DNEVNIKOT NA DVAJCA TALKA^I
61
po~inam na edni karpi, a koga se zagledav kon okolnite rit~iwa, vidov kako konusnite formi gradat sovr{en krst koj se se~e srede dolina vo forma na sovr{en krug. Sonceto be{e na zenitot a srede dolinata se nasobralo malo ezerce, ta vo nego sovr{eno se odrazuvaa zracite i sozdadoa tolku sovr{eni formi {to mene prosto mi se stori i deka na glas rekov: glej, ~udo - Sonce na Krst! Ottoga{ voop{to ne ni pomisliv na ovaa metafora, a kamoli da ja povrzuvam so mestoto, koga i da sum govorel za nego so Aleksandar. Bev za~uden od izjavata na Kalan koga mi re~e deka jas sum trebal da go odnesam crveniot kamen do takvo mesto i da go sokrijam vo pe{tera. Koj bi mo`el da znae za toa mesto na toj na~in? Drag moj druide, ti gi pi{uvam ovie posledni zborovi so cel ne da ja izneveram tajnata koja mi se slu~uva, tuku da ja spodelam so onoj koj najdobro ja ~uva. Znam i deka tvojata vernost kon patot {to za nas go otvori gospodarot nema da dozvoli ovaa tajna da bide skvernavena. Ova e verojatno i na{iot posleden razgovor iako jas tvojot odgovor nikoga{ nema da go dobijam, no go znam. A toa me pravi sre}en. Se raduvam i {to, ete, sudbinata ne spoila na takov na~in, kakov {to vremeto retko dozvoluva, vo edna prikazna koja mnogu zna~i, a nikoj drug ne ja znae. Neka bide toga{ ovaa prikazna, samo na{a tajna... Ve~no tvoj, Aristotel
Potoa sĂŽ is~ezna vo belina...