Ευχαριστώ ολόψυχα τις εκδόσεις Σαΐτα, τον Ezzio, τη Ράνια και τον Πήτερ
Σαν άνθρωπος πιστεύω στο «εμείς» και όχι στο «εγώ». Τρέμω στη σκέψη του τι αφήνουμε πίσω μας. Οφείλουμε να μην είναι μόνο εκκρεμότητες.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΑΣΣΑ
Και αν; Συλλογή διηγημάτων
Ελευθερία Πασσά, Και αν; ISBN: 978-618-5040-27-7 Σεπτέμβριος 2013 Επιμέλεια, διορθώσεις: Μαρία Παπαμαργαρίτη mpapamar18@gmail.com
Σύνθεση εξωφύλλου, Σελιδοποίηση: Ηρακλής Λαμπαδαρίου www.lampadariou.eu
Επεξεργασία φωτογραφιών Ezzio traitorsgateat@yahoo.gr
Εκδόσεις Σαΐτα Αθανασίου Διάκου 42, 652 01, Καβάλα Τ.: 2510 831856 Κ.: 6977 070729 e-mail: info@saitapublications.gr website: www.saitapublications.gr Σημείωση: Η γραμματοσειρά που χρησιμοποιήσαμε είναι προσφορά του Aka-acid (www.aka-acid.com). Άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού – Μη εμπορική χρήση Όχι παράγωγα έργα 3.0 Ελλάδα
Με τη σύμφωνη γνώμη του συγγραφέα και του εκδότη, επιτρέπεται σε οποιονδήποτε αναγνώστη η αναπαραγωγή του έργου (ολική, μερική ή περιληπτική, με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο), η διανομή και η παρουσίαση στο κοινό υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις: αναφορά της πηγής προέλευσης, μη εμπορική χρήση του έργου. Επίσης, δεν μπορείτε να αλλοιώσετε, να τροποποιήσετε ή να δημιουργήσετε πάνω στο έργο αυτό. Αναλυτικές πληροφορίες για τη συγκεκριμένη άδεια cc, διαβάστε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/
Αφιερωμένο στους γονείς που δίνουν την ψυχή τους στα παιδιά τους Αφιερωμένο σε αυτούς που φροντίζουν ή ασχολούνται με παιδιά
Τι θα γινόταν αν τα πλαστικά μάτια των παιχνιδιών έβλεπαν στ’ αλήθεια; Τι θα γινόταν αν τα παιχνίδια μπορούσαν να μιλήσουν; Τι έχεις να πεις για τον πρότερο βίο σου; Αντέχεις να διαβάσεις παρακάτω; Για να σε δω…
Πώς ξεκίνησαν όλα Η ζωή μου έμοιαζε με πραγματικό παραμύθι. Κυκλοφορούσα μόνο με αμάξια πολυτελείας και το προσωπικό μου γιότ. Ήμουν το επίκεντρο της προσοχής όλων. Πώς να μην είμαι! Ξανθιά, ψηλή -σχεδόν δίμετρη- με άψογες αναλογίες. Οι κούκλες στις βιτρίνες δεν έπιαναν μία μπροστά μου. Τα μαλλιά μου πάντα με τα πιο περίτεχνα στολίσματα, τα αξεσουάρ μου μοδάτα και, φυσικά, πανάκριβα. Φορούσα αποκλειστικά και μόνο τα καλύτερα κομμάτια των πιο γνωστών οίκων μόδας. Τα μικρά κοριτσάκια με ζήλευαν και, στα όνειρά τους, ήθελαν να μου μοιάσουν. Τα κάπως «μεγαλύτερα» κοριτσάκια, με ζήλευαν κάπως διαφορετικά, έτσι ώστε με κάθε ευκαιρία προσπαθούσαν να με κακολογήσουν. Ντροπή τους! Βλέπετε, άθελά μου, προκαλούσα γιατί βρισκόμουν πάντα στις καλύτερες και ζεστότερες αγκαλιές. Σχετικά πρόσφατα, είχα θεαθεί σε ιδιωτικό τζετ νεαρού πολυεκατομμυριούχου, προκαλώντας πικρόχολα σχόλια. Δεν ήμουν όμως ένας «άδειος άνθρωπος» όπως με κατηγορούσαν.
