Salih Salihu
Të nesërmen nga Prishtina bashkë me bashkëshorten udhëtova për në Tetovë, për t’u takuar me dy djemtë tjerë Agronin dhe Uranin të cilët nga viti 1992 e kishin braktisur Kosovën, për shkak se pushteti i dhunshëm millosheviçjan, në hap i ndiqte të rinjtë shqiptarë për t’i dërguar me dhunë në shërbimin e atëhershëm ushtarak të APJ-së. Siç dihet në këtë kohë filloi lufta në Slloveni, Kroaci dhe pushteti serb insistonte të tubojë sa më shumë shqiptarë, për ti dërguar në vijën e parë të frontit, me të vetmin qëllim që sa më shumë të vritet rinia shqiptare, pasi nuk ishte i kënaqur me numrin e ushtarëve të likuiduar, të cilët gjatë kohës së shërbimit ushtarak vriteshin dhe ktheheshin në shtëpitë e tyre në arkivole hermetikisht të mbyllura dhe me ndalesë që të njëjtat të hapen. Familjarët e viktimave njoftoheshin se ata kanë bërë “vetëvrasje” ose “ka ndodhur ndonjë incident pa dashje gjatë stërvitjeve ushtarake”. Kjo dukuri e dhimbshme filloi të shpeshtohet, andaj familjarët filluan të dyshojnë dhe përkundër ndalesës, ata filluan t’i hapin arkivolet, gjatë së cilës konstatohej se të njëjtit nuk kanë bërë vetëvrasje porse janë vrarë pas shpine ose janë mbytur në mënyra të ndryshme më shtazarake. Duke pasur parasysh të gjitha këto rrethana unë bashkë me djemtë e mi vendosëm që ata të arratisen nga Kosova, fillimisht të strehohen në Maqedoni dhe pastaj shkojnë në Spanjë ku kishin punuar edhe më parë që nga viti 1990. Meqë edhe këtu vepronte Organizata për Çlirimin e Kosovës – Lëvizja Popullore e Kosovës, që të dy djemtë angazhohen në aksionin që të mbledjin të holla për fondin "Atdheu thërret". Urani bashkë me vëllaun e vet Agronin grumbullojnë 84.000 DM dhe ia dorëzojnë këtij fondi që udhëhiqej nga Jashar Salihu. Disa herë jam ftuar nga organet ushtarake të Prishtinës për të dhënë deklaratë se ku qëndrojnë djemtë, përse ata nuk 122