Κυριακή, 5 Νοεμβρίου 2006 49. Εγωισμός Θυμάμαι, με νοσταλγία, πως η μανούλα μου ήταν πάντα ευπαρουσίαστη και γι’ αυτό με κολάκευε αφάνταστα να μου λένε ότι της μοιάζω. Όμως, λίγο οι ταλαιπωρίες της, λίγο οι δεκαετίες, το άσπρο της πρόσωπο τσάκισε και κρεμόταν σαν κρίνος ραγισμένος, ενώ τα άλλοτε λυγερά της πόδια είχαν παραμορφωθεί (φλεβίτιδα) από τις ατέλειωτες ώρες υπερεργασίας και ορθοστασίας. Μονάχα τα πελώρια μάτια της, πεισματικά εξακολουθούσαν να αμύνονται στο χρόνο, μάταια όμως< Έτσι, μερικούς μήνες πριν το γάμο μου, στα εξήντα δύο της (κι ενώ τα οικονομικά μας δεν ήταν πλέον καθόλου άσχημα), της πρότεινα, μάλλον δειλά, αν ήθελε να «ξανανιώσει», όπως είχε κάνει πολύ πετυχημένα (με τις ρυτίδες της) και η κυρία τέλλα, μια συνάδελφός της. «Γιατί, αν< ξανανιώσω θα μ’ αγαπάς περισσότερο;» με πείραξε, τρυφερά, η καημένη. Αντίς ν’ απαντήσω, την αγκάλιασα και τότε ένιωσα δυνατά πόσο με πλήγωνε η φθορά της: δεν άντεχα, δε μπορούσα να τη βλέπω τόσο πολύ οξειδωμένη< Ήθελα, λοιπόν, εμένα να ξεγελάσω, που υπέφερα καθώς την έβλεπα να αποσύρεται από τη ζωή καταπονημένη, να πνίγεται στην κατάθλιψη τής συνταξιοδότησης και ν΄ αργοπεθαίνει αβοήθητη, πολύ πριν τη χτυπήσει ο καρκίνος<
129