Από καιρό σε καιρό βέβαια κοιταζόμουν στον καθρέφτη και αγωνιούσα για τη στιγμή που θα έβγαινε η πρώτη ρυτίδα, όμως προσπαθούσα να διώχνω γρήγορα αυτές τις σκέψεις. Εκείνο το πρωινό που με στιγμάτισε για πάντα, ξύπνησα τρομερά κακοδιάθετη και δεν ήθελα με τίποτα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Ούτε που κατάλαβα πώς -ως δια μαγείας- βρέθηκα ντυμένη και άψογα κομψή όπως πάντα. Τίναξα εκνευρισμένη το πόδι μου και το κομψό μου γοβάκι χάθηκε κάτω από την ντουλάπα αλλά, σας το ορκίζομαι, ένα καινούριο ζευγάρι μπότες βρέθηκε φορεμένο στις γάμπες μου! Τρομοκρατημένη, άνοιξα τα μάτια μου και, ξαφνικά, το πέπλο που θόλωνε τόσα χρόνια τη σκέψη μου, εξαφανίστηκε… Είδα για πρώτη φορά τον κόσμο γύρω μου όπως αυτός είναι πραγματικά. Σαν σε εφιάλτη, προσπάθησα να τρέξω. Όμως δεν μπορούσα γιατί τα χέρια και τα πόδια μου ήταν ακινητοποιημένα από χοντρά πλαστικά δεσμά. Οι φωνές μου δεν μπορούσαν να ακουστούν πέρα από το διάφανο πλαστικό που βρισκόταν λίγα εκατοστά από το πρόσωπό μου. Με την άκρη των ματιών μου μπόρεσα να δω ότι δίπλα στο κεφάλι μου έγραφε με ροζ γράμματα Barbie.
Ο σκοπός της ζωής μου
Τα χρόνια πέρασαν, βρέθηκα σε πολλές αγνές παιδικές αγκαλιές και τα γυάλινα ματάκια μου -που δεν κλείνουν ποτέ λόγω κατασκευής- είδαν πολλά… Συναντήθηκα με τον γελαστό Βούδα, τον Θεό των παιχνιδιών, και μου έλυσε όλες τις απορίες. Μού ανέθεσε να μοιραστώ όσα είδα μαζί σας και μού υποσχέθηκε πως, αν καταφέρω να αλλάξω έστω και έναν γονιό προς το καλύτερο, τότε, θα μετεμψυχωθώ σε σύννεφο και θα μπορέσω να ταξιδέψω παντού. Τώρα, με βρίσκετε να έχω ένα υπέροχο πολυτιμότατο «κολιέ» από παιδικά συναισθήματα. Πολλές είναι οι χάντρες που έχει το κολιέ μου, πολλές και οι ιστορίες που έχω να μοιραστώ μαζί σας.
Το πρώτο πετράδι Το όνομά μου τότε ήταν Ροζαλία και η Κατερινούλα, η αφεντικίνα μου, με είχε σύρει παντού. Κυκλοφορούσα πάντα βρώμικη, μπλιαχ! Με έπλενε συχνά η μαμά της, δε λέω, αλλά αφού η Κατερίνα με είχε για μαξιλαράκι στο πάτωμα, ήταν μάταιο! Για τρίχρονη, η γλωσσίτσα της πήγαινε ροδάνι. Περνούσαμε καταπληκτικά και, αρχικά, τίποτα δεν τάραζε τα όνειρά της. Ο μπαμπάς της άρχισε να αργεί κάπως να γυρίσει στο σπίτι. Η Κατερίνα προσπαθούσε να μην αποκοιμηθεί στη λαχτάρα της να τον δει αλλά δεν τα κατάφερνε. Είχε περάσει μία ολόκληρη εβδομάδα που δεν τον είχε δει καθόλου. Οι φωνές τους την έκαναν να πεταχτεί. Με πήρε αγκαλιά και πήγαμε μέχρι την πόρτα, την άνοιξε ίσα-ίσα να χωράει το μουτράκι της. Είδε τη μαμά να κλαίει και να κατηγορεί τον μπαμπά. Άκουσε τον μπαμπά να βρίζει τη μαμά. Τρόμαξε πολύ η Κατερίνα, έτρεξε και χώθηκε στο κρεβατάκι της, αποκοιμήθηκε με δυσκολία και οι λυγμοί της τάραζαν τον ύπνο της.
Όσο κι αν της χάιδευα το προσωπάκι, δεν κατάφερα να την ηρεμήσω. Πανάθεμά σας γονείς, η θύμηση της Κατερίνας μου ανεβάζει τη θερμοκρασία του πλαστικού από το οποίο είμαι φτιαγμένη. Πάρτε τους τσακωμούς σας μακριά από τα παιδιά σας. Πηγαίνετε σε μια ερημιά και κάνετε ό,τι θέλετε, φωνάξτε, βριστείτε, χτυπηθείτε, δε με νοιάζει. Αφήστε όμως τα παιδιά σας έξω από αυτό. Δεν είναι διαιτητές, δεν είναι αυτός ο ρόλος τους.
