Branding 4de kwartaal 2009

Nationalistische Studentenvereniging NSV! - Jaargang 32 nummer 4 - 4de kwartaal 2009 Vu en terugzendadres: Tom Van Grieken, Jezuïetenrui 1, 2000 Antwerpen - Afgiftekantoor: Hasselt - Erkenning: BC 30740

“Heeft het Vlaams Belang gefaald?”

Dewinter reageert op de laatste Branding

NSV! trok naar Ierland: een eigenzinnig verslag

Interview met de Duitse Burschenschaften Raczeks

Strategie naar de macht

Beste radicalen,

is een driemaandelijkse uitgave van de Nationalistische Studentenvereniging NSV! Verantwoordelijke uitgever: Tom Van Grieken Jezuïetenrui 1 2000 Antwerpen Artikels vallen onder de verantwoordelijkheid van de auteur. Officiële standpunten worden als dusdanig vermeld.

Artikels mogen mits bronvermelding overgenomen worden.

Hoofdredactie: Peter Verheyen branding@nsv.be Contactadressen: NSV! vzw Kabbeekvest 16 3300 Tienen 0477 18 91 42 info@nsv.be www.nsv.be antwerpen@nsv.be 0495 71 27 29 brussel@nsv.be 0479 60 63 99 gent@nsv.be 0494 49 34 00 hasselt@nsv.be 0496 78 83 11 leuven@nsv.be 0497 85 01 97 mechelen@nsv.be 0472 77 79 03 westland@nsv.be 0485 75 17 08 osb-antwerpen@nsv.be osb-brabant@nsv.be osb-gent@nsv.be Steun welkom op: 402-8144051-25 Iban: BE70 4028 1440 5125 Bic: KRED BE BB

De NSV! maakt sinds haar ontstaan deel uit van de Vlaamse beweging en zal dit, tot spijt van wie het benijdt, blijven doen.

Deel uitmaken van een bredere beweging heeft ongetwijfeld zijn voordelen. Het heeft anderzijds ook het gevolg dat verschillende verenigingen bepaalde minder goede gewoonten doorheen de jaren hebben overgenomen. Feitelijk zit het reeds in het woord Vlaamse beweging vervat. Vele mensen en Vlaamse verenigingen – die het oprecht goed menen – bewegen wel wat, maar feitelijk zonder een concrete richting. Een beetje hiervoor en een beetje daarvoor actie voeren en vooral vele activiteiten organiseren uit traditie, of zowaar uit gewoonte! Dit maakt een ooit dynamische beweging lam en inefficiënt. Als nationalistische studenten mogen wij geen genoegen nemen met deze berusting in traditie om traditie, actie om actie. Het (eind)

Daarom moeten we voor onszelf de lat altijd hoger leggen. Nooit voor het haalbare gaan, altijd voor het ultieme, het einddoel.

Meestappen in het systeem of in het burgerlijk denken is nefast voor onze strijd. Die lat altijd hoger leggen, begint bij jezelf. Op tijd en stond je de vraag stellen, wat heb ik al gedaan voor mijn idealen en vooral wat kan ik nog doen om deze te bereiken. Niet alleen handelen omdat het moet, maar ook omdat het kan!

Een mooi voorbeeld, is deze Branding. Was er iets fundamenteel mis met de vorige edities?

Uiteraard niet. Moest Branding van vorm veranderen? Natuurlijk niet. Het punt is veeleer dat het gewoon kon. Op deze manier proberen we Branding qua uitzicht alvast aantrekkelijker te maken en zo onze nationalistische boodschap nog meer uit te dragen. Ook een

"Gewoon, omdat het kan" doel is een onafhankelijke Vlaamse staat die ten voeten uit nationalistisch geïnspireerd is. Nationalistische activiteiten moeten hier dan ook opgericht zijn. Hoe bescheiden de activiteit ook mag zijn, de ambitie moet immer groots zijn. Het moet het individu als het ware overstijgen.

Als nationalistische studentenvereniging mag Vlaamse onafhankelijkheid daarom geen fetisj op zich zijn en moeten we ons hoeden voor het vervallen in dogma’s. Voor een cosmetische onafhankelijksoperatie of een belgië in het klein moeten wij durven passen. Als nationalisten moeten we streven naar een totaal pakket. Drieëndertig jaar geleden hebben we het flamingantisme achter ons gelaten en laten wij hierin dan ook niet hervallen. De demagogische, culturele, economische en sociale problemen waarmee ons Diets volk geconfronteerd zal worden, zijn zo groot dat halfslachtige oplossingen, geen oplossingen zijn.

praesidiumweekend in Ierland moest niet, maar het kon wel en het was daarenboven zéér geslaagd. Willen we een groots volk worden dan moeten we grootser durven denken én vooral handelen.

Als studenten mogen we geen koudwatervrees hebben om iets nieuw te proberen. Zullen we daarom altijd slagen en onze korte termijn doelen bereiken? Waarschijnlijk niet, maar dit mag geen obstakel vormen. Ze mogen mij later alles verwijten, maar niet dat ik niet geprobeerd heb. Sta me toe, alvorens u veel leesplezier te wensen met deze nieuwe Branding, af te sluiten met de woorden van Willem van Oranje: Het is niet nodig te hopen om te ondernemen noch te slagen om te volharden!

Semper fidelis!

Senior Seniorum NSV! tom.vangrieken@nsv.be

73ste Vlaams Nationaal Zangfeest zondag 28 februari 2010 - 14u30 Lotto Arena - Antwerpen

Kom met vrienden en familie, jong en oud, naar het Zangfeest om samen met duizenden Vlamingen in verbondenheid onze liederenschat te zingen en complexloos onze identiteit uit te dragen.

Bestel tijdig uw kaarten via de NSV!, want na het succes van dit jaar, zal het opnieuw snel uitverkocht zijn!

Studenten: 10,50 euro | -18 jaar: 5,50 euro | Anderen: 15,50 euro Rekeningnummer: 402-8144051-25 info@nsv.be | 0496 53 31 38

EDITO Beste commilitones, Sympathisanten,

Branding bevat zoals vanouds genoeg leesvoer om jullie intellectuele honger te stillen, maar hopelijk ook om deze aan te wakkeren. Zoals ik al heb opgemerkt in het editoriaal van de vorige Branding, ben ik van mening dat vorming een cruciale pijler vormt in het NSV! bestaan omdat men als jonge nationalist zo kan uitgroeien tot een scherpzinnige criticus en hopelijk ook een positieve en constructieve bijdrage kan leveren aan de politieke strijd. Geen kleinburgerlijk toognationalisme, maar een integraal en groots nationalisme!

Van mijnentwege kunnen jullie een artikel vinden over de Mars op Fiume, één van de meest opmerkelijke ondernemingen van de 20ste eeuw en zeker niet oninteressant voor de hedendaagse politieke strijd. Het artikel ‘Strategie naar de macht’ zullen de politieke strategen onder ons doen likkebaarden naar de actualisering van een andere belangrijke pijler binnen NSV!: actie. Daarnaast krijgt mijn illustere voorganger Yves Pernet een wederwoord van Filip Dewinter op zijn bijzonder kritische beschouwing over het Vlaams Belang. Wie het oorspronkelijke artikel wil lezen, kan dit terugvinden in de zomereditie van Branding of op zijn eigen webstek1. Het studentikoze interview met ‘die Alte Breslauer Raczeks zu Bonn’ doet ons tenslotte mijmeren naar het gouden gerstenat dat ons niet alleen een vrolijke roes geeft en ons in een geëxalteerde bui doet belanden maar ook de jeugdige radicaliteit en de erfenis van Sturm und Drang doet herleven. Laat ik met deze vrolijke noot dan ook eindigen en u niet langer meer ophouden met mijn gelanterfant. Veel leesplezier!

Semper Fidelis!

Peter Verheyen v/o Pjotr Scriptor NSV! ‘09-’10 Stud. rer. hist.

1 http://yvespernet.wordpress.com/heeft-het-vlaams-belang-gefaald/, laatst geraadpleegd op 19 november 2009.

NSV.be in een NIEUW kleedje!

-3-

Praeses dixit...............................2 Edito...........................................3 Actueeltjes.................................4 Strategie naar de macht.............6

Reactie Filip Dewinter op laatste Branding ‘Staatsgevaarlijk zijn is geen schande’............................9

Quis Contra nos? - De mars op Fiume en d’Annunzio................13 Interview met de Alte Breslauer Raczeks zu Bonn.......................16 Noord-Ierse strijd en het IRA....18 Beschrijving van kunst..............20 Ierlandreis NSV!: een verslag....25 NSV! Nieuws.............................23 NSV!-Kalender..........................26

Erkenning: BC 30740

De afgelopen maanden waren niet minder interessant dan anders, zoals u kan merken in onze rubriek ‘Actueeltjes’. We hebben gezien hoe de nieuwbakken Amerikaanse president Barack Obama een Nobelprijs voor de Vrede heeft ontvangen voor beloften. Hij was naar eigen zeggen een beetje gegeneerd, maar toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat die man en zijn hofhouding nog altijd bezig zijn met een politieke campagne. En laat dat net het moment zijn waar een politicus het minst te betrouwen is... Daarnaast hebben we ook op meer lokaal vlak interessant nieuws op te merken. De afdelingen hebben allemaal succesvolle openingsdebatten georganiseerd, mits wat obstakels door de academische overheid in Antwerpen of schermutselingen na het debat met tegenstanders in Gent. Maar dat mag ons niet tegen houden! Het is immers niet nodig te hopen om te ondernemen, noch te slagen om te volharden. Dit heroïsche credo moet door ons eigen gemaakt worden, zodat geen haar op ons hoofd nog maar denkt om te buigen voor de dwazen die de ‘morele hoge grond’ trachten op te zoeken, maar daar hopeloos in falen.

In dit nummer van Branding

Nationalistische Studentenvere niging NSV! - Jaargang 32 Vu en terugzendadres: Tom nummer 4 - 4de kwartaal 2009 Van Grieken, Jezuïetenrui 1, 2000 Antwerpen - Afgiftekantoo r: Hasselt -

Jullie zijn getuigen van een heuse primeur! Branding stapt eindelijk mee in de 21ste eeuw en zoals u kan zien, gebeurt dit in kleur en een geheel nieuw formaat. De bedoeling is een aangenamere leeservaring mee te geven zonder af te doen aan de kwaliteit van de artikels.

We hebben dit keer ons best gedaan om voor meer afwisseling te zorgen. Ik denk dat we daar wel in geslaagd zijn. Maar dit oordeel dient vooral door u geveld te worden!

“Heeft het Vlaams Belang Dewinter reageert op de

NSV! trok naar Ierland: een eigenzinnig verslag

Interview met de Duitse Burschenschaften Raczek s

gefaald?”

laatste Branding

Strategie naar de macht

Actueeltjes 21 november 2009 – Vietnam ontkent dat het Facebook blokkeert, nadat vele gebruikers klaagden over de moeilijke bereikbaarheid van de populaire webstek. Syrië, Iran en China zijn andere landen die dit ook doen.

vrijwillige legerdienst voor laaggeschoolde jongeren in. Zij hoeven geen testen meer af te leggen zoals sollicitanten voor beroepssoldaten.

12 november 2009 – Het Belgische koningshuis moet de broeksriem toch niet aanspannen om de gevolgen van de crisis op te vangen. Zij hoeven zich dus geen zorgen te maken om brood op de plank te krijgen.

19 november 2009 – Herman Van Rompuy wordt verkozen tot de eerste Europese president. Er was eerst hevige tegenwind van de Britse pers, maar de leiders van de EU-lidstaten lieten dit niet aan hun hart komen.

18 november 2009 – De Vlaamse Overheid plaatst een vragenlijst op het internet over een mogelijk internetachtervoegsel voor Vlaanderen. Wordt het .vla?

18 november 2009 – Vier mensen komen om bij een explosie van een bom uit de Vietnamoorlog in de Zuid-Vietnamese Tay Ninhprovincie. Een overblijfsel van een misdadige oorlog van de VS in het kader van de ‘containment’-doctrine.

25 oktober 2009 - Een dubbele zelfmoordaanslag in de Iraakse hoofdstad Bagdad, de zwaarste in twee jaar, kost aan zeker 155 personen het leven. De aanslag wordt opgeëist door een aan Al Qaida verbonden terreurgroep.

9 november 2009 – Berlijn viert de twintigjarige verjaardag van de val van de muur. De bekende Poolse Solidarnośćvoorman Lech Walesa mocht de dominostenen laten vallen langs het oude traject van de scheidingsmuur, wat hij deed met een zekere flair door een cameraman op een Segway te laten vallen.

21 oktober 2009 – De striptekenaar Jef Nys, bekend van Jommeke, overlijdt.

8 november 2009 - Het Huis van Afgevaardigden in Washington D.C. stemt met nipte meerderheid in met een op plannen van Barack Obama gebaseerd wetsontwerp voor de hervorming van de Amerikaanse gezondheidszorg.

7 november 2009 – Het Koninklijk paleis wordt verkozen tot het derde lelijkste gebouw van België. De winnaar van de wedstrijd zou gratis gesloopt worden door de initiatiefnemer Groep Jan Stallaert.

17 november 2009 – De VS en China wensen dat de milieutop in de Deense hoofdstad Kopenhagen, die plaatsvindt op 7 december, uitmondt in een wereldwijd akkoord.

12 november 2009 - De Belgische minister van Defensie Pieter De Crem, alias ‘Crembo’, voert vanaf 1 januari 2010 de

president Václav Klaus tekent na lang uitstellen het Verdrag van Lissabon.

Hiermee is het lange ratificatieproces van het verdrag voltooid.

18 oktober 2009 – Het zuidwesten van Iran wordt geteisterd door een zelfmoordaanslag waarbij tientallen mensen om het leven komen, waaronder officieren van de Revolutionaire Garde. Het soennitische Jundullah eist de verantwoordelijkheid op 7 november 2009 – De Nederlandse webtelevisie PowNed.tv krijgt een zendvergunning. Zij vonden hun oorsprong bij het populaire GeenStijl.nl. Links-Nederland reageert zeer verzuurd op deze, algemeen als rechts betitelde, zender.

3 november 2009 – De Tsjechische -4-

18 oktober 2009 – De meerderheid van de Antwerpenaren die zijn gaan stemmen hebben een negatief advies gegeven voor de bouw van de Lange Wapperbrug.

12 oktober 2009 – Zes Oeigoeren worden ter dood veroordeeld voor de

zijn buitengewone pogingen om de internationale diplomatie en de samenwerking tussen mensen te versterken.”

Een bijzondere eer, een Nobelprijs krijgen voor beloftes.

de melk liever uit te delen aan mensen die de supermarkten bezoeken.

hevige rellen in de westelijke regio van Xinjiang in China.

11 oktober 2009 – Pater Damiaan wordt in Vaticaanstad door paus Benedictus XVI tot heilige gecanoniseerd.

2 oktober 2009 – Een Ierse meerderheid in een referendum stemt voor het Verdrag van Lissabon. Vorig jaar werd dit verdrag nog afgewezen. De aanwezigen op het praesidiumweekeinde kunnen getuigen van een prerevolutionaire sfeer (zie artikel).

9 oktober 2009 – De Taliban valt in Rawalpindi het hoofdkwartier van het Pakistaanse leger aan en plegen een bomaanslag bij Pesjawar waarbij 52 mensen het leven laten. De onrusten in de Swatvallei nemen niet af.

6 oktober 2009 – Het NSV!-kopstukkendebat van de Gentse afdeling verloopt zonder enige hinder. Na afloop werden echter twee KVHV’ers en een NSV!’er afgetuigd door anarchistische gemaskerden met kettingen en ijzeren staven.

5 oktober 2009 – De Amerikaanse president Barack Obama ontvangt de Nobelprijs voor de Vrede wegens “[...]

1 oktober 2009 - China viert vandaag het zestigjarige bestaan van de Volksrepubliek. Op het Tienanmenplein in Peking is de grootste (eigenlijk groteske, -red.) militaire parade in de geschiedenis van het land gehouden.

28 september 2009 - Washington maakt zich zorgen om de ‘eventuele uitwisseling van uranium tussen Iran en Venezuela’.

17 september 2009 - In de Brusselse gemeente Sint-Jans-Molenbeek breken hevige rellen uit nadat de politie een jongen oppakte. Ook andere gemeenten met hoge allochtone concentraties vertonen moeilijkheden, zoals Anderlecht.

