Salih Salihu NGJARJE DHE DESHMI

DISA KUJTIME RRETH JETËS DHE VEPRIMTARISË SIME GJATË VITEVE 1971-2001 1. Pas vuajtjes së dënimit Pas lirimit nga burgu, jeta ishte e tmerrshme, edhe pse isha në liri. Nuk ishte problemi te ekzistenca dhe pse isha pa punë. E keqja më e madhe ishte se popullit shqiptar frika i kishte depërtuar në palcë. Njerëzit frikësoheshin të përshëndeten në rrugë, e kthenin kokën në anën tjetër, apo dilnin nga një trotuar në trotuarin tjetër dhe shtireshin se nuk më kanë parë. Disa të afërt të familjes vinin natën në shtëpi të takoheshin dhe kishin frikë mos të hetohen nga shqiptarët bashkëpunëtorë të UDB-së. Frika ishte aq e madhe saqë shumë nga farefisi frikësoheshin të vijnë të takohen. Organet shtetërore kishin marrë vendim që asnjë nga ata që kishin qenë të dënuar, duke përfshirë edhe ata për kundërvajtje të mos pranohen në punë.

Unë ndihesha i izoluar edhe nga shumë shokë që i kisha punësuar. Erdha në përfundim se duhet të dal jashtë në shtetet e Evropës. Së pari shkova në Prishtinë ta tërheqë diplomën, ku isha regjistruar në fakultetin juridik. Por me shkuarjen time në Prishtinë, ndodhi diçka e papritur që do të bëjë kthesë në jetën time. Atje në hotelin e atëhershëm “Bozhur” në mbrëmje rastësisht takohem me Jusuf Rexhepin dhe shoqërinë e tij që ishin diku 8-9 vetë. Ai më thirri të ulem në atë shoqëri të respektuar ku ishin dhe Esad Mekuli, Hasan Mekuli, Ditar Qamili, Azem Shkreli dhe disa të tjerë emrat e të cilëve nuk më kujtohen. Që të gjithë emra të njohur dhe me pozita të respektuara.

107