Το δεύτερο πετράδι Εκείνο το καλοκαίρι έζησα τον πρώτο μου έρωτα! Το όνομά μου τότε ήταν Μπίμπη -μου το είχε βγάλει η αφεντικίνα μου η Δανάη από το bibi-bo που έγραφε η συσκευασία μου- και ήμουν νοσοκόμα! Η Δανάη με πρόσεχε πολύ, με έντυνε με όμορφα ρούχα, μου χτένιζε τα μαλλιά, μου έφτιαχνε μπουκλίτσες και κοτσιδάκια, κοιμόμασταν αγκαλίτσα… Όλα μέλι γάλα, μέχρι που τον πρωτοείδα! Η πλαστική μου καρδιά πήγε να σπάσει! Τον έλεγαν Τom Τom! Μέσα από τη φαντασία της αφεντικίνας μου, που ήταν πολύ διακριτική για να λέμε την αλήθεια, έζησα το όνειρο! Με τον Τom Τom πήγαμε για κάμπινγκ. Μέναμε σε μια ανετότατη σκηνή, πλήρως εξοπλισμένη! Ψαρεύαμε στο ποτάμι με το καλάμι, κάναμε ορειβασία, κάθε βράδυ ανάβαμε φωτιά και ψήναμε, βλέπαμε χεράκι-χεράκι το ηλιοβασίλεμα! Όμως, δυστυχώς, όπως λένε, οι καλοκαιρινοί έρωτες δεν κρατάνε πολύ...
Ένα απόγευμα, δεχτήκαμε επιδρομή! Έτσι στα ξαφνικά, εμφανίστηκε από το πουθενά ένα πειρατικό καράβι και μικροί πλαστικοί πειρατές Playmobil ξεπετάγονταν από παντού! Πανζουρλισμός σας λέω! Μαλλιοτραβήγματα, ουρλιαχτά, σκέτη κόλαση… Μέχρι που εμφανίστηκε η παντοδύναμη μαμά! Αφού πρώτα ξυλοφόρτωσε την αφεντικίνα μου και τον αδερφό της, τον ιδιοκτήτη του πειρατικού καραβιού, έφερε μια τεράστια πλαστική σακούλα! Μάς έριξε όλους μέσα στη σακούλα, την έδεσε σφιχτά και την έβαλε πολύ ψηλά στην ντουλάπα για να μην τη φτάνουν τα παιδιά. Μόνο ο Tom Tom γλίτωσε, τρόπος του λέγειν δηλαδή, μια και είχε φάει κλωτσιά και είχε πεταχτεί κάτω από το κρεβάτι. Γλίτωσε την οργή της μαμάς (απορώ πώς δεν έβαλε και τα παιδιά στη σακούλα μαζί μας, είχε γυρίσει το μάτι της σας λέω!) Μπράβο καλοί μου γονείς, ιδού η εύκολη λύση. Μαλώνουν τα δυο αδέρφια; Τους παίρνουμε τα παιχνίδια… Ωραία. Το Όσκαρ στην κυρία! Το χειρότερο είναι πως αυτή η πλαστική σακούλα κάπου μπλέχτηκε όταν η μαμά κατέβαζε τα χειμωνιάτικα ρούχα και κατέληξε στα σκουπίδια. Δεν είδα ποτέ ξανά τον αγαπημένο μου… Μήπως αντί να γίνω σύννεφο, να ζητήσω από τον γελαστό Βούδα να μου φέρει πίσω τον Τom Τom; Μπα, άσε καλύτερα! Γνωριστήκαμε με τους πειρατές Playmobil στην ντουλάπα και τελικά δεν είναι και τόσο τρομακτικοί! Αυτό όμως είναι μια… άλλη ιστορία!
Το τρίτο πετράδι Θα ’ναι πάνω από τριάντα χρόνια… Εμείς τα παιχνίδια δεν έχουμε και την καλύτερη αίσθηση του χρόνου αλλά θυμάμαι πολύ καλά πως δεν είχα αρθρώσεις τότε! Ήμουν φτιαγμένη από κακής ποιότητας πλαστικό και το κεφάλι μου ήταν συχνά πεταμένο από δω κι από κει! Παρ’ όλα αυτά, η Ζωίτσα δε με άφηνε στιγμή από τα χεράκια της. Αχ, πόσο με αγαπούσε. Όλα ήταν μια χαρά μέχρι που έμαθε πως θα αποκτήσει αδερφάκι! Δεν είχα αντιληφθεί ποτέ μέχρι τότε το συναίσθημα της ανθρώπινης ζήλιας. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη δυσκολεύομαι αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η ανθρώπινη ζήλια δεν υπάρχει! Όσο μεγάλωνε η κοιλιά της μαμάς, τόσο μεγάλωνε και η ζήλια της Ζωίτσας. Οι μήνες πέρασαν. Όταν η μαμά γύρισε στο σπίτι από το μαιευτήριο, παρουσίασε το νέο μωρό στην πρωτότοκη κόρη της και της είπε το κορυφαίο: «αυτό είναι το αδερφάκι σου, θα είμαστε μια αγαπημένη οικογένεια». Και τότε εγώ νόμιζα πως ήρθε το τέλος μου! Η Ζωίτσα με έσφιξε τόσο πολύ που το κεφάλι μου πετάχτηκε σαν φελλός σαμπάνιας!
