Τρίτη, 11 Απριλίου 2006 17. το δρόμο για τις ΗΠΑ< Να τη λένε «στρίγγλα» κι εκείνη να είναι μαζί μας άγγελος! Να τη λένε «ανάποδη» κι εκείνη να μας συμπεριφέρεται σα μεγάλη μας αδελφούλα. Να τη λένε απρόβλεπτη κι εκείνη να σκίζεται για χάρη μας! Ε, άντε στην ευχή, όλοι σας, κακοί, μοχθηροί, ζηλιάρηδες, μικρόψυχοι και τιποτένιοι συκοφάντες! (Αλλά τέτοια κοινωνία είμαστε: φτύνουμε στην ανθρωπιά και την αφοσίωση). Πώς θα ταξιδεύαμε, όμως, τόσες ώρες με το παιδί σ’ αυτή την κατάσταση; Πλήρες αδιέξοδο. Έτσι, αποθρασυνθήκαμε και την παρακαλέσαμε, αν μπορεί, να μας συνοδεύσει. «Πολύ θα ήθελα, φτάνει να με καλύψει κάποιος στις εφημερίες», μας είπε και πετάξαμε στα ουράνια! Βρέθηκε λύση και για τη φοβία μου με τα αεροπλάνα: ένα Xanax μια ώρα πριν τη πτήση κι ένα κατά τη διάρκεια, με λίγο τζιν τόνικ. Κανονική μαστούρα, δηλαδή! Σο φέις κοντρόλ στην αμερικανική Πρεσβεία δεν το γλιτώσαμε. Ούτε την ταλαιπωρία με την άθλια KLM, που άλλα υπέγραψε και τίποτε δεν έκανε απ’ όσα υποσχέθηκε (με το αζημίωτο) και όφειλε να πράξει για ένα άρρωστο μωρό τριών ετών, με νευρολογικά προβλήματα, που συνοδευόταν από γιατρό και νοσοκόμα. Δεν είχαμε πού να βάλουμε τα οξυγόνα, τα μηχανήματα, το βαλιτσάκι με τα φάρμακα<
50