Dövüş Kulübü 1

kumla besleyerek kütügü iyice diklestirdi.

Bunu izleyen tek kisi bendim.

“Saatin kaç oldugunu biliyor musun?” diye seslendi Tyler.

Her zaman saat takardim.

“Saatin kaç oldugunu biliyor musun?”

Nerede , diye sordum.

“Tam burada” dedi Tyler, “su anda.” Ögleden sonra 4:06’ydi.

Bir süre sonra Tyler kuma diktigi kütüklerin gölgesine bagdas kurarak oturdu. Birkaç dakika oturduktan sonra, kalkip yüzdü, sonra da bir tisört ve pantolon giyerek gitmeye hazirlandi. Sormak zorundaydim.

Ben uyurken, Tyler’in ne yaptigini sormak zorundaydim.

Farkli bir yerde ve farkli bir zamanda uyanmis olsaydim, farkli bir insan olarak mi uyanirdim?

Tyler’in sanatçi olup olmadigini sordum?

Tyler omuz silkti ve kuma diktigi bes kütügün tabaninin daha genis oldugunu gösterdi. Kuma çizdigi çizgiyi gösterip, her bir kütügün yaratacagi gölgeyi bu çizgi ile nasil hesapladigini söyledi.

Bazen uyanirsin ve nerede oldugunu sorman gerekir.

Tyler kütüklerle, dev bir el gölgesi yaratmisti. O anda parmaklar Nosferatu kadar büyüktü, fakat basparmak digerlerine göre çok küçüktü, ama saat dört otuzken el mükemmel görünüyordu dedi. Dev gölge el bir dakikaligina mükemmeldi ve o bir dakika boyunca Tyler kendi yarattigi mükemmelligin ayasinda oturmustu.

Uyanirsin, hiçbir yerdesindir.

Bir dakika yeterli dedi Tyler, insanin bunun için çok çalismasi gerekebilir ama bir dakikalik bir mükemmellik için harcanan çabaya deger. Mükemmellikten bekleyebileceginin en fazlasi bir dakikadir.

Uyanirsin, ve bu yeterlidir.

Adi Tyler Durden’di, birlige bagli olarak sinema makinistligi ve sehirdeki bir otelde garsonluk yapiyordu ve bana telefon numarasini vermisti.

Biz iste böyle tanismistik.