Η μικρή στεκόταν σαν τον χάρο πάνω από την κούνια του νέου μωρού της οικογένειας! Δεν είχα φωνή να προειδοποιήσω τη μαμά της. Όχι καλέ, μην πάει το μυαλό σας στο κακό! Ευτυχώς ξεσπούσε τη ζήλια της πάνω μου! Με κούρεψε, με μουτζούρωσε, πέταξε τα ρούχα μου και, περιττό να προσθέσω, η κοιλιά μου ήταν μόνιμα ζουπιγμένη! Καλοί μου γονείς, αυτή τη στιγμή ταιριάζει μία ερώτηση: Πώς θα νιώθατε εσείς, αν ο σύζυγός σας, σάς παρουσίαζε μια «άλλη» κυρία και σας έλεγε: «αγάπη μου, μην ανησυχείς, αυτή είναι η νέα μου φιλενάδα! Θα είμαστε όλοι μαζί μια αγαπημένη οικογένεια!» Θα ορμούσατε να του φάτε το λαρύγγι ή όχι; Έτσι ακριβώς νιώθει το παιδί σας όταν του παρουσιάζετε το νέο του αδερφάκι, που θα οφείλει ντε και καλά επειδή το λέτε εσείς, να το αγαπάει! Δώστε του έξτρα μερίδα αγάπης και κάνετε υπομονή… ΠΡΟΣΟΧΗ! Να είστε συνεχώς σε επαγρύπνηση. Το μεγαλύτερο παιδί ΔΕΝ πρέπει για κανέναν λόγο να προσέχει το μικρότερο. Αν συμβεί το παραμικρό, θα είστε ο ηθικός αυτουργός και, δυστυχώς, έχουν συμβεί πολλά. Τελικά η πολλή αγάπη μπορεί κάποιες φορές και να πνίγει!
Το τέταρτο πετράδι Η Ελπίδα με λάτρευε. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την Πρωτομαγιά… Εξάχρονο πιτσιρίκι τότε η αφεντικίνα μου, θεώρησαν σωστό με τον εντεκάχρονο αδερφό της να μπουν κρυφά σε ξένο κήπο για να κόψουν λουλούδια. Είναι εκπληκτικό το πόσο αυθόρμητα λειτουργούν τα μικρά παιδιά. Βλέπετε, ήθελαν να κάνουν έκπληξη στον μπαμπά και τη μαμά! Παραλίγο όμως να τους κάνουν το χουνέρι του αιώνα! Κατάφεραν και μπήκαν μια χαρά, έκοβαν τριαντάφυλλα και χαχάνιζαν χωρίς να διαισθάνονται τον κίνδυνο που παραμόνευε.… Ευτυχώς εγώ είδα το τεράστιο σκυλί που είχε βάλει στόχο την αφεντικίνα μου! Χωρίς να το σκεφτώ, όρμησα στο στόμα του σκύλου για να τη σώσω. Έχασα το ένα πόδι μου σε εκείνη τη μάχη. Η Ελπίδα στεκόταν έξω από τα κάγκελα και έκλεγε ασταμάτητα. Δεν ένιωθα καθόλου πόνο γιατί ήξερα πως η αγαπημένη μου ήταν ασφαλής. Τα δυο παιδιά δε με άφησαν πίσω. Συνεργάστηκαν για τη διάσωσή μου! Η Ελπίδα τράβηξε μακριά τον σκύλο και ο αδερφός της μπήκε και με έσωσε!
Πολλές φορές οι γονείς της προσπάθησαν να με πετάξουν αφού δεν ήμουν πια όμορφη. Στα μάτια της Ελπίδας όμως, ήμουν το ομορφότερο παιχνίδι, κι ας μην ήμουν αρτιμελής! Τα χρόνια πέρασαν… H Ελπίδα μεγάλωσε. Την παρακολουθούσα από το ράφι μου και καμάρωνα γι’ αυτή! Ερωτεύθηκε και ένας αρκούδος -δώρο του αγαπημένου τηςπήρε τη θέση μου στην αγκαλιά της… Οι γονείς της δεν πίστεψαν ποτέ πως εγώ έσωσα την Ελπίδα… Θεώρησαν πως απλά έπεσα από τα χέρια της. Απορώ γιατί εσείς οι άνθρωποι θεωρείτε κακό το να μείνει κανείς στο ράφι! Μια χαρά περνούσα εκεί.
