Τρίτη, 16 Μαΐου 2006 31. Και ζήσαν αυτοί καλά κι ΕΜΕΙ ΚΑΛΤΣΕΡΑ! ΜΑΡΣΤΡΙΑ ΜΙΑ ΥΙΛΗ ΜΕ ΕΠΙΛΗΧΙΑ Ευτυχώς το δικό μου παραμύθι είχε ωραίο τέλος. Η αρχή βέβαια δεν ήταν ό,τι καλύτερο< Σο ξυπνητήρι χτύπησε στις έξι το πρωί. Έπρεπε να σηκωθώ να διαβάσω για το μάθημα των αγγλικών. ηκώθηκα, κάθισα στην κόκκινη καρέκλα του γραφείου μου, άνοιξα τα βιβλία μου, στοπ. Δε θυμάμαι τίποτε άλλο. Η αμέσως επόμενη μνήμη μου είναι οι γονείς μου από πάνω μου να προσπαθούν να με συνεφέρουν. Νοσοκομείο επειγόντως. Μετά από ώρες εξετάσεων, οι γιατροί αποφάνθηκαν. Υωτοευαισθησία. Η ελαφρύτερη μορφή επιληψίας. Σρία χάπια κάθε μέρα και< για όλη μου την ζωή! Οι κρίσεις δε θα σταμάταγαν σίγουρα, αλλά θα ήμουν καλύτερα. Ήμουν μόλις δεκατεσσάρων! Ο κόσμος μου γκρεμίστηκε. Δεν ήξερα καν τι είναι αυτό. Σο «γιατί εγώ» διαδέχτηκε το συναίσθημα της ντροπής. Έπρεπε να ενημερωθεί το σχολείο για να ξέρουν πώς θα με αντιμετωπίσουν σε περίπτωση κρίσης. Οι συγγενείς, από την άλλη, δεν έπρεπε να μάθουν τίποτα. Σι ντροπή! Οι έξοδοι με τους φίλους έγιναν εφιάλτες. Σι θα γίνει αν πάθω κάτι; Ποιος θα με σώσει; Μετά, τα φάρμακα. Αχ! τα φάρμακα< Δεν ήταν μόνο το «για όλη σου τη ζωή» που με είχε στοιχειώσει. Ήταν το ότι δε μπορούσα να έχω φυσιολογική ζωή. Ήθελα μόνο να τρώω και να κοιμάμαι. Πήρα είκοσι κιλά σε μερικούς μήνες!
81