16 september 2009 – Melkboeren gieten zes miljoen liter melk uit in het Waalse Ciney uit protest tegen de lage melkprijzen. Vlaamse boeren verkiezen -5-

15 september 2009 - Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Melchior Wathelet (CDH) legt de laatste hand aan een richtlijn voor de eenmalige regularisatie van mensen zonder papieren, op voorwaarde dat ze papieren van de asielaanvraag voorleggen en bewijzen dat ze ‘lokaal verankerd’ zijn.

11 september 2009 - De Vlaamse Raad van het Gemeenschapsonderwijs verbiedt het dragen van een hoofddoek in alle scholen van het gemeenschapsonderwijs. De Antwerpse stedelijke, provinciale en vrije (katholieke) scholen doen hetzelfde. Hevige protesten ontstaan, waaronder ook van de Actief Linkse Scholieren, die bestond uit 9 personen die ons toch iets ouder leken dan 18 jaar.

30 augustus 2009 - In het centrum van Antwerpen woedt ‘s ochtends voor korte tijd een zware brand in de Carolus Borromeuskerk aan het Hendrik Conscienceplein. De schade is gelukkig beperkt, ondanks de hevige rookontwikkeling.

Strategie naar de Macht De schommelingen buiten beschouwing gelaten, betekende 2000-2010 de politieke doorbraak van nationalistische partijen. Zeer uiteenlopende formaties zijn gegroeid of voor de eerste keer doorgebroken, noemen we maar: FPÖ, FN, Jobbik, NPD (lokale verkiezingen), BNP… Niet verwonderlijk, afgezien van de direct voelbare gevolgen van immigratie (gettovorming, criminaliteit, vervreemding) staat de keizer al een tijdje zonder kleren. Het establishment heeft steeds meer nood aan een eenduidige boodschap en slorpt zelfs de meest linkse elementen op in een georchestreerd schouwspel van globalisering, deculturalisering/mixologie en Brussel-parasitisme. In afwisselende mate slaagt onze zijde er in hier een geloofwaardige oppositie te voeren.

De eventuele verliezers, zoals eerst de FPÖ, toen het FN en vandaag het VB, kunnen hun dipjes wijten aan interne strubbelingen, electorale concurrentie en/of een cordon sanitaire. Toch zal de publieke opinie op het einde van de dag in het voordeel van deze partijen spelen, alleen al wegens het vreemdelingenstandpunt. Zo zien we het Waalse FN, dat zelfs zonder campagne, toch nog een paar procent binnenrijft. De algemene conclusie: rechts valt niet meer weg te slaan.

We vergeten echter snel dat de afgelopen twintig jaar de kaarten behoorlijk doorheen geschud zijn. Niets wijst er dan ook op dat louter de klassieke recepten tot een uiteindelijke omwenteling zullen leiden.

balisering zijn. Niet de allochtoon is het probleem, wel dat deze hier komt (open grenzen). Niet de sociale wanorde is het probleem, wel de destabiliserende factoren (pseudovooruitgang, internationalisme).

Voor de goede orde, dit artikel heeft niets te maken met het VB. Evenmin wil ik de mystiek induiken om in de politiek te eindigen, of vice versa. Wel wil ik enkele algemene impressies laten synthetiseren tot een strategische conclusie.

Globalisering als oorzaak indachtig, komen we tot de vraag wie er het meest bij te winnen heeft. Antwoord: zij die gelieerd zijn met datgene wat al internationaal is, in de eerste plaats de financiële sector (per definitie oligarchisch). Geld kent geen grenzen (meer), dus meer ‘marktverruiming’ betekent meer kapitaal en meer kapitaal betekent meer alles. En laten nu net deze mensen met het politiek bestel verweven zijn (denken we aan de directies van grote banken waar Di Rupo, Dehaene,… zetelen). De banken zijn sinds de afschaffing van BrettonWoods in ‘73 een koers van ontworteling en mondialisering ingeslagen. Nu staat het zo ver dat deze samen met de politiek (eveneens internationaal geworden) een globale oligarchie vormen, los van elk nationaal belang maar met alle nationale en internationale macht in handen.

Globalisering als oorzaak aanvaarden Waar bestaat, intuïtief, ons klassieke electoraat uit? Kort samengevat: zij die zich zorgen maken over een toekomst waarin vernietigende immigratie, sociale onveiligheid en onzekerheid de hoofdtoon zetten. Iedereen die zowel (negationistisch) links als (gesyndicaliseerd) rechts heeft opgegeven. Tegen oprukkende minderheden, voor veiligheid; tegen hangmatsocialisme, voor verantwoordelijkheid…

Een teleurgesteld proletariaat en een gefrustreerde burgerij vinden elkaar terug in standpunten tegen de nieuwe wereldwanorde.

Belangrijk bij deze problemen is te beseffen dat het directe gevolgen van glo-

-6-

Dus wie zijn de verliezers? Tegenover de internationale oligarchie staan de populaire klassen, op te delen in de nationale ondernemers (zelfstandigen en investeerders), arbeiders en ambtenaren.

Deze worden gedwongen tot concur-

rentie met een onevenredige wereldeconomie. Bovendien worden ze verraden door collaborerende syndicaten. Voor de oligarchie zijn deze het aangeschoten wild, de nationale elementen die uit de weg moeten geruimd worden (of op zijn minst gerecupereerd), omdat ze de mondialisering in de weg liggen. Wanneer bevolkingsgroepen hun banden breken met het nationale, komen ze langzaam maar zeker tot de wereldmaatschappij (dixit Marx overigens). En er is geen enkele politieke onderstroom die hier de klokkenluider voorspeelt, ook geen ‘nationalistische’, waardoor de oligarchie zich gelegitimeerd voelt dit beleid door te duwen.

den over voor de financiële sector, maar verliezen Fortis. We hebben miljarden over voor de sociale zekerheid, maar doen Opel cadeau. En waarom zo’n stilte rond onze boeren, die het van de daken schreeuwen?

sche oligarchie! De lokale gemeenschap redden! Na maanden hevige campagne kwamen de resultaten binnen: Marine Le Pen moest met 47% het nipt afleggen voor een los samenhangende en intern verdeelde coalitie van vijf linkse partijen.

Als nationalisten verdedigen wij het nationale belang. En wanneer wij als enigen dit belang werkelijk verdedigen, zal de natie ons daarin ook volgen. Maar op dit moment lijken we onze voeling met dat nationale verloren te zijn. Het is daarom belangrijk rekening te houden met de maatschappelijke mutaties van de afgelopen decennia (en vooral de laatste twee).

Dus even recapituleren. De traditionele partijen zijn corrupt en eenzijdig, houden zich niet aan hun beloftes, gaan onverantwoord om met de budgetten, verraden en verpauperen hun eigen volk…

De syndicaten en globalisering vernietigen de arbeider, de ondernemer, de industrie, de sociale zekerheid, de fundamentele structuren van ons land… En toch kunnen we maar niet doorbreken!

Zelfs niet als alles meezit! Wat zien we over het hoofd?

Twee tactische kloven

Het FN heeft aangetoond ook zonder de klassieke thema’s een politiek haalbaar alternatief te vormen.

Dat is al een overwinning op zich. Ze heeft de voeling met het volk teruggevonden in de verdediging van de lokale burger, hier heeft ze tenminste 47% erkenning voor gekregen.

Alle mediaboycot en politieke smaad kon daar niets aan veranderen.

Door onze pijlen op de direct voelbare problemen te richten hebben nationalistische formaties succesverhalen gekend. Dewinter, Haider, Bossi… ze zijn symbolen van anticriminaliteit en anticorruptie geworden. Maar tot in welke mate kunnen we hiermee onze positie handhaven? En wat voor tactiek moet dat dan voorstellen? De occasionele witte raven (Sarkozy, Berlusconi, Dewever…) blijken al voldoende om ons electoraat te recupereren met een pseudopopulistisch schouwspel.

Zelfs de ‘xenofobe’ kaart monopoliseren werkt niet meer nu dat men aanklaagt wat men zelf heeft veroorzaakt (Luckas Vander Taelen is een mooi voorbeeld).

Wat we dus krijgen zijn twee vrij eenvoudig aan te tonen kloven tussen problematische realiteit en voorgestelde oplossing. Enerzijds is onze tactiek, ons traditioneel (dieet) recept, recupereerbaar (geworden), ze kan dus niet (meer) als steunpilaar voor oppositie dienen. Anderzijds wordt de oligarchie, waar de fundamentele oorzaken (globalisering, rente…) liggen, met rust gelaten.

Dambreuk Islamisering, criminaliteit, corruptie en regionalisme zijn electorale goudmijntjes geweest. We zijn hier echter zo op prat gegaan dat men niet aan ons denkt wanneer het bijvoorbeeld gaat om het behoud van economische sleutelsectoren of de rol van de syndicaten. Men zal zeker niet met dit in het achterhoofd naar de stembus trekken.

Toch zal het hier in toenemende mate om draaien in de directe toekomst. Op dat vlak is er met de economische crisis een dambreuk geweest, al beseffen we het zelf nog niet. We hebben miljar-

Wat ging er dan mis? Het FN kon de economische realiteit niet inzien.

Ze waande zich in een economische hausse waar de luie werkloze de parasiet is die door de noeste werker in stand moet worden gehouden.

Waar de corrupte socialisten deze parasieten als een leger rode mieren onderhouden zodat zij de lokale economie kunnen vernietigen. In HéninBeaumont heeft het FN getracht een economisch linkse (verpauperde) bevolking te winnen met een economisch rechts discours.

Gevalsstudie Hénin-Beaumont Begin juli vonden in Hénin-Beaumont lokale verkiezingen plaats, een Frans stadje waar werkloosheid, corruptie en algemene malaise al jaren heerst. Deze verkiezingen maakten ophef, omdat het wanbestuur en de corruptie van de lokale socialisten wel heel frappant was geworden. Marine Le Pen (dochter van) bleef als enig realistisch alternatief over.

Het FN heeft geprobeerd lessen te trekken uit het verlies tegen Ségo-Sarko en pakte dan ook uit met een vernieuwd concept. Verwijzingen naar de partij werden weggelaten (geen stigma) en de aandacht ging uit naar de bescheiden zwoegende Fransman, geteisterd door: schandalig hoge belastingen, een veel te groot ambtenarenbestand, veel te veel uitkeringstrekkers… De lokale economie verdedigen tegen de politico-economi-7-

Dit is niet meer de ‘Golden Sixties’.

Mensen worden hoe langer hoe meer afhankelijk van uitkeringen en publieke functies. Dat is niet hun schuld, steek het dus ook niet op hen. In deze tijden spreken over het verlagen van belastingen of het verminderen van het ambtenarenapparaat zal dan ook hoe langer hoe minder hout snijden. Hénin-Beaumont is op dat vlak een lokale prelude van wat nationaal komen gaat en in sommige regio’s al is. Dewinter vroeg zich afgelopen verkiezingen af wat de Walen bezielt om voor de PS te blijven stemmen. Bij deze het antwoord.

Spannende tijden Onder de druk van de aankomende financieel-economische crisissen zullen tal van taboes sneuvelen. We mochten geen fabrieken in eigen land houden, maar voor de banken moesten we wel plots

miljarden vrijmaken en moesten we hen de hand boven het hoofd houden (of ze nu bleven of niet). Ik ga nu niet verder uitwijden over waar het met ons heen zal gaan, wel is zeker dat de EU-landen tegen dit tempo met zulke budgettaire tekorten zullen zitten dat de Criteria van Maastricht een flauwe grap worden.

De monetaire stabiliteit van de euro zal hierdoor niet meer gegarandeerd kunnen worden en een IJslands faillissement staat vooraleer men het allemaal goed beseft aan onze deur te kloppen (wat Dehaene ook mag beweren).

door de politieke onderstroom te creëren die ons als verdedigers van de nationale klassen, het populaire proletariaat, profileert in het licht van een nefaste internationalisering.

Naarmate dit doemscenario nadert, zal de bevolking enkele fundamentele zaken terug in vraag durven stellen. De arbeider: miljarden voor de banken, maar niets voor de duizenden werkers van fabrieken die naar andere landen trekken?

De banken hebben het over de voordelen van het multiplicatoreffect. Dus wat is dat, rente, en wat heb ik daar aan? De ondernemer: hoeveel bedrijven zijn al bezweken/verhuisd onder de druk van open grenzen en hoeveel zullen nog de revue passeren? De eurocraten hebben het over de voordelen van marktverruiming. Dus wat is dat, globalisering, en wat heb ik daar aan? De ambtenaar: bij welke afslanking zal mijn kop rollen?

De regering heeft het over efficiëntere dienstverlening. Dus wat is dat, privatisering, en wat heb ik daar aan? Dergelijke vragen zal men zich beginnen stellen wanneer de antwoorden van de oligarchie niet meer volstaan. En men zal bereid zijn zich af te vragen: Waarom nationaliseren we die banken niet, net als de fabrieken? Wat hebben we aan financiële globalisering en de Europese markt?

Waarom moeten diensten van algemeen nut uitverkocht worden aan Frankrijk?

Het is cruciaal dat wij de stem worden tegen de privatisering van de Post en de NMBS (nog voor de regionalisering daarvan). Privatisering zal in Europese en mondiale context immers overname betekenen, denken we maar aan de energiemarkt. Daarmee verdedigen we niet de politiekgelieerde directeurs van deze bedrijven, maar wel de tienduizenden wier loonlijst ervan afhangt. Op zo’n moment moet men niet het signaal geven dat er “afgeslankt” of “bespaard” moet worden. Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen liefhebber van deficit spending of communistische experimenten, maar nuances leggen we later wel. Het is dan ook tegelijk cruciaal dat we de nationale ondernemer duidelijk maken waarom een solidaristische economische hervorming zowel zijn eigen bedrijven en investeringen als de natie op zich tegenwicht kan laten bieden aan het internationale.

Dit worden politiek spannende tijden.

Het is normaal dat de bevolking haar eigen belang verdedigt en ze verwacht dat ook van de natie. Wanneer wij ons dan ook opwerpen als verdedigers van de natie zal de bevolking ons volgen. Daarom zullen we in de toekomst succes bereiken

In de tijden die komen moeten wij de stem van de arbeider zijn wiens job naar het buitenland verhuist. Maar ook van de boer die zijn melk nog beter door de gootsteen kan gieten. En ja, ook die van het nationale kapitaal dat met een vijandige overname door een internationale oligarchie wordt geconfronteerd.

Nationale economie, sociale economie Kern van de zaak is dat we een situatie hebben waarin we een verpauperende (verlinksende) bevolking met een rechts discours proberen te overtuigen. En wij zijn hier dusdanig in vastgeroest dat het alternatief een open veld is geworden.

Onze klassieke standpunten winnen stemmen om overduidelijke redenen, maar zij stroken niet met steeds meer prominent wordende maatschappelijke

-8-

evoluties. Dit heeft tot gevolg dat er geen populaire opinie groeit, die tot een nationaal alternatief kan leiden. Onze uitgangspositie is op dit moment geen nationalisme dat als nationale reactie op niet-nationale krachten dient. Het aanklagen van een inefficiënt federalisme en er dan een europeanisering tegenover stellen, zoals de N-VA doet, is precies datgene wat moet worden vermeden.

We gaan er verkeerdelijk van uit dat we links van de rechterkant moeten voorbijsteken. Zonder de versplinterde massa met een politieke onderstroom te herenigen en voor ons te winnen komen we nergens. Dit is een nationaal alternatief stellen voor zowel sociaal als liberaal internationalisme, die maar al te makkelijk als objectieve bondgenoten van elkander kunnen worden gesitueerd. Er is hier geen alternatief voor, men is globalist of andersglobalist (globalist dus). En omdat men geen alternatief met dezelfde wapens voorgeschoteld krijgt, zal men ook nooit overtuigd worden door nationalisme, wat fundamenteel antiglobalisme is (glokalisme bestaat niet).