Το πέμπτο πετράδι Από καιρό ήμασταν ξεχασμένες -εγώ και οι αδερφές μου- στο κουτί των παιχνιδιών. Για την ακρίβεια, ήμασταν στον πάτο του. Ένα τεράστιο λούτρινο κουνέλι πλάκωνε το πρόσωπό μου και δεν μπορούσα ούτε να αναπνεύσω. Το είχαμε πάρει απόφαση πως κανείς δε θέλει να παίξει μαζί μας. Το είχαμε συζητήσει και το είχαμε αποδεχτεί όλες μας. Η απόρριψη βέβαια είναι δύσκολο συναίσθημα, το ομολογώ… Εκείνη τη μέρα, εγώ και οι δυο αδερφές μου είδαμε τον χάρο με τα μάτια μας! Δεν έχω τρομάξει περισσότερο στην παιχνιδιάρικη ζωή μου… Ποτέ δε θα μάθω τον ακριβή λόγο που η αφεντικίνα μας η Μαρία, μας έστησε στη σειρά και αποφάσισε να μας εκτελέσει! Αυτή και η ξαδέρφη της είχαν δει μια καουμπόικη ταινία και θεώρησαν σωστό να μιμηθούν τον σερίφη! Το όπλο ήταν μια σφεντόνα και η απορία ακόμα με βασανίζει... Μα πού τη βρήκαν; Ζόρικες οι μικρές…
Οι αδερφές μου έπεσαν ηρωικά από το μπαλκόνι. Εγώ, λόγω αστοχίας, τη γλίτωσα παρόλο που φορούσα κάτι γόβες… να! Πάντα θα τρομάζω από το πόσο σκληρά είναι μερικές φορές τα παιδιά. Απέναντι στα παιχνίδια τους, στους συμμαθητές τους, στους φίλους τους και στους γονείς τους ακόμα. Δεν πειράζει όμως! Παρατηρήσεις του τύπου «πρόσεχε πώς παίζεις γιατί θα χαλάσεις το παιχνίδι σου», είναι περιττές. Καλοί μου γονείς, σκοπός των παιχνιδιών είναι να φθαρούν, να λερωθούν, να χαλάσουν. C’est la vie! Ο δικός σας ρόλος είναι να είστε εκεί. Να ράψετε αυτό που σκίστηκε, να επιδιορθώσετε αυτό που χάλασε, αν είναι εφικτό. Στο τέλος-τέλος να ανοίξετε την αγκαλιά σας σαν παρηγοριά για το κλαμένο παιδί που έχασε το αγαπημένο του παιχνίδι για πάντα.
Το έκτο πετράδι Είμαι πολύ τυχερή που έχω ζήσει αυτού του είδους «τη ζωή». Αρχίζω να αναθεωρώ την αρχική μου επιθυμία να γίνω σύννεφο. Ο γελαστός Βούδας, ο θεός των παιχνιδιών, ίσως να μου έχει κάνει τελικά ένα μοναδικό δώρο. Παρατηρώ -ούτε κι εγώ ξέρω πόσα χρόνια τώρα- τον κόσμο, συγκρίνω και καταγράφω τις αλλαγές. Η εποχή που γνώρισα τη Νεφέλη δεν είναι και τόσο μακρινή. Όσο πιο πίσω πας όμως στον χρόνο, τόσο πιο δύσκολα είναι. Γιατί τότε, παλιά, τα πράγματα ήταν δυσκολότερα. Η γονεϊκή εξουσία τρομακτική και οι ηθικοκοινωνικές απαγορεύσεις πολύ πιο ισχυρές απ’ ότι σήμερα. Τα πλοκάμια της θρησκείας διαμόρφωναν από καιρό το αναμενόμενο πλαίσιο συμπεριφοράς. Η αφεντικίνα μου η Νεφέλη, το τελευταίο από τα πέντε παιδιά μιας οικογένειας, ήταν ένα λεπτεπίλεπτο πλάσμα δεκατριών χρονών. Στα μάτια όλων ήταν ακόμα μωρό. Όλων εκτός εκείνου... Κολακευμένη και ταυτόχρονα ντροπιασμένη, δεν τολμούσε να αναφέρει το παραμικρό στη μητέρα της.
