Αλέκος Παναγούλης
Θέλω να προσευχηθώ µε την ίδια δύναµη που θέλω να βλαστηµήσω
Οκτώβριος B ∆εκέµβριος 2009
Οι νεότεροι άνθρωποι, έχουν µάθει να ακούνε την ιστορία της επταετίας καθισµένοι γύρω από τον πατέρα, τον παππού ή την γιαγιά, που πρωτοστάτησαν στον αγώνα κατά της δικτατορίας. Πολλοί δε, αναφέρουν ως επί τω πλείστων, κοµβικό σηµείο την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλά και τη γενικότερη δράση γύρω από αυτό. Η 17η Νοεµβρίου του 1973 έχει την «αποκλειστικότητα» της αναφοράς τους. Σχεδόν κανείς δεν αναφέρει πως την ίδια ακριβώς ηµεροµηνία, 5 χρόνια πριν, ένας άνθρωπος που τόλµησε να υψώσει το ανάστηµα του απέναντι στη χούντα, καταδικαζόταν «δις εις θάνατον». Είναι κι αυτός όπως τα παραµύθια της γιαγιάς που πια δεν ακούγονται. Μια ιστορία, ένας ήρωας, και πολλοί κακοί που στο τέλος πεθαίνουν. Η δική µας ιστορία έχει γραφτεί 40 χρόνια πριν. Ο δικός µας ήρωας ακούει στο όνοµα Αλέκος Παναγούλης και είναι ο ήρωας της χούντας. Οι «κακοί» είναι οι πρωταίτιοι της δικτατορίας, που στη δική µας ιστορία πεθαίνουν νικηµένοι µεν, πολύ αργότερα δε. Κανείς δεν φαίνεται να µνηµονεύει αυτόν τον άνθρωπο, παρά µόνο εκείνοι που έζησαν µαζί του. Η νέα γενιά δεν γνωρίζει την αντίσταση του Αλέκου στους θιασώτες της δικτατορίας, δεν γνωρίζει καν την κορυφαία αντιδικτατορική πράξη του, που αν είχε επιτυχή έκβαση, το µέλλον της Ελλάδας θα είχε αλλάξει κατά πολύ. Η πολιτεία δεν φρόντισε να µάθει ο κόσµος, και ειδικότερα οι νέοι άνθρωποι, την σύγχρονη έννοια του επαναστάτη. Ίσως η «φιµωµένη» ιστορία του µεγάλου αυτού αγωνιστή, «βόλευε» ή «βολεύει» για ένα περίεργο και ανεξήγητο λόγο, την δηµοκρατική αντίληψη των εκάστοτε κυβερνήσεων, οι
19
οποίες φαίνεται πως ακόµα και σήµερα φοβούνται να κάνουν αναφορά στο όνοµα και την δράση του.
Ζωντάνεψα τους τοίχους φωνή τους έδωσα πιο φιλική να γίνουν συντροφιά. Κι οι δεσµοφύλακες ζητούσαν να µάθουνε που βρήκα την µπογιά. Οι τοίχοι του κελιού το µυστικό το κράτησαν κι οι µισθοφόροι ψάξανε παντού Όµως µπογιά δεν βρήκαν Γιατί στιγµή δεν σκέφτηκαν στις φλέβες µου να ψάξουν Αλέκος Παναγούλης