Verdedigen wij het volk? Dat is maar de vraag wat het volk is. Het is me opgevallen hoe links en rechts een soort wisselwerking kennen: links wordt economisch als rechts maatschappelijk wordt, links wordt maatschappelijk als rechts economisch wordt. Ik heb met dit artikel getracht zowel links als rechts voorbij te steken met wat eigenlijk een kruising tussen marxistische en nationalistische dialectiek is. Wie daar bezwaren tegen heeft, kan nog altijd niet vatten dat de Muur gevallen is. Het is dan ook enkel in deze dialectiek dat ik een geloofwaardig verhaal vaststel dat, indien men het niet te laat beseft, kan anticiperen en inspelen op de maatschappelijke evoluties van de komende jaren. De klassieke thema’s geheel terzijde biedt enkel dit denkkader een strategie naar de macht.

Thierry Vanroy Nationaal Censor ‘08-’10

“Staatsgevaarlijk zijn is geen schande, het is een plicht!”

Naar aanleiding van het lijvige artikel “Heeft het Vlaams Belang gefaald?” leggen we pro-senior en Vlaams Belang kopstuk Filip Dewinter enkele stellingen voor. We zijn zo vrijpostig geweest om op basis van het bovengenoemde artikel deze stellingen naar onze inzichten te formuleren.

Belang een N-VA-bis of een LDD-plus maken is zeker geen optie. Het Vlaams Blok/ Vlaams Belang moet vooral zichzelf blijven; niet beschaamd zijn over het verleden van de partij en vooral geen schrik hebben van de eigen schaduw!

Branding: Er is niets revolutionair meer aan het Vlaams Belang. Zelfs de linkse kerk stelt tegenwoordig de multiculturele samenleving in vraag. (cf. Luckas Vander Taelen over de rellen in Anderlecht in De Morgen) Het Vlaams Belang is na 30 jaar ‘rebelleren’ een traditionele partij geworden, een deel van het politieke bestel.

dat we daarom een deel van het politieke establishment zijn geworden. Revolutionair is het Vlaams Belang zeker wel. Revolutionair zijn heeft niet alleen te maken met de methode maar vooral met de inhoud. Wij willen inderdaad een revolutie van de geesten op gang brengen. Het politiek establishment draait alleen maar bij wanneer de publieke opinie – het volk – hen daartoe verplicht. Na dertig jaar Vlaams Blok/Vlaams Belang kunnen we met fierheid zeggen dat we erin geslaagd zijn om vele honderdduizenden Vlamingen te overtuigen van ons gelijk; zeker wanneer het gaat over het in vraag stellen van de multiculturele samenleving, het onderkennen van het gevaar van de islam maar ook de evolutie in de geesten in de richting van de Vlaamse onafhankelijkheid is opmerkelijk. Toen we eraan begonnen in 1978 waren we al blij dat in opiniepeilingen 5 tot 6% zich uitsprak

FDW: Karel Dillen zei altijd: “We zijn IN maar niet VAN het parlement”. Het Vlaams Belang mag inderdaad niet “parlementariseren”.

We mogen “de straat” niet verwaarlozen. Politieke actie op straat blijft voor een verketterde partij, zoals het Vlaams Belang, één van de belangrijkste methodes om de persboycot te doorbreken.

In het verleden zijn sommige van die acties en betogingen wel eens fout gelopen en als een boemerang in ons gezicht terecht gekomen maar dat mag niet betekenen dat we het kind met het badwater moeten weggooien. Het Vlaams Belang moet rebels, revolutionair en volks blijven. Revolutionair zijn betekent dat we geen stuk van de taart maar een ander recept voor de taart willen. We moeten het systeem blijven uitdagen. Wies Moens zei het al: “Liever wolf in het bos dan vette hond de keten om de hals”. Door tegendraads te zijn en moeilijk te blijven doen maar vooral door electorale successen te boeken, verplichten we de traditionele partijen om het debat aan te gaan over een aantal thema’s die politiek niet correct zijn. Dat de linkse kerk vandaag de multiculturele samenleving zelf in vraag stelt en het islamdebat zelfs in linkse kringen volop woedt, heeft alles te maken met het feit dat het Vlaams Belang dertig jaar lang op die nagel heeft geklopt. Het is niet omdat we erin geslaagd zijn om langzaam maar zeker onze thema’s aan de politieke agenda te plaatsen

ten voordele van Vlaamse onafhankelijkheid. Vandaag stellen we vast dat bijna de helft van de Vlamingen in allerlei peilingen zich achter de Vlaamse onafhankelijksidee schaart. Dat is grotendeels de verdienste van het Vlaams Belang en van de militante Vlaamse beweging. Onze strijd is niet tevergeefs geweest. Het Vlaams Belang is trouwens veel meer een beweging dan een politieke partij.

Wij moeten de kar trekken, het pad effenen en de bakens uitzetten. Het revolutionaire karakter van het Vlaams Belang moet veel meer beklemtoond worden.

Alleen door ons te onderscheiden van de andere partijen creëren we een politieke meerwaarde die ons aantrekkelijk maakt voor vele kiezers. Van het Vlaams

aan tientallen mandatarissen en een honderdvijftigtal medewerkers maar dat betekent daarom absoluut niet dat het veilig stellen van mandaten en jobs het alleszaligmakend doel zou zijn van het Vlaams Belang. Wie kiest voor een snelle en succesvolle politieke carrière kan maar beter bij een andere partij aansluiten. De kans dat het Vlaams Belang op korte termijn ministers, kabinetsmedewerkers en lucratieve functies in de raden van bestuur van grote bedrijven en parastatales zal benoemen, is eerder klein. Wie bij het Vlaams Belang aan politiek doet, kent de beperkingen… Dat anderzijds niemand graag zijn job, zijn mandaat of zijn inkomen verliest daar heb ik uiteraard alle begrip voor. Dat alles mag

Vlaams Belang is een traditionele partij

-9-

Vlaams Belang is een partij geworden van postjesjagers Branding: Het Vlaams Belang zou slechts een middel zijn naar Vlaamse onafhankelijkheid, maar de laatste tijd lijken de meeste nationale mandatarissen vooral bezig met hun deel van het middel te redden.

FDW: Het Vlaams Belang is net zoals iedere politieke partij slechts een middel, nooit een doel. Uiteraard verschaft het Vlaams Belang werk en een inkomen

echter niet betekenen dat we uit frustratie; uit materieel of financieel zelfbehoud of omwille van ongezonde ambitie de lat lager zouden leggen en water in de wijn van ons programma zouden doen.

Sommigen stellen het voor alsof we het cordon sanitaire kunnen doorbreken door de scherpe kantjes af te vijlen, onze “stijl” aan te passen en mogelijk zelfs het programma bij te schaven. Wie denkt daarmee het cordon te doorbreken, heeft van het cordon ontzettend weinig begrepen. Het cordon sanitaire heeft immers niets te maken met ethische of morele principes, met inhoud, ideologie of partijprogramma maar alles met het monopoliseren van de macht door de traditionele partijen. Het cordon is voor hen een kwestie van zelfbehoud. Het cordon kan, me dunkt, alleen electoraal doorbroken worden wat betekent dat we op eigen krachten electoraal sterk genoeg zijn om het alleen te doen (zoals dat bijna in 2006 in Merksem met 44%, in Hoboken met 43,5% en in Deurne met 44,5% het geval was) of via het sluiten van allianties en akkoorden met andere partijen.

Vlaams Belang heeft haar maximum in 2004 bereikt Branding: Elke politieke partij heeft haar electorale plafond. Heeft het Vlaams Belang haar maximum bereikt in haar huidige vorm?

FDW: Uiteraard was het percentage van 24% in 2004 uitzonderlijk. De omstandigheden die tot die 24% hebben geleid, waren al even uitzonderlijk; het racismeproces, het verbod van het Vlaams Blok en de oprichting van het Vlaams Belang. Vele kiezers hebben toen voor de underdog gestemd.

Het was een strijd van - 10 -

David tegen Goliath. Het rechtvaardigheidsgevoel van de Vlamingen dreef hen in de richting van het Vlaams Belang. Die bonus zijn we al even kwijt. We moeten realistisch zijn en beseffen dat voor een radicale en non-conformistische rechtsnationalistische partij zoals het Vlaams Belang een percentage om en rond de 15% eerder de regel is. Vergeten we ook niet dat we concurrentie op rechts gekregen hebben met LDD en N-VA. Dit alles betekent echter niet dat het Vlaams Belang geen groeikansen meer zou hebben.

Nieuwe bezems zoals LDD en N-VA vegen goed maar ook dat blijft niet duren. LDD is over zijn hoogtepunt heen en N-VA zal de hooggespannen verwachtingen nooit kunnen waarmaken. Een VU-bis scenario dreigt voor Dewever en co. Anderzijds zijn de maatschappelijke omstandigheden (islamisering, immigratie-invasie, multicul, toenemende onveiligheid, criminaliteit, vervreemding, sociale problemen, verder uiteenvallen van België,…) van die aard dat het Vlaams Belang opnieuw electoraal zal stijgen. We moeten er ook voor zorgen dat we ons niet blind staren op die 24%. Een tijdlang zijn we verslaafd geweest aan alsmaar nieuwe overwinningen. Misschien hebben we daar teveel voor in de weegschaal geworpen. Minstens even belangrijk als nieuwe verkiezingsoverwinningen is het feit dat het Vlaams Belang een principiële, rechtlijnige en consequente rechtste en volks-nationale partij is en blijft.

Vlaams Belang moet deelnemen aan de macht Branding: Is deelnemen aan de macht het enige dat telt? Sommige mensen zoals Vlaams Parlementslid en pro-senior van NSV! Gent Karim Van Overmeire beweren dat het Vlaams Belang het cordon sanitaire zelf op slot houdt en het cordon sanitaire koestert.

Het Vlaams Belang moet een strategie volgen om zo snel mogelijk te kunnen deelnemen aan de macht.

FDW: Deelnemen aan de macht kan en mag toch nooit een doel op zich worden.

Deelnemen aan de macht is slechts een middel om ons doel te bereiken. Ik zeg altijd: “oppositie voeren als het moet; machtsdeelname als het kan”. Het verhaaltje dat wij het cordon zelf op slot zouden houden, is een mythe. Er bestaat een cordon tegen het Vlaams Belang om de heel eenvoudige reden dat het Vlaams Belang de enige revolutionaire Vlaamse partij is. Wij zijn separatisten en kiezen onvoorwaardelijk voor Vlaamse onafhankelijkheid dat is de echte reden voor het cordon. We weten ondertussen allang dat België bijzonder rancuneus is ten aanzien van zijn vijanden en al zeker geen amnestie verleent. Een strategie

waarbij het doorbreken van het cordon de voornaamste inzet wordt, is daarom ook tot mislukken veroordeeld. Wie denkt dat onze partijpolitieke en andere tegenstanders mild, redelijk en vergevensgezind zullen zijn omdat wij onze stijl en ons woordgebruik wat aanpassen en de lat van ons programma wat lager leggen, is naïef en gelooft in de intrinsieke goedheid van onze politieke vijanden.

Ik doe dat niet! Door ons te focussen op dat ondemocratische cordon sanitaire leggen we trouwens de bal veel te veel in het kamp van onze tegenstrever wat op termijn alleen maar leidt tot machteloosheid, demotivering en teleurstelling.

Als een konijn blijven kijken in de lichtbak van het cordon sanitaire is nu net hetgene wat onze tegenstanders willen. Terwijl het cordon vooral in de beginperiode een middel was om het Vlaams Belang uit te sluiten is ondertussen uitgedraaid op een uitputtingsslag. Als politieke soldaten moeten we ons voorbereiden op een lange belegering. Ik ben ervan overtuigd dat de aanhouder wint. Dit alles betekent niet dat we het isolement moeten koesteren, ons moeten opsluiten in ons eigen grote gelijk of vervallen in extremen. Het betekent wel dat we onszelf en ons gedachtegoed trouw moeten blijven. Mag ik trouwens herinneren aan de woorden van Karel Dillen desbetreffende: “De politieke wet is dat zelfs wie morgen in de regering treedt, denkt te treden of wil treden, vandaag nog het vaandel van de aller hardnekkigste oppositie moet hoog houden.”

Vlaams Belang verruimen was het begin van het einde Branding: Vanaf 2004 was verruiming het codewoord voor het Vlaams Blok.

Kunnen we nu, 6 jaar later, vaststellen dat dit compleet mislukt is? Nog steeds geen cordon doorbroken en nadien enkel stemmen verloren. Is de verruimingsoperatie het begin van de ondergang?

FDW: Ik gebruik het woord verruiming niet graag. Verruimen betekent dat men reizigers zonder bagage binnen neemt.

Dat hebben we in het verleden proberen te vermijden. Ik heb het over verjongen, vernieuwen en vervrouwelijken.

We hebben inderdaad nieuwe mensen aangetrokken maar we hebben die niet weggekocht bij andere partijen. We hebben altijd geprobeerd om rechts van ons geen andere partijen te dulden. Dat betekent dat we mensen uit RAD (Respect voor Arbeid en Democratie), WOW (Waardig Ouder Worden), N-VA (bijvoorbeeld Marie-Rose Morel), de rechterzijden van de VLD (Hugo Coveliers en Anke Van dermeersch) bij het Vlaams Belang hebben betrokken. Anderen waren sym-

boolfiguren zoals Jurgen Verstrepen die op het moment dat hij toetrad tot het Vlaams Belang de vaandeldrager van de vrije meningsuiting was. De poging om het monopolie op rechts te behouden, is mislukt omdat uiteindelijk de spreidstand te groot werd. Het grote probleem met sommige nieuwkomers is dat zij de tocht door de woestijn niet hebben meegemaakt. Velen van hen zijn bij de partij gekomen in de periode net voor 2004 op het moment dat het Vlaams Blok/ Vlaams Belang zijn electorale hoogtepunt bereikte. Vele van ons waren toen al twintig jaar en langer bezig. Het is logisch dat succesvolle nieuwelingen hun stempel mee willen drukken op een partij maar soms voelen zij te weinig aan vanwaar we komen, wie we zijn, en wat er werkelijk leeft bij de militanten van de partij. Jurgen Verstrepen is daar een typisch voorbeeld van. Hij is geen politicus maar een mediafiguur wat betekent dat hij denkt en handelt volgens een andere logica dan een partijpolitiek militant. Zo’n mensen zijn individualist tot in de kist. Zij beseffen niet dat politiek een marathon is, geen sprint. Nieuwe jonge mensen kansen geven in een politieke partij is altijd een risico maar dit risico niet durven aangaan betekent verstarring en achteruitgang. Ik geef toe dat het een moeilijke evenwichtsoefening is maar een complete mislukking zou ik de operatie verjonging, vernieuwing en vervrouwelijking zeker niet durven noemen.

Het merendeel van de jonge generatie van het Vlaams Belang zijn mensen die uit de eigen NSV, NJSV, VNJ, Voorpost, VVB, -rangen komen. Zij vallen misschien minder op dan sommige “grote namen” maar zij zijn de werkelijke ideologische en organisatorische ruggengraat van onze partij. Het wordt trouwens meer dan tijd dat sommige van deze talentvolle jonge mensen hun bescheidenheid – die hen siert – achterwege laten en op het voorplan treden.

Vlaams Belang is een liberale partij geworden Branding: Het Vlaams Belang is een socio-economisch liberale(re) partij geworden. Zo verscheen iets als de anti-nationalistische vlaktaks maar net niet in het verkiezingsprogramma. Het Vlaams belang heeft teveel liberale standpunten overgenomen.

FDW: Het Vlaams Belang is een Vlaamsnationale partij. We zijn geen liberalen of socialisten omwille van het feit dat we als volks-nationalisten het belang van de gehele volksgemeenschap naar voor schuiven en onze politieke standpunten niet innemen in functie van het belang van één of andere socio-economische groep. Niet het individualisme van het - 11 -

liberalisme of het collectivisme van het socialisme is onze leidraad maar wel het belang van de volksgemeenschap.