Έκανε ένα λάθος. Υπέκυψε στις πιέσεις και ενέδωσε. Βρέθηκε στα δεκατέσσερά της να είναι έγκυος. Τα λάθη της Νεφέλης σταμάτησαν εκεί. Όμως οι γονείς της πήραν τη σκυτάλη. Φυγάδεψαν την αφεντικίνα μου από την επαρχία στην πόλη. Δίπλα σε μια πλούσια μακρινή συγγενή τους που αντί να λυπηθεί το κορίτσι, το έκανε υπηρέτριά του. Την έστειλαν εκεί και την ξέχασαν γιατί έτσι βόλευε. Άφησαν ένα μικρό παιδί να γίνει μητέρα. Το μωρό που γεννήθηκε δόθηκε κρυφά για υιοθεσία. Ποιος απ’ όλους έκανε το μεγαλύτερο λάθος; Η Νεφέλη ή οι γονείς της; Τι είναι αμαρτία; Ποιος είσαι εσύ που θα το κρίνεις;
Το έβδομο πετράδι Νομίζω πως η σχέση μας, καλοί μου γονείς, αρχίζει να ωριμάζει. Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας τη συντομότερη ζωή που «έζησα» ποτέ. Δεν είναι κάποιο από τα πραγματικά πετράδια μου αλλά θεωρώ πως κάτι μπορείτε να μάθετε απ’ αυτή. Προφανώς ήταν μια κακόγουστη φάρσα του Βούδα, του θεού των παιχνιδιών. Φαίνεται πως αυτοί που ασκούν εξουσία, αρέσκονται στο να μας βασανίζουν, τουλάχιστον πού και πού. Το πρώτο πράγμα που ένιωσα ήταν πόνος. Φρικτός πόνος. Όλα όσα γνωρίζετε ή μπορείτε να φανταστείτε, ΔΕΝ είναι αρκετά για να περιγράψουν τις σουβλιές που με διαπερνούσαν. Το χειρότερο όμως είναι πως δεν έβλεπα. Δεν είχα μάτια. Δεν ήξερα τι με περιμένει. Δεν ήξερα από πού να φυλαχτώ. Μετά από μερικά λεπτά τρομακτικής ησυχίας ένιωσα δυο παρουσίες από πάνω μου. Άκουσα δυο γυναικείες φωνές. Η μία μουρμούριζε κάτι ασυνάρτητους ψαλμούς και η άλλη αναστέναζε με αγωνία δίπλα της.
«Θα γυρίσει ο αγαπημένος μου κυρία Σοφία;» ρώτησε η νεότερη. «Ναι, καλή μου, όπως σε βλέπω και με βλέπεις. Δώσε μου τώρα την τούφα των μαλλιών του. Δώσε μου τη ζώνη του. Θαυμάσια. Έφερες τα νύχια του;» «Ναι, κυρία Σοφία. Τρόμαξα να τα βρω, χώθηκα ολόκληρη στο καλάθι των σκουπιδιών» καμάρωσε η νεότερη. «Μπράβο, μπράβο, είσαι αποφασισμένη και θα ανταμειφτείς γι’ αυτό. Πάρε αυτό το ματσάκι και το Σάββατο τα ξημερώματα ακριβώς τη στιγμή που θα βγαίνει το πρώτο φως του ήλιου, να το σκορπίσεις σε ένα σταυροδρόμι. Έλα, για να δέσουμε το ξόρκι, πάρε αυτές τις δύο βελόνες, μπήξτες στην κούκλα και επανέλαβε τα λόγια μου… «ΟΧΙ λυπηθείτε με» ούρλιαξα μέσα μου. Ο πόνος έχει χαραχθεί για πάντα στη μνήμη μου. Σοβαρά τώρα κυρίες και κύριοι, πιστεύετε πως με αυτές τις βλακείες θα κάνετε κάποιον να γυρίσει κοντά σας; Ψάχνετε την τύχη σας στα άστρα και στον πάτο του καφέ; Μη γίνεστε θύματα. Οι απαντήσεις που ψάχνουμε, τις περισσότερες φορές βρίσκονται στο ξερό μας το κεφάλι. Η αγάπη τελικά… πονάει!
Το όγδοο πετράδι Η Ιφιγένεια είχε πολλές κούκλες αλλά εγώ ήμουν το αγαπημένο της μωρό. Δεν κουραζόταν να με φροντίζει, να με νανουρίζει, να με ταΐζει και να μου τραγουδά. Δε με άφηνε από τα χέρια της παρά μόνο όταν «κοιμόμουν». Τα είχα όλα. Κούνια, καροτσάκι, πορτ-μπεμπέ, αλλαξιέρα, πάνες, ρουχαλάκια, μπουφάν και γαντάκια. Από λόγια δεν έλεγα και πολλά, μόνο «μαμά». Αυτό το απλό «μαμά» όμως ήταν αρκετό για την Ιφιγένεια! Όταν τη ρωτούσαν τι θα ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει, έλεγε «μαμά». Τα χρόνια περνούσαν και η Ιφιγένεια εξακολουθούσε να παίζει μαζί μου. Ήταν υπέροχα εκείνα τα χρόνια για μένα. Ανέμελα και γεμάτα αγάπη. Θαύμαζα τους γονείς της Ιφιγένειας. Δεν έχαναν ούτε μία ευκαιρία για να πλησιάσουν την κόρη τους. Φρόντιζαν το εγγονάκι τους, δηλαδή εμένα! Με πήγαιναν οικογενειακώς στις κούνιες! Ήμουν σε όλες τις φωτογραφίες! Δίπλα τους!
