Sensor jr20 nr04lr by Sensor magazine

www.sensor-magazine.nl

jrg 20 #4 7 oktober 2015

magazine voor studenten en medewerkers van de han

UITERLIJKE SCHOONHEID Wie bepaalt wat mooi is?

STUDENTEN HELPEN VLUCHTELINGEN • VERVOLG LARGE SCALE DREAM? • TELEFOON VAN DE BAAS STUDENT ZINGT OVER ARMOEDE • SENECA BESTAAT 15 JAAR • DEELTIJD IN DE BLENDER

OP WWW.SENSOR-MAGAZINE.NL

ONDERTUSSEN

FOTO’S

MAGAZINE

AGENDA

GIRLPOWER OP DE HAN

6500

Vrouwen zijn in toenemende mate te porren voor een technische studie aan de HAN. Vier jaar geleden verwelkomde de hogeschool 'slechts' 280 dames. Vorig jaar was dat aantal al gestegen naar 396. Ook de verdeling man/vrouw veranderde de afgelopen vier jaar bij de technische studies: in 2011 was 13% van de technische studenten vrouw, vorig jaar steeg dat naar 17%. De totale studentenpopulatie steeg van 1694 naar 2250 studenten. De overheid zet al jaren in op meer vrouwen in de techniek. Dat lijkt nu langzaam zijn vruchten af te werpen. Ken je dit oude reclamespotje nog? Een slimme meid is...

Het aantal studenten in Nijmegen dat een kamer huurt van de Stichting Studentenhuisvesting Nijmegen (SSHN). De studentenhuisvester lanceerde vorige maand een app waar al die studenten hun lof en ongenoegen kwijt kunnen over de SSHN.

STOERE HAN-CHICK WINT JUDOMEDAILLE Geke van den Berg, studente Mondzorgkunde aan de HAN, heeft vorige maand een bronzen plak gewonnen op het EK judo voor junioren. De 20-jarige Groesbeekse won de medaille in Oostenrijk, in de categorie onder de 63 kilogram. In de strijd om het brons kwam ze een Engelse tegen waarvan ze nog nooit had gewonnen. ‘Die partij won ik echter heel overtuigend met een ippon, wat de bronzen plak voor mij nog veel mooier maakt!’ Een ippon is de hoogste score bij judo en maakt een einde aan een partij.

VOLG ONS WWW.SENSOR-MAGAZINE.NL @SENSORMAGAZINE FACEBOOK.COM/ SENSORMAGAZINE

Het citaat:

HBO-STUDENTEN GAAN GEBUKT ONDER AFSTUDEERONDERZOEK Studenten in het hoger beroepsonderwijs hebben vaak moeite met de beslommeringen van hun afstudeeronderzoek. Zo kunnen ze moeilijk omgaan met het oordeel dat geveld wordt door begeleiders en medestudenten, blijkt uit onderzoek van de Hogeschool Utrecht. Dat leidt vaak tot fouten en vertraging in het onderzoek. Ook de manier waarop een onderzoek is opgesteld zorgt vaak voor onzekerheid bij de student. Daardoor wordt het hele proces een gepuzzel, wat vaak leidt tot een slecht cijfer.

'Ik hoef niet zo nodig weg uit Nederland, maar in Georgië zou ik wel willen wonen!' Niek van Hees, Marketing & Communicatie-medewerker bij de HAN, is tijdens zijn vakantie verliefd geworden op het niet-alledaagse vakantieland aan de Zwarte Zee. Lees op bladzijde 32 waarom.

Sensor is het redactioneel onafhankelijk magazine van de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen. Het magazine is gratis voor studenten en medewerkers. Het volgende nummer verschijnt op 21 oktober 2015

SCHOON UITERLIJK

WIE BEPAALT WAT MOOI IS? BAARD OF GEEN BAARD, DAT IS DE VRAAG. VAN BABYFACE NAAR HIPHOP EN WHISKY.

REDACTIE-ADRES Nijmegen, Kapittelweg 33, Kamer A -1.01 (024) 353 03 90 Arnhem, Ruitenberglaan 29, Kamer 3.19 (026) 369 12 40 www.sensor-magazine.nl, sensor@han.nl POSTADRES Postbus 6960, 6503 GL Nijmegen REDACTIE Dirk Koppes, hoofdredacteur a.i., (024) 353 03 88 Herman van Deutekom, plv. hoofdredacteur (026) 369 12 40 Renée Jenniskens, (024) 353 03 92 Olga Helmigh, (026) 369 12 16 Sander Arink (024) 353 03 89 Raïssa Soeter (024) 353 03 91 Els Sanders, redactie-assistente (024) 353 03 90 MEDEWERKERS Ruud Kroes Claudia Fitsch Mart Geurts Judith Mellendijk Tristan Klumpenaar Jousha Brouwers, stagiaire REDACTIERAAD B. Looten (voorzitter), P. Freriks, E. Cuppen, J. Veltman, R. van Hoften, N. Kuiper, A. van Alphen (studentlid) FOTOGRAFIE Ralph Schmitz, Coos Dam, Maaike van Helmond, William Moore Coverfoto: Ralph Schmitz VORMGEVING EN PRODUCTIE Bureau Bright Ben Schot Marco Westerkamp ADVERTENTIES Martini Media B.V. Hoendiep 140 9743 AR Groningen 050 - 314 22 44 KOPIJ Kopij en reacties moeten voorzien zijn van naam en telefoonnummer. De redactie houdt zich het recht voor ingezonden stukken te weigeren of in te korten.

17-24

29 I got the blues WES POORT ONTMOETTE DAKLOZEN IN OSLO EN SCHREEF SONGS VOOR HEN

34 DEELTIJDOPLEIDINGEN IN DE BLENDER

WIE STOPT, WIE KRIJGT EEN NIEUWE KANS?

RUBRIEKEN Hemd van het lijf

Olga Oordeelt over Sophie in de Kreukels

Opgetekend

VERDER IN DIT NUMMER HAN Seneca verbouwd

Docentendromen zijn geen bedrog

Land van wijn en honing

IK GA OP REIS

EN IK NEEM MEE… EEN EZEL SENSOR 4, JAARGANG 20 3

Studenten laten het achterste van hun tong zien.

Foto Ralph Schmitz

HEMD VAN HET LIJF

Nils van Weerdenburg (24) Eerstejaars Verpleegkunde en vierdejaars Medische Hulpverlening. Woont met zes huisgenoten op kamers in Nijmegen.

Wat zou je doen als… …je zelf een baan mag kiezen?

Mee op de ambulance om mensen in nood te helpen. Ik heb daar tijdens mijn studie stage gelopen en weet daarom dat ’t het mooiste beroep ooit is. Het is ontzettend dankbaar werk en bovendien erg spannend. Je adrenaline kan hoog oplopen want je weet nooit zeker wat je aantreft. Zo werden we een keer gebeld omdat een man benauwd zou zijn. Niet heel dringend zou je denken maar aangekomen op locatie bleek hij een hersenbloeding te hebben gehad. Er heerste totale paniek en dan moet je goed handelen.

…je voor één dag een vrouw bent?

Mannen ontlopen! En nadenken over het leven. Vrouwen denken altijd overal anders over en ik zou wel willen weten hoe hun brein werkt.

…je weer even kind kan zijn?

Genieten van het feit dat je geen stress zorgen en verantwoordelijkheden hebt; alles wordt geregeld door je ouders. Een supermooie herinnering vind ik het spelen van waterpolo terwijl mijn vader onze trainer was. Een sport die ik nog steeds fanatiek doe. Soms was het fijn dat mijn vader ons trainde en soms botste het maar ik ben dankbaar voor alles. Zelfs een negatieve ervaring kan leiden tot een positieve herinnering.

…je voor één dag onzichtbaar bent?

Een kijkje nemen in het koningshuis. Ik heb er zelf helemaal niks mee maar toch ben ik benieuwd naar hoe de koninklijke familie met elkaar omgaat. Zitten zij ook gewoon met hun beentjes omhoog voor de tv en praten zij net als wij over alledaagse dingen met elkaar? Of zijn ze juist afstandelijk en zakelijk? Ik zou het graag willen weten.

…je een slechte gewoonte mag veranderen?

Niet meer voor elk wissewasje de auto pakken. Ondanks dat ik erg sportief ben en drie keer per week een waterpolotraining heb fiets ik nooit. Ik vind het ontzettend saai en zie er geen uitdaging in terwijl ik in de auto kan relaxen. Muziekje aan lekker warm; echt een moment voor mezelf. Maar het is natuurlijk ontzettend lui en nergens voor nodig. JB

Pas op voor mannen met baarden

er erpelijk Het is weer flink raak de laatste tijd. De HAN scoort wederom op alle vlakken. En niet te zuinig ook. In Elseviers ‘Beste Studies’ zijn we als tweede geëindigd (na die provincialen van Windesheim), maar liefst twintig opleidingen behoren tot de top-drie van Nederland, we hebben een uitermate hoge score bij de landelijke toekenning van RAAK-projecten (whatever that

Een facelift, buikwandcorrectie of een borstvergroting. Het kan allemaal. En het wordt steeds normaler. Vindt Dietmar Ulrich. Maar ja, die is dan ook plastisch chirurg. Beetje beroepsdeformatie geen bezwaar, vermoed ik. Lees zijn betoog in onze schone-schijn-special. Zelf heb ik de stap nog niet gezet. Mijn probleem is een hardnekkige onderkin die ik aan het dna van mijn ouders te danken heb. Wegsnijden is zo’n gedoe. Dus kies ik voor de laffe, maar veilige weg: een stoppelbaard. Ik ben niet de enige, als ik zo op de HAN-campus rondkijk. Iedereen weet: mannen met baarden hebben iets te verbergen. Of ze willen James Bond omleggen, of ze zijn zo ijdel dat ze alleen maar aan zichzelf denken. Natuurlijk geldt dat niet voor het kwartet heren dat zich voor onze special lieten vastleggen met fraaie puntsnorren en rockersbaarden. IJdel? Ja. Is dat erg? Nee. Bovendien moeten hoofdredacteuren, die zo nodig een foto van zichzelf plaatsen bij hun redactioneel, niet zeuren.

may be), het lectoraat Acute Intensieve Zorg wint

Dirk Koppes Hoofdredacteur a.i.

geloven dat de hogeschool het ene meesterwerk

PS: deze week brengen we samen met ons zusje VOX (blad van Radboud Universiteit) een vluchtelingenspecial uit! VOX en Sensor werkten samen aan een Engelstalige special, die aan vluchtelingen in Heumensoord en op andere plekken wordt uitgedeeld. Een special vol met HAN-studenten, die zich inzetten voor de goede zaak. Binnenkort ook bij jou in de buurt!

de concurrenten verre overstijgt. Dat we eenzaam

de Ina Roerdinkprijs, en onze post-hboopleidingen krijgen een excellente klantbeoordeling. De lijst is schier eindeloos, en ‘pride is our middle name’. Maar als zo vaak zit er een addertje onder het gras. Een paar gisse ICT-boys – hun argwaan gewekt door die wel erg constante en hoge scores – hebben eens grondig onderzoek gedaan en wat blijkt: de HAN heeft in het geheim speciale software ontwikkeld en verstopt in alles wat een relatie heeft tot beoordeling en prijzen. Deze software laat critici na het andere oplevert. Dat onze kwaliteit die van aan de top staan. Terwijl de werkelijkheid vaak veel bleker is. Het College van Bestuur probeert nu wanhopig de zaak te ontkennen en de schade te beperken. Terwijl een openhartig mea culpa natuurlijk veel beter zou zijn. Of ook de columns van HannaH op gelijke wijze misbruikt zijn, wordt niet verder onderzocht; dat lijkt de onderzoekers overbodig. Als fraude ergens duidelijk is...