Daarom ook onze duidelijke slogan “Eigen volk eerst!”. Liberalisme en socialisme hebben in het verleden altijd één gemeenschappelijke doelstelling naar voor geschoven: de gelijkschakeling van de mens en het laten primeren van economische belangen op het belang van de volksgemeenschap. Ik ontken niet dat ik voorstander ben van een sociaal gecorrigeerde vrije markteconomie maar altijd ondergeschikt aan het volksbelang. Een voorbeeld: een liberaal zal ongetwijfeld de toetreding van Turkije tot de EU verdedigen omwille van het simpele feit dat op economisch vlak het uitbreiden van de Europese markt met 77 miljoen nieuwe consumenten economische perspectieven biedt. Een nationalist zal vanuit een ander perspectief dit dossier bekijken en oordelen dat een land als Turkije zowel op geografisch-, cultureel- als op beschavingsvlak niets met Europa te maken heeft. Kortom, liberalen – socialisten en nationalisten ageren politiek vanuit een andere invalshoek. Daarom ben ik ook geen voorstander van de vlaktaks die een a-sociale maatregel is die vooral de zwaksten van ons volk treft. Als nationalisten moeten we de solidariteit binnen onze volksgemeenschap als prioriteit naar voor schuiven. Wij moeten solidair durven zijn met de Vlamingen die het economisch moeilijk hebben, werkloos zijn, bejaarden met een klein pensioen,…

Persoonlijk vind ik dat we als Vlaams Belanger ons op economisch vlak nog volkser en socialer moeten opstellen. Waarom moet de BTW op een brood, een liter stookolie of een liter benzine even hoog zijn als de belasting op een handtas van Louis Vuitton, een bontjas of een Rolexhorloge?

Vlaams Belang gaat ten onder aan interne ruzies Branding: Zijn de interne meningsverschillen, die soms puur persoonlijk zijn van aard, nog te overbruggen? Het Vlaams Belang zal in de toekomst geconfronteerd worden met een splitsing van de partij.

FDW: Het is een ijzeren wet in de politiek dat wie ruzie maakt verkiezingen verliest. De huidige verdeeldheid is dodelijk voor de slagkracht van onze partij. Toch vind ik niet dat we nu allemaal op een Stalinistische manier identiek hetzelfde moeten gaan verkondigen. Er moet in het Vlaams Belang ruimte zijn voor nuances maar ook voor stijlverschillen. Waar het echter op neerkomt, is dat we in ons gemeenschappelijk optreden naar buitenuit één blok moeten vormen.

Teveel en te dikwijls laten we ons uiteen

spelen door onze politieke tegenstrevers in en buiten de media. Het Vlaams Belang moet zich gedragen als een Romeinse testudo-formatie. Een testudo is een schildpadformatie waarbij Romeinse legionairs oprukten in de richting van de vijand terwijl hun rechthoekige schilden een pantser vormden rond het aanvallende peloton. Het Vlaams Belang moet opnieuw een falanx worden waarbij het principe “Right or wrong my country” moet gelden. Onze politieke vijanden bevinden zich bij de andere partijen, niet in eigen rangen. Mediabekendheid opbouwen enkel en alleen door kritiek uit te oefenen op partijgenoten is gemakkelijk en garandeert veel mediabelangstelling maar komt in de praktijk neer op nestbevuiling. Dat kan niet en nooit de bedoeling zijn. Laten we handelen naar de gevleugelde woorden van de stafchef van het Pruisische leger in de 19de eeuw Helmuth von Moltke “Getrennt marschieren, vereint schlagen”!

Vlaams Belang heeft geen voeling met de Vlaamse jeugd Branding: Tal van peilingen tonen aan dat het Vlaams Belang steeds minder populair is onder de Vlaamse jeugd.

Ook de Vlaams Belang Jongeren gooide het (genoodzaakt?) al eens over een andere boeg. Het project Flanders Nation kon bezwaarlijk een schot in de roos genoemd worden…

FDW: Ik geloof daar niets van! Zowat alle peilingen en studies tonen aan dat het Vlaams Belang de meest populaire partij is bij de jongste kiezers tussen 18 en 21 jaar. Dat is ook logisch aangezien wij tegen de stroom inroeien en een ander verhaal vertellen dan de traditionele partijen. Wel is het waar dat we vooral populair zijn bij werkende jongeren en bij niet-studerende jongeren. Terwijl hogeschool- en universiteitstudenten nog altijd in hun virtuele wereld leven waarbij ze te weinig in aanraking komen met de maatschappelijke realiteit, worden werkende jongeren op de arbeidsmarkt geconfronteerd met de concurrentie van vreemdelingen, illegalen en aanverwanten. Ze stellen vast dat de multiculturele samenleving geen paradijs op aarde is maar dat multicul vooral tot multi-conflict leidt. Ze komen tot de conclusie dat de economische meerwaarde van de immigratie enkel van toepassing is op de groenten en fruitteelt, de drughandel en het zwartwerk. Ze komen terecht in arbeiderswijken en sociale woonbuurten waar ze geconfronteerd worden met steeds meer vreemdelingen en dito overlast. Ondertussen wordt de studerende jeugd permanent multicultureel en politiek-correct geïndoctrineerd met alle gevolgen vandien. Als we de speerpunten

van ons programma uitspelen, ben ik ervan overtuigd dat steeds meer jongeren voor het Vlaams Belang zullen stemmen.

Ik geef toe dat het bereiken van jongeren vooral een kwestie is van geloofwaardigheid en van het vinden van de juiste communicatiemiddelen. Jongeren engageren zich steeds minder voor een levenslang project. Een politieke partij is zo’n levenslang project. De jeugd van vandaag wil zich alleen nog engageren wanneer het gaat over een kortlopend, duidelijk omlijnd initiatief met een concreet doel: een campagne, een actie, een of ander kortetermijn project…. Daarom ook werd het Flanders Nation-project destijds opgestart. In plaats van de voorhamer van een politieke partij hebben we toen gewerkt met de injectiespuit van een meer vrijblijvend initiatief waar de lat veel lager lag. Flanders Nation heeft ondertussen wel geleid tot een facebookgroep van bijna tienduizend leden en vele andere initiatieven die succesvol waren…

‘Flanders Nation’ betekent uiteindelijk niet veel meer dan het op een moderne manier in de praktijk brengen van de ideeën van Gramsci. Gramsci beweerde dat, wie als partij succes wil boeken, ze eerst het culturele terrein diende voor te bereiden door het winnen van de geesten…Dat was nu net de bedoeling van Flanders Nation.

Vlaams Belang heeft schrik van haar eigen schaduw Branding: Militanten van het eerste uur herkennen ‘hun’ partij niet meer. Waar is het Vlaams Blok naar toe dat geen schrik had van de confrontatie wanneer nodig? Waar zijn de Vlaams Belang betogingen naar toe? Kortom, waar is die kracht van een overtuiging naar toe?

FDW: De verkiezingsnederlaag heeft ongetwijfeld voor een kater gezorgd. Het is logisch dat een partij na een verkiezingsnederlaag nadenkt over strategie, programma en doelstellingen… Ik geloof echter niet dat we door gematigder te

- 12 -

worden, stemmen gaan terugwinnen.

Een gematigder profiel aannemen, betekent dat er nauwelijks nog verschil zal bestaan tussen LDD, N-VA en Vlaams Belang. Het gevolg daarvan ligt voor de hand: we verliezen nog meer kiezers en we blijven zitten met een cordon sanitaire. We moeten geloven in eigen kracht; zelfvertrouwen uitstralen en een eigen koers varen. Het Vlaams Belang heeft een historische roeping en die bestaat erin om de vlam van het radicale, rechtse Vlaams-nationalisme brandende te houden. Ons kompas moet niet alleen de uitslag van een zoveelste verkiezing zijn of het relatieve en tijdelijke succes van N-VA of LDD of deelnemen aan de macht of het doorbreken van het cordon sanitaire maar wel het rechtlijnige, complexloze, rechtse en compromisloze Vlaams-nationalisme. Indien we die weg volgen – de enige weg die uitzicht biedt op succes – dan ben ik ervan overtuigd dat de kiezer ons voor die rechtlijnigheid zal belonen.

Zonder ons te wentelen in het cordon sanitaire moeten we vooral onszelf willen en durven blijven en ons gedachtegoed trouw blijven. Waar het echt op neerkomt, is dat het Vlaams Belang opnieuw in het offensief moet durven gaan. Wij hebben dat voor de verkiezingen gedaan door o.a. het voortouw te nemen in de strijd tegen de islamisering. We moeten dat blijven doen. In plaats van ons te verliezen in uitzichtloze debatten over strategieën en tactiek moeten we opnieuw concrete en enthousiasmerende politieke projecten naar voor schuiven en de straat veroveren. Dat doen we niet van achter één of ander bureau of computerklavier maar door op straat te militeren.

Steeds uitdrukkelijker moet het Vlaams Belang zich opwerpen als een alternatief voor de traditionele machtspartijen en niet als een verlengstuk ervan. We moeten vooral een verzetsbeweging zijn die de Belgische democratuur, het politiek correcte denken en de multicul blijft ondermijnen en ondergraven. In het verzet dus! Staatsgevaarlijk zijn is voor ons immers geen schande, het is onze plicht, het is ons doel!

Qvis Contra Nos? ‘Uniamoci! Sognatori dal Gabriele d’Annunzio en de Mars superbo spirto altero. op Fiume Avanziamo! Noi: Orgogli Reeds op een jonge leeftijd las hij werken van Shakespeare en Baudelaire uniti dal filo sinato!’1

Er zijn in de geschiedenis mensen die moeilijk in een hokje te plaatsen vallen.

Zij leren ons dat tegenstellingen als links en rechts en conservatief en progressief slechts relatieve containerbegrippen zijn die dan misschien wel van toepassing kunnen zijn op oninteressante politici van vandaag de dag, maar buiten het saaie en zo goed als nutteloze bestaan van parlementaire praatbarakken en in de realiteit geen waarde meer bezitten. Gabriele d’Annunzio is een voorbeeld van een niet-alledaagse denker. De excentrieke poëet, vliegenier en revolutionair blijft tot op vandaag de dag een inspirerende persoon en staat dan ook niet zonder reden op de gekende muur in het nationaalrevolutionaire kraakpand Casa Pound in Rome. Zijn Mars op Fiume in september 1919 en de daaropvolgende bezetting, die 15 maanden duurde, was niet alleen stoutmoedig maar vooral ook toonaangevend voor andere generaties revolutionaire nationalisten, anarchisten en andere vrijdenkers in het interbellum en daarna. Het concept van de Tijdelijke Autonome Zone, beschreven in geschriften van de anarchist Hakim Bey, werd in Fiume voor het eerst werkelijk toegepast. Het werd een microcosmos waarin radicale dromen, al was het maar even, een kans kregen om zich te ontwikkelen. Het zou daarom jammer zijn om de mars op Fiume zomaar af te stempelen als een precedent van de mars op Rome in 1922.

1 ‘Join us! Dreamers of a proud magnificent spirit!

Let’s move forward! Us, prides joined by barbed wire.’ (liedtekst NON DVCOR, DVCO van de Italiaanse muziekgroep Spite Extreme Wing)

en werden zijn eerste poëtische stappen gezet onder de invloed van de Italiaanse dichter Giosué Carducci. De invloed van de Nietzscheaanse filosofie was groot en het Übermenschmotief kwam centraal te staan in zijn werk. Hieruit groeide een belangrijke rol voor het heroïsme. Hij plaatste de ethische schoonheidscultus van het Latijnse cultuurgoed tegenover de industrialisering en het materialisme.

Hij richtte zich tegen het positivisme en riep uit dat hij geen waarheid meer wilde kennen, maar een droom wilde hebben.

In deze jaren groeide de Nietzscheaanse invloed op d’Annunzio steeds meer en predikte hij geestesaristocratie als een wapen tegenover de bourgeoismoraal en streefde naar een nieuw tijdperk. Voor de oorlog had zijn denken invloed op de futuristische beweging, maar d’Annunzio werd door Tomaso Marinetti beschouwd als iemand die gevangen zat in het verleden. Na een tijd lang in Frankrijk te hebben gewoond keerde hij in 1915 onder grote belangstelling terug om deel te nemen aan de Eerste Wereldoorlog.

Hij was al 52 jaar toen deze uitbrak maar stelde zich voor als vrijwilliger om als commandant van een cavaleriedivisie te strijden tegen de Centrale Machten.

Zijn heldenstatus verwierf hij onder andere door gekleed in loshangende cape en gewapend met een pistool een aanval tegen de vijandelijke loopgraaf te leiden. Een laatste opmerkelijke heldendaad was het gooien van pamfletten boven Wenen vanuit zijn vliegtuig waarvoor hij de medaglia d’oro kreeg, de hoogste Italiaanse onderscheiding.

Op de vredesconferentie van 1919 in Versailles eiste Italië de haven van Fiume op. Het lot van de stad leek echter bezegeld. Het gevoel van de vittoria mutilata, een term die nota bene door d’Annunzio zelf werd geïntroduceerd, was inmiddels hoog opgelopen in Italië. De explosieve situatie werd nog eens versterkt door een erbarmelijke economische situatie met miljoenen werklozen en een gewelddadige revolutionaire sfeer. De VS, GrootBrittannië en Frankrijk eisten dat Fiume deel zou worden van het eengemaakte Joegoslavië en bezetten daarop de haven. In augustus 1919 moesten Italiaanse troepen de stad verlaten na schietpartijen met Franse troepen. Een groepje officieren die terugkeerden - 13 -

wendden zich naar d’Annunzio: ‘we hebben gezworen: opnieuw Fiume of de dood. En wat doen jullie voor Fiume?’.

Op 12 september 1919 marcheerde de toen erg zieke d’Annunzio als antwoord daarop aan het hoofd van tweeduizend gedeserteerde Italiaanse legionairen, gekleed met zwarte hemden en al zingend het ‘Giovinezza’ naar Fiume om de stad te veroveren. Fiume werd plots het symbool van de vrijheid dat zich afzette tegen de laffe tijdsgeest. In feite was Fiume niet alleen een symbool geworden van de vittoria mutilata maar ook een symbool van ‘Latijnsheid’. Buiten de stad kwam d’Annunzio de Italiaanse generaal Vittorio Emanuele Pittaluga tegen die de plaatselijke Italiaanse strijdkrachten onder zijn gezag had. Hij beval d’Annunzio terug te keren, maar d’Annunzio speelde zijn troefkaarten uit en toonde fier zijn medailles aan de generaal die het niet over zijn hart kon krijgen hem dood te laten schieten. Zij trokken samen de stad binnen zonder dat er ooit een schot gelost werd. De verbouwereerde geallieerden moesten afdruipen en d’Annunzio meldde dat het de bedoeling was de stad te bezetten totdat het geannexeerd zou worden door Italië. Hij nam de titel van ‘Commandante’ aan en weken later kwamen 7000 extra legionairen en 400 zeelui zijn bezettingsmacht versterken.

De legionairen van d’Annunzio spraken zich uit voor de vrijheid van onderdrukte volkeren en keken met veel interesse

naar het experiment van het prille Sovjetregime in Rusland. D’Annunzio legde ook contacten met Sean O’Kelly, de toekomstige president van Ierland die in Parijs Sinn Fein vertegenwoordigde, met Egyptische nationalisten en de Sovjetoverheid. Op 28 april 1920 werd zelfs een Fiume-Liga opgericht als tegengewicht voor de Volkenbond.

Vladimir Lenin noemde D’Annunzio een van de weinige revolutionairen in Italië, een compliment dat eerder door hem ook aan Mussolini werd gegeven. Dit toont aan dat extremen elkaar inderdaad aanraken, al zullen de bourgeoistrotskisten die ons allen bekend zijn dit nooit willen toegeven.

La Carta del Carnaro: een basis voor de Vrijstaat Fiume De republieke regentenstaat Fiume was gebaseerd op proto-fascistische, antieke democratisch-republikeinse en anarchosyndicalistische ideeën en vormde daarmee een bonte maar interessante mengeling van ideeën die thuishoren in drie zeer verschillende werelden.

Hij en de nationaal-syndicalistische anarchist Alceste de Ambris vaardigden op 27 augustus 1920 de grondwet van Fiume uit, de La Carta del Carnaro, die muziek als het centrale principe van de Staat verklaarden. Muziek is volgens Gabriele d’Annunzio een rituele taal die de macht heeft de doelen van de mensheid te exalteren. De ideeën die werden uiteengezet waren geïnspireerd op het syndicalisme, in het bijzonder vooral de corporatieve elementen.

