Prachtige Tachtigers Kroniek van een voorgeslacht Carmen De Vos ziet graag oude mensen. Ze telt de jaarringen op hun vel en verzamelt ze voor Nummer9080. Dat niemand het weet op voorhand en dat elk leven een probeersel is waard een keer geleefd te hebben. Hulde aan de pioniers. www.facebook.com/carmendevos.photography
Médard Stevens, °1927 Marcella Hemelsoet, °1932 “Ik heb mij een jonge gepakt.” Ze zijn allebei van januari, met vijf jaar verschil. Médard heeft zich een jonge gepakt, meer dan zestig jaar geleden opgedaan in het Feestpaleis van Beervelde. Marcella was een meisje van zeventien. Hij kwam uit een gezin van acht kinderen, even verderop in de straat. Zijn gehele lange leven woont hij al in deze straat. Marcella is van Melle. Als jongen werkte Médard gewoon mee op het landbouwersbedrijf van zijn ouders. Na zijn huwelijk werd hij melkvoerder voor SintBlasius in Overmere, één van de grootste melkerijen uit die tijd. Hij deed zijn toer van Beervelde over Laarne en Kalken naar Overmere. Dagelijks haalde hij de melk op bij vijfennegentig kleine boeren die hij dan in kannen op zijn wagen naar Overmere voerde. Laden en lossen, een heel gesleur. Met twintig melkvoerders waren ze in de omstreken, grote en kleine, allemaal zelfstandig. “In 1956 was het zo koud dat mijn boterhammen bevroren. Ik moest de twee paarden voor mijn kar elke dag opnieuw scherp stellen met pinnen in de hoeven zodat ze niet zouden gaan slieren. Indraaien en aanspannen met een sleutel en ‘s avonds de botte knobbels er weer uit. Zes weken aan een stuk vriezen dat het knetterde en ik er nog vroeger uit dan anders. Maar dat is niet alles, de Ertbuerhoek was toen nog niet verhard en als het regende was het daar zo een modderpoel dat ik er met de paarden niet doorkon. Ik reed toen met de fiets over en weer met zes of zeven kannen tegelijk. Later kreeg ik een camion, kon ik drie verdiepen melk tegelijkertijd vervoeren. Hard werk, maar alleen de melkerij werd er rijk van. Toen ze me na twintig jaar vroegen om te investeren in een melkopzuigmachine hield ik het voor gezien en ben ik in de grote bouw begonnen. Meer dan de helft van de gebouwen van de Volvo heb ik mee helpen zetten. Groot en zwaar werk, maar dat was ik gewoon en de bouw betaalde beter. Ge ziet, ik ben toch niet versleten voor mijn tijd. Als ik nu tegen mijn kleinkinderen zou vertel-
len wat ik als veertienjarige al allemaal moest doen, die zouden dat niet kunnen vatten. In die klein mannen zie ik hoe klein ik toen nog was.” Marcella: “Ik zou niet weten wat ik anders zou doen. Ik zou allicht weer met Médard trouwen, mijn baas deed de baan en hij kwam nooit zat thuis. Behalve die éne keer. Op reis gaan deed ik niet graag. Als ik ergens ga, ben ik altijd blij dat ik weer thuis ben. Sinds een paar jaar gaan we met onze vier kinderen, hun echtgenoten en acht kleinkinderen naar de Ardennen in een proper huis, dat is wel geestig. We spelen dan spellekes. Ge ziet ne keer hoe ze leven, hoe ze omgaan met mekaar, dat doet mij deugd aan het hart. Verder kijk ik graag televisie. Voor een bejaarde mens is de tv schoon amusement. Kijkt gij ook naar de Slimste Mens?”
december’13
5