-x- HannaH

SENSOR 4, JAARGANG 20 5

TREIN OF E-BIKE? Vijftig studenten van de HAN en de Radboud Universiteit die dagelijks op en neer reizen tussen Cuijk en Nijmegen, hebben voor een periode van zes maanden een e-bike te leen gekregen. De komende maanden hoeven zij dus niet meer de overvolle trein te pakken, maar kunnen ze op hun elektrische fiets de 15 kilometer naar Nijmegen afleggen. Met speciale apparatuur en een app wordt gecontroleerd of de fietsen ook daadwerkelijk worden gebruikt. Dit experiment is onderdeel van het project Reis je Rijk dat studenten moet stimuleren om de overvolle treinen in de spits te mijden. Mocht het verstrekken van e-bikes na afloop van het experiment een succes blijken te zijn, kan het eenvoudig worden uitgerold naar andere drukke trajecten in Nederland. Wie weet krijgen studenten dan op een gegeven moment zelfs de keuze uit een elektrische fiets of een ov-studentenkaart. Of ze kopen zelf een e-bike bij Bike Totaal. Kost wat, maar dan heb je ook wat. MvH

ingezonden Geachte Redactie In het artikel over de regeling duurzame inzetbaarheid lees ik het volgende: ‘Het is voor iedereen van belang om komend voorjaar in de R&O-gesprekken de invulling van de uren te bespreken. Ik dacht dat de nieuwe regeling duurzame inzetbaarheid per 1 augustus 2015 al is ingegaan. Dan heb ik kalenderjaar 2015 toch al veertig uren te besteden (of op te sparen)? Rina Lankhorst (FEM)

ANTWOORD De regeling staat in de CAO en ging per 1 augustus in. Vanaf die dag kon je beginnen met sparen. Het tegenstrijdige is dat je de afspraken schriftelijk moet vastleggen, maar dat de R&O-gesprekken pas aanstaand voorjaar weer worden gehouden. Ook het bijbehorend regelement van onze eigen hogeschool is nog niet vastgesteld.

HBO KEUZEGIDS 2016:

FYSIOTHERAPIE TOP, HAN MIDDELMATIG De opleiding Fysiotherapie aan de HAN heeft hoge ogen gegooid in de Keuzegids HBO 2016. Het is zowel de beste fysiotherapiestudie in Nederland als de best gewaardeerde studie aan de HAN. De Keuzegids is onlangs uitgekomen. De gids vormt altijd een leidraad voor jonge mensen die een hbo-studie willen gaan volgen. HAN Fysiotherapie krijgt een totaalscore van 90 punten, het equivalent van een 9. De gids is vooral positief over de docenten, aangeleerde vaardigheden, inhoud en communicatie bij de Nijmeegse opleiding. Ook het aantal studenten dat het eerste jaar haalt of de studie binnen vijf jaar afrondt, stemt tot tevredenheid. Andere HAN-opleidingen die het goed doen in de Keuzegids zijn Bio-informatica, Civiele Techniek, Mondzorgkunde, Logopedie en Sport- en Bewegingseducatie (SBE). Over de breedte is de HAN een gemiddelde hogeschool. In de categorie ‘grote hogescholen’ eindigt de HAN op een zesde van elf plaatsen, met een beoordeling van een 6,2 (61,5 punten). Avans wordt door de Keuzegids gezien als beste hogeschool. SA

HAN verder zonder Han

BIKKEL IN CANTERBURY Tara Hermsen won begin dit jaar de BikkelAward, een initiatief van Sensor om studenten te steunen die ondanks beperkingen doorgaan met hun studie. Tara is net terug van haar gewonnen Engeland-trip. Al sinds haar tiende strijdt Tara met de gevolgen van Ehlers-Danlos Syndroom (EDS), wat inhoudt dat ze de ‘lijm’ mist die het lichaam bij elkaar houdt. Ondanks die beperkingen volgt Tara gewoon de studie Opleidingskunde aan de HAN. En dat was voor de jury reden genoeg om haar de titel ‘Bikkel van het Jaar’ toe te wijzen. Tara won een reischeque van 850 euro, waarmee ze inmiddels samen met haar vriend Robin naar Engeland is geweest. Tara: ‘We zijn met de auto naar Duinkerke (Frankrijk) gereden, en zijn daar op de ferry gestapt naar Dover. In het dorpje Shadoxhurst hebben we een huisje gehuurd, en van daaruit Canterbury verkend. Het was prachtig, we hebben echt genoten. En ondanks het feit dat het ‘mijn prijs’ was, ben ik blij dat Robin er ook van heeft kunnen genieten. Hij verzorgt me altijd, en heeft het dubbel en dwars verdiend.’ RS

Bikkel Tara Hermsen ging samen met haar vriend naar Engeland.

STUDENT MIST INFO OVER BEGELEIDING ‘Studentenpsychologen? Faalangsttraining? Nog nóóit van gehoord.’ Dat zeggen studenten verbaasd tijdens ‘het studentencafé’ in Arnhem; een bijeenkomst om te praten over studentenbegeleiding en wat beter kan. Zo te horen een hele hoop.

Tom Vermulst, projectleider van het Studie Expertise Centrum (SEC), wil voor die verbetering zorgen. Studenten kunnen bij het centrum terecht voor hulp met taalvaardigheden, studievaardigheden en persoonlijke ontwikkeling. ‘Veel studenten denken bij dit soort onderwerpen alleen aan hun studieloopbaanbegeleider, maar er zijn veel meer mogelijkheden’, stelt hij. Iets waar de studenten niet van op de hoogte lijken te zijn. In groepjes schrijven ze op wat de plus- en minpunten zijn van de begeleiding. ‘De informatie wordt niet duidelijk gebracht’, vindt Mike van Koppenhagen, tweedejaarsstudent Communicatie: ‘Op Insite kan ik nooit wat vinden. Ik typ iets in bij het zoekvakje en hoop dan maar op het beste.’ Het SEC wil ervoor zorgen dat deze informatie wél duidelijk wordt. Een overzichtelijke website met alle begeleidingsmogelijkheden moet hierbij helpen. JB

SENSOR 4, JAARGANG 20 7

Er zijn geen problemen bij Volkswagen Ondanks de autoschandalen met ‘sjoemeldiesels’ liet Volkswagen zich zien op de carrièredag van Automotive in Arnhem. Maar de problemen worden doodgezwegen. Je kunt bijna over de hoofden lopen tijdens de carrièredag van Automotive. Komt dat misschien omdat naast de HAN-studenten ook studenten van de hogescholen Fontys en Rotterdam zijn uitgenodigd om zich te oriënteren op de automotive branche? De medewerkers van de tientallen aanwezige bedrijven als VDL Groep, Tridec, RDW en DAF hebben er hun handen vol aan. Verrassende áánwezige is Volkswagen. Het nieuws over gesjoemel met software bij dieselmotoren heeft het concern op zijn grondvesten doen trillen. De bij de VW-stand aanwezige dames staan iedereen vriendelijk te woord maar zijn weinig spraakzaam als het over het gesjoemel met de dieselmotoren gaat. Ze laten weten geschokt te zijn door de gebeurtenissen, maar willen verder geen uitspraken doen over dit delicate onderwerp. Bij HAN Automotive keek niemand raar op van de sjoemeldiesels. Daar wordt de uitstoot van auto’s namelijk al jaren gemeten. Lector Bram Veenhuizen denkt dat dit schandaal pas het topje van de ijsberg is: ‘Het moet nog worden bewezen, maar het zal mij niet verbazen als er ook bij andere autofabrikanten wordt gerommeld met testresultaten. Dat moet de komende tijd worden uitgezocht.’ HvD

Een vluchteling in de Tour de France? HAN-medewerker Gudo Kramer haalde

waarschijnlijk uit Eritrea komen, want daar is

vorige maand het landelijke nieuws met

wielrennen populair. Een mooi bijproduct zou

zijn voorstel om een professionele

zijn als één of twee renners de top halen en

wielerploeg voor vluchtelingen op te

straks in de Tour de France te zien zijn.’

zetten. Dat klinkt Sensor als een grap in de oren.

Hoeveel geld heb je nodig? ‘Tienduizenden euro’s. We hebben nog wat

Het is toch een voorstel met een knipoog?

middelen over van het oude team, zijn bezig

‘Nee, dit is een serieus project om een tiental

met een crowdfunding-actie en actief op

vluchtelingen de kans te geven om écht te

zoek naar sponsors.’

integreren. Er waren veel positieve, maar ook negatieve

Hoe dan?

reacties op Twitter!

‘Zij komen in en rondom de ploeg veel in

‘Ik heb veel reacties gezien die me niet trots

contact met Nederlanders. Bij wedstrijden

maken op het morele peil van de Neder-

komen ze mensen tegen met dezelfde

landse samenleving. Ík richt me liever op het

passie.’

doen van iets positiefs en constructiefs.’

Dus we zien straks een Syriër terug in de

Volg de ploeg op marcopolocyclingteam.com

Tour de France?

‘De meeste renners uit het team zullen

Ik ga op reis en ik neem mee… een ezel Oud-HAN-student Jonne ter Horst (26) besloot vorig jaar met zijn vriendin Anna Wolf (29) een reis door Europa te maken om zo hun droomwoonplek te vinden. Elf maanden later kwamen ze terug. Helaas zonder het vinden van een droomhuis, maar mét ezel Sam. ‘Het reizen met Sam was niet gepland’, vertelt Jonne. ‘Anna en ik zijn eerst gaan liften. We begonnen vanaf de Bodensee omdat Anna daar vandaan komt. Een prachtige plek die grenst aan Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk. Door te liften kwamen we terecht in Barcelona, Valencia, Sevilla, Lagos en uiteindelijk in het meest zuidwestelijke puntje van Europa.’ Door het liften waren ze altijd aan steden gebonden, terwijl ze liever wandelden. Via een logeeradres vonden ze de ezel Sam, waar ze meteen gek op waren. Jonne, ‘niet echt een dierenmens’, oefende twee maanden met de viervoeter voordat ze hun reis voortzetten. ‘We hebben een pakzadel gebouwd, zadeltassen genaaid en zijn vertrokken’, lacht hij. Met Sam liepen ze de Portugese wandelroute Rota Vicentina (400 km) en bezochten ze het bijzondere Santiago de Compostella. Nu zijn ze weer terug bij de Bodensee waar ze voorlopig blijven. ‘Soms moet je de wereld over om te beseffen wat

Foto: Manuel Peixto

je thuis hebt’, stelt Jonne. ‘En daar hoort Sam bij.’ JB

Importstudenten leren nuilen HOE JE ALS NIET-NIJMEGENAAR TOCH NIMWEEGS KUNT PRATEN. Drie teams van HAN-studenten namen het op een doordeweekse avond in café ’t Haantje tegen elkaar op om de finale van de spoedcursus Nimweegs nuilen voor beginners te winnen. Een initiatief van nachtburgemeester Angela Verkuijlen waarbij eerste- en tweedejaars Nijmeegse importstudenten zich tijdens een spannende finale van hun beste Nimweegse kant laten zien. Onder meer bij ’t Nimweegs theekransje, waarbij ze werden uitgedaagd om in hun beste Nimweegs een tekst voor te lezen, algemene kennisvragen over de stad en het vertellen van een Nimweegse mop. ‘Een geweldig taaltje, dat Nimweegs’, meent Noet van der Windt, tweedejaars CMV. ‘Als Rotterdamse verstond ik er eerst geen moer van, maar dat gaat sinds deze spoedcursus een stuk beter. Ik merk dat ik nu zelf ook wat Nimweegs dialect gebruik, vooral het woordje nuilen. En ook het woord hoeretoeter dat ik tijdens de finale hoorde, ga ik zeker niet vergeten!’ Het team van Noet, Team Genoten, won uiteindelijk ook de finale. Los van de kroegentocht die zij tijdens de voorronde al in de wacht sleepten, mogen de dames nu ook op cultuurtocht door Nijmegen. MvH SENSOR 4, JAARGANG 20 9

Dit is de MR Er zijn nogal wat nieuwe gezichten bij de medezeggenschapsraad (MR) van de HAN. Na de verkiezingen is dit studiejaar een deel van de studentgeleding vervangen, maar ook onder het personeel zijn verschuivingen en vervangingen. Tijd voor een hernieuwde kennismaking: Van links naar rechts en van boven naar beneden, met tussen haakjes de faculteit of afdeling waar ze vandaan komen:

MeeR Leden van de Medezeggenschapsraad stellen zich voor.

Naam Maarten ten Hag Opleiding HBO Rechten Kiesgroep Algemeen Email mp.tenhag@student.han.nl ‘One of the penalties for refusing to participate in politics is that you end up being governed by your inferiors.' Enigszins geïnspireerd door ‘het filosofisch gedachtegoed van Plato’ en geërgerd door mijn inferiors heb ik plaatsgenomen in de MR. Daar ben je consument af en kun je meedenken op beleidsniveau. Door als een soort spons door de gangen te lopen, probeer ik alle relevante informatie mee te nemen naar de raadsvergaderingen en gewapend met het instemmingsrecht te verwezenlijken. Dit maakt het verantwoordelijk werk maar het brengt ons wel in de gelegenheid om iets tastbaars achter te laten. Denk aan stiltewerkplekken voor studenten of een betere studieloopbaanbegeleiding, onze paradepaardjes van 2014-2015. Ook dit jaar belooft weer een spannend raadsjaar te worden met speerpunten als: digitaal tentamineren, professionalisering van de opleidingscommissies, verbreding van de studieloopbaanbegeleiding en last but not least: studentenprijsvriendelijke kantines. Dat laatste zou gerealiseerd kunnen worden door bijvoorbeeld Logistiekstudenten de logistiek te laten regelen bij de catering en studenten Voeding & Diëtetiek de kwaliteit van het aanbod te laten verbeteren. Studenten Food & Business zouden de nieuwe producten kunnen promoten en Economiestudenten zouden zich kunnen richten op de marketing. Dit zullen wij echter wel samen moeten doen.