De principes Autonomie, Productie, Gemeenschap en Corporatisme stonden naar die geest centraal. Geïnspireerd op de oudheid werd Fiume een republiek met een regent als staatshoofd die, net als in de Romeinse Republiek, zou regeren met dictatoriale macht in tijden van buitengewoon gevaar. Een ander belangrijk element was de complete decentralisering om de politiek zover mogelijk uit het parlement te krijgen en naar de piazza te brengen, om zo de gewone burgers te betrekken bij het politieke bedrijf. Kwatongen kunnen dit populisme noemen, maar eigenlijk is dit

geïnspireerd op de antieke democratie waar het positieve burgerrecht mensen aanspoorde om te participeren in politieke debatten. Het parlement zou daardoor een onbelangrijke rol krijgen terwijl negen corporaties, waar elke burger lid van was, gebaseerd op economische activiteiten, zouden regeren. Er werd ook een tiende corporatie in het leven geroepen om het geestelijke element te behartigen: ‘[…] it is reserved for the mysterious forces of progress and adventure. It is a sort of votive offering to the genious of the unknown, to the man of the future, to the hoped-for idealization of daily work, to the liberation of the spirit of man beyond the panting effort and bloody sweat of today. It is represented in the civic sanctuary by a kindled lamp bearing an ancient Tuscan inscription of the epoch of the communes, that calls up an ideal vision of human labor: ‘Fatica senza fatica’’2.

2 Artikel 9, Carta Carnaro.

- 14 -

Naast de corporaties krijgen ook de burgers en de commune een belangrijke rol toegedicht. De burgers kregen burgerlijke en politieke rechten wanneer ze de leeftijd van 20 jaar bereikten. Ze kregen allen, man en vrouw, stemrecht3 en konden via wetgevende instellingen belastingen opleggen met het oog op de beëindiging van de strijd tussen arbeid en kapitaal. De commune was gebaseerd op de potere normativo, het ondergeschikt maken van de wetgeving aan de gewoontewet. De marine noemde zichzelf de Uscochi, genaamd naar reeds lang verdwenen piraten die eens leefden op de lokale afgelegen eilanden en hun prooien vonden in Venetiaanse en Osmaanse handelsschepen. De moderne Uscochi sloeg erin enkele rijkelijk beladen schepen te veroveren die de Fiumerepubliek een langer leven gaven.

Artiesten, bohemiens, homoseksuelen, anarchisten, vluchtelingen, militaire dandy’s en anderen uit het rariteitenkabinet kwamen in drommen aan in Fiume.

Het was een bizarre excentrieke, en ja, eigenlijk ook een decadente republiek waarin D’Annunzio elke ochtend poëzie voorlas vanop zijn balkon en elke avond een concert organiseerde met 3 Er zijn twee instanties die de uitvoerende macht voorstellen: een Raad van Senatoren waartoe alle burgers met politieke rechten toe behoren. Een tweede instantie is de Raad van ‘Provisori’ bestaat uit 60 gedelegeerden die verkozen worden door het algemene stemrecht en via proportionele vertegenwoordiging. Hierin zetelen arbeiders, zeelui, werkgevers, technici, leerkrachten, studenten en andere beroepsgroepen.

aansluitend vuurwerk. In de grondwet wordt het onderwijs een belangrijke rol toegedicht en ook het veelvuldig gebruik van poëzie, literatuur en muziek in de klaslokalen4. Deze opvallende en vooral oppervlakkige laag was eerder een expressie van autonomie en vrijheid dan van pure decadentie. Maar er kwamen al snel problemen, die zich uitten in ideologische meningsverschillen. Zo wilde d’Annunzio aanvankelijk Fiume overgeven aan Italië op voorwaarde dat het geannexeerd zou worden, maar zijn mede-legionairen zagen dit niet zitten.

Een twijfelende d’Annunzio zag dan ook af van dit idee. Een van de medeschrijvers van de grondwet van Fiume, de anarchosyndicalist Alceste de Ambris, pleitte voor een verbond tussen links-fascistische elementen en linkse revolutionairen maar dit kwam nooit van de grond. De bedoeling was om de revolutie van Fiume over te doen slaan naar Italië maar zoals zal blijken verzette Mussolini zich, die alsmaar meer naar rechts opschoof en volgens de Ambris zou degenereren tot een antirevolutionair instrument van het burgerlijke establishment. De voorspoedige beëindiging van deze bonte republiek kwam toen premier Giolotti het premierschap van Nitti verving en in november 1920 met Joegoslavië het verdrag van Rapallo tekende. Deze legde de definitieve grenzen vast van Italië en Joegoslavië. Voor Italië was deze voordelig: het ontving Istrië, het gebied ten oosten van Venetië en Fiume werd een onafhankelijke stadstaat.

Maar d’Annunzio weigerde zich terug te trekken uit Fiume waarop Giolotti het leger inzette en de stad wist in te nemen: ‘maar nu was de angel uit Fiume getrokken. De gloed van de vernietiging die in Fiume ontstoken was, had Italie niet in brand gezet, laat staan de wereld’5. Bij de gevechten die op 24 december 1920 aanvingen, vielen 52 4 La Carta del Carnaro, Artikels 50 t.e.m. 54.

5 Mussolini, 107.

doden, waarna de 3.000 troepen van d’Annunzio zich na vier dagen vechten overgaven aan de Italiaanse overmacht van 20.000 soldaten. De kortlevende vrijstaat van Fiume was een heroïsche en gepassioneerde revolte tegen de gematigdheid van de Italiaanse overheid. Hoewel het experiment van d’Annunzio vroegtijdig doodgebloed was, zou de herinnering van Fiume uitgroeien tot een belangrijke inspiratie van hoop.

D’Annunzio vormde een belangrijke inspiratie voor Benito Mussolini die veel van zijn emblemen overnam zoals de zwarte hemden, die onderdeel waren van de Arditi, de elite schoktroepen van het Italiaanse leger en heel wat terminologie en gebruiken. Nieuw was het allemaal niet.

Guiseppe Garibaldi, de stichter van het moderne Italië, maakte duidelijk dat Italianen gewoon moesten raken aan het idee van gekleurde hemden als een symbool van een emanciperende zaak. Zelfs het woord fascio, waaruit het begrip ‘fascisme’ is gekomen, dat groep of verbond betekent, werd lang gebruikt door de Italiaanse linkerzijde. In 1872 richtte Garibaldi een Fascio Operaio op terwijl in 1891 de extreemlinkse groep Fascio dei Lavatori werd opgericht. Ook buiten Italië stond de fascio garant als een krachtig symbool en deze werd gretig overgenomen door allerhande politieke organisaties. Gelijklopend met het latere fascisme bejubelde d’Annunzio het heroïsche geweld en actie, en verachtte het socialisme en de burgerlijke samenleving. De massamarsen die in Fiume werden ingezet, golden als een geometrische en afgelijnde reactie tegenover de burgerlijke anonimiteit.

De rebellie tegen het onderdrukkende socialisme was eveneens gelijklopend en beiden riepen zich uit voor de Italiaanse militaire, culturele en seksuele kracht.

Wat leert de Mars op Fiume ons nu? Allereerst, en wellicht de meest belangrijke les, is dat het politieke denken niet langer begrensd mag worden tot containerbegrippen als conservatief, progressief, links, rechts, enz. Revolutionair denken uit zich in de daad en woord, en doet geen water bij de wijn. Compromissen zijn partijpolitieke instrumenten voor electoraal gewin, - 15 -

maar de doodsteek voor revolutionairen.

De overname van Fiume en de daaropvolgende grondwet was zoals gezegd het eerste voorbeeld van een utopischpoëtische stadstaat in de moderne geschiedenis. Gabriele d’Annunzio was tegelijk revolutionair, poëet, krijger, leider als filosoof. Fiume leert ons het eigen denkkader te verbreden en zou niet mogen leiden tot blindstaren en bekrompen denken. In een regime waarin zowel anarcho-syndicalisme, proto-fascisme en democratischrepublikeins denken de maatschappij funderen, is er geen plaats voor de passieve bourgeoisie, die zich liever laat ketenen aan een moreel en sociaal conformisme dan een eigen heroïsch pad te kiezen.

Tutto fu ambito e tutto fu tentato.

Ah perchè non è infinito Come il desiderio, il potere umano?

Così è finito il sogno fiumano.

NON DVCOR, DVCO! Gridiamo ancora Noi, per ricordare e per agire!6 Peter Verheyen v/o Pjotr Scriptor NSV! ‘09-‘10 Stud. rer. hist.

6 ‘Everything has been aimed and everything tried.

And why isn’t the human power infinite like the desire?

So it ended the dream of Fiume.

NON DVCOR, DVCO, we still shout, to remember and to act!’ (liedtekst ‘NON DVCOR, DVCO van de Italiaanse muziekgroep Spite Extreme Wing)

Interview met de Burschenschaft Raczeks zu Bonn Branding: Vooreerst onze dank dat u tijd maakt voor dit interview. Kan u kort de geschiedenis van de Burschenschaft Alte Breslauer Raczeks zu Bonn vertellen?

Raczeks: De Alte Breslauer Burschenschaft werd opgericht op 27 oktober 1817 in Breslau/Silezië. Als gevolg van de demagogenvervolging, die van start ging door de Besluiten van Karlsbad in 1819, moest het Breslauer verbond ondergronds gaan en konden ze enkel in het geheim samenkomen. Dit gebeurde regelmatig bij de Tsjechische waard Raczek.

Om hem te eren, voegde men in 1872 zijn naam toe aan onze titel. Van daar komt dus de ietwat ongewone naam “Alte Breslauer Burschenschaft der Raczeks”. In Breslau bevonden zich verder nog de Burschenschaft Arminia (1848), de Burschenschaft Germania (1861) en de Burschenschaft Cheruskia (1876). Toen de communisten in 1945 Breslau innamen, restte ons enkel de mogelijkheid onze activiteiten in het Westen verder te zetten, wat in 1950 ook gebeurde. In Bonn ontstond uit de Burschenschaften Germania, Cheruskia en die van de Raczeks de “Alte Breslauer Burschenschaft zu Bonn”. In 1954 sloot ook de Burschenschaft Arminia zich aan.

In 1967, naar aanleiding van het 150-jarig bestaan, werd ook de naam van de oudste Burschenschaft van Breslau weer ingevoerd. Sindsdien heten wij “Alte Breslauer Burschenschaft der Raczeks zu Bonn”.

sonen. De Deutsche Burschenschaft is momenteel een zeer heterogene federatie. Enkel de Burschenschaftliche Gemeinschaft (BG), een conservatieve groep bestaande uit ongeveer een derde van de organisaties binnen de DB, is nog een relatief homogene groep, die nog schermduellen onder studenten organiseert en erg vasthoudt aan het “volks-geïnspireerde” vaderlandsbegrip. Voorts zijn er nog heel wat andere studentenverenigingen die zich “Burschenschaft” noemen, aangezien deze titel niet wettelijk beschermd is. Al te vaak hebben ze in de verste verte niets te maken met de tradities van de Urburschenschaft uit 1815.

Branding: Wat doet de Burschenschaft om de belangrijke gedachte van Eer/Vrijheid/Vaderland vandaag de dag gestalte te geven?

grondgebied dat zich binnen de grenzen van de Bondesrepubliek Duitsland bevindt. Onze notie van ‘vaderland’ is cultuurgebonden. Elk gebied waar een meerderheid van de bevolking Duits spreekt en waar Duitsers wonen, maakt deel uit van ons vaderland.

De Neue DB neemt ook genaturaliseerde buitenlanders op in haar rangen, terwijl wij oog hebben voor de afkomst van per-

Branding: Wat is het grote verschil met de nieuwe Burschenschaften en de zogenaamde Burschenschaftler?

Welk zijn de voorwaarden om aan te sluiten?

Raczeks: De overkoepelende organisatie “Deutsche Burschenschaft” (DB) omvat het merendeel van de Burschenschaften in Duitsland.

Acht verenigingen die deze organisatie verlaten hebben, hebben in 1996 een nieuwe, liberale overkoepelende organisatie opgericht, “Neue Deutsche Burschenschaft” (Neue DB) genaamd. Er zijn heel wat verschillen: Voor de Neue DB is hun vaderland enkel het - 16 -

Raczeks: Goede vraag! In de eerste plaats proberen wij onze jonge leden een helder inzicht en een klare kijk te bieden op de hedendaagse problemen en hen op deze manier te inspireren om, ons motto indachtig, trouw te zijn aan hun idealen en zich in te zetten voor een politiek en intellectueel vrij Duitsland. Toch moet ik toegeven dat het geen overbodige luxe zou zijn als de Deutsche Burschenschaft opnieuw wat meer in de openbaarheid zou treden. Momenteel is het politieke werk hoofdzakelijk gebaseerd op de

Einzelbünden. Wij, de Raczeks, houden bijvoorbeeld educatieve voordrachten. Elk nieuw lid moet een voordracht houden over een politiek begrip. Daarenboven zijn we volop bezig met het uitbouwen van een conservatief netwerk, in samenwerking met talrijke gelijkgezinde Oostenrijkse en Duitse Burschenschaften.

Branding: Hoeveel afdelingen telt de Burschenschaft en hoe ziet u de toekomst van de Burschenschaft in de 21ste eeuw?

Raczeks: Momenteel zijn er 120 Burschenschaften verenigd in de DB. Enkele verenigingen zijn jammer genoeg van oordeel dat ze door deels te verzaken aan hun identiteit hun lidmaatschap kunnen verhogen, en zijn daarom uit de DB gestapt. Maar de afgelopen jaren is duidelijk gebleken dat de Burschenschaften die onverzettelijk vasthouden aan hun principes – de Burschenschaftliche Gemeinschaft (BG) dus – zijn uitgegroeid tot de machtigste fractie binnen de DB, ook al kennen ze geen meerderheid binnen de 120 Burschenschaften. Maar zoals de geschiedenis al ettelijke malen heeft aangetoond: niet de kwantiteit telt, maar wel de wil!

Daarom zie ik, in het bijzonder voor de BG, de toekomst rooskleurig in. Hoe meer jonge mensen hun waarden en tradities niet meer terugvinden in de moderne maatschappij, hoe groter de toeloop tot de Burschenschaften wordt, die zich steevast verzetten tegen de huidige, wanstaltige tijdsgeest en die het begrip ‘vrijheid’ door geen enkele clausule in de grondwet ingeperkt wil zien.

Branding: Wat was het meest opvallende verschil tussen de Duitse en Vlaamse traditie op het moment dat jullie de NSV! in Antwerpen bezochten?

Raczeks: Ik zou graag nogmaals de NSV! Antwerpen willen bedanken voor de uitnodiging op hun eerste activiteit van het academiejaar. Het was een zeer mooie avond, die me nog lang bij zal blijven.

Wat betreft de vraag: het grootste verschil zat ‘m waarschijnlijk in de grote aanwezigheid van knappe jongedames met pet en lint. Dat zijn we bij de Burschenschaften niet gewoon, maar het was wel een zeer mooie ervaring ;-) Branding: Tot slot, heeft u nog een korte boodschap voor onze NSV! leden?

Raczeks: Ik wil graag afsluiten met een citaat uit het boek “Leger achter prikkeldraad” van Erich-Edwin Dwinger: “Een mens die niet in staat is zich op te offeren voor een ideaal, van welke aard dan ook, is in de hogere zin geen mens maar eerder een dier. Wat wij hier doen, maakt van ons pas echt een mens: lijden voor een ideaal.” Heil Vlaanderen, heil jullie!

Branding: Hartelijk dank voor dit interview Graag gedaan.

- 17 -

Noord-Ierse strijd en het IRA Zelf ben ik altijd gefascineerd geweest door Ierland en besloot destijds voor mijn ontgroeningwerk een historische schets te maken van de Ierse strijd. Na het praesidiumweekeinde, waar we op bezoek gingen in Ierland, leek het me op zijn plaats om deze nog een keer boven te halen. In de vorige Branding had ik het reeds over het nationalisme in Hongarije, waar een schets werd gemaakt van de beweging vandaag. Dit heb ik deze keer achterwege moeten laten. Het contact met de Ierse nationalisten was te vluchtig om er verder op in te gaan. Daarom hou ik me enkel aan een korte geschiedkundige beschrijving van het conflict.

Het conflict Het conflict speelt zich vandaag de dag hoofdzakelijk af in Noord-Ierland, in de provincie Ulster. Hierin ligt één van de grootste steden van Ierland, Belfast. De eerste pool van het conflict zijn de protestanten, die ook omwille van economische reden bij Groot-Brittannië willen blijven. Ze worden de unionisten genoemd en vormen een meerderheid in Ulster. De tegenpool zijn de katholieken, die de meerderheid vormen bij de Ierse bevolking, maar wel de minderheid in het Noorden.

