball geblazen. Van het een kwam het ander en al snel speelde ik met mijn vijf medekorfballers, van de club ‘Het Zuiden’, basketball in de Rotterdamse competitie onder de naam BOB 3. We renden de basketballers van de vloer zonder dribbel en wonnen met groot gemak de Rotterdamse competitie. Hetzelfde gebeurde met de coaching. Mijn vader wilde niet, dat ik basketballcoach zou worden. Niets in te verdienen en het basketball stelt in Nederland niets voor! Ik kon onderwijzer worden, zei hij. Daar had ik weinig zin in en na mijn militaire dienst heb ik mijn eigen studie op het CIOS betaald. Ik kreeg twee banen. Sportinstructeur in de gevangenis en basketballcoach bij AMVJ Rotterdam. Daarna was ik coach in verschillende andere landen. Ik concludeer achteraf dat mijn vader gelijk had. Het Nederlandse basketball is gefundeerd op voornamelijk middelmatige buitenlanders. Kader, accommodatie en organisatie laten nog steeds veel te wensen over. In bijna 70 jaar is er nauwelijks iets veranderd.
5151
Rebound
Mike Schachtner, Zorg en Zekerheid Leiden
SCHUTTER VAN Door Jan van der Nat Fotografie Richard Koolen (foto rechts) Overige foto’s Peter van der Velde
B
ij Michael Schachtner thuis stond op de oprit naar de garage een basket. Een alledaags tafereel in de Verenigde Staten. Maar er was iets bijzonders met de basket bij het huis van de Schachtners in het dorp Somerset in de noordelijke staat Wisconsin. Hij stond op een heuveltje en als je mis schoot rolde de bal weg en moest je er achteraan. Het was zaak om raak te schieten, want dan bleef de bal in de buurt.
er duidelijk interesse in de schutter Mike Schachtner. Hoewel er ook belangstelling was van een aantal scholen aan de oostkust, koos hij voor Green Bay in zijn thuisstaat Wisconsin. Dat was dicht bij huis, zodat vader, moeder, zijn broer en vier zussen de wedstrijden konden bezoeken. Bovendien bood de school hem een full-scolarship aan.
Het is alweer een tijdje geleden dat Mike Schachtner, de jongste van zes kinderen in een typisch boerengezin op het Amerikaanse platteland, de eerste ballen in de richting van de ring gooide. Het was voor hem als kind een uitlaatklep, want meewerken in het boerenbedrijf was heel normaal.
Nu is ‘dichtbij’ in de VS een relatief begrip, want de afstand tussen Somerset, 50 mijl ten noordoosten van Minneapolis in buurtstaat Minnesota, en Green Bay is zo’n 260 mijl, een rit van een uurtje of vier. Voor de Schachtners geen probleem. De familie bezette vrijwel elke wedstrijd een paar van de 10.000 stoelen op de tribune in het Resch Center, de thuisbasis van de Green Bay Phoenix.
“Ik heb altijd hard moeten meewerken op de boerderij. Daar had ik geen enkel probleem mee, maar het was ook vervelend. Basketballen was daarom een ontspanning. En ja, je mocht eigenlijk niet missen, want dan moest je de bal achterna. Misschien heb ik juist toen wel leren schieten.”
Vier jaar lang bleek daar dat het vele schieten op de ongelukkig geplaatste basket op de oprit hem geen windeieren had gelegd. Je kunt er de archieven van Green Bay op naslaan. Op de eeuwige ranglijsten van de schutters staat zijn naam vrijwel overal in de top-10.
Hoe dan ook, het basketballen ging hem goed af en in zijn laatste jaren op high school kwam
Het was dan ook niet zo gek dat Zorg en Zekerheid Leiden vorig jaar zomer op zijn
52
NATURE
53
Rebound
naam stuitte, toen men op zoek was naar een schutter. De vice-kampioen zocht een speler, die van afstand voor dreiging kon zorgen. Een beetje snuffelen in allerlei lijstjes en statistieken leerde dat Mike Schachtner weleens die man kon zijn. Bovendien had hij al aardig wat Europese ervaring. En dat was wat ZZ Leiden 贸贸k wilde. Het aantrekken van eerstejaars Amerikanen is nu eenmaal op vele fronten een riskante zaak. Meestal niet qua basketball, maar het wennen aan een ander leven in een minder beschermde omgeving dan een Amerikaans college, valt niet altijd mee. Mike Schachtner had er al drie Europese jaren opzitten, toen hij door Leiden werd benaderd. Hij begon bij Kapfenberg in Oostenrijk en ervoer in Roemeni毛 en Hongarije dat alles wat hij ooit had gehoord over het grauwe leven in OostEuropa, waar was. Bijna legendarisch
54
is de foto op zijn Facebookpagina van de wasmachine in zijn appartement, toen hij voor het Roemeense Oradea speelde. Eentje uit de tijd, toen de kreet ‘Miele, er is geen betere’ is bedacht… In Nederland beschikte hij opeens over een moderne wasmachine en een droger. Allemaal erg handig voor een man alleen, want Mike Schachtner moest op zijn tocht door Europa als professioneel basketballer zijn vrouw Andrea achterlaten in de VS. Het stel verhuisde naar de noord-oostelijke staat Maine, waar zij haar studie afrondde en nu haar eerste werkervaring opdoet als mental health counselor. Wellicht dat ze ooit kunnen gaan samenwerken, want Mike behaalde op Green Bay zijn graad in psychologie. Maar dat is vooralsnog een optie in de toekomst. Voor Mike is er voorlopig een ander doel. Kampioen worden, want daar gaat hij voor. “Ik denk dat het kan. We hebben over het geheel genomen een solide seizoen achter de rug. Ik heb zelf wat ups en downs gehad, meer
dan ik gehoopt had.” Misschien word er dan ook van Mike Schachtner iets meer verwacht dan de gemiddeld veertien punten in het reguliere seizoen. Moet hij in de grote wedstrijden uitschieters hebben met ruime twintigers, zoals hij er dit seizoen zeven had met als topper de 31 punten in de uitwedstrijd begin maart bij Matrixx Magixx. Dergelijke uitschieters zijn vaak kenmerkend voor de echte schutters en wie Schachtner ziet schieten, weet dat hij met een echte schutter te maken heeft. “Het is moeilijk te doorgronden, waarom het op bepaalde momenten lukt en op andere momenten niet. Ik leg mijn lot in de handen van God. Ik speel voor hem.”
55
REBOUNDWORDT ME
PARTN
SPON
Dit magazine is een initiatief van In samenwerking met de Ned Contact : info@baske
HETVOLGENDE MAGAZINEVAN RE
EDE MOGELIJK GEMAAKT DOOR:
TNERS
NSORS
n de Stichting American Sports derlandse Basketball Bond etballmagazine.nl
REBOUNDVERSCHIJNT MEDIOJUNI