Wilma Christiaens

Educatie

Ton Ammerlaan

Techniek

Wiesje Groenhof

FEM

Harry van Keeken

Ambtelijk Secretaris

Theo de Wit

Educatie

John Holtackers

FEM

Charlotte de Lorme

FEM

Hester Swart

Ambtelijk Secretaris

Maarten Schuilenburg

FEM

Renee Jenniskens

Service Bedrijf

Chris Cornelisse

Miriam Kralingen

Techniek

Cees Vloon FEM

Maarten ten Hag

FEM

Golan Muhyaldin

Educatie

Nina Vinne

FEM

GGM

Dex de Boer (FEM) en Marloes van Dommelen (Educatie) staan niet op de foto.

Vluchtelingenkinderen helpen vluchtelingen Naireh en Helan ondersteunen wijkbewoners in Lent bij de komst van honderd Eritrese jongeren. Hoe reageer je als er honderd Eritrese jongens met een permanente verblijfstatus bij je in de wijk komen wonen? Wordt het een welkom onthaal of een argwanende blik? Tweedejaars CMV studenten gaan filmen hoe Lentse wijkbewoners reageren op de komst van de nieuwelingen. Onder de CMV-studenten ook Naireh Naseri (rechts op foto) en Helan Ali (links), beiden studenten met ouders die gevlucht zijn uit respectievelijk Irak en Iran.

‘Vluchtelingen voegen echt iets toe aan Nederland'’ ‘Ik was vier toen ik naar Nederland kwam. Mijn ouders zijn politieke vluchtelingen, mijn vader heeft zelfs vastgezeten, ze liepen gevaar en moesten maken dat ze weg kwamen . Maar ikzelf herinner me er niets van’, vertelt Naireh Naseri. Ook de ouders van Helan Ali zijn gevlucht, uit Irak. Helan zelf is in Nederland geboren. Beiden voelen ze zich erg betrokken bij hun project en de hele vluchtelingendiscussie die momenteel de media beheerst.

Naireh: ‘Wat me frustreert is dat de vluchtelingen vaak beter geschoold zijn dan de mensen die roepen dat het alleen maar gelukszoekers zijn.’ Helan knikt: ‘Mijn moeder heeft in Iran sociale wetenschappen gestudeerd aan de universiteit en later SPH aan de Han. Onze ouders zijn in Nederland gewoon doorgegaan met studeren. Ze voegen echt iets toe.’ Helan en Naireh gaan samen met klasgenoten filmpjes maken van de dromen en talenten van de Eritrese jongens alsook van buurtbewoners, zowel de actieve als de nietactieve. ‘We willen ook mensen filmen die het niet zien zitten dat die jongens er komen en vragen wat zij willen.’ Naireh wil eigenlijk het liefst de buurtbewoners ervan overtuigen om ook bij te dragen aan de filmpjes, maar dat gaat lastig worden. ‘Het zou mooi zijn, als we ze een positieve ervaring met vluchtelingen kunnen bezorgen.’ Helan vult aan: ‘Maar het belangrijkste is dat we ze proberen te begrijpen, al vind ik dat zelf heel lastig.’ Op de vraag of nog iets hebben aan hun ervaring, als kind van gevluchte ouders, knikt Naireh instemmend: ‘Ik weet uit ervaring dat vluchtelingen vaak niet het achterste van hun tong laten zien. Alles wat je vertelt kan tegen je gebruikt worden, dat is vaak een grote angst.’ RK SENSOR 4, JAARGANG 20 11

STUDENTEN ZAMELEN IN VOOR VLUCHTELINGEN Het begon met een paar truien, wat speelgoed en een Facebook-pagina. Na een bezoekje van Radio1 is de door studenten van Maatschappelijk Werk & Dienstverlening opgezette inzamelingsactie voor vluchtelingen een overdonderend succes. Tekst: Olga Helmigh // Foto: Ralph Schmitz ‘Hallo, ik kom schoon ondergoed brengen. En gebruikte truien.’ Een buurtbewoonster overhandigt twee zakken vol kleding aan Bas van Lonkhuijzen (19). De tweedejaarsstudent zet ze bovenop de flinke berg andere tassen en zakken. ‘We kunnen niet eens meer het kamertje in zonder over tafels te klimmen’, vertelt hij en wijst naar de enorme zee aan ingezamelde spullen voor de ruim drieduizend vluchtelingen die in het Nijmeegse tentenkamp Heumensoord terechtkomen. ‘De winter komt eraan en ze hebben vaak alleen de kleding die ze aan hebben. Heel misschien één tasje met wat persoonlijke dingen, maar zelfs dat is een uitzondering. Het minste wat we kunnen doen als gemeenschap is hen warme kleding geven.’ Landelijke publiciteit Bas zit in de Sociaal Maatschappelijke Activiteiten Commissie (SMAC), samen met Vera van de Molengraaf, Marijn van den Heuvel, Ingeborg Eykhoff en Anouk Arts. Ze kwamen vorige maand gezamenlijk op het idee om de actie te beginnen. ‘Net als veel Nederlanders leven we mee met de asielzoekers, die huis en haard hebben achtergelaten. Vanuit onze opleiding, maar ook vanuit medemenselijk oogpunt, besloten we studenten op te roepen oude kleding, toiletspullen, speelgoed en schoon ondergoed te brengen. De Facebookpagina Welcome to Nijmegen, verzamelbak voor alle acties in de omgeving, kreeg er lucht van en besteedde aandacht aan onze actie. Toen ging het hard: buurtbewoners kwamen massaal langs om van alles te brengen. Inmiddels komen ze van nóg verder, het bezoekje van Radio1 zorgde voor landelijke publiciteit. Er was gisteren een vrouw uit Venray met tien zakken.’ Overigens aan opslagplek

geen gebrek: de naastgelegen kerk heeft genereus ruimte aangeboden.

‘Het minste wat we kunnen doen als gemeenschap is hen warme kleding geven’ Burgerplicht Docent Herman Janssen is trots op zijn studenten. ‘Het is mooi dat ze vanuit hun professie denken, maar nóg mooier dat ze het als burgerplicht zien. Het heeft in die zin weinig met hun studie te maken. Wat je ook voor opleiding doet: je kunt altijd wel iets verzinnen om te helpen. Van geld doneren tot kleding inleveren tot activiteiten organiseren. Zo weet ik dat studenten Pedagogiek en Sport, Gezondheid & Management bezig zijn met het bedenken van spelletjes voor kinderen die in het kamp verblijven.’ Tweede ronde Dat critici roepen dat geld inzamelen beter is dan ‘oude truien, afgetrapte laarzen en kapot speelgoed’, vindt student Bas onterecht. ‘Wat een onzin. Heel veel spullen kunnen een tweede ronde mee en worden anders weggegooid. Nu heeft een groep hulpbehoevende mensen er baat bij.’ De spullen worden overigens niet door de studenten naar Heumensoord gebracht. ‘Het Rode Kruis coördineert onze actie. Zij zorgen voor de distributie en verdeling.’ Bas en de andere SMAC-leden hopen snel een kijkje te nemen bij Heumensoord. ‘Wie weet kunnen we ter plekke nog helpen met iets.’

SENSOR 4, JAARGANG 20 13

lga

ORDEELT Sensor-redacteur Olga Helmigh zet het mes erin

SOPHIE IN DE KREUKELS BOEK FILM TV MUZIEK ETEN ‘Uhm… 27 jaar?’, gokt een student als ik hem vraag hoe oud hij denkt dat ik ben. ‘Jij bent mijn nieuwe beste vriend!’, roep ik. Want ik ben 34. Dus die 7 jaar ‘winst’ is een veer in mijn - inmiddels toch wat uitgedijde - reet. Een kwartier later word ik helaas aangesproken met ‘mevrouw’ , waardoor ik me plotseling 44 jaar voel. Thuis bestudeer ik mijn reflectie in de spiegel. Ik zie rimpels rondom mijn mond, ik spot wat jonge kraaienpootjes bij mijn ogen. Is het verval begonnen? Sophie Hilbrand is 39 jaar. Zij staat al jaren bekend als au naturel, zonder opsmuk. Haar ‘kreukels’, zoals haar dochtertje ze noemt, raken steeds prominenter aanwezig in haar karakteristieke gezicht. Tijd voor botox? Collega’s in Hilversum zwichten massaal, al ontkennen ze het allemaal. Maar ook de ‘gewone vrouw’ gaat blijkbaar steeds vaker naar de cosmetisch chirurg voor een gladstrijker hier, een lipfiller daar, een onderkin-behandeling zus en een neusverbouwing zo. Sophie gaat op onderzoek uit en staat versteld van het gemak waarmee vrouwen die vervloekte rimpels verlammen om zo jonger te lijken. Terwijl mannen ontbreken: blijkbaar worden zij met de jaren rijper en mooier... Net als Sophie heb ik een aversie tegen gesleutel aan kop of lijf. Vroeg of laat werkt een botoxbeurt uit. In Sophie in de Kreukels spreekt Sophie met tv-colle-

ga’s, cosmetische artsen, botoxgebruiksters en een psycholoog. Laatstgenoemde vindt het belangrijker om te werken aan het beeld dat je over jezelf hebt, in plaats van afhankelijk te raken van je uiterlijk. ‘Dat is fundamenteler. Niemand pakt dat van je af.’ Sophie is het daar hardgrondig mee eens, maar kan niet ontkennen dat al dat gelul over uiterlijk en getuur naar rimpels onzekerheid en twijfel met zich meebrengt. Het is moedig dat ze zo open durft te zijn en in haar zoektocht zichzelf als lijdend voorwerp inzet. Ze stelt méér aan de kaak dan onze obsessie met perfectie. Het gaat over de invloed van de media, over aankomende generaties en hun relatie met uiterlijk en wat de gevolgen zijn van het modificeren van jezelf. Het is een programma dat hoognodig gemaakt moest worden om de discussie ’ns fatsoenlijk aan te zwengelen. Ikzelf zal niet zwichten voor cosmetische ingrepen. Want wat leer ik mijn dochter (nu 1,5 jaar) daarmee? Dat uiterlijk het belangrijkste is aan jezelf? Dat wat mij MIJ maakt, niet goed genoeg is? Er is één uitzondering: als mijn (nu al hangende) oogleden zodanig voor m’n ogen zakken dat ik niets meer zie: dán mag ik een cosmetisch arts inschakelen. Als-ie maar niet meteen mijn voorhoofd meelift en ik uitdrukkingsloos rondloop. Je mag best aan me zien hoe ik over iets of iemand oordeel. Daar verdien ik per slot van rekening mijn brood mee…

o.a. r o o v m e h A rn n i s e r d a H et Fitness - Pilates - BodyPump - Spinning - Zumba - BodyBalance

STEENSTRAAT 68

6828 CN ARNHEM

INFO@METROPOLE.NL / TEL (026) 4424067

WWW.METROPOLE.NL

Student? Check! Sportief? Check! Wil je fitnessen, groepslessen volgen, gebruik maken van persoonlijke begeleiding en genieten in de sauna?

â&#x201A;Ź 13,95

vanaf

in samenwerking met

Mooieweg 106 - 6836AJ - Arnhem - 026-3233861

Onze winkel/werkplaats is gevestigd op het Geert Grooteplein 22. In de fietsenstalling onder de spoedeisende hulp van het UMC Radboud. U kunt bij ons terecht voor kleinere en grote reparaties aan alle fietsen. Ook aan de diverse fietsplannen werken wij mee dus kom gerust aan om uw vragen beantwoord te krijgen of om uw fiets te laten repareren.

www.josvanhees.nl info@josvanhees.nl www.facebook.com/josvanhees

UITERLIJKE SCHOONHEID We worden doodgegooid met gefotoshopte beelden van slanke modellen met gladde huid, glanzend haar en witte tanden. Als iemand ons vraagt wat we aan onszelf zouden willen veranderen, hebben we een trits ideeĂŤn: vollere lippen, minder rimpels, een sixpack, slanke taille, minder zitvlees. Maar waarom zijn we zo kritisch op onszelf, en accepteren we niet dat we zijn wie we zijn?