Industriële revolutie Mijn tijdslijn begin ik in de 19de eeuw, omdat dan het relevante stuk plaatsvindt waar ik het over wil hebben. Belangrijk in de 19de eeuw was de Great Famine, of de grote hongersnood. De bevolking was zoals op zoveel plaatsen enorm toegenomen, maar na enkele mislukte oogsten ontstond er een grote hongersnood. Dit zorgde voor een enorme crisis en men kende een enorme vlucht van de Ierse bevolking. Velen trokken natuurlijk naar het beloofde land, de VS. Dit heeft nog altijd als gevolg dat er meer Ieren verblijven in de VS dan wel in Ierland zelf…

Een reeds van in de 17de eeuw aanslepende landskwestie zorgde voor sterke interne twisten. De plantation of Ulster zorgde ervoor dat het meest waardevolle land ging naar de protestanten, terwijl het voordien in handen was van de katholieken. Er werden aanslagen gepleegd in Engeland, de VS en Canada door de zogenaamde Fenian Brotherhood. Dit waren de voorlopers van het IRA, maar velen werden in Australië naar werkkampen gestuurd. Helaas kan ik hier niet verder ingaan op de geschiedenis van deze Fenian Brotherhood, het zou me te ver leiden. Op het einde van de 19de eeuw ontstond er veel discussie omtrent de Home Rule Bill in Groot Brittannië. Het Hogerhuis heeft tot tweemaal toe deze wet proberen tegen te houden. De Home Rule Bill wou Ierland meer zelfbestuur geven en kwam er, onder meer, onder druk van de Home Rule Movement, een gematigde nationalistische beweging. In 1905 werd ook Sinn Féin opgericht, door Arthur Griffith, die via een onderhandelde oplossing wou komen naar zelfstandigheid. In het begin waren zij nog

geen partij, maar door hun snel groeiende aanhang zijn ze aan verkiezingen beginnen deel te nemen. De Home Rule Bill werd dan uiteindelijk in 1912 goedgekeurd, maar werd pas later doorgevoerd vanwege Wereldoorlog I en eveneens omdat het Hogerhuis de wet had kunnen laten uitstellen.

Door de weerbarstigheid en tweestrijd tussen Hogerhuis en Lagerhuis in Londen, wakkerde het Iers nationalisme aan; bovendien was het dankzij de sociale ellende ook een broedplaats voor socialistische middens. Deze twee gingen hand in hand en de meeste Ierse nationalisten zijn tot op vandaag socialistisch geïnspireerd. Dit verklaarde onder meer de snelle groei van Sinn Féin.

Wereldoorlog I In deze periode kwam het tot een conflict in het noorden met de protestanten die tegen de Home Rule Bill waren. Als Wereldoorlog I er niet was geweest, was het wellicht in Noord Ierland uitgelopen op een burgeroorlog in 1914. Beide partijen kwamen niet tot een overeenkomst, maar traden beiden in het Britse leger als vrijwilligers in de hoop dat er iets zou tegenover staan… De radicale nationalisten wilden hier echter niet van weten en probeerden zelfs munitie te bemachtigen van de Duitsers. In 1916 was er de Easter Rising, een bloedige opstand. De leiders van de opstand die mislukte werden ter dood veroordeeld, wat hen tot martelaren maakten.

Deze opstand kostte aan een 400-tal mensen het leven.

Het ontstaan van het I.R.A. In 1918 weigerden een aantal parlementsleden van Sinn Féin zitting te nemen in het Brits parlement in Westminster. Ze richtten een eigen parlement op, de zogenaamde Dail Eireann.

Deze riepen het jaar nadien het IRA (Irish Republican Army) in het leven, hetwelk officieus reeds bestond. De geboorte van het IRA vond plaats op 24 april 1916. Het waren enkele kleinere paramilitaire organisaties die samen ten strijde trokken tegen het Britse gezag in Noord-Ierland. Eén van de belangrijkste binnen deze groeperingen was het Irish Citizens Army, onder leiding van Connolly en Larkin. Deze was voornamelijk marxistisch getint. Een andere was de Irish Volunteers Force, onder leiding van Padraig Pearse. Zij waren radicaal nationalistisch en ook rechtser om het in die termen te zeggen. De twee bestonden afzonderlijk, maar onder meer dankzij de reorganisatie van Michael Collins werden ze samengesmolten.

Na de Easter Rising zijn er verschillende groepen geweest die de naam IRA hebben gebruikt en, volgens enkelen, misbruikt.

De meest beruchte van deze groepen is de zogenaamde Provisional IRA (of het PIRA). Zij waren voornamelijk actief van de jaren 60 tot ’90 en verantwoordelijk voor een grote reeks bomaanslagen. Daarnaast heb je een aantal afsplitsingen hiervan, namelijk de Real IRA en de Continuity IRA. Er is ook een kleine marxistische partij geweest die zichzelf met die naam kenbaar maakten, namelijk het Official IRA. Deze groeperingen waren echter kleiner en hebben nooit zoveel impact gehad als de PIRA.

Interbellum en Wereldoorlog I In 1921 kwam er een omstreden akkoord, dat voor de tweedeling van het land zorgde. De protestantse meerderheid in Ulster vreesde voor een overheersing van een katholieke meerderheid

- 18 -

uit het Zuiden. Economisch gezien was het Noorden, dat meer industrie had dan het Zuiden, meer verbonden met Engeland.

Voor- en tegenstanders raakten verwikkeld in een burgeroorlog, tot het IRA de opdracht gaf om de wapens neer te leggen. De situatie werd namelijk uitzichtloos met de conflicten tussen de Ierse rebellen en de “Black and Tans”, elitetroepen die werden gestuurd naar Ierland om de orde te herstellen. Een 4.000-tal mensen lieten hierbij het leven.

Sinn Féin werd opgericht, de partijpolitieke vleugel van de IRA. Deze stond onder leiding van Eamon De Valera. Hij kreeg zijn partij echter niet mee voor het goedkeuren van de grondwet en trad af als voorzitter van Sinn Féin. Hij richtte een eigen partij, de Fianna Fail, op (Soldaten van het Noodlot) die in 1932 72 zetels van de 153 in de Dail wonnen. Hij werd zo premier van Ierland. De banden met de IRA verzwakte en hij stelde ze buiten de wet. Hij zette enkele leiders gevangen en keurde de grondwet goed op 29 december 1937.

Vanaf 1939 werden ze weer actief en kwam er een strijd tussen de staat Ierland en de IRA. In het Noorden kwam alles in handen van de Ulster Unionist Party.

Deze wisten de macht te behouden tot 1972. De katholieke minderheid werd sociaal en economisch achtergesteld.

Aanvankelijk werd er weinig geweld gebruikt, buiten de Orange Order die uit de hand liep. De protestanten demonstreerden in het Noorden, door katholieke en nationalistische wijken, tot de Provisional IRA dit begon te verstoren vanaf 1969.

Tijdens WO2 hield Ierland zich neutraal. Het IRA probeerde zelfs, tevergeefs, de steun te krijgen van de Duitsers. Eamon De Valera bood zelfs aan Duitsland zijn condoleances aan met de dood van Adolf Hitler.

Na Wereldoorlog I In 1949 riep de radicale republikein John Aloysius Costello de Ierse republiek uit. Ze kwamen hierbij los te staan van het Britse gemenebest. In 1955 ging de Ierse republiek deel uitmaken van de Verenigde Naties. Voor velen was het nog niet genoeg, in de grondwet van 1937 stond immers dat het nationale grondgebied heel Ierland was. Het was vrij rustig tot in de jaren ´60 hoewel er zich een paar kleine incidenten voordeden. In het Noorden verbeterde de situatie ietwat voor de katholieken.

de naam de “battle of Bogside”, 6 mensen lieten in die 2 dagen het leven.

De jaren ’70 werden enorm bloedig. Zelfs de gematigde nationalisten voeren een radicalere koers en door het vaak te hardhandig optreden van het Britse leger liep het regelmatig uit de hand.

Zo was er de beruchte Bloody Sunday, waarbij 14 mensen het leven lieten toen het Britse leger het vuur opende op een betoging in Londonderry. Het Britse parlement ontbond het Noord-Ierse parlement en plaatste deze streek terug onder eigen bevoegdheid. Deze Direct Rule bleef, op uitzondering van een 5-tal maanden in 1974, van kracht tot in 1999. Het geweld stopte niet, met als hoogtepunt van het geweld Bloody Friday op 21 juli 1972, toen een reeks van 26 ontploffingen 9 doden en 130 gewonden eisten.

In de jaren ’80 besloten een aantal politieke gevangenen in hongerstaking te gaan. Bobby Sands hield het 66 dagen vol tot hij stierf. Hij werd opgevolgd in zijn opoffering tot er uiteindelijk 10 mensen het leven lieten. “Iron Lady” Tatcher gaf echter niet toe. Er kwamen in de jaren ’80 vredesonderhandelingen, maar deze werden verstoord toen de Provisionals op 8 november 1987 een onaangekondigde bom lieten ontploffen.

Hiermee joegen ze iedereen tegen zich in het harnas en de wereld reageerde vol afschuw op deze daad. 11 mensen lieten hierbij het leven. Daarna werd het rustiger, gezien de steun van de bevolking voor deze aanslagen ver zoek was. Er waren nog enkele aanslagen, maar de onderhandelingen duren tot op vandaag voort. Er waren nog wel enkele aanslagen van afscheuringen, zoals deze van de Real IRA. Deze kregen echter nooit meer de steun van de bevolking, zoals deze van in de jaren ’70. Sindsdien kunnen we toch spreken van een vreedzamere weg naar zelfstandigheid…

Enkele korte bemerkingen bij de reis De linkerzijde is ernstig versnipperd vandaag de dag. Zo heb je bijvoorbeeld naast het gewone Sinn Féin de Republican Sinn Féin, die radicaler zijn. De schakering van bewegingen en partijen is nog groter dan deze in de Vlaamse beweging. Een eenheid is daar dus ook ver te zoeken.

In 1964 kwam O’Neill aan de macht in Noord-Ierland, die een brug probeerde te slaan tussen de twee gemeenschappen.

Dit werd niet in dank afgenomen door de protestanten; er werd dus ook niet veel vooruitgang geboekt. Dit leidde tot de oprichting van de “Northern Ireland Civil Rights Association”, het was ondertussen 1967. Ze eisten onder meer het algemeen enkelvoudig stemrecht en eerlijke werkverdeling en vrije meningsuiting, …

Toen we in Ierland waren, was de Yes- (aan het Lissabonverdrag) campagne volop aan de gang. Natuurlijk was er een serieuze No-campagne als tegenreactie. Uit interesse nam ik de pamfletten aan. Al snel merkte ik op dat er vele gelijkenissen waren tussen links- en rechtsnationalisten. Tegen kapitalisme (enkel onze alternatieven zijn anders), tegen globalisering (zoals een nee tegen dat verdrag), en natuurlijk voor het samenvallen van volk en staat.

De Noord-Ierse regering zag dit als een bedreiging en zag de NICRA als een voorhoede van de IRA. De politie pakten de demonstranten met harde hand aan en er kwamen ook protestantse marsen als tegenreactie. Eind jaren ´60 nam het geweld tussen katholieken en protestanten toe. In 1969 moest de gematigde O’Neill aftreden. De nieuwe regering verbood de katholieke protestoptochten. Eind 1969 kwam er een splitsing van de IRA. De Provisional IRA was klaar om gewelddadiger tekeer te gaan dan de zogenaamde Officials. Ze sloegen meteen toe door de oranjemarsen, die door protestanten in katholieke wijken werden gehouden, te verstoren zoals eerder al vermeld.

De problemen op deze oranjemars staan beter bekend onder

Wat mij wel stoorde bij het bezoek aan de winkel van Sinn Féin, was dat er niets was terug te vinden over de figuur Padraic Pearse, oprichter van de Irish Volunteers in 1913, het was alsof hij nooit bestaan had. Dit terwijl je over de figuren als Connolly en Bobby Sands nauwelijks heen kon kijken. Uitgebreider kan ik mijn besluit niet verder trekken, gezien de contacten met de mensen daar veel te beperkt waren om echt een inschatting te kunnen maken over hun beweging. Ik hoop echter dat je na het lezen van dit artikel wat wijzer bent in de meer recente geschiedenis van het conflict.

- 19 -

Sacha Vliegen

Beschrijving van een kunstwerk Vele symbolen liggen verscholen in kunstwerken en het ongetrainde oog ziet vaak deze symbolen niet, het duiden van de symbolen in kunstwerken

Italiaanse estheticus Cesare Ripa (15601622) zijn Iconologia. Dit boek was een zeer invloedrijk werk gebaseerd op de Egyptische, Griekse en Romeinse

“Wie een kunstwerk volledig begrijpt, heeft het opnieuw geschapen.”1 is dan ook een belangrijk deel van de kunstwetenschap. Deze symbolen geven ons informatie over het geloof, een politieke ideologie, een strijd en zo vele andere dingen. Beelden zeggen meer dan woorden en zeker in de wereld van kunst. Ook wij kunnen deze oude ambacht gebruiken in onze nationalistische strijd. Visueel gemaakte ideeën spreken meer mensen aan dan theoretische ideeën.

symboliek. Het boek werd gebruikt door redenaars, kunstenaars en dichters om inhoud te geven aan kunst en wetenschappen. De eerste uitgave van zijn Iconologia werd gepubliceerd in 1593 en werd gewijd aan Anton Maria Salviati3.

Een tweede uitgave werd gepubliceerd

De iconografie Iconografie wordt omschreven als “een kunsthistorische term voor de discipline die zich bezighoudt met de onderwerpen en voorwerpen uit de beeldende kunst en met hun diepere betekenis of inhoud.”2 Een kunstwerk kunnen we op drie niveau’s bespreken: morfologisch (vormelijke kenmerken), kunsthistorisch en iconografisch, dit kunnen we eenvoudig omschrijven als de inhoudelijke kenmerken. In dit artikel zal ik mij beperken tot het iconografische niveau.

Om een kunstwerk iconografisch te beschrijven, moeten we drie stappen doorlopen. De eerste stap is de preiconografische beschrijving, deze stap bestaat eruit om alle objecten in het werk te beschrijven. De tweede stap is om deze objecten in verband te brengen met elkaar. Op deze manier kunnen we het onderwerp van het kunstwerk bepalen, deze stap noemen we de iconografische beschrijving. De derde stap is de iconografische interpretatie.

Bij deze wordt er nagegaan of de voorstelling op het werk een diepere betekenis heeft die door de kunstenaar expliciet bedoeld wordt.

Een eerste stap, om een werk iconografisch te bepalen, werd gezet door de Italiaanse rechtsgeleerde en humanist Giovanni Andrea Alciato (14921550) in 1531. In 1593 publiceerde de

in Rome in 1603, dit keer met 684 concepten en 151 houtsneden, gewijd aan Lorenzo Salviati. Het boek was zeer invloedrijk in de 17de en 18de eeuw. Zo haalde de schilder Antonio Cavallucci uit het boek zijn inspiratie voor het schilderij Oorsprong van de Muziek. In 1779 publiceerde de Britse architect George Richardson4 (1738-1813) zijn Iconologie, of A Collection of Emblematical Figures5.

In 1819 publiceerde Filippo Pitrucci, in Londen zijn versie van Iconologia.

Erwin Panofsky en zijn vierde stap, de iconologie Erwin Panofsky (1892-1968) was een Amerikaanse kunsthistoricus van Duitse afkomst. In 1935 werd hij hoogleraar aan de universiteit van Princeton. Hij werkte vooral aan studies op het gebied van de iconologie. Deze gaven het begrip zijn meest uitgebreide huidige betekenis: het integraal verklaren van het kunstwerk in zijn volledige historische samenhang6.

- 20 -

Deze zogenaamde vierde stap is volgens sommigen een deel van derde stap, namelijk een diepere cultuurhistorische betekenis die niet door de kunstenaar bedoeld is, zoeken. Deze stap zou echter niet meer tot de iconografie maar tot de iconologie behoren.

