>
ŚLADAMI BIELSY Odwołanie do Guardioli czy Bielsy to właściwa relacja. Martino-piłkarz był podopiecznym Marcelo Bielsy, co przecież musiało mieć swoje reperkusje. „El Tata” preferuje grę harmonijną, przyjemną dla oka, przyciągającą obserwatorów na stadion. Styl gry oparty jest na drużynowym przemieszczaniu się po placu gry w celu jak najdłuższego utrzymywania się przy piłce. Martino wychodził ze słusznego założenia, że jeśli jego team ma piłkę przy stopie, to ryzyko utraty bramki jest zniwelowane w sposób doskonały. Na Estadio Marcelo Bielsa N a h u e l G u z m á n s z y b k o wprowadzał piłkę do gry, wybierając defensywnego pomocnika. Dlaczego nie obrońcy? Odpowiedź jest opisem zamysłu konstrukcji akcji w pigułce — stoperzy ustawiali się szeroko, natomiast skrajnie ofensywnie grający boczni defensorzy znajdowali się w okolicach koła środkowego. Newell’s atakowali wertykalnie, płasko, po ziemi, co było jednym z priorytetów Martino. Raúl Villalba, Horacio Orzán, Pablo Pérez czy niesamowity Víctor Figueroa wymieniali pomiędzy sobą trzy, cztery minipodania, po czym momentalnie przyspieszali akcję crossem lub płaskim, przecinającym zagraniem w pole karne rywala.
>
Jeśli tylko będzie to możliwe, Martino będzie rotował składem. W Newell’s było to abstrakcją, ponieważ zasoby ludzkie były skromne. W bramce niepodważalną pozycję miał Nahuel Guzmán, który, co ważne w kontekście Barçy, doskonale gra nogami. Nawet, gdy „La Lepra” byli blisko własnej bramki, a rywal zakładał pressing zorientowany na piłkę, to piłkarze Martino, wraz z Guzmánem, starali się sprawnie wyjść z opresji, nie wybijając futbolówki na aut. Skojarzenie z Barceloną jest tu naturalnym aksjomatem. Ciekawym i ważnym piłkarzem był Santiago Vergini. To 24-latek, przypominający swoją grą Gerarda Piqué. Wysoki, świetny w powietrzu, dobrze wprowadza piłkę na połowę przeciwnika. Z kolei Marcos Cáceres to nieco spokojniejsza, bardziej wyważona wersja Casco. „El Tata” poszukuje nowych rozwiązań, dąży do perfekcji, wypracowując nowe koncepcje. Każdy gracz z osobna będzie traktowany indywidualnie i w sposób szczególny, by nie powiedzieć uroczysty. Gombrowicz mawiał: „Piękna to myśl i z grzybkami to podać”. Jestem pewien, że Barça będzie bardziej wszechstronna, nieprzewidywalna, poprawi się gra defensywna drużyny oraz znaczenie chłopców z La Masii. Mam nadzieję, że powróci do intensywności pressingu oraz kolektywnego dążenia do zwycięstwa. Przyjście Martino to powiew świeżego powietrza i nowy impuls. piłkarzy — to jest to, co najbardziej mi imponuje.
> >
KŁOPOT BOGACTWA
Newell’s mieli ok. 13, 14-stu piłkarzy do gry. I o ile w przypadku kontuzji Raúla Villalby można było wprowadzić do gry Horacio Orzána albo też przesunąć do drugiej linii Figueroę, o tyle już kłopoty Péreza czy Bernardiego generowały występ bardzo przeciętnego Diego Mateo. Martino będzie czerpał garściami z zasobów pierwszej drużyny Barcelony oraz cantery. To dobra wiadomość, ponieważ umownie nazywana „La Masią” szkółka to najcenniejszy, dotykalny skarb Blaugrany.
POWIEW ŚWIEŻOŚCI
OPIEKUŃCZY I WYMAGAJĄCY
Niedawno przeczytałem, że trzy lata temu, w rozmowie z „Un Caño”, Martino powiedział, że Messi każdego dnia pokazuje inne, lepsze oblicze. Co ważniejsze, Leo najbardziej podobał się Martino w chwili, gdy występował na prawej stronie. „El Tata” podważał logikę wystawiania Leo na pozycji „10”, argumentując to łatwością powstrzymania Messiego. Jestem przekonany, że Gerardo umiejętnie pogodzi na boisku Leo i Neymara, o którym Muricy Ramalho powiedział ostatnio, że nie będzie mógł kontynuować swojej dotychczasowej gry, bowiem zbytni drybling nie jest tolerowany w okolicach Les Corts. Słusznie, „Ney” nie będzie miał łatwego życia u Martino. Raz, ze względu na swój celebrycki, nieco próżny styl bycia, dwa to nieco prowokacyjne szukanie dryblingu niemal w każdej akcji. Jeśli Brazylijczyk uzbroi się w spokój i pokornie zabierze do pracy, to „El Tata” uczyni z niego piłkarza kompletnego. W przypadku braku subordynacji, na boisku lub poza nim, Neymar będzie miał kłopot z regularną grą.
SIERPIEŃ 2013 | ¡OLÉ! MAGAZYN 81