Tekst: RaĂŻssa Soeter, Olga Helmigh en Jousha Brouwers Fotografie: Ralph Schmitz en William Moore

EVEN VOORSTELLEN De van oorsprong Duitse professor dr. Dietmar Ulrich is hoogleraar Plastische chirurgie bij het Radboudumc en hoofd van de afdeling Plastische en Reconstructieve Chirurgie. In het Radboud werkt hij vier dagen in de week met name aan reconstructie van complexe defecten na tumoren, ongevallen of aangeboren afwijkingen. Daarnaast doet hij esthetische ingrepen in een privékliniek in Velp.

ACHIEVING NORMAL Een facelift, buikwand- of schaamlipcorrectie of een borstvergroting. Het kan allemaal. Maar wie bepaalt hoever we kunnen gaan in het streven naar perfectie? Sensor spreekt plastisch chirurg Dietmar Ulrich in zijn werkkamer in het Radboud. ‘De grenzen hebben alles te maken met de ethiek van een chirurg.’

WAT IS UW SPECIALISATIE? Mijn aandachtsgebieden zijn microchirurgische reconstructies van complexe oncologische defecten van gezicht, borst, vagina en ledematen. Daarnaast ben ik gespecialiseerd in handchirurgie en esthetische operaties. Het belangrijkste uitgangspunt in mijn werk is ‘achieving normal’. Bij plastische chirurgie gaat het er niet alleen om mensen mooier te maken. Patiënten die door ongevallen, tumoroperaties of aangeboren afwijkingen gestigmatiseerd zijn, dromen er juist van om er ‘doorsnee’ uit te zien.

U VOERT RECONSTRUCTIEVE EN ESTHETISCHE INGREPEN UIT. IS ER SPRAKE VAN EEN TWEEDELING IN UW WERK? Nee, want reconstructies zijn wat mij betreft ook esthetisch. Het enige verschil is dat er een medische reden achter schuilt. Maar voor beide geldt dat ik het uiterlijk zo normaal of mooi mogelijk maak. Ik moet wel bekennen dat ik esthetische chirurgie als een hobby beschouw omdat het simpelweg gaat om minder complexe ingrepen.

HEEFT U DOOR DE JAREN HEEN GEMERKT DAT ER EEN VERANDERING IS IN DE AANVRAGEN? Ik heb niet het gevoel dat de afgelopen vijf jaar meer mensen naar een plastisch chirurg gaan. Wel zijn er meer jonge vrouwen die komen voor schaamlipcorrecties. Maar verder zijn de aanvragen hetzelfde gebleven, en wat mij betreft zijn dit voornamelijk begrijpelijke verzoeken. Maar ik werk dan ook grotendeels in een academisch ziekenhuis – waarschijnlijk maakt dat uit. Patiënten die een reconstructie ondergaan zijn wel kritischer geworden (voor een esthetische ingreep waren mensen überhaupt kritisch, daar komen ze voor). Ik denk dat dit komt doordat er steeds meer mogelijk is. Voor een borstreconstructie wil een vrouw tegenwoordig bijvoorbeeld perfect symmetrische borsten.

WAT IS UW PERSOONLIJKE MENING OVER ESTHETISCHE PLASTISCHE CHIRURGIE? Als iemand zich heel erg stoort aan bijvoorbeeld een grote neus of een hangend gelaat en de wensen reëel zijn, dan denk ik niet dat het alleen nut heeft om te praten met een psycholoog om dit te leren accepteren. Je mening is gevormd en je blijft het zien in je spiegelbeeld. En aangezien je het vaak gemakkelijk kunt corrigeren, zie ik niet in waarom je dit niet zou laten.

HOE BEPAALT U WAT EEN GEDEGEN VERZOEK IS, OF WAT VOORTKOMT UIT ONNODIGE ONZEKERHEID? Tijdens het gesprek met iemand die graag een correctie van het lichaam wil, luister ik goed naar de problemen van een patiënt en diens verwachtingen van een plastisch chirurgische ingreep. Als mij de problemen realistisch lijken bespreek ik met hen de chirurgische mogelijkheden, maar ook de risico’s van een ingreep. Rond tien-twintig procent van de mensen hebben stoornissen in de lichaamsbeleving (Body dysmorphic disorder). Deze mensen moet naar een psycholoog. Ze zullen nooit tevreden zijn met het resultaat van een esthetische ingreep.

OP FEESTJES WORDT WAARSCHIJNLIJK CONTINU NAAR UW MENING OVER COSMETISCHE INGREPEN GEVRAAGD. Mensen denken inderdaad dat ik met andere ogen naar ze kijk; dat ik direct zie wat ik aan diegene zou veranderen. Maar het tegenovergestelde is waar. Ik zou er gek van worden als ik daar op zou letten. Bovendien zou ik nooit, maar dan ook nóóit, opperen wat iemand aan zichzelf zou moeten veranderen. Dat is compleet onethisch. Maar op een feestje vertel ik dan ook nooit dat ik plastisch chirurg ben, anders gaat het de hele avond nergens anders over.

WAT IS UW TOEKOMSTVISIOEN ALS HET GAAT OM PLASTISCHE CHIRURGIE IN NEDERLAND? Binnen de reconstructieve chirurgie is ‘Achieving normal’ het belangrijkste thema met nieuwe technieken zoals lymfoedeemchirurgie of gelaatstransplantaties. Anderzijds denk ik dat we binnen de esthetiek steeds minder uitgebreide operaties uitvoeren en dat de hersteltijd korter zal zijn. We gaan bijvoorbeeld vaker vetweefsel inspuiten (vet van een been komt bijvoorbeeld in een borst), een redelijk eenvoudige en natuurlijke ingreep. Verder verwacht ik geen andere aanvragen, maar mogelijk wordt het indienen van een aanvraag wel laagdrempeliger. Veel mensen denken dat esthetische ingrepen duur zijn, maar in mijn ogen is het in Nederland relatief goedkoop om iets te laten doen. En de prijzen zijn vrij stabiel. Alles wat er bij een operatie komt kijken, zoals een prothese of narcose, kost gewoon geld. Als een kliniek het heel goedkoop aanbiedt, is dat geen goed teken. Bovendien, wat is duur? Tijdens een vakantie geef je ook al snel tweeduizend euro uit.

ZOU U ZELF EEN COSMETISCHE INGREEP OVERWEGEN? Zeker. Er zijn veel plastisch chirurgen die iets aan zichzelf hebben laten doen, of er in ieder geval hetzelfde over denken als ik.

BEPAALT U ZELF UW GRENZEN OF ZIJN ER RICHTLIJNEN VOOR WIE U WEL OF NIET BEHANDELT? Voor sommige ingrepen zijn er landelijke richtlijnen van de Nederlandse Vereniging voor Plastische Chirurgie. Afvallen voor liposuctie, of stoppen met roken, bijvoorbeeld. Maar vaak hebben grenzen alles te maken met de ethiek van een chirurg. Als een achttienjarig meisje bij mij aanklopt voor een borstvergroting die ik onnodig acht (het past bijvoorbeeld niet in verhouding tot haar lichaam), dan doe ik het niet. Ik zeg heel vaak ‘nee’ tegen operaties als de risico's te hoog zijn of de verwachtingen onrealistisch lijken. Nadeel is dat er vaak wel een (veelal zelfstandig werkend) plastisch chirurg is die het achttienjarige meisje wel helpt, om brood op de plank te krijgen. En zo krijg je mensen die door kunnen slaan en waarbij het bijvoorbeeld lijkt alsof ze permanent harde wind op hun gezicht krijgen.

Maandag 12 oktober 2015 presenteert het Nijmeegse Campustheater

WETENSCHAP OP DE CAMPUS

Vijf gerenommeerde sprekers gaan in op het thema ‘Uiterlijke schoonheid – wie bepaalt dat?’ Eén van deze sprekers is plastisch chirurg professor dr. Dietmar Ulrich. Meer info via www.campustheater.nl 19

ZOU JIJ EEN COSMETISCHE INGREEP OVERWEGEN?

LISA ALBERS (22)

ESTER LODARMASSE (57)

JACQUELINE VERSTEEG (28)

SILVIA MARISSEN (48)

Eerstejaars Communicatie

Medewerker Student Inschrijf Administratie

Eerstejaars Fiscaal Recht en Economie

Medewerker Student Inschrijf Administratie

‘Iedereen moet zelf weten of hij of zij een cosmetische ingreep laat doen. Zelf zou ik wel botox overwegen, als ik ouder ben. Al vind ik het eng, zo’n ingreep blijft een risico. Helaas is het nog steeds een taboe. Mensen willen graag mooi zijn en met zichzelf pronken, maar zodra het door een ingreep komt, schamen ze zich ervoor.’

'Het is geweldig wat ze tegenwoordig allemaal kunnen, het is alleen jammer dat het zo duur is. Dan ga ik toch liever op vakantie. Zelf denk ik dat er meer aandacht moet worden besteed aan de verzorging van je huid. Goed reinigen, voeden en nóóit met make-up op slapen. Dan blijft je huid lang glad en is botox niet nodig.'

‘Ik heb twee kinderen en zoals alle moeders weten, gaat alles na een bevalling wat hangen. Als ik het geld had, zou ik daarom mijn buik strakker laten maken. Het is droevig dat er gezegd wordt dat je mooi bent van jezelf, maar dat je vervolgens niet geaccepteerd wordt in de maatschappij. Vraag maar eens aan een man hoe zijn droomvrouw eruit ziet. Mij zou hij niet aanwijzen; wel iemand met een strakke buik.’

‘Helaas zit het hebben van rimpels in mijn familie. Als ik het geld had, zou ik de lijntjes rond mijn mond laten straktrekken. Mijn oogleden hangen ook erg, maar niets wordt meer vergoed. Ik kijk niet raar op van cosmetische chirurgie, al moet je er niet in doorslaan. Een rimpelloos hoofd bij een vrouw van middelbare leeftijd vind ik niet mooi. Je moet wel kunnen zien dat je hebt geleefd.’

DRIE INSPIRERENDE, FIJNE TED-VIDEOS OVER WARE SCHOONHEID Meaghan Ramsey van het Dove Self-Esteem programma: ‘Why thinking you’re ugly is bad for you’ (12:02 min.) Model Cameron Russell: ‘Looks aren’t everything. Believe me, I’m a model’ (9:37 min.) Albino-model Shaun Ross: ‘In my skin I win’ (18:04 min.)

LEESVOER Goed genoeg, maar liever perfect

‘Ik doe het voor mezelf’ is een veelgehoorde uitspraak van mensen die een cosmetische ingreep ondergaan. Maar is dat zo? Professor Liesbeth Woertman maakt in Psychologie van het uiterlijk duidelijk dat ons zelfbeeld bestaat bij de gratie van anderen: zonder ‘spiegel’ geen zelfbeeld. Haar boodschap: de strijd tegen ouderdom verliezen we vroeg of laat, maar de strijd om geluk niet. Te koop via bol.com voor €25,75

Jezelf laten zien, struikelen, en weer opstaan

Brené Brown is wereldwijd bekend als auteur van de bestsellers De kracht van kwetsbaarheid en De moed van imperfectie. In haar nieuwste boek Sterker dan ooit komt al haar wijsheid samen: over de bereidheid om jezelf te laten zien, en het proces van vallen en opstaan. Brown: ‘Hoe groot het probleem of de situatie ook is, sterk weer opstaan na een val is dé manier waarop we in de praktijk brengen om met hart en ziel te leven. Dat proces leert ons het meeste over wie we zijn.' Te koop via bruna.nl voor €19,95

DOCU: BEPERKT HOUDBAAR Op 34-jarige leeftijd is journaliste Sunny Bergman bang om op een gegeven moment niet meer aantrekkelijk te zijn, terwijl ze tegelijkertijd boos is dat vrouwen voortdurend op hun uiterlijk beoordeeld worden. Deze innerlijke tegenstrijdigheid is de drijfveer voor een filmische zoektocht door een wereld waar vrouwen na hun 35ste niet langer ‘houdbaar’ zijn. De omstreden documentaire werd uitgebracht in 2007, maar mocht je ‘m nog niet gezien hebben: een aanrader! Bekijk ‘m online op: beperkthoudbaar.info/docu

HET WONDERE WEB DE SCHOONHEID VAN ÉCHTE VROUWEN Fotografe Mihaela Noroc reisde de wereld rond om de diversiteit van vrouwelijk schoon vast te leggen. Dit resulteerde in een prachtige fotoreeks ‘The Atlas of Beauty’.

Nieuwsgierig?

Volg haar op Instagram (mihaelanoroc) of check indiegogo.com/projects/the-atlas-of-beauty.

SENSOR 4, JAARGANG 20 21

BAARD MANNEN Mannen mogen dan geen make up gebruiken (uitzonderingen daargelaten), ook zij hebben zo hun manieren om een bepaald facet te accentueren of verdoezelen. De snor is er zo eentje, net als de baard. Portretten van harige smoelen op de HAN.