Verhalen in kunstwerken In een kunstwerk zit altijd een verhaal, meerdere verhalen om precies te zijn. Enerzijds is er het verhaal dat de kunstenaar of opdrachtgever wil laten zien en anderzijds is er het verhaal van u en mij. Het boeiende aan kunst is deze veelheid aan ideeën over het onderwerp.

Vele kunstwerken laten ons een deel van een verhaal zien, mythologie, sprookjes, enz.

Of ze vertellen ons een historisch feit, historische figuren, enz. Op deze manier kan je zeggen dat een kunstwerk maar één verhaal heeft, wel als u dit denkt heeft u het mis.

Maar waarom hebt u het dan mis? Een kunstwerk laat maar één bepaald deel van het verhaal zien, als u de mythe of het feit niet kent, kan u blijven fantaseren over het begin of de afloop van het verhaal.

De discipline die zich bezighoudt met duiden van verhalen in kunstwerken hebben we reeds besproken, de iconografie. Kunst wordt al eeuwen lang gebruikt om een verhaal te vertellen, verhalen die mensen de godsdienstige leer moesten vertellen, laten zien hoe machtig de heerser was, hoe de samenleving in elkaar zit, enz. De kunstenaar geeft via (zijn) kunst een visie op de maatschappij. Kunst kan niet links of rechts zijn, enkel de kunstenaar en het verhaal dat deze kunstenaar afbeeldt.

Surrealisme bvb. is niet links of rechts, Picasso was een linkse kunstenaar met zijn Guernica, ook al is dit een geweldig werk. Dali was dan weer een rechtse kunstenaar met sympathieën voor Franco en Hitler.

Het vroege begin en de Klassieke Oudheid Al vanaf het begin dat de mens kunst gaat maken is deze maatschappelijk geïnspireerd. Hoewel de eerste vorm van kunst zich beperkte tot afbeeldingen van

dieren, mensen en handen op muren van rotsen. De betekenis van deze kunst is niet helemaal zeker. Ik geloof dat het afbeelden van dieren een soort van voorbereiding op jacht was, een beeld waarop deze mensen jagen. De handen zijn een soort van ik was hier-beeld. Wat de beeldhouwkunst van deze tijd betreft, iedereen kent de Venusbeeldjes wel, dit was de (moeder)godin, het moest de mensen tonen waarin ze geloofden, wat hun religie was. In het Oude Egypte bouwden de farao zijn paleizen, graven, beelden om het volk zijn macht te tonen.

De muurversieringen moesten de daden van de farao tonen en natuurlijk kwam religie hier ook aan bod.

Kunstwerken worden al eeuwen gebruikt om verhalen te vertellen, gebeurtenissen naar het volk brengen en macht te tonen aan het volk. Bij de Romeinen was dit wezenlijk aanwezig, hun kunst stond in dienst van de politieke propaganda.

De keizers lieten beelden maken die het volk eraan herinnerden wie hun leider was, halen we even het beeld van Constantijn de Grote boven. Om dit boven te halen is dit artikel te klein, de hand van Constantijn meet al 260cm.

Ook de triomfbogen van de keizers tonen ons hun macht, zij zijn als grote overwinnaars uit de strijd gekomen. De terugkomst naar Rome moest dan ook door deze triomfboog gebeuren, liefst met de overwonnen volkeren achter de wagen van de keizer geketend. Een principe dat ook Napoleon zal toepassen met zijn Arc de Triomphe in Parijs. Dat de Romeinen ook creatief waren met hun bouwwerken, toont de overwinningszuil van Trajanus. Als een strip loopt het verhaal rond de zuil naar boven. De lijst met beelden en gebouwen die voor de propaganda dienden is groot: Augustus, het beeld van Marcus Aurelius als ruiter, buste van Caesar,…

De middeleeuwen en de nieuwere tijden De propaganda gaat verder in de geschiedenis. De Romeinen gaven hun politieke propaganda, met het einde van het eenheidsrijk, door aan zowel de Byzantijnen als aan de christelijke kerk in het westen. De christenen zijn ook goed in machtsvertoon; Europa staat immers vol met kerken en kathedralen. In het Byzantijnse rijk bouwde men de tot dan toe grootste christelijke kerk, de Aya Sophia. Door de Ottomanen tot moskee gemaakt, een daad die symbool staat voor de omverwerping van het Byzantijnse rijk. Karel de Grote gaf opdracht om het Akener Konigspalts te bouwen. Dit is een verzameling gebouwen, vooral met politieke en religieuze functies. Het werd hoofdzakelijk gebruikt als machtscentrum van het Karolingische rijk. Dit complex is een van de mooiste voorbeelden van de Karolingische Renaissance, deze stroming werd dan ook gesteund door de clerus. Deze renaissance was een poging om de Romeinse architectuur na te doen, hiervoor haalde het zijn inspiratie bij de Byzantijnse architectuur, zo in Ravenna, bij de Basiliek van San Vitale. Italië was toen het Exarchaat van Ravenna. Laten we een ander voorbeeld van politieke propaganda in de middeleeuwen bekijken, het Tapijt van Bayeux. Het legitimeert de verovering van Engeland.

We zien de kroning van Harold door de aartsbisschop van Canterbury. De aartsbisschop was geëxcommuniceerd maar wou zijn ambt niet verlaten. Het afbeelden van een geëxcommuniceerde aartsbisschop was een van de reden voor de propaganda van Willem. Zijn claim werd gerechtvaardigd en kreeg steun van de paus. Paus Alexander II gaf Willem zelfs de pauselijke banier mee om te dragen in de strijd. Willems agressieve aanval werd een heilige kruistocht.

- 21 -

Over de oorspronkelijke gebeurtenissen uit de Middeleeuwen hebben we geen afbeeldingen, de meeste kunstwerken zijn impressies van jaren later. Zo hebben we geen afbeeldingen over hoe Clovis echt was, toch kunnen we veel kunstwerken terugvinden over de doop van Clovis. Clovis die van een Frankische stam kwam, verenigde een groot Frankisch rijk, en liet zich uiteindelijk dopen in 506. Deze gebeurtenis is van groot politiek belang, Clovis kreeg nu de steun van de kerk en laten we zeggen dat de christelijke Middeleeuwen hiermee begonnen.

De voorbeelden van propaganda in functie van geloof, politiek, enz. zijn talrijk. In de Nieuwe Tijd, ten tijde van de Renaissance, lieten vele rijke families schilderijen maken; de belangrijkste zijn natuurlijk de Medici familie en de paus, zo kennen we allen de SintPietersbasiliek en de Sixtijnse kapel. Wie Italië wil bezoeken, blijft best niet op één plaats want Italië staat vol van prachtige gebouwen die de grootsheid van families, vorsten en de kerk moesten aantonen.

De prachtige meesterwerken van de geschiedenis tonen ons de hoogstaande cultuur van Europa. Antoon van Dyck, een leerling bij Rubens, was zo goed in zijn vak dat Rubens hem naar Engeland stuurde om aan het hof van Karel I te werken. De portretten die werden geschilderd van vorsten zijn mooi om naar te kijken in een museum, maar daar zijn ze niet voor gemaakt! Wie geld had liet een portret van zichzelf maken. Om aan te tonen dat ze veel geld hadden en de kunstwereld te steunen, zoals de Medici.

Kunst werd niet gemaakt om de woonkamer wat op te fleuren, kunst moest een verhaal vertellen ten dienste van de opdrachtgever. Gaan we even naar Frankrijk onder Napoleon. Iedereen

kent het werk De pestlijders van Jaffa (1804) van Antoine Gros. Napoleon bezoekt de pestlijders en raakt ze nog eens aan ook, terwijl zijn generaals hun mond bedekken en hun handschoenen aanhouden. Napoleon raakt een man met de pest aan zonder handschoen.

Een mooi werk maar hoe past dit in ons verhaal? Napoleon staat om te beginnen in het midden van het werk, in een mooi uniform en op de achtergrond zien we de Franse vlag wapperen. Napoleon als veroveraar, als door God gezonden want hij raakt de zieken aan. Dit doet me denken aan een ander werk: De kroning van Napoleon I (1805-1807) van Louis David.

Napoleon staat in de NotreDam van Parijs en kroont zichzelf tot keizer. Napoleon is gekleed als Romeins keizer en achter hem zit de paus met zijn kerkelijke dienaren, bisschop, kardinaal, enz. De kerk steunt Napoleon, dus God doet dat ook. We blijven in het Louvre. Het werk van Eugène Delacroix, De Vrijheid voert het volk aan van het rampjaar 1830. Hier is geen verdere uitleg nodig denk ik…

voren brengt, zou een breder publiek aantrekken dan te gaan vechten in de straten en cafés. Kunst vertelt een verhaal, laat de grootsheid van een volk of natie zien in concrete beelden; het herkenbaar maken van ideologieën zal ook meer betrokkenheid met zich meebrengen. Er zijn genoeg kunstenaars die de eenheid in België laten zien, of het gevoel van eenheid willen tonen aan het publiek. Maar waar zijn de Vlaamse en Dietse kunstwerken? Een enkele

keer zien we wel iets dat ons nationaal gevoel doet opwaaien. En met ons nationaal gevoel bedoel ik Diets. Laten we beginnen met gedichten te schrijven, schilderijen en tekeningen te maken, enz. om onze strijd te tonen aan iedereen en niet enkel aan zij die het willen zien.

Elias Jonkers Commilito NSV! Antwerpen Stud. rer. ped.

Het Louvre hangt vol met prachtige kunstwerken en kunstvoorwerpen, laat ik er nog één uithalen van 1722, de Kroningskroon van Lodewijk XV. Een schitterende kroon, en dit mag je letterlijk opnemen, bezet met diamanten en bovenaan de Franse lelie. Nog één voorbeeld: de Scepter van Karel V (laatste kwart 14de eeuw). Al deze voorwerpen moesten ons de macht van de koningen tonen. Maar wat heeft dit nu te maken met een nationalistische strijd?

Mogelijkheden voor nationalisten Zoals iedereen nu wel doorheeft, biedt kunst de mogelijkheid om blijvend en aan iedereen een boodschap over te brengen, of deze nu politiekcorrect of politiek niet-correct is. Propaganda in de vorm van kunst wordt vrijwel door iedereen geaccepteerd, zolang een kunstwerk maar een verhaal heeft. Een nationalistische kunstenaarsgroep die hun ideologieën in kunstvorm naar

Bronnen -

- - - - -

Adriaens, F. & Baudouin, P.(1971). Kunst van Altamira tot heden.

Antwerpen: de Nederlandsche boekhandel.

Wilder, J.B.(2008). Kunstgeschiedenis voor Dummies. Amsterdam: Pearson Education Benelux bv.

Debersaques, S.(2004). Een kijk op kunst. Antwerpen: Uitgeverij De Boeck nv. http://www.encyclo.nl Quoniam, P. (1980). Het Louvre. Paris: Editions des Musées Nationaux.

Encarta® Encyclopedia 2002. Het Spectrum.

1 G. van den Berghe.

2 http://www.encyclo.nl/begrip/iconografie 3 Italiaans rooms-katholiek kardinaal.

4 Van deze Schotse architect zijn meer boeken overgebleven dan gebouwen, een van de weinige gebouwen dat nog over is een neogotische kerk in Stapleford, Leicestershire.

5 Iconology, or, A Collection of Emblematical Figures (2 vols., 1779) 6 Prof. Sir Gombrich, E.H.

- 22 -

NSV! in Ierland Waarom zouden we in godsnaam helemaal naar Ierland trekken voor maar een goeie twee dagen? Sommigen zouden zeggen: enkel en alleen maar omdat het kan. Ik zeg: omdat het nog eens verdomd plezant was ook.

Na slechts 24u. bedenktijd gekregen te hebben werden toch een twintigtal praesidiumleden van de NSV! bereid gevonden om hun schaarse en kostbare tijd van 19 tot 21 september in handen te geven van onze Senior Seniorum. Ons volledig vertrouwen stellend op hem en een niet nader genoemde Ierse lagekostenmaatschappij, trokken we in konvooi naar Brussel-Zuid. Alwaar de meest spitse uit het gezelschap in alle vroegte opmerkte aan een douanebeambte dat hij en de infrastructuur betaald werden met Vlaams geld.

Een klein crisismoment en enkele angstige blikken wegens vermeend tijdsgebrek later, verlieten we het Europese vasteland op weg naar dat andere mythische eiland buiten Avalon, Éire.

Kwestie van onze prioriteiten duidelijk te maken, vervolgden we opmerkelijk vlot onze weg richting de brouwerij van Guinness. Na de verwelkoming door een Ierse schone zochten we via het museum onze weg naar ons eerste glas stout in Ierland.

En er werd al snel een tweede genuttigd op de bovenste verdieping van het museum met een prachtig zicht op Dublin.

Tegen de noen werd het tijd voor een brok geschiedenis, Trinity College en het General Post Office stonden op het programma. Dublin verkeerde die dag in een

prerevolutionaire sfeer, gezien het aankomende referendum over het Verdrag van Lissabon.

In de namiddag wachtte ons een aanzienlijke busrit richting Belturbet, onze verblijfplaats voor het weekend. Tijd om bij te slapen.

Even cassant als we ingedommeld waren, bij het passeren van het groene Ierse landschap, werden we terug wakker vlakbij de Noord-Ierse grens, klaar om verwelkomd te worden door onze gastheer en zijn gemalin. De avond viel, we sterkten de innerlijke mens en trokken de pub in. Sommigen kwamen er pas terug uit in het holst van de nacht, enkele pubwijsheden rijker.

Máár veel tijd om te talmen was er niet, slapen konden we thuis ook. Dus groetten we ’s ochtends de dingen en begonnen aan onze dagtaak. We waren immers ook op retraite, om onze vereniging van de nodige nieuwe impulsen en ideeën te voorzien. Het resultaat van onze hersenspinsels is staatsgevaarlijk en daarom niet voor publicatie vatbaar, maar wordt zeker vervolgd.

Geleid door onze gastheer, gingen we uitwaaien op een wandeling (met vaste tred!) rond Belturbet. De bus terug naar de luchthaven vertrok al om 3u., dus zat er niets anders op dan de pub, dit keer met traditioneel Ierse muziek, op te zoeken en het nachtje door te doen.

Het suffen op de bus en vliegtuig ging verdacht goed na een vermoeiend maar geslaagd weekend.

- 23 -

| NSV! NIEUWS | NSV! NIEUWS | NSV! NIEUWS | NSV! NIEUWS |

Welk Europa?

Naar opkomende gewoonte trok de NSV! Leuven ook dit keer haar academische bezigheden op gang met een heus openingsdebat. Gedreven als we zijn om de sleur te doorbreken, opteerden we er ditmaal voor om elk communautair debacle ver achter ons te laten en ons in de nasleep van de Europese verkiezingen en het Lissabonreferendum in Ierland te storten op de toekomst van de Europese Unie. Voor onze ogen kruisten Frieda Brepoels (N-VA), Derk-Jan Eppink (LDD), Philip Claeys (VB) en Nelly Maes (SLP) op vijf oktober de degens.

Een leerzame avond ontvouwde zich.

Het is uiteindelijk onmogelijk gebleken om zo vroeg na het zomerreces vertegenwoordigers voor de traditionele partijen vast te krijgen, en dat heeft zich wel laten voelen in de ontplooiing van het debat. De meeste animo sprong voort uit een moedige Nelly Maes die zich in haar eentje opwierp tegen het gepercipieerde “rechtse blok”, want hoewel er ongetwijfeld een brede waaier aan verschillende visies en klemtonen bestaat in de Europese programma’s van N-VA, LDD en VB, aan de oppervlakte was er weinig van te merken.

Dat deed echter weinig afbreuk aan de leerzaamheid van deze bijeenkomst. Wat normaal verholen ligt achter de muren van sensatie, lag bij ons open en klaar om op te nemen. Onze moderator en vice-praeses Sacha, die hiermee overigens met ijzeren gezicht zijn vuurdoop onderging, begeleidde harmonieus de genodigden door zulke kwesties als de moderne massaimmigratie, ecologie en de financiële crisis. De interesse van de zaal werd voortdurend geprikkeld.

Ook in de omgeving van de betrokken aula verliep alles naar wens. Geen schijn van tegenstand, geen blokkades, geen geroep of getier; heeft actief links de strijd opgegeven in Leuven? Of zien ze eindelijk in dat wij evenzeer gewone studenten zijn, op zoek naar kennis? In dat laatste geval zijn ze welkom om de volgende keer samen met ons een serene en verrijkende avond te komen beleven. Wij blijven alleszins naar buiten komen als academisch collectief.

