κρεβάτι για να γλιτώσει τους πολλούς τραυματισμούς... Ακόμη και στις Πρώτες βοήθειες αργήσαμε να τηλεφωνήσουμε κι αν δεν ερχότανε, σε χρόνο μηδέν, το εξειδικευμένο προσωπικό από τη Μέιγιο< Μετά και από αυτό το επεισόδιο, πέσαμε όλοι μας σε προσωρινή κατάθλιψη, καθώς το παιδί, επί μέρες, ούτε να μιλήσει μπορούσε ούτε τα άκρα να κινήσει< ύντομα όμως συνήλθαμε, επειδή, εν τω μεταξύ, έπιασαν τόπο οι δραστικές αλλαγές που υπέδειξε ο γιατρός μας, ο Δρ. Κόταγκαλ: το παιδί άρχισε πλέον να αφομοιώνει τα «πρωτότυπα» και πανάκριβα φάρμακα (ενώ πριν το νοσοκομείο του έδινε τα φτηνά «αντιγραφικά» χωρίς να μας ενημερώσει), επαναφέραμε την κετογενική δίαιτα στα ανώτατα επιτρεπτά όρια και πετύχαμε την κατάλληλη δόση του νέου φαρμάκου, του θαυματουργού Vimpat! Κάπως έτσι αρχίσαμε, δειλά-δειλά, να μετράμε: μία μέρα χωρίς κρίση, δυο βδομάδες χωρίς κρίση, ένας μήνας χωρίς κρίση, ένας χρόνος δίχως κρίση, δεκατέσσερις μήνες ευτυχίας! Πρέπει να βοήθησε και το γεγονός ότι κατά την περίοδο των ιώσεων η κορούλα μας ζει σχεδόν απομονωμένη (μακριά από άλλα παιδάκια και κόσμο, εξαιρουμένων των δασκάλων της που έρχονται σπίτι μας). «Όσο περισσότερο αποφύγουμε τους πυρετούς, τόσο πιο πολύ θα αντέξουν οι ασπίδες μας», λέει ο Δρ. Κόταγκαλ, που ωστόσο δεν παραλείπει να μας υπενθυμίζει ότι τώρα απλώς κερδίζουμε χρόνο και πως αργά ή γρήγορα θα ατονήσει και η επίδραση του Vimpat, οπότε μας περιμένουν νέες αγωνίες και αγώνες<
242