Job Vogel (45), hoofddocent aan de Informatica & Communicatie Academie (ICA) en founder van Buro 302

Florentin Popescu (33), docent Financiën & Management

Ronald Lommers (42), derdejaars student Sociaal Pedagogische Hulpverlening

Imanishi Kleinmeulman (24), tweedejaars student Culturele Maatschappelijke Vorming

‘Mijn snor, baardje en kledingstijl representeren mijn liefde voor de jaren ’40, craftmanship en authenticiteit. Mijn snor heeft normaal geen omhoog staande punten, maar die heb ik tijdelijk vanwege ‘The Distinguished Gentleman’s Ride’: een motorrit met als doel het inzamelen van geld voor prostaatkankeronderzoek.’

‘Jaren geleden liet ik mijn baard staan om serieuzer over te komen op studenten, maar inmiddels voel ik me kaal zonder. Het maakt me niet uit dat er zilvergrijze haartjes tussen zitten. Oud worden vind ik sowieso niet erg: lijnen in het gezicht weerspiegelen je levenservaring, het maakt je als mens karakteristiek en uniek.’

‘Met mijn baard ben ik meer tijd kwijt dan dat ik me zou scheren. Ik ben ongeveer een kwartier in de weer met wax en olie om het mooi en symmetrisch te krijgen. Ik krijg er veel opmerkingen over; mensen denken snel in hokjes en associëren een baard vaak met motorrijden, whisky en hardrock. Maar ik luister bijvoorbeeld net zo graag naar hiphop of klassiek.’

‘Ik heb sinds een jaar een baard, om eerlijk te zijn ontstaan uit luiheid. Maar toen het eenmaal gegroeid was, vond ik het wel cool. Ik heb best een babyface waardoor ik jonger geschat werd, maar nu niet meer. Mijn zelfvertrouwen is er door gegroeid. Hoewel dit misschien ook komt doordat het me inmiddels niet meer uitmaakt wat anderen van me denken.’ SENSOR 4, JAARGANG 20 23

IKKE, IKKE, IKKE Niet alleen bestaat de selfie 13 jaar, ook werd bekend dat het steeds gevaarlijker wordt. Mensen storten zich pardoes in een ravijn omdat ze alleen nog maar oog hebben voor…. zichzelf. Die obsessie met je eigen reflectie, wat is dat toch?

Kim KardASShian Queen of selfies. Heeft zelfs een boek met de (treffende) titel ‘Selfish’. Brak het internet met haar post-zwangerschap-selfie in de spiegel, waarbij haar ingebouwde tweezitter uit haar slipje knalde.

De allereerste selfie, like, ever

Copycat Celeste Barber Australische comédienne die op hilarische wijze ijdele celebrities op de hak neemt. Ze poseert precies als hen, maar dan hoe het werkelijk is voor ons 'gewone mensen'. Op instagram.com/ celestebarber kun je de reeks hysterisch grappige kiekjes checken.

Je zou denken dat de selfie uitgevonden is door een vrouw. Maar het lijkt er op dat een man de twijfelachtige eer krijgt. Al in 1839 maakte Robert Cornelius in Philadelphia een behoorlijk serieuze snapshot van zichzelf.

Bieberfever Justin Bieber is nogal gek op zijn fiks getatoeëerde torso en pruilbekkie. In de sportschool is hij drukker met foto's maken dan gewichten tillen. Toch komt hij ermee weg, want er zit geen grammetje vet aan de popprins.

docentendromen

Tussen droom en daad Op de Large Scale Dream-dag in het Gelredome droomden we over de toekomst. Maar gaat er ook daadwerkelijk iets veranderen? Zes kleinschalige Dreams van medewerkers werden uitgekozen om gerealiseerd te worden. Sensor checkt of dromen bedrog zijn. Minder studenthouderij en meer vreemden ontmoeten! Ruud Kroes Hoofddocent Ergotherapie Marleen Kayen was medeorganisator van het middagprogramma van de faculteit Gezondheid, Gedrag & Maatschappij (GGM) op de Large Scale Dream-dag in het Gelredome. Kayen: ‘Daar konden medewerkers hun dromen pitchen,

Student als partner

De student als partner en meer oog voor de talenten van studenten. Zo formuleert Frits Roelofs de tweede GGM-droom. ‘Studenten kunnen veel meer dan wij denken en we zouden ze veel meer bij het onderwijs moeten betrekken. Veel studenten kennen hun studieloopbaanbegeleider niet eens. We zijn de student teveel uit het oog verloren. Strikt genomen ben je geen docent als er geen student in het lokaal zit.’ Roelofs wil kleinschalige experimenten doen die goed geëvalueerd worden, het liefst bij eerstejaars studenten: ‘We zoeken nog experimenteerplekken.’

waaruit er zes werden geselecteerd.’ Ruim drie maanden verder resteert nog een drietal dromen. Niet iedereen is komen opdagen tijdens de ontwerpsessies en sommige bleken nogal te overlappen.

iedere week een droomdag

vloeibaar leren

Fon Zeegers droomt samen met een groep docenten en ondersteuners over een open curriculum. ‘We willen ‘vloeibaar leren’ mogelijk maken. Het onderwijs is nu niet flexibel. Multidisciplivnair werken is erg lastig. Om meesterschap te verwerven is het nodig dat er meer ruimte komt voor innovatie en ondernemend en persoonlijk gedrag. Nu zie ik nog veel consumentengedrag bij de student en lijkt het onderwijs te veel op een vorm van intensieve studenthouderij.’

‘Een soort marktplaats.nl waar vraag en aanbod van werkveld en onderwijs op elkaar afgestemd worden. En dat dan HAN-breed. Dat was het oorspronkelijke idee’, aldus docent Culturele en Maatschappelijke Vorming Miriam Jager. ‘Maar uiteindelijk zoek je dan de oplossing in een nieuw platform, terwijl het erom zou moeten gaan dat je energie genereert. Nu denk we aan netwerkdagen, bijvoorbeeld iedere week een Small Scale Dreamday organiseren, een soort beursvloer waar je onbekenden kunt ontmoeten waarmee je je kunt verbinden.’

Hoe verder? Marleen Kayen: ‘Komende maand worden deze drie ideeën als projectvoorstel voorgelegd aan de faculteitsdirecteur van GGM (Saskia van der Lyke). Als het goede plannen blijken te zijn, dan worden ze uitgevoerd.’ Wordt vervolgd. SENSOR 4, JAARGANG 20 25

het standpunt

DE SMARTPHONE VAN DE MEDEWERKERS

BRUGPIEPER OF

CVB-GADGET? De mobiele telefoon verstoot de vaste lijnverbinding. De HAN heeft al 2700 mobieltjes aangeschaft en betaalt voor de medewerkers ook de abonnementskosten, zelfs voor privé-telefoontjes. Genereus of gratuit? TEKST: RENÉE JENNISKENS

Een paar jaar geleden ging ook de HAN mee in de telefoonrevolutie: zo min mogelijk vaste telefoons en iedereen aan de mobiel, ook op de werkplek. Bijna iedere medewerker mocht een telefoon uitzoeken. Vodafone verzorgt nu de mobiele telefonie en nagenoeg alle medewerkers kregen een mobiel abonnement. Zij mogen daar ook privé mee bellen en er zit ook een data-abonnement bij.

Vast of mobiel?

Ondertussen is de vaste telefoon op de HAN dus bijna verleden tijd. De bedoeling is dat alleen mensen met een echte vaste werkplek, zoals op secretariaten, een vaste lijn hebben. Met wat volharding hebben toch nog zo’n duizend gebruikers een vaste telefoon eruit weten te slepen, maar de bedoeling is dat het er steeds minder worden.

iPhone omruilen voor Galaxy?

Er kwamen richtlijnen voor wie welk soort mobiel toestel zou krijgen. Hoe mobieler de medewerker hoe duurder, zoiets. De 2700 uitgereikte toestellen blijken vooral smartphones te zijn. Hooguit vierhonderd ouderwetse gsm’etjes worden hier nog gebruikt. De iPhone4 werd een populair model. Maar wat drie jaar geleden gekoesterd werd als een pasgeboren baby is nu al weer achter-

haald. Denk echter niet dat je hem nu mag omruilen voor een iPhone 6. De policy is inmiddels dat dat een goedkope Android-telefoon wordt, de Samsung Galaxy S3 mini, een telefoon van 93 euro die een brugpieper met een krantenwijk ook kan aanschaffen. Sommige collega’s vinden dit zo’n belediging voor hun goede smaak dat ze zelf een luxer model kopen. Waarmee ze dus - op hun werk - met een privé-telefoon zitten te bellen. Navraag bij inkoop leert dat ‘in principe iedereen zo’n eenvoudig model krijgt, tenzij de budgethouder anders beslist.’ Drie keer raden waar het CvB mee belt.

Privé of werk?

Het lijkt genereus van ‘de HAN’ om elke maand het telefoonabonnement te betalen voor medewerkers, maar je kunt je afvragen of het niet gewoon een sigaar uit eigen doos is. Ten eerste is een paar jaar geleden de internetvergoeding voor thuis afgeschaft, met als een van de argumenten dat het mobiele telefoonabonnement toch ook internettoegang biedt. Bovendien lopen privé en werk steeds meer in elkaar over, oftewel: de meeste medewerkers werken ook in hun privétijd. Thuis een telefoontje voor de baas? Dan ook met diens toestel. Sterker nog: als je de telefoon van de baas ook thuis mag gebruiken zul je eerder geneigd zijn thuis nog ‘even wat te werken’.

Ouderwets of hypermodern?

Binnen afzienbare tijd gaat de telefonie van de HAN weer op de schop, de ontwikkelingen gaan snel. Er komt een Europese aanbesteding, verplicht bij systemen boven de twee ton. Voor die aanbesteding moeten faculteiten aangeven waar ze behoefte aan hebben. En - dat is niet onbelangrijk - hoeveel geld ze er voor over hebben. Dat zou voor de HAN wel eens heel nieuwe mogelijkheden kunnen scheppen. Stephan Mertens en Rob Visser, die beiden nogal wat verstand hebben van de telefonie op de HAN, schetsen mogelijkheden als Skype for business, (van Microsoft) of een Google Hangout systeem waarbij op een heel andere manier wordt gecommuniceerd en vernieuwend wordt samengewerkt. ‘Maar het zijn de faculteiten die uiteindelijk beslissen hoe we dat gaan doen’, zeggen ze erbij. Ook zou bijvoorbeeld de hele telefonie uitbesteed kunnen worden, waardoor alles steeds helemaal nieuwer dan nieuw blijft. Nadeel daarvan is dat de controle nog belangrijker wordt. Je moet dan niet alleen denken aan

het binnen de perken houden van storingen, maar vooral aan veiligheid.

Broekzakgeheim of afgunstwekker?

Of je moet willen dat straks iedereen tóch een dure iPhone 8 van pakweg zeshonderd euro mag aanschaffen, is natuurlijk de vraag. Je zit zó op anderhalf miljoen euro voor de hele HAN, stelt Stephan Mertens. Een redenatie die je net zo goed andersom kunt maken. Wat is nou één euro per medewerker afschrijvingskosten per dag? ‘Sommige mensen willen er trouwens niet eens een’, zegt hij. Maar de meeste wel. Bovendien: waarmee maak je betere sier, als ambassadeur voor de ideale werkgever, dan eventjes je nieuwste iPhone op de salontafel leggen en zeggen: ‘Oh, die betaalt mijn baas!’?

Heden of toekomst?

Functioneel beheerder telefonie Rob Visser heeft twee leuke tips om de tijd te vullen totdat de telefoon van de toekomst ons geweldig bij zal staan in ons werk. Ten eerste is de hele HAN-adressenlijst altijd en overal te raadple-

gen op je mobiel. Als je zoekt, dan komen die adressen gewoon bovendrijven. In je contactenlijst is het enkel een kwestie van klikken op ‘groepen’ en dan op ‘werk globale adreslijst’. En mocht je een keer willen bellen naar een van die uitstervende vaste HAN-lijnen, dan kan dat verkort. Het nummer van Sensor is bijvoorbeeld 024-35 30390. Ook op je mobieltje zijn de laatste vijf cijfers voldoende.

REAGEREN?