Nils Schillemans v/o Natrium Praeses NSV! Leuven ‘08-‘10

Openingsvat

Op dinsdag 22 september gaf de NSV!Mechelen haar (gratis) openingsvat in haar nieuwe stamcafé ‘Keizer Karel’ op de Veemarkt te Mechelen. Het moet gezegd, het was een zeer fijne avond.

Enerzijds waren zowat alle leden van de afdeling aanwezig, anderzijds hebben we ook vele sympathisanten en leden van de grote Vlaams-Nationale partijen mogen verwelkomen. Het smaakte dus zeker naar meer, en dan hebben we het niet enkel over het bier. Grote dank ook aan Senior Seniorum Tom van Grieken en viceSenior Seniorum Jeroen Serpieters die onze mooi Dijlestad met een bezoekje vereerden. We hopen hen alvast nog meer te mogen verwelkomen dit academiejaar.

Sta me bij deze ook nog even toe om onze webstek www.nsvmechelen.be in de kijker te zetten.

SF! Ruben Rosiers Praeses NSV!-Mechelen ‘08-’10

Doopcantus

Ik ben waarschijnlijk niet de enige onder ons die meent dat dit academiejaar, hoewel het slechts enkele maanden geleden van start ging, met een sneltreinvaart verder dendert.

Ook Westland zit niet stil. De tot op heden vrij traditionele aard van onze talrijke activiteiten (openingsvat, plaktochtjes, clubavonden…), hoeft niet automatisch te betekenen dat die niet succesvol zijn. Toch moet ik meteen bekennen dat niet alles verloopt zoals gewenst. In den beginne van dit jaar leek het erop dat deze afdeling een nooit eerder gezien schachtenaantal zou herbergen. Dat is mede te danken aan de goede inzet van mijn - 24 -

praesidium en de doorverwijzingen via andere afdelingen.

Helaas slagen we er niet naar behoren in te putten uit dat grote potentieel. Ligt dat aan ons? Ik geloof van niet. Sommige geïnteresseerden laten na verloop van tijd niet meer van zich horen ondanks een batterij aan kortberichtjes, e-postjes en telefoontjes. De een hamert op zijn privacy, een ander geeft te kennen dat hij “reeds vele hobby’s heeft”.

Een laatste vindt het NSV plots “te radicaal”.

Is alles kommer en kwel? Gelukkig niet, neen. De openingscantus, tevens mijn echte vuurdoop, viel vrij goed mee ondanks een ietwat geringe opkomst en een akkefietje met één onzer bezoekers. Het NJSV laat zich regelmatig zien. De doopproeven verliepen naar behoren. Het (voorlopige) hoogtepunt van deze periode moet wel de doopcantus geweest zijn. Het deed me plezier vast te stellen dat de Senior Seniorum de weg vond naar het verre West-Vlaanderen, vergezeld van onze nationale brulboei en zuipschuit Jokke. Ook Pillie kwam even binnenloeren. Bij wijze van Wiedergutmachung mochten beide laatstgenoemden de aanwezigen vermaken met een zeer gesmaakte voorstelling van ’t Vliegerke. Even later brak het plechtige gedeelte aan waarna Westland alvast één waardevolle schacht in haar rangen kon opnemen. Alexander, wees welkom! Naast de schacht kroonde onze afdeling Filip Duynslager tot Peter als dank voor zijn toegewijde steun van de voorbije jaren.

Bedankt Filip, en dat er nog vele jaren mogen volgen!

Het bezoekersaantal mocht dan aan de lage kant zijn, aan het volume en plezier was dat alvast niet te merken.

Het dient gezegd dat de komst van Jokke een decibel of twintig bijdroeg.

De anderen lieten zich evenmin onbetuigd. De cantus kende haar einde omstreeks middernacht. Ondanks enkele schoonheidsfoutjes van mijnentwege waren de kritieken unaniem positief.

Dat de afwezigen ongelijk hadden, is hiermee nogmaals bewezen.

Semper Fidelis!

Jürgen Dekemele Praeses NSV!-Westland 2009-‘10

Openingscantus

SF Jan V. v/o Marcel

Klascantus

In de Vagant op de Vismarkt in Leuven is er altijd wat te doen. Een bruisend tafereel van traditioneel Vlaams studentenleven. Een gezellige knusse kelder en heerlijk gerstennat dat geen Cristal is. Geen betere plek om onze stilaan traditionele klascantus op 13 oktober te organiseren. Want dat is het echt wel, traditie. Doorgegeven van praeses op praeses, gekoesterd door elke Brabantse NSV!’er. Mijn collega Natrium van NSV! Leuven en ikzelf zijn al aan onze tweede editie als voorzitters toe. En de tandem is nog niet versleten.

Deze editie begon voor mij enigszins in mineur. Onze Brusselse afdeling was nog nooit zo in de minderheid.

Een bijtgrage hond en zijn agressief baasje vielen de dag ervoor onze schachtenmeester en 2 bieten aan.

Met een blauw oog, een lelijke beet en een bezoek aan het ziekenhuis tot gevolg. Maar dat kon de mooie avond niet bederven. Een enthousiaste corona en een leergierige schachtenbak maakten er weer een memorabele editie van. Met deze klascantus koppelen we steeds weer het nuttige aan het aangename: theorie aan praktijk.

Bieten en schachten leren hoe we bij de NSV! cantussen. Traditionele en studentikoze vorming dus en dat lukt het beste door het te doen. Van Io Vivat tot salamander, onze groentjes zijn nu weer klaar om hun studententijd door te komen.

Later op de avond werden we vergast op een bezoekje van de bevriende Moeder Geelse, met wie we de rest van de avond verbroederden. De praesessen konden tevreden terugblikken en zochten met schorre stem hun bed op.

Semper Fidelis!

Wouter Laeremans v/o Vladimir Praeses NSV! Brussel ‘09-‘10

Gents debat

Op dinsdag 6 oktober 2009 was het voor NSV! Gent weer eens tijd voor het jaarlijkse openingsdebat, dat net als bij andere politiek geëngageerde studentenverenigingen formeel de werking van het komende academiejaar inzet. Voor NSV! Gent komt daar echter heel wat meer bij kijken: deze dag is namelijk een heuse barometer voor het klimaat, waarin onze vereniging zich opnieuw 2 semesters moet handhaven. Vorig jaar stond de barometer op storm: op 7 oktober 2008 werd het openingsdebat in de Blandijn door radicaal-trotskistische studenten uiteindelijk gewelddadig verhinderd. Om die reden waren er flink wat gespannen hypothesen over het uitzicht van de barometer dit jaar.

NSV! Gent hield echter het hoofd koel en begon moedig met het verspreiden van strooibriefjes voor het openingsdebat, dat deze keer aan de Hogeschool Gent plaatsvond. Op de avond zelf viel de aanvankelijke rust vrijwel meteen op: er waren geen grootschalige protestacties, behalve dan de vier - 25 -

- betrekkelijk eenzame - trotskistische studenten die het debat wilden bijwonen met onverhulde slechte bedoelingen. Zij werden dan ook de toegang ontzegd. De voorleeszaal was tot drie kwart van haar capaciteit gevuld, wat bewijst dat de belangstelling voor het debat allerminst gering was. Het debat zelf was, toegegeven, een vrij tam onderonsje tussen leden van Open VLD, N-VA, Vlaams Belang, CD&V, LDD en Meervoud. De progressieve partijen lieten onder druk van hun eigen achterban traditioneel verstek gaan.

Ook onmiddellijk ná het debat zag de toestand er aanvankelijk gunstig uit, wat ons eerlijk gezegd verwonderde.

Helaas werd later op de avond verschillende malen vrij pijnlijk duidelijk, dat de barometer op laf en wisselvallig stond, toen een in de Overpoort werkzaam groepje gemaskerde chaoten in zelfverklaarde guerillastijl een reeks gewelddadige aanslagen pleegde op studenten van NSV! Gent en KVHV Gent (hun openingsdebat vond die avond trouwens ook plaats).

De golf van terreur begon met het inslaan van een autoruit van Pro-Senior NSV! Antwerpen/Pro-Senior Seniorum Gert Gillis, waarna 2 KVHV-ers in een nachtwinkel zonder scrupules afgeranseld werden met ijzeren staven en een wijnfles (het zou me overigens niets verbazen als het Cubaanse wijn bleek te zijn!). Daarna moest het ergste nog komen, want des nachts werd Pro-Senior NSV! Gent/Pro-Senior Seniorum Arno D’hooge nog brutaal in de rug aangevallen met kettingen en flessen.... Ondanks het feit dat de avond niet echt een volledige overwinning inhield, kunnen we evenmin van een tijdelijke nederlaag zoals vorig jaar spreken... Wij blijven strijden, als men ons slaat, dan richten we onze lichamen weer trots op, hindert men ons, dan breken wij er moedig door!

Voorwaarts!

Wouter Opdenacker Praeses NSV! Gent ‘09-‘10

| NSV! NIEUWS | NSV! NIEUWS | NSV! NIEUWS | NSV! NIEUWS |

Vrijdagavond 2 oktober was het weer zover: de openingscantus van de NSV! Antwerpen. Dit jaar hadden we de eer verleend aan ‘t Karveel op de Vlaamse Kaai om ons een kelder te geven en te voorzien van goudgeel gerstenat. Er kan van een waar succes gesproken worden, we hadden zelfs zitplaatsen tekort! Naast de talrijk opgekomen commilitones, oudleden, NJSV’ertjes en een goed gevulde schachtenbak werden we ook vereerd met bezoek van onze Duitse vrienden, de Burschenschaft “die Alte Breslauer Raczeks zu Bonn”. We hebben uiteraard laten zien dat ook de derde strofe van “in de stad van leuven...” er een is van de daad en niet van de theorie! Een echte gedisciplineerde cantus viel het na het eerste uurtje nauwelijks nog te noemen (verrassing?!), maar dat werd ruimschoots vergoed door de plezante sfeer en vrolijke uitbundigheid die we van ons volkje van Uilenspiegels en Lamme Goedzakken gewoon zijn.

Persoonlijk heb ik me die avond zeer goed geamuseerd en ik denk zeer velen met mij. Op naar de volgende!

| NSV! NIEUWS | NSV! NIEUWS | NSV! NIEUWS | NSV! NIEUWS |

Vlaams-nationale zangavond Op vrijdag 20 november 2009 organiseerde NSV! Hasselt een Vlaamsnationale zangavond in de Uilenspiegel in Hasselt. We organiseerden deze avond ter ondersteuning van onze werking, alsook andere mensen te laten kennismaken met NSV!-Hasselt.

Terwijl er meestal studenten en enkele oudgedienden naar een cantus afzakken, waren er vrijdag ook sympathisanten van andere verenigingen als de Vlaamse Volksbeweging en het NVNV (Nationalistisch Verbond Nederlandse Volksbeweging). Bert Schoofs (Skoefie), Patrick Verbraeken en ikzelf leidden de avond. Zelf stond ik in voor het eerste gedeelte van de avond. Na de eerste tempus vond een plechtig gedeelte plaats. Voor de zangavond hadden onze schachten immers hun doopproeven doorstaan.

Ik zag de walging op het gezicht van schachten, als gevolg van de lepel zout, en ik zag dat het goed was. Nadat ze hun pet en lint ontvangen hadden en iedereen terug plaats had genomen, was het de beurt aan Skoefie om de leiding te nemen. Hij zorgde meteen voor een gemoedelijke sfeer.

Een tiental liederen en een tempus later was het de beurt aan Patrick Verbraeken. Zijn uitstekende liederenkennis was voor de zangavond een hele verrijking. Tegen half twaalf nam ik de leiding weer over. Na het zingen van “Het zwartbruine bier”, waarop heel wat vrije ludieke versies volgden, was het tijd voor het stille gedeelte.

Tot slot ruimden we de zaal op en praatten we beneden in het café nog gezellig na. Wat zeker ook een vermelding verdiend is de schitterende wijze waarop DJ Renaat Vanheusden van het NVNV verschillende liederen al zingend aan elkaar mixte. Zijn potpourri, zoals hij het zelf noemde, werd door iedere aanwezige gesmaakt.

Kalender 01 december, 20:00 02 december, 20:00 03 december, 20:00 07 december, 19:30 09 december, 20:00 10 december, 19:00 10 december, 20:00 11 december, 20:00 14 december, 19:30 16 december, 20:00 17 december, 19:00 17 december, 20:00 17 december, 20:00 18 december, 20:00 21 december, 19:30 09 januari, 20:00 21 januari, 19:00

NSV!-Gent: Sinterklaas NSV!-Leuven: Vorming: Globalisering NSV!-Antwerpen: De Sint op bezoek NSV!-Brussel: Vormingsavond NSV!-Leuven: Semesterslotetentje NSV!-Antwerpen: Stadswandeling in de sneeuw NSV!-Gent: Stijlcantus in de Pi-Nuts OSB Brabant: Bezoek Kerstmarkt NSV!-Brussel: Eindejaarsetentje NSV!-Leuven: Vrijblijvende café-avond NSV!-Westland: clubavond in de Gezelle NSV!-Gent: Overpoortrolling NSV!-Antwerpen: KerstKroegKantus OSB Antwerpen: Bierproefavond in het Waagstuk NSV!-Brussel: Kerstmarkt OSB Brabant: Nieuwjaarsdrink NSV!-Westland: Clubavond in de Gezelle

Kijk ook op www.nsv.be voor de actuele kalender en meer informatie over de verschillende activiteiten.

Nils Van Roy v/o Coma Praeses NSV! Hasselt ’09-‘10

- 26 -

Voor een Europees Europa!

Vlaanderen, lidstaat van de EU De EU erkent alleen staten als gesprekspartners, en dus kan alleen een Vlaamse staat de Vlaamse belangen goed verdedigen op het Europese niveau. De Vlamingen moeten af van hun minderwaardigheidscomplex en nemen wat hen toekomt: volledig zelfbestuur in een onafhankelijke republiek.

Geen Turkije in de EU De traditionele partijen willen Turkije in de EU brengen - een moslimland met bijna 80 miljoen inwoners waarvan zowat 10% zou denken aan emigratie. Dat is voor ons uitgesloten: de EU moet een Europees project blijven. En een land dat een andere Europese lidstaat Cyprus bezet is al zeker niet welkom.

Stop massa-immigratie De leiding van de EU wil om kortzichtige economische redenen miljoenen nieuwe vreemdelingen invoeren. Aan de desastreuze culturele én financiële gevolgen op de iets langere termijn wordt niet gedacht.Voor ons is het duidelijk: geen nieuwe massa-immigratie.

Nee aan de EU-moloch, neen aan Lissabon De EU mag niet evolueren naar een bureaucratische moloch met een niet-verkozen superregering en mislukte kopieën van ‘het Amerikaanse model’. De EU moet een samenwerking blijven tussen soevereine staten, die alleen samen doen wat beter samen kan gedaan worden. Weg dus met het verdrag van Lissabon - en een verplicht bindend referendum in alle lidstaten.

Meer transparantie, stop verspilling De EU is verworden tot een ‘België in het groot’ waar miljarden belastinggeld worden verspild, bv. aan de zinloze pendel van het Europese parlement tussen Brussel en Straatsburg. Door slechte Belgische onderhandelingen is de Vlaming bovendien de grootste sponsor van de EU: met 282 euro per jaar betaalt geen enkele Europeaan meer aan de EU dan een Vlaming, o.a. voor zinloze prestigeprojecten met Europees geld in Henegouwen.Wij willen minder verspilling, meer transparantie en een einde aan ongerechtvaardigde geldstromen.

Uw oud-studenten in het Europees Parlement Philip Claeys

Europees parlementslid niet-ingeschreven www.philipclaeys.be NSV-Brussel

Frank Vanhecke

Europees parlementslid niet-ingeschreven www.frankvanhecke.be NSV-Brussel

Het Europees parlement is niet aansprakelijk voor de inhoud van deze informatie, enkel de auteurs

STOCKVERKOOP

5€

5€

per T-hemdje

8€

10 € 10 €

12,50 € per deel

20 € (student) 25 € (niet-student) 0,60 €/s 0,20 €/s Bestel via de webwinkel op www.nsv.be