Σάββατο, 13 Μαΐου 2006 30. ε κείνον τον άγγελο που έφυγε< Πρόπερσι το χειμώνα ξημεροβραδιάζαμε στο νοσοκομείο δίπλα στην κορούλα μας, πότε στο θάλαμο και πότε στην Εντατική. Δεν τολμούσαμε να πάμε σπίτι ούτε λεπτό, γιατί, έτσι που οι καημένοι οι ειδικευόμενοι είχανε κατατρυπήσει τα χεράκια της με τις σύριγγες, δεν εμπιστευόντουσαν πια οι άλλοι γιατροί τις φλεβίτσες της, και κατά τα παρατεταμένα επεισόδια καλούσαν επειγόντως στην Εντατική ειδικούς παιδοχειρουργούς να σκάψουν τα ποδαράκια της πιο βαθιά, για να βρουν πιο μεγάλες και άθικτες αρτηρίες κι εκεί μέσα να ρίξουν Valium με σύνεση, για να περάσει η κρίση< Ύστερα τυλίγανε το προσωπάκι της με σωληνάκια και μάσκες και το κορμάκι της μ’ ένα σωρό ηλεκτρόδια (άλλα για την καρδιά κι άλλα για την αναπνοή και το οξυγόνο), που όλα μαζί κατέληγαν πίσω από κάτι άκαρδες οθόνες που βγάζανε ήχους διακεκομμένους και θλιβερούς εκείνες, σαν το πονεμένο και μονότονο τραγούδι του γκιώνη< «Είναι πεισματάρα, θ’ αντέξει και σήμερα», μας καθησύχαζε με τρεμάμενη φωνή η φίλη μας παιδονευρολόγος< Μια μέρα φέρανε στην Εντατική κι ένα μωράκι, τόσο δα μικρούλι, μια ψυχούλα νεογέννητη, κι όπως κοιτούσα το αγγελικό της προσωπάκι από το παράθυρο, το είδα να χάνεται κι αυτό πίσω από
78