Twitter (@sensormagazine) sensor@han.nl www.sensor-magazine.nl SENSOR 4, 2, JAARGANG 20 27

Student SGM succesvol dankzij daklozen in Oslo

De creatieve impact van armoede Wes Poort, HAN-student en muzikant, brengt binnenkort zijn tweede album Turn The Tide uit: het resultaat van ontmoetingen met daklozen in Oslo, die hem stimuleerden tot het schrijven van nieuwe songs. Dat leidde tot een onverwachte tv-carriĂ¨re. Zo leerde Wes onbaatzuchtigheid en opoffering kennen. Tekst: Olga Helmigh

‘Met mijn koffers nog in mijn hand, nét aangekomen in Oslo, liep ik over de brede Karl Johans Gate naar de kamer waar ik tijdens mijn minor zou verblijven. Al vlug bleef ik stilstaan, overweldigd door het enorme aantal daklozen. Bedelende mensen, op bijna elke hoek. Het raakte me, meer dan ooit tevoren. Waarschijnlijk omdat Noorwegen het rijkste land van Europa is en ik zulke armoede niet verwachtte.’ Wes Poort (derdejaars Sport, Gezondheid & Management) vist zijn telefoon uit zijn broekzak en toont een foto van hem met Constantijn, een gevluchte Moldaviër die schoenen poetst van bankiers. Constantijn ‘woont’ in een zelfgebouwd tentenkamp aan de rand van Oslo, samen met zijn vrouw en zes kinderen. ‘Ik heb zo snel mogelijk contact gemaakt met ze. Ik gaf hen wat te eten en vroeg naar hun verhaal.’

‘Muziek brengt vreugde, ontroering en saamhorigheid’ Op die eerste dag in Oslo pakte Wes zijn gitaar erbij en begon te spelen. Dit deed hij naast de daklozen, die zich openlijk verwonderden over de gulle hand en oprechtheid van deze Hollander. Het geld dat Wes collecteerde, ging direct naar hen toe. ‘Het was mijn manier om iets voor ze te betekenen. Dat niet alleen; muziek brengt vreugde, ontroering en saamhorigheid. Een lach op een gezicht toveren door een mooi gebaar of een prachtig liedje is een kleine moeite, met groots effect.’ Wes krijgt in Oslo steeds meer persoonlijke tragedies te horen. Over oorlogen, verdriet, rouw, pijn, drugsverslaving, alcohol en pech. Geïnspireerd door het verhaal van een vrouw die haar man - een Noorse soldaat - verloor in Irak, schrijft Wes het nummer ‘Sacrifice’. ‘Ze bleek zwanger. De soldaat weet niet dat hij vader is geworden; zijn zoontje kent hem niet. Opoffering kan vreselijke gevolgen hebben: There are only a few people / that will sacrifice their lives / to make sure their fellow brother / can wake up alive.’ Wes speelt het nummer op straat en het publiek zwelt aan. Het resulteert in een telefoontje van het televisieprogramma Karl Johan op de nationale Noorse zender NRK. ‘Ik ging er argeloos op in; speelde het nummer op straat en praatte wat met ze. Omstanders pinkten een traantje weg, dat was mooi. Pas achteraf werd de impact duidelijk. Ik werd herkend op straat, sommigen wilden op de foto met me. Bleek dat presentator Erik Solbakken ontzettend populair is in Noorwegen en dat het programma goed bekeken wordt.’ Wes blijft op straat spelen, maar sluit zich tevens aan bij een evenementenbureau en neemt her en der klussen aan. ‘Het was bizar. Ik kreeg plotseling kansen om mijn muzikale carrière naar een hoger plan te tillen. Maar de eraan verbonden voorwaarden verstikten me. Het is een droom om met mijn muziek veel mensen te bereiken, maar niet ten koste van mijn artistieke én persoonlijke vrijheid.’

Er breekt een periode aan waarin Wes moet uitzoeken wat hij wil. ‘Het is paradoxaal. Ik wil muziek maken zodat anderen het beluisteren, maar ik wil zélf bepalen wat ik maak. Terwijl contracten vaak wurgend zijn en eisen stellen aan de compositie, de teksten, de pr, de manier waarop je je kleedt, hoe je je gedraagt, hoeveel geld en aandacht je binnen harkt. Alles wat de essentie van muziek verbleekt.’ Hij pakt zijn boeltje en verhuist terug naar Nederland. ‘Thuis kreeg ik mijn kop weer helder, het tij keerde. De les die ik heb getrokken uit mijn belevenis in Oslo, is dat rock ’n roll en bekendheid vergankelijk zijn. Opoffering, werkelijk contact leggen met je medemens en trouw zijn aan jezelf: dat maakt het leven zinvol. De projecten die ik nu doe, hebben daar alles mee te maken. Het houdt me enorm bezig hoe mensen met elkaar omgaan. Nu ook weer met de vluchtelingencrisis. Dan komt de ware aard van mensen boven.’ Niet alleen brengt Wes eind deze maand zijn tweede album Turn The Tide uit, hij staat binnenkort samen met kinderboekenschrijfster Magda Fontaine in boekenwinkels. ‘Haar boek, De Betoverde Spiegel, gaat over Max Prins, een onbevangen jongen die leert over vooroordelen. Ik heb daar een lied bij geschreven. Heel anders dan wat ik normaal doe: in het Nederlands en voor kinderen. Superleuk!’ De daklozen waarmee voor Wes de ‘ommezwaai’ begon, is hij niet vergeten. ‘Ik ben van plan terug te gaan om voor en mét ze te spelen. Wie weet zet ik een muziekproject op. Zij zijn de reden dat ik deze ontwikkeling heb doorgemaakt. Daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor.’ Wes' tweede album Turn the Tide is vanaf 31 oktober verkrijgbaar op iTunes, Spotify en Deezer

Wes Poort met dakloze Constantijn in Oslo

15-JARIG SENECA VERBOUWD

METEN EN WETEN Vijfentwintigduizend beelden per minuut leggen meetresultaten vast. Computers verzamelen testresultaten. Spiergebruik wordt realtime vertaald in 3D-modellen. HAN SENECA, het expertisecentrum voor sport, arbeid en gezondheid, is afgelopen zomer helemaal verbouwd. Maar vooral vernieuwd. Tekst: RenĂŠe Jenniskens // Fotoâ&#x20AC;&#x2122;s: Ralph Schmitz Seneca startte vijftien jaar geleden. Je kon er aangepast fitnessen, studenten voerden er afstudeerprojecten uit en de spelers van voetbalclub NEC werden er bijvoorbeeld gekeurd. Tegenwoordig is Seneca een eerstelijns zorgcentrum, waar fysiotherapeuten, sportgeneeskundigen en voeding consultants samenwerken en waar bewegingswetenschappers, leefstijladviseurs en arbeidspsychologen werken. Seneca werkt tegenwoordig samen met het Instituut voor Paramedische Studies. Het is een mooie speeltuin voor studenten die er kunnen werken en onderzoek doen.

Musculoskeletale Revalidatie In juni is de verbouwing begonnen en sinds het begin van het studiejaar wordt er weer gewerkt. Terwijl de laatste plinten vastgetimmerd worden, geeft Seneca-directeur Geert van der Veer een rondleiding in het centrum op Kapittelweg 33. Zowat alle muren zijn afgelopen zomer gesloopt. Overal zijn nu ruimtes waar mensen getest kunnen worden. Ogen en oren, maar vooral spieren en botten kunnen er onder de loep genomen worden. Het werkterrein van het Lectoraat Musculoskeletale Revalidatie, waar Seneca mee samenwerkt. Klanten van Seneca zijn bijvoorbeeld het eerste elftal van

NEC, de KNVB. Bij de arrestatieteams van de politie wordt de belastbaarheid bepaald. Daarna gaan ze naar huis met gerichte trainingsadviezen. Dikke bierdrinkers In het grote meetlab meten studenten elkaars vetpercentage; ze kijken tevreden naar de testresultaten op de schermpjes. ‘Ik heb iets van dit te weinig, maar ik weet voorlopig niet wat het is’, lacht er een en wijst op een van de begrippen. Jinthe en Dominique vertellen dat zij momenteel de minor Leefstijlprogramma op Maat volgen. Over een paar weken krijgen ze ieder een NEC-supporter om te coachen. ‘Jaja’, lachen ze, ‘niet de spelers, maar de supporters! Het soort dikke bierdrinkers dat zit te schreeuwen op de tribune. We gaan hen begeleiden bij zaken als afvallen. Dat doen we met behulp van het programma FitSupport van de HAN. We beginnen met een voedingsanamnese en dan gaan we dit soort testen doen. Maar eerst zelf oefenen.’ Hanneke Braakhuis is hun docent. ‘Wat vooral ideaal is aan deze nieuwe setting is dat je op dit lab alle data meteen tot je beschikking hebt. Dat biedt veel mogelijkheden voor onderzoek.’ Student Jinthe test de snelheid van Dominique. Aan haar uitbundige ‘Yes’ te horen zit dat wel snor. Na evenwicht is hoogspringen aan de beurt. De bedoeling is een sprongetje uit het niets te maken. Door de tijd te meten dat Dominique in de lucht verblijft, weet je hoe hoog ze kan springen. ‘Dat is dan weer jammer’, plaagt Judith, met snel erachteraan: ‘Maar het is wel heel goed gedaan.’ Je bent per slot van rekening leefstijladviseur of niet. Botdichtheid We lopen verder met directeur Geert van der Veer. ‘Seneca was teveel intern gericht en had weinig mogelijkheden voor eerstelijns zorgverleners als fysiotherapeuten of voedingsconsulenten. Err was weinig contact met het werkveld. Terwijl wij juist een valoriserende rol willen hebben én ook nog een stateof-the-art centrum.’ Dat laatste is in ieder geval gelukt. In een van de behandelkamers kun je bijvoorbeeld een Dexa-scan

doen, waarbij met röntgen de lichaamssamenstelling en de botdichtheid gemeten kunnen worden. Fantastisch voor bijvoorbeeld klanten van de KNVB, die bij Seneca graag hun jonge talent willen laten keuren. De meest intrigerende ruimte van het centrum is een zaaltje vol met videocamera’s. ‘Hier kunnen vijfentwintigduizend beelden gemaakt worden per minuut’, glundert Van der Veer. Het staat er vol met isokinetische meters die de spierkracht rond gewrichten meten. ‘Je kunt een beeldanalyse maken van spierbewegingen en die vertalen in een 3D-draadmodel, bij revalidatie prima te gebruiken.’ Maar wat levert dit alles op voor studenten? ‘Die zijn betrokken bij het fitnesscentrum van Seneca, begeleiden keuringen en leren leefstijlgesprekken te voeren. Ze worden ook bij tests ingezet en verzamelen data. Zo krijgen ze een schat aan valide data voor onderzoek of om gezondheidsprogramma’s te ontwikkelen.’ ‘Ik denk dat dit het mooiste lab voor toegepast wetenschappelijk onderzoek in Nederland is’, zegt de directeur. Kost dat de HAN dan veel geld? ‘Wij hebben een exploitatiemodel waarbij wij zelf de broek ophouden.’

SENSOR 4, JAARGANG 20 31

LAND VAN WI Vraag hem naar zijn favoriete land en marketingen communicatiemedewerker Niek van Hees (32) praat honderduit over zijn liefde voor Georgië. TEKST: RAÏSSA SOETER

Niek (rechts) : ‘Deze foto is gemaakt nabij het sprookjesachtige dorp Ushguli op 2400 meter hoogte.’

PASSIE

IJN EN HONING Hij heeft veel van de wereld gezien - van Mexico tot Tanzania en India- maar het mooiste land ter wereld, dat is volgens hem Georgië. 'Ik ben er slechts één keer geweest, maar het land heeft iets met mij gedaan. De gastvrijheid die ik daar ervoer - wat mij betreft zijn de Georgiërs het aardigste volk ter wereld. Je maakt er heel makkelijk contact, een heel tof gevoel als je in je eentje een land gaat ontdekken. Veel mensen leven onder de armoede grens, en toch zijn ze ontzettend gastvrij en vrolijk. Echte levensgenieters. Zo kwam ik om zes uur ’s ochtends aan in de stad Kutaisi, om direct verwelkomt te worden door een oude man die me trakteerde op zelfgemaakte wijn uit een koehoorn. Dat is toch geweldig?’

Avontuur gegarandeerd Waar de interesse voor Georgië dan plots vandaan kwam? ‘Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in Oost-Europese landen. Ik heb een jaar in Servië gewoond om Servisch te leren, een jeugddroom die werkelijkheid werd. Het aantrekkelijke van Oost-Europese landen is dat de landen zo divers zijn, dat het goedkoop is om er doorheen te reizen, en dat avontuur gegarandeerd is. De basics zijn geregeld, maar er zijn geen betuttelende regeltjes. Ik hou van Nederland en ik ben absoluut blij en dankbaar voor mijn leven hier, maar het is wel een gestructureerd, gesjeesd en verwend landje. We nemen hier weinig risico en de spontaniteit is soms ver te zoeken.’