Φτάνοντας στην εφηβεία, η Ιφιγένεια ντρεπόταν λιγουλάκι και έλεγε πως ήθελε να γίνει βρεφονηπιοκόμος. Φρόντιζε όμως πάντα να βρίσκει λίγο χρόνο για το μωρό της! Τις νύχτες με νανούριζε τρυφερά… Χαρισματικό πλάσμα καθώς ήταν η Ιφιγένεια, διάβασε με σύστημα και σπούδασε αυτό που ήθελε. Έγινε μία από τις καλύτερες βρεφονηπιοκόμους. Πρόλαβε να δουλέψει σε παιδικό σταθμό για μερικούς όμως μήνες. Η τύχη τα έφερε έτσι που ερωτεύτηκε ένα πολύ καλό παλικάρι, τον Νίκο. Μοναχοπαίδι κι ο ίδιος, ονειρευόταν κι αυτός να αποκτήσει πολλά παιδιά, αν ποτέ παντρευόταν. Έκαναν έξι παιδιά τα περιστεράκια μου! Η Ιφιγένεια άκουγε το «μαμά». ασταμάτητα! Τι μυστήριο τελικά η ζωή... Άλλοι γεννιούνται και ξέρουν ακριβώς τι θέλουν και άλλοι πεθαίνουν και ακόμα να μάθουν!
Το ένατο πετράδι Ο Δημήτρης έζησε την αγάπη αλλά, δυστυχώς, για λίγο. Ήταν όμως τόσο έντονη αυτή η αγάπη, που τη ζέστη της, το παιδί τη νιώθει ακόμα και σήμερα, δέκα χρόνια μετά. Κάθε πρωί έτρωγαν με τον μπαμπά του πρωινό και μετά τον πήγαινε στο σχολείο. Κάθε βράδυ κοίταζαν τα διαβάσματά του και μετά έπαιζαν πάντα μαζί μου! Βλέπετε ήμουν μια μπάλα ποδοσφαίρου και δε με ενοχλούσαν καθόλου οι κλωτσιές! Στα δέκα του χρόνια, η ορφάνια χτύπησε τον Δημήτρη. Ένα απόγευμα, όλα αυτά που το παιδάκι θεωρούσε πραγματικότητα, έπαψαν να υπάρχουν. Λες και ξαφνικά κάποιος έκρινε πως αυτό το παιδάκι αγαπήθηκε αρκετά και πως έφτανε μέχρι εκεί.
Μακάρι να ήταν μικρότερο και να μπορούσε να το ξεγελάσει η μάνα του. Στην ηλικία όμως των δέκα ετών, δυστυχώς, κατανοούσε πως η απώλεια του πατέρα του ήταν ένα μη αναστρέψιμο γεγονός. Η μητέρα προσπάθησε να προσφέρει μια σχετικά φυσιολογική ζωή στο παιδί, κρύβοντας τον πόνο που είχε μέσα της και βγάζοντας γρήγορα τα μαύρα για να μην του πλακώνει την ψυχή. Το παιδί με τη σειρά του, ωρίμασε απότομα. Προσπάθησε να φροντίζει τον εαυτό του και έτσι να ξαλαφρώνει όσο μπορούσε τη μητέρα του. Οι δυο τους τα έβγαλαν πέρα… Μακάρι όλα τα παιδιά του κόσμου να είχαν έστω και τη μισή από την αγάπη που είχε νιώσει ο Δημήτρης.
Το δέκατο πετράδι Όταν μιλάμε για πολυτέλεια, εννοούμε πολυτέλεια. Οι περισσότεροι από σας την έχετε δει μόνο στην «Τόλμη & Γοητεία»! Τόση πολυτέλεια που, δυστυχώς, αλλοιώνει τους ανθρώπους και τους κάνει να βλέπουν τους γύρω τους σαν υπηρέτες. Εγώ την είδα από λίγο πιο κοντά καθώς ήμουν το ξύλινο αλογάκι του Πέτρου, ενός μικρού παιδιού που δεν είχε προλάβει ακόμα να ποτιστεί από τη νοοτροπία του «ανώτερου»… Υπέφερα και είχα συνεχώς τάση για εμετό από το πέρα δώθε! Ο μπόμπιρας μού είχε ταράξει την πλάτη! Οι δυο μας είχαμε πάει σαφάρι, είχαμε παραστήσει τους Ινδιάνους και είχαμε τρέξει φυσικά και στον ιππόδρομο! Πάντα πρώτη θέση παρακαλώ! Ήμουν το γρηγορότερο άλογο! Φοβερή φαντασία ο Πέτρος. Τα είχε όλα εκτός από τη φροντίδα των γονιών του. Αυτή η δουλειά είχε ανατεθεί σε babysitters διαφόρων εθνικοτήτων. Μία από αυτές όμως συνδέθηκε πολύ με το παιδί. Το παιδί που διψούσε για αγάπη, τη λάτρευε. Μια Κυριακή που οι γονείς ετοιμάζονταν να φύγουν όπως πάντα, η μητέρα του παιδιού το άκουσε να αποκαλεί την νταντά «μαμά». Την απέλυσαν την επόμενη μέρα. Κατά τα άλλα, η συμπεριφορά τους δεν άλλαξε σε τίποτα…
