224
บทเทศน์ปี C
บทรำพึงที่ 1 ข้อรำพึงที่หนึ่ง อยู่เพียงลำพัง ... อยู่กับผู้อื่น ... และพระเจ้า “พระเยซูเจ้าทรงอธิษฐานภาวนาอยู่เพียงพระองค์เดียว บรรดา ศิษย์เข้ามาเฝ้า” ลูกาเล่าเรื่องอย่างรวบรัดด้วยประโยคนี้ว่าพระเยซูเจ้า กำลังทำอะไรและทำอย่างไร พระองค์ประทับอยู่ตามลำพังกับความคิด ความรู้สึก และเสียงกระตุ้นในใจของพระองค์ แต่พระองค์ประทับอยู่กับ ศิษย์ของพระองค์ด้วย และอาศัยศิษย์เหล่านี้ พระองค์ทรงรับรู้ความรู้สึก นึกคิดของคนอืน่ ๆ ทีพ่ วกเขาได้พบ และเมือ่ พระองค์ทรงอธิษฐานภาวนา พระองค์จึงประทับอยู่กับพระบิดา ข้อความนี้เหมาะสมจะนำไปไตร่ตรอง ว่า สำหรับพระเยซูเจ้า เวลาอธิษฐานภาวนาหมายถึงเวลาที่พระองค์ ติดต่อกับความคิด และเสียงกระตุน้ ภายใน และติดต่อกับคนรอบตัวด้วย พวกเราหลายคนได้รับการอบรมมาให้คิดว่าความคิด และความ รู้ สึ ก ภายในเป็ น อุ ป สรรคของการสวดภาวนา จึ ง ไม่ น่ า แปลกใจที่ ค น ส่วนใหญ่ยอมรับว่า สิ่งต่างๆ ที่รบกวนสมาธิกลายเป็นปัญหาในการ ภาวนา ดูเหมือนเรามีแนวโน้มที่จะคิดว่าการภาวนาเป็นประสบการณ์ บางอย่างที่บริสุทธิ์ และตัดขาดจากโลก จากจินตนาการ ความรู้สึก และ เสียงกระตุ้นอันเลือนรางในใจ และคิดว่าเป็นส่วนหนึ่งของการแสวงหา พระเจ้าในที่ใดที่หนึ่งนอกโลกของเรานี้ แต่การที่พระเจ้าเสด็จมารับ ธรรมชาติมนุษย์เหมือนเราบอกเราว่า เราสามารถพบกับพระองค์ได้ใน สถานการณ์ที่ไม่สมบูรณ์พร้อมในโลกของเรา สิ่งรบกวนสมาธิไม่จำเป็น ต้องเป็นอุปสรรคในการภาวนา เพราะอาจเป็นสิ่งที่บอกเราว่าพระเจ้า