ve ailesi, hasır dokumacılığını kuşaktan kuşağa aktararak, günümüzde de yaşatmaya çalışıyor. Yaşını sorduğumda, belki de biraz gururla gülümseyerek söylüyor: “79” diye. Öyle ya, yaşıtları emekliliğini sürerken, o yıllardır çiftçilik yaptıktan sonra, emeklilik yıllarını çok sevdiği hasır dokumacılığına ayırmış. Son iki yıldır bu el sanatıyla uğraşan Ali Rıza Demirkol, geçmişi çok eski yıllara uzanan hasır dokumacılığının aslında köyün kadınlarının hünerli ellerinden çıktığını söylüyor: “Eskiden bu işi sadece kadınlar yapardı. Babalarımız hasır otlarını keser getirir; annelerimiz, kız kardeşlerimiz dokurdu. Kızlarım da küçüklüklerinden beri hasır dokuyorlar. Biz çiftçilikle uğraşırken, çocuklarım bu işi yapıyorlardı. Onlar yaparken ben de onlara
alive by passing on this handicraft from generation to generation.
yardım ederdim. Şimdi onlar işi bıraktı, ben devam ediyorum. Bana yardım ediyorlar ara sıra.” Deyim yerindeyse devir değişmiş ve kadınlardan gönüllü devraldığı hasır dokumacılığını ustalıkla sergilemeye başlamış Demirkol. “Merakım olmasa ve sevmesem yapamazdım” diyerek sanatının zorluğuna dem vuruyor ve hasır otunun tezgâha uzanan sürecini şöyle özetliyor:
When we ask him his age, he smiles and proudly says “79”. In fact, the people his age are enjoying their retirement while he is spending his time with this craft after retiring. Ali Rıza Demirkol, who has been engaging in the art for the past two years, tells us about the origins of this craft:
“Hazır otu deriz biz buna. Sermayesi sudur. Gölde, suda yetişir. Sudan başka yerde olmaz. Suyun içine girer, keseriz bunları tek tek. Dışarı çıkartır, kuruturuz. Bağlayıp buraya getiririz. Kuruttuktan sonra soyarız. Soyduğumuzda kalan kısım, dokumanın ana maddesi oluyor. Dokuma yapacağımız zaman akşamdan ıslatıyoruz, çünkü kuru yapılmaz bu. Sabaha kadar
87 AYDIN Ekim - Kasım / October - November 2011
“In the past, this job was done by women only. Our fathers would cut the reeds and our mothers and sisters would weave them. My daughters have been doing this since they were kids. Now they have stopped working but I keep going. They help me from time to time.” Well, times have changed and Demirkol is now a master in a craft that he picked up from women. “I wouldn’t have done it if I didn’t like it,” says Demirkol and mentions the hardships of this art. In his words, here is the journey of rush that ends at the handloom: “We call this rush. It grows in lakes, in water. It won’t grow anywhere else. We go into the water and cut them one by one. We take them out and dry them. After they are dry, we peel them. The part after