Το εντέκατο πετράδι Απέφευγα τους καθρέπτες όπως ο διάολος το λιβάνι και, όχι, δεν ήμουν βρικόλακας. Απλά ήμουν κακάσχημη και η μούρη μου έμοιαζε με γουρούνι! Ήμουν η Μiss Piggy και φορούσα ένα κακόγουστο λαμέ φόρεμα. Ευτυχώς, κρυβόμουν πίσω από τα άλλα παιχνίδια στο ράφι του γραφείου ενός ψυχολόγου. Άκουγα με προσοχή τις συζητήσεις μεταξύ ιατρού και ασθενών και, όσο και να με πιέσετε, λόγω ιατρικού απορρήτου, δε θα σας δώσω στοιχεία. Ένα περιστατικό όμως, οφείλω να σας το εξομολογηθώ. Για περίπου δυο μήνες ερχόταν ένα κοριτσάκι που φωνή δεν έβγαινε από μέσα του. Ο γιατρός δεν μπορούσε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του με καμία προσπάθεια και είχε αρχίσει να απελπίζεται. Όλα όμως άλλαξαν όταν το παιδάκι πρόσεξε εμένα. Το βλέμμα του, κυριολεκτικά, καρφώθηκε πάνω μου. Ίσως να με λυπήθηκε για την τόση ασχήμια μου. Ο γιατρός αντέδρασε έξυπνα και με χάρισε στο κοριτσάκι.
Από την επόμενη συνεδρία τα πράγματα άρχιζαν να αλλάζουν. Μέσω εμού, παίζοντας σαν σε κουκλοθέατρο, το παιδί περιέγραψε με όλες τις εμετικές λεπτομέρειες τη σεξουαλική κακοποίηση που υφίστατο στα χέρια του πατριού του. Το παιδάκι μαρτυρούσε και υπέφερε ακόμη και στα όνειρά του. Είπε στον γιατρό πως ήθελε να πεθάνει. Μόνο αν πέθαινε φανταζόταν πως η μαμά του θα στενοχωριόταν πολύ και θα σταματούσε να προσποιείται πως δεν συμβαίνει τίποτα και, επιτέλους, θα έκλαιγε. Τότε, το παιδί θα την πλησίαζε και θα τη συγχωρούσε και, στο τέλος, θα ήταν όλοι πάλι αγαπημένοι με τον κανονικό του μπαμπά. Τα μάτια του ψυχολόγου ήταν μόνιμα βουρκωμένα από εκείνη τη συνεδρία και μετά.
Ποια είναι η γνώμη σας για τη θανατική καταδίκη;
Αγαπητοί μου γονείς, Εναποθέτω στα χέρια σας τα πολύτιμα πετράδια μου. Φερθείτε τους με τρυφερότητα και μην τα αφήσετε να ξεθωριάσουν! Άλλα με έκαναν να γελάσω, άλλα με έκαναν να κλάψω… Το σίγουρο είναι πως λάτρεψα κάθε μία από αυτές τις παιδικές αγκαλιές. Βαθιά μέσα στην ψυχή μου, το ξέρω πως σας άλλαξα έστω και λίγο! Νιώθω πως ο σκοπός της ζωής μου κοντεύει να πραγματοποιηθεί. Σύντομα θα είμαι σύννεφο και θα ταξιδεύω παντού! Εις το επανιδείν…
Η ιδέα για τις Εκδόσεις Σαΐτα ξεπήδησε τον Ιούλιο του 2012 με πρωταρχικό σκοπό τη δημιουργία ενός χώρου όπου τα έργα νέων συγγραφέων θα συνομιλούν άμεσα, δωρεάν και ελεύθερα με το αναγνωστικό κοινό. Μακριά από το κέρδος, την εκμετάλλευση και την εμπορευματοποίηση της πνευματικής ιδιοκτησίας, οι Εκδόσεις Σαΐτα επιδιώκουν να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις ΕκδότηΣυγγραφέα-Αναγνώστη, καλλιεργώντας τον πραγματικό διάλογο, την αλληλεπίδραση και την ουσιαστική επικοινωνία του έργου με τον αναγνώστη δίχως προϋποθέσεις και περιορισμούς. Ο ισχυρός άνεμος της αγάπης για το βιβλίο, το γλυκό αεράκι της δημιουργικότητας, ο ζέφυρος της καινοτομίας, ο σιρόκος της φαντασίας, ο λεβάντες της επιμονής, ο γραίγος του οράματος, καθοδηγούν τη σαΐτα των Εκδόσεών μας. Σας καλούμε λοιπόν να αφήσετε τα βιβλία να πετάξουν ελεύθερα!
Η παιδική ψυχολογία από την οπτική γωνία των παιχνιδιών
ISBN: 978-618-5040-27-7