Jonge Wolven
«
Tamara Drewe
film CV, JVDD
Het najaar slaat ons niet enkel met grillige herfstkoude, maar ook met Vlaamse films om de oren. Films als Smoorverliefd, Zot van A, 22 mei en Turquaze krijgen de ondankbare taak om het succes van De Helaasheid der Dingen te proberen te evenaren en de goed ingeduffelde Vlaming naar de bioscoop te lokken. Hans Van Nuffel luidde op 8 september alvast het nieuwe filmseizoen in met Adem, een — vergeef me de flauwe woordspeling — adembenemend drama over mucoviscidosepatiënten en hun hang naar een ietwat normaal leven. De regisseur lijdt zelf aan de longaandoening en slaagt er aldus in om op een pakkende manier de leefwereld van muco’s Tom, zijn broer Lucas, Xavier en diens vriendin Anneleen waarheidsgetrouw weer te geven met knap acteerwerk van onder andere jongeling Stef Aerts en al iets oudere rot Wouter Hendrickx. De tijd lijkt hen in te halen op hun zoektocht naar levenskwaliteit en liefde waarin ze elkaar vinden, botsen en terugvinden. De talrijke ziekenhuisscènes liegen niet om de geringe gezelligheid die met een leven als muco gepaard gaat en ook de prachtige buitenscènes tonen amper warmte in het www.schamper.ugent.be
leven van Tom en co. Adem grijpt ijskoud naar eenieders keel. Zo stil wandel je de zaal uit na Adem, zo gelaten zal je na Tamara Drewe op café gaan. Stephen Frears waagde zich aan deze verfilming van Posy Simmonds‘ volwassenenstrip met dezelfde titel. Het resultaat is een lichtvoetig komisch drama met karikaturale personages dat zich afspeelt op het Britse platteland. In een boerendorp in Dorset komen schrijvers samen om in alle rust hun taak te volbrengen maar — wie had dat gedacht? — die rust wordt verstoord. De ene bizarre situatie volgt de andere op, met als onruststoker van dienst het lelijke eendje Tamara Drewe (exBondgirl Gemma Arterton) dat na een neuscorrectie terugkeert naar haar geboortedorp en plots menig mannenhoofd op hol brengt. Een film over een omhooggevallen popster, een overspelige detective-auteur, enkele mislukte schrijvers, een bemoederende huisvrouw, een brave boerenzoon en twee overacting pubermeisjes die erin slagen eenieders lot te bepalen. Ook te zien in de zalen: Ondine, een mysterieus zeesprookje met een toch wel erg banale plot, en Women without Men, een visueel pareltje van de Iraanse Shirin Neshat waarbij de plot gewoon ontbreekt. ¶
SL Amper negentien lentes is hij jong, maar Dries Depoorter (1991) heeft al een paar interessante stukjes mediakunst op zijn palmares. Een van die werken heet Inaudible (2010), dat samen met zijn andere creaties op zijn website (www. driesdepoorter.tk) te bewonderen is. “Mijn werken zijn analyses die ontstaan in het dagelijkse leven. Bij Inaudible vroeg ik mij af of je uit iemands uiterlijk kon afleiden naar wat die persoon graag luistert.” Het werk toont 35 foto’s van mensen met hun mp3-speler terwijl ze in de straat wandelden. Wie op een foto klikt, krijgt het muziekfragment te horen waarnaar ze luisterden op het moment dat Depoorter ze tegenkwam. “Ik denk dat ik met dit werk wel clichés tegenspreek. Luistert iemand die er uit ziet als een metalhead bijvoorbeeld wel naar metal?” Of uw vooroordelen omtrent het verband tussen uiterlijk en muzikale liefhebberij worden bevestigd of ontkracht, moet u zelf uitmaken op zijn website. Kijkt u meteen maar ook naar de andere artistieke kleinoden die deze tweede bachelor in de Mediakunst heeft gemaakt. ¶