Spotgoedkoop Van een weekendje bankhangen wordt Niek dan ook niet blij. Hij wil eropuit, zo vaak en zo lang mogelijk. Het liefst buiten de gebaande paden. ‘Als ik me geen voorstelling van een reis kan maken, dan wil ik er juist naar toe. En zo kwam ik bij Georgië uit, want ik wist he-le-maal niets van dit land. Maar ik kan je inmiddels vertellen: de ongerepte natuur met imposante bergen, meren en valleien is adembenemend. Evenals de eeuwenoude monumenten en de Georgische architectuur. Het is een relatief veilig land, het eten is erg lekker, en bovendien is alles spotgoedkoop. Ik heb midden in de zomer een retour via Boedapest naar de Georgische stad Kutaisi kunnen boeken voor 150 euro. En vervolgens acht dagen een four wheel drive gehuurd voor 340 euro, en kunnen overnachten voor 5 euro per nacht. Kortom, de 'Georgië ambassadeur' kan geen reden bedenken waarom je er niet naar toe zou gaan. ‘De eerstvolgende vakantie ga ik met vrienden en vriendin terug. Ik ben wel benieuwd hoe zij het zullen ervaren. [..] Ik hoef niet zo nodig weg uit Nederland, maar in Georgië zou ik wel willen wonen. Wie weet, op een dag.’ Kijk voor meer foto’s op Niek zijn blog: niekvanhees.tumblr.com

SENSOR 4, JAARGANG 20 33

DEELTIJDOPLEIDINGEN IN DE BLENDER

VAN KENNISOVERDRAGER NAAR SPARRINGPARTNER Er heeft een aardbeving plaatsgevonden in het onderwijslandschap. De deeltijdopleidingen zijn op de schop gegaan. Bij sommige opleidingen is de stekker eruit gehaald, andere deeltijdstudies zijn nieuw leven ingeblazen via een nieuwe aanpak of een nieuwe onderwijsvorm. Tekst: HHerman van Deutekom, Renée Jenniskens, Jousha Brouwers Een goed voorbeeld van een nieuwe onderwijsvorm is te vinden bij de opleiding Sociale Studies Deeltijd van de faculteit Gezondheid, Gedrag & Maatschappij. De opleidingen Sociaal Pedagogische Hulpverlening (SPH), Maatschappelijk Werk en Dienstverlening (MWD) en Pedagogiek zijn een samenwerking aangegaan met een duidelijke deeltijddidactiek. Hoe gaat die in zijn werk? Maritza Gerritsen, hoofddocent Sociale Studies Deeltijd, legt uit: ‘Een tijd geleden heeft het College van Bestuur onderzoek laten doen naar de levensvatbaarheid van alle deeltijdopleidingen. Conclusie: opleidingen als Creatieve Therapie en Culturele en Maatschappelijke Vorming gaan niet verder in een deeltijdvorm. De opleidingen SPH, MWD en Pedagogiek zijn in de basis levensvatbaar, mits deze drie opleidingen gaan samenwerken.’

Raakvlakken Daar zijn de betrokken medewerkers mee aan de slag gegaan. De drie opleidingen hebben meerdere raakvlakken, dus samenwerking van deze studies lijkt een logische stap. Gerritsen: ‘Wij kozen ervoor om een gezamenlijk programma te ontwikkelen. Maatschappelijk werkers en (sociaal) pedagogen werken in de praktijk al veel samen, dus leek het ons logisch om onderwijs aan te bieden met een verdieping en verbreding voor de drie beroepsgroepen, zodat zij in het werkveld breder inzetbaar zijn.’ Het werkveld werd intensief betrokken en gevraagd waar een professional tegenwoordig aan moet voldoen. Op basis van die informatie en door continue samenwerking met de huidige professionals is men gestart met het ontwikkelen van een nieuw onderwijsprogramma.

In dialoog met het werkveld Een andere manier van werken dan de docenten en medewerkers gewend waren. Eerder bedacht de opleiding in grote mate wat de student moest leren. Bij het werkveld leefde het idee dat de opleiding weinig beïnvloedbaar was, terwijl de werkvelders het beste ervaren wat een professional van nu nodig heeft. Gerritsen: ‘Bij de nieuwe opleiding stellen we ons op als gesprekspartner en luisteren naar de behoefte van het werkveld.’ De contacten die dit opleverde, zijn terug te vinden in een klankbordgroep (studenten, alumni, bestuurders en professionals) van vijftien tot twintig mensen die zes keer per jaar bij elkaar komt. Het afgelopen jaar is de propedeuse ontwikkeld en dit jaar volgt het curriculum voor het tweede jaar. In elke ontwikkelgroep zit iemand uit het werkveld zodat de verbinding tussen theorie en praktijk nog sterker wordt. Bij het werken vanuit een deeltijddidactiek hoort ook dat de docenten zich meer als sparringpartner opstellen en zowel in de les als online het leerproces volgen en zo nodig sturen. De docent kijkt continu naar wat de student nodig heeft om zich tot een sociaal professional te ontwikkelen. Accountmanager Overheidsfinanciering is geen garantie. Daarom neemt Sociale Studies Deeltijd het initiatief liever in eigen hand en gaat ze de

concurrentie aan met commerciële instellingen als LOI en NCOI. ‘Je moet een hoge kwaliteit bieden, maar de deeltijdopleiding ook tegen een scherpe prijs kunnen aanbieden’, aldus de hoofddocent. ‘Anders zegt de werkgever: reis maar een uur verder, want daar is de opleiding duizend euro goedkoper. Het is voor ons een nieuwe tak van sport. We leren meer commercieel te denken, meer inzetten op accountmanagement en onze opleiding proberen te verkopen. Daarom hebben enkele collega’s een training accountmanagement gehad. Daarnaast kijken we kritisch naar wat wij op school aanbieden, wat we online aanbieden en wat de deeltijder op zijn werkplek kan leren. Op die manier kom je op de ‘blend’ uit: contactonderwijs, online en via de werkplek.’ Want dat is een voorwaarde, benadrukt Gerritsen. De deeltijdstudent heeft al werk in de sociale sector. Dus zijn er opdrachten waarbij werkervaring nodig is. Het gaat niet langer om fictieve cases, maar om wat de deeltijdstudent in de praktijk meemaakt. En op lesdagen biedt de deeltijdopleiding de verdieping van de lesstof. Naast het curriculum zijn ook de lestijden aangepast aan het leven van de deeltijdstudent. Niet alleen hebben velen een baan, maar ook kinderen, weet Gerritsen, ‘dus beginnen we om half tien en stoppen we om half vijf: genoeg tijd om de kinderen naar school of dagopvang te brengen en op te halen. Alles om de deeltijdopleiding zo aantrekkelijk mogelijk te maken.'

DE NIEUWE DEELTIJD

Deeltijders vormen een aanzienlijk deel van de groep studenten, hoewel de groep in acht jaar grofweg van een vijfde naar een achtste is gedaald. Een deeltijder heeft meestal geen recht op studiefinanciering, studieleningen of ov-kaart en betaalt vaak veel meer collegegeld dan een voltijdstudent. De doelgroep van de deeltijdopleidingen bestaat vooral uit mensen met een baan, vaak in het werkveld van de opleiding. De bedoeling is dat het deeltijdonderwijs is afgestemd op de behoeften van deze studenten en flexibel is. Grote concurrent van de hogescholen zijn instellingen als NCOI en LOI, waar studenten vooral modules volgen. Dat kan op de HAN ook, maar deeltijdstudenten komen vooral om een diploma te behalen, iets wat op de commerciële markt nauwelijks gebeurt. Deeltijdstudenten hebben maar een paar dagdelen contactonderwijs. Toch zijn de diploma’s gelijk aan die van de voltijdopleidingen. Afstandsleren en werkplekleren (in de eigen werkpraktijk van de student) zijn onderdeel van het lesprogramma. De HAN investeert daarom nu een aanzienlijk bedrag in ICT-voorzieningen voor deze groep.

NAAM: HANNEKE SCHOENMAKERS LEEFTIJD: 53 JAAR DEELTIJD FLEX STUDIE: PABO NIJMEGEN

DEELTIJDSTUDENT

‘Na mijn HBO-studie voor bibliothecaris heb ik jaren met veel plezier in een Nijmeegse bibliotheek gewerkt. Tot ze gingen reorganiseren en ik werd wegbezuinigd. Daar stond ik dan, als vrouw van drieënvijftig, zonder baan. Wat nu? Omdat ik tijdens mijn werk veel met jeugd bezig was en daarvan genoot, kwam ik al snel op de Pabo uit. Ik heb ook een eigen voorleestheater. Met ‘Het Stokstaartje’ bezoek ik kinderdagverblijven en peuterspeelzalen om daar voor te lezen uit de leukste kinderboeken. Afgelopen september ben ik begonnen met deze flexstudie, wat betekent dat ik al over tweeënhalf jaar klaar ben en voor de klas mag staan. We hebben één keer per week les en binnenkort start mijn stage. Ik hoop dat ik het ondanks regen, sneeuw of wind volhoud om op de fiets te gaan, want ik heb natuurlijk geen studenten OV. Ik ben aan de Pabo begonnen zonder al te veel verwachtingen, laat alles over me heen komen en sta open om te leren.'

SENSOR 4, JAARGANG 20 35

OP ZOEK NAAR DE AGENDA? KIJK OP WWW.SENSOR-MAGAZINE.NL

MEDEDELINGEN In deze rubriek is plaats voor aankondigingen die interessant zijn voor medewerkers en/of studenten. De redactie kan inzendingen weigeren of inkorten. Nummer 5 van jaargang 20 verschijnt op 21 oktober; de deadline van dat nummer is 12 oktober. Informatie voor de agenda of de mededelingen kan worden gestuurd naar de redactie van Sensor, liefst per e-mail naar sensor@han.nl.

ALGEMEEN

AUDITIE VOOR HET NEDERLANDS STUDENTEN JAZZ ORKEST ALGEMEEN FOTO EXPOSITIE ‘EEN NIEUW PERSPECTIEF’ OVER KANSARME JONGEREN IN OOST AFRIKA In Kenya, Rwanda of Uganda maakt een kind een andere start dan in Nederland. Armoede, oorlog en Aids hebben een grote invloed op hun leven. Scholing is geen vanzelfsprekendheid. Door aangepaste vakopleidingen krijgen jongeren, die geen onderwijs hebben genoten, meer kansen. Bona Baana steunt daarom lokale organisaties die kleinschalige en duurzame projecten opzetten. Dit geeft jongeren in Oost Afrika een nieuw perspectief. De foto-expositie is tot november te zien in de C.00 gang op de Kapittelweg.

Wil jij een week op tour om door heel Nederland te spelen en op één podium staan met geweldige solisten? Meld je dan aan voor de audities van het Nederlands Studenten Jazz Orkest (NSJO). Het NSJO bestaat op projectbasis en wordt jaarlijks nieuw gevormd. Dit jaar bestaat de band uit 30 personen, aangevuld met 2 geweldige solisten. De bezetting is gebaseerd op het Metropole Orkest, waarbij een strijkerssectie de bigbandinstrumentatie aanvult. Daarom zijn er audities voor de ritmesectie, blazers en strijkers. Het NSJO zoekt studenten die veel tijd aan muziek besteden. Ervaring met jazz en bigbandmuziek is een pre, maar geen vereiste! Om het NSJO mogelijk te maken, betaal je als deelnemer een bijdrage van € 125, -. Dit is inclusief verblijf, eten en drinken tijdens de repetitieweek en tournee. Wil jij meespelen in het NSJO 2015? Schrijf je dan in voor de audities op 17 en 18 november in Utrecht. Dit kan via nsjo.nl/audities. Meer informatie? Stuur een e-mail naar Maxje de Wit (orkest chef), via oc@nsjo.nl.

OPROEP: REDACTIERAAD SENSOR ZOEKT 2 NIEUWE LEDEN! De redactieraad van Sensor, het magazine van de HAN, heeft per 1 november plaats voor twee nieuwe leden: een onderwijzend personeelslid en lid van ondersteunend personeel!

Als lid van de redactieraad houd je de vinger aan de pols met betrekking tot het beleid van Sensor, oordeel je over de kwaliteit en fungeer je - indien nodig - als buffer tussen het College van Bestuur en de redactie van Sensor. De redactieraad komt vier keer per jaar bij elkaar en bestaat uit 7 leden. Hiervan zijn er twee student, twee onderwijsondersteunende en twee onderwijzende personeelsleden en is er een onafhankelijke voorzitter. We zoeken mensen die zich (kritisch) betrokken voelen bij Sensor en mee willen denken over beleid, kwaliteit en invulling. Misschien een leuke uitdaging voor jou? Voor vragen of aanmelding kun je contact opnemen met de Sensor redactie via Sensor@han.nl of 024-3530390. De medezeggenschapsraad zal uit de aanmeldingen een voordracht doen aan de redactieraad.

VRAAG & AANBOD

INSCHRIJVEN INSCIENCE - DUTCH INTERNATIONAL SCIENCE FILM FESTIVAL ZOEKT VRIJWILLIGERS

BEROEMD WORDEN IN GELDERLAND? TREIN ZOEKT MODEL! Al drie jaar pendelden levensgrote portretten op de Brengtreinen tussen Arnhem en Doetinchem op en neer. Vervoerder Hermes zoekt nu negen nieuwe gezichten uit de regio, die vanaf eind dit jaar de Brengtreinen zullen sieren. Jongens, meisjes, mannen en vrouwen, alleen of samen: iedereen uit de regio kan meedoen en maakt kans op een professionele fotoshoot. Deze foto’s komen ook op de trein. Tot 16 oktober kunnen Gelderlanders zich aanmelden. Ga naar www.brengmodel.nl en upload je foto. Je kunt ook meedoen via Facebook of Twitter. Zet je foto op de tijdlijn van Breng of gebruik #brengmodel. Vergeet niet te vermelden waar jij met Breng naartoe gaat! (beeld?)

Van 4 t/m 8 november 2015 vindt in Nijmegen de eerste editie van InScience plaats. Vijf dagen lang zal de schoonheid van kunst en wetenschap gezien, gevoeld, besproken en beleefd worden. Hiervoor is er een enthousiaste groep vrijwilligers nodig die het vaste team voor, tijdens en na het festival ondersteunt en het festival tot een succes maakt! Lijkt het jou leuk om een festival achter de coulissen mee te maken en wil je de kans niet missen om onderdeel te zijn van de eerste editie van dit mooie festival? Meld je dan aan via vrijwilligers@insciencefestival.nl. Ook met vragen kun je hier terecht.

INNOVATIECHALLENGE: SLIMME EN GEZONDE STAD Met de Innovatiechallenge Slimme en Gezonde Stad wil het ministerie van Infrastructuur en Milieu (IenM) werken aan verbetering van de luchtkwaliteit en verminderen van geluidshinder in steden. Het ministerie daagt (studenten van) universiteiten en hogescholen, ondernemers en maatschappelijke organisaties uit om hun goede ideeën in te zenden. Inzenders maken kans op een bijdrage tot € 15.000 om hun idee verder te ontwikkelen. De finalisten krijgen een uitnodiging om hun idee te presenteren op donderdagmiddag 26 november 2015. Heb jij een slim idee om het leven in de stad gezonder en aangenamer te maken? Ga dan naar: rijksoverheid.nl/doe-mee/lopende-projecten/ innovatiechallenge-slimme-en-gezonde-stad

CINEKID ZOEKT VRIJWILLIGERS Cinekid hét film-, tv-, en nieuwe media festival voor de jeugd, is weer op zoek naar enthousiaste vrijwilligers (luie vrijwilligers hoeven niet te reageren). Dit jaar vindt de 29ste editie van het Cinekid festival plaats van donderdag 15 oktober t/m vrijdag 23 oktober op het Westergasfabriekterrein. Altijd al een kijkje achter de schermen willen nemen, ben je benieuwd naar de nieuwste interactieve media installaties en kinderfilms, en ben je goed met kinderen? Meld je dan snel aan via www.cinekid. nl/vrijwilligers of neem contact op met Ilona Hol of Charline Jansen via 020-3030791 of vrijwilligers@cinekid.nl. chef), via oc@nsjo.nl.

BLAADJES VALLEN, DUS HOOGSTE TIJD VOOR

HERFSTDRIFT!

Op zaterdag 28 november heerst de herfst in Nijmegen tijdens de vijfde editie van het Herfstdrift Festival. Geheel volgens traditie komt Drift met een volwaardig festival in het najaar, met plaats voor liefst 25 topartiesten uit binnen- en buitenland. Met een house- en technoprogramma, bestaande uit een scherpe selectie smaakmakers, wordt het een weerzien met oude bekenden en een verwelkoming van vers bloed. Ook wordt er samengewerkt met creatieve partners als Oddstream en vj Heleen Blanken. Voor deze vijfde editie van Herfstdrift heeft Sensor niet alleen vier tickets in de wacht gesleept, maar ook een paar broodnodige Drift-sjaals.

HEB JIJ OOK DE HERFST IN JE BOL? EN ZIN IN EEN HARTVERWARMEND FESTIVAL? STUUR DAN VOOR 22 OKTOBER EEN E-MAIL NAAR SENSOR@HAN.NL EN LAAT ONS WETEN WAAROM JIJ VAN DE PARTIJ MOET ZIJN! WWW.DRIFTFESTIVAL.NL HTTP://BIT.LY/HERFSTDRIFT

WI N ACTIE SENSOR 4, JAARGANG 20 37

ONTWIKKELD

RALPH SCHMITZ

DE MEDEWERKER EN DE FOTO

WIE: MAARTJE LONCKE (44)

FUNCTIE: OPLEIDINGSCOÖRDINATOR DEELTIJD/DUAAL BEDRIJFSKUNDE,

INSTITUUT WERK & LEREN WAAR: MAYSCHOSS, DUITSLAND WANNEER: 1979

EEN ECHTE DIERENVRIEND ‘Het eerste wat me opviel toen ik door mijn jeugdfotoboeken bladerde, is hoe vaak ik op de foto sta met een dier. Wat logisch is, want ik ben een echte dierenvriend. Dat zat er al vroeg in. Of het nu een snoezig katje of een slijmerige slak betreft, ik vind ze allebei even belangrijk. Zo maak ik nooit spinnen dood, want ondanks hun griezelige uiterlijk zijn ze ontzettend nuttig. De enige dieren die ik géén warm hart toe draag zijn wespen en muggen. Die sla ik wel plat, haha!’ ‘Op deze foto, waarop ik een wijngaardslak bewonder, ben ik 8 jaar. We waren op vakantie in Duitsland; een unicum want we gingen eigenlijk nooit naar het buitenland. Meestal verbleven we in een huisje ergens in Nederland. Wat ik net zo prima vond, als ik maar kon buiten spelen. Thuis in Pijnacker, bij Den Haag, ging dat minder makkelijk. Gelukkig gingen we vaak naar opa en oma in Friesland, waar we alle ruimte hadden en ik nog meer leerde over dieren. Op mijn twaalfde werd ik lid van de Jeugd Dierenbescherming. Ik heb nog met een

bord om mijn nek op straat staan demonstreren. ‘Verhip, ik ben een scharrelkip!’ stond erop, en we streden voor het opheffen van de legbatterijkip. Dat was in de jaren tachtig, waarin het welzijn van dieren steeds meer aandacht kreeg. Nog altijd ben ik me bewust van de bioindustrie: ik eet uitsluitend scharrelproducten. Toen ik ging samenwonen met mijn man, zijn we meteen naar het asiel gereden. Daar adopteerden we Geintje, een getraumatiseerde poes met een gebruiksaanwijzing. Toen ze op respectabele leeftijd overleed aan een keeltumor hebben we tranen met tuiten gehuild. Ze lag vier dagen opgebaard in ons huis, waarna we haar hebben begraven in de tuin. De kinderen hebben tekeningen gemaakt, die zijn meegegaan in haar grafje. Inmiddels hebben we poes Pinky, en konijn Pepper. Gelukkig hebben de kinderen mijn dierenliefde geërfd en overleven alle spinnen in ons huis. Behalve als Pinky ze te pakken krijgt. Dan gaat de natuur z’n gang.’ OH

Berichten uit

BYRON BAY Het komende half jaar loopt Alison Tiffen, derdejaars Facility Management, stage bij een backpackers hostel in Byron Bay, Australië. Op deze pagina houdt ze voor ons bij wat ze daar meemaakt.

Hoe pak je een golf Ik ben inmiddels alweer één hele maand in het verre maar mooie Australië en vier sensor-verhalen verder! Mijn stage is erg leuk, maar ook wel vermoeiend. Ik werk van maandag tot en met vrijdag van 9 tot 5, dat is wel wat anders dan het schoolleventje in Nederland! Ik ben druk bezig met het voorbereiden van mijn stageopdracht. Ik ga namelijk proberen de brandveiligheid in het hostel te verbeteren. Hierbij kun je denken aan vluchtroutes, trainingen voor werknemers: over een aantal weken gaan we een echte brandevacuatie uitvoeren! Hoe gaaf is dat om te doen?

Bij het strand aangekomen kregen we een wetsuit en een surfbord. Op het strand hebben we geoefend hoe je een golf moet ‘pakken’. Daarna zijn we in het water gegaan om het in het echt te proberen. Het resultaat van een dagje surfen: Het is me gelukt om welgeteld twéé keer op mijn surfbord te blijven staan en zelfs wat golfjes te pakken. Ik dacht dat dit niet heel goed was, maar volgens de instructeur is dit helemaal niet slecht voor een eerste keer. Het was een erg leuke ervaring! Misschien ga ik toch nog maar een les nemen!

In de weekenden ben ik vrij. Ik ben laatst wezen surfen. Alhoewel ik het maar niks vind dat er hier ook gewoon haaien in de zee zwemmen, heb ik toch maar een surfles geboekt bij Mojosurf. We waren met een groep van ongeveer tien mensen. Iedereen had al een keer eerder gesurft. Iedereen, behalve ik! We werden bij het hostel opgepikt. Aangezien hier verschillende stranden in de buurt liggen, werd er ter plekke gekeken waar de beste golven waren.

In Byron Bay heb je trouwens ook heel mooie zonsop- en ondergangen. De zon gaat hier onder om ongeveer half zes ’s avonds. Ik ben met een aantal meiden de zonsondergang gaan bekijken: echt super mooi! Dat smaakt naar meer. Daarom ga ik binnenkort zeker een keer vroeg opstaan om een zonsópgang te bekijken!

SENSOR 4, JAARGANG 20 39

Opgetekend 2 Studenten en medewerkers tonen hun tatoeage(s) en vertellen het verhaal achter hun lichaamsversiering. TEKST: JOUSHA BROUWERS // FOTO: COOS DAM

Tanyne Zwart (20)

Eerstejaars Fiscaal Recht en Communicatie

‘Door dit kruis is God altijd bij me. Dat was Hij hiervoor natuurlijk al, maar nu het in mijn huid staat gekerfd, is het ook een reminder voor mezelf. Ik kan er niet van vluchten, iets wat ik soms wil doen als ik verdrietig of boos ben. Een paar weken geleden is mijn beste vriend omgekomen bij een auto-ongeluk. Ik kan het nog steeds niet bevatten, maar voel wel woede en onmacht. Waarom moest hij doodgaan? Waarom zo’n goed mens? Maar zelfs in zulke tijden moet ik vertrouwen op God. Als het goed gaat én als het slecht gaat. Selectief geloven is voor mij geen optie.’ ‘Mijn geloof wil ik overbrengen op anderen. Ik geef leiding aan jongeren vanaf dertien jaar bij Youth Online, een groep binnen onze kerk. Ze kunnen bij me terecht met al hun vragen. Ik geef ze eerlijke antwoorden en zal nooit zeggen dat ‘God ervoor zorgt dat het goed komt’. Nee, daar zorgen we sámen voor. We zijn ‘zacht gelovig’; praten open over drank, drugs en seks, dat vind ik belangrijk. Ik wil jong zijn en kunnen genieten. Natuurlijk duik ik niet met iedereen het bed in, maar seks voor het huwelijk vind ik zeker kunnen. Bij ons staan niet de regels centraal, maar het gevoel. Van huis uit ben ik samen met mijn vier

‘ Door dit kruis is God altijd bij me.' broers en twee zussen katholiek opgevoed. Mijn ouders zijn gelukkig niet streng, maar voor een tatoeage moest ik toch echt eerst het huis uit zijn. Ik heb daarom netjes gewacht tot ik een eigen kamer had.’ ‘Tussen het idee en het laten zetten van het kruis zat niet eens een maand. In die zin ben ik een ‘momenten-mens’: ik overdenk zulke dingen niet. Of ik nu klaar ben? Nee, nog lang niet. Ik wil graag Bijbelteksten op mijn been en samen met mijn zusjes een driehoek. Omdat een driehoek niet hetzelfde is als er één lijn ontbreekt, net als wij. De pijn viel me trouwens ontzettend mee. Ik had me door alle horrorverhalen op het ergste voorbereid, maar na tien minuutjes stond ik alweer verbaasd buiten met een